Ο μηχανικός και ο σταρ

Έφτασε η ώρα να επισκεφτεί η Chelsea το City of Manchester Stadium. Το γήπεδο από το οποίο αν φύγεις χωρίς να έχεις συντριβεί, μπορείς να είσαι σχεδόν χαρούμενος. Το ματς είναι κρίσιμο. Θα τεθούν αντιμέτωπες οι δύο ομάδες που από το καλοκαίρι είναι τα μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου (φίλοι της λατρεμένης Arsenal σας αγαπώ, αλλά δε γίνεται ποτέ να θεωρείται φαβορί η ομάδα σας, το λένε και οι στοιχηματικές).

Σήμερα όμως δε θα ασχοληθούμε ούτε με το ποιος θα τερματίσει πρώτος, ούτε με τους πάρα πολλούς παικταράδες και των δύο. Ακόμα και το φετινό έργο που παρουσιάζει η κάθε ομάδα λέω να το αφήσουμε στην άκρη. Εξάλλου για τη City έχουμε κάνει ήδη δύο αναφορές και οι αγώνες με την Barcelona θα μας δώσουν κι άλλες αφορμές. Για την Chelsea βέβαια τα έχουμε πει μόνο μία φορά και πριν από καιρό, αλλά τις επόμενες ημέρες θα δούμε αναλυτικά τι έχει αλλάξει από τότε.

Αλλαγή

Μέχρι να έρθει εκείνη η στιγμή και πριν παρακολουθήσουμε τον αγώνα μεταξύ των δύο πιο πλούσιων ομάδων της Αγγλίας, λέω να επικεντρωθούμε στους προπονητές, Manuel Pellegrini και Jose Mourinho. Αμφότεροι ακολουθούν διαφορετική λογική από τους προκατόχους τους και προσπαθούν να κάνουν αλλαγές. Και οι δύο -κυρίως ο Πορτογάλος- μας έχουν φάει τα αυτιά δηλώνοντας πως συντελείται μια τρομερή μετάλλαξη στη City/Chelsea. Αν και πράγματι βλέπουμε στο χορτάρι στοιχεία που δε βλέπαμε πέρυσι, πολλά από τα λόγια τους δε συμβαδίζουν με τις πράξεις τους και όσα παρουσιάζουν σε κάθε 90λεπτο (κι αυτό ισχύει κυρίως για τον Mourinho).

Αυτά όμως είπαμε, άλλη φορά. Σε αυτό το κείμενο θέλουμε να δούμε τη λογική τους, την ποδοσφαιρική φιλοσοφία τους, τον χαρακτήρα τους, την προσωπικότητά τους. Όχι, δε θα εξετάσουμε ποιος είναι ο καλύτερος (ίσως το ποιον προτιμάμε). Σίγουρα και οι δύο είναι καλοί. Πολύ καλοί. Ας επικεντρωθούμε όμως στα στοιχεία που τους ενώνουν και σε όσα ξεχωρίζουν τον έναν από τον άλλο. Μεγάλος πρόλογος, πάμε στο ζουμί.

Καριέρα

Τι κοινά έχουν λοιπόν; Ο ένας είναι από τη Χιλή, ο άλλος από την Πορτογαλία. Δυο λωρίδες στον χάρτη, στη σκιά της Αργεντινής η μία, στη σκιά της Ισπανίας η άλλη. Είναι και οι δύο παντρεμένοι. Και γονείς. Αμφότεροι μιλάνε πολύ καλά αγγλικά. Τα μαλλιά τους έχουν γκριζάρει/ασπρίσει. Εντάξει, σταματάω. Ποδοσφαιρικά λοιπόν. Είναι γνωστό πως ο Mourinho ως παίκτης δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και η καριέρα του τελείωσε νωρίς, στα 24 χρόνια του. Ο Pellegrini για 14 χρόνια φόρεσε τη φανέλα μόνο μίας ομάδας (Universidad de Chile) και είχε 28 συμμετοχές στην Εθνική. Δεν ήταν όμως κάτι περισσότερο από ένας τίμιος αμυντικός.

Αμφότεροι έχουν δουλέψει σε 5 διαφορετικές χώρες. Ο προπονητής της City έχει περάσει από Χιλή, Εκουαδόρ, Αργεντινή, Ισπανία κι Αγγλία, ο προπονητής της Chelsea από Πορτογαλία, Αγγλία, Ιταλία και Ισπανία. Γεγονός που φανερώνει πως δε μένουν για μεγάλα διαστήματα σε κάθε ομάδα. Εξαίρεση για τον Pellegrini η 5ετία στη Villarreal, ενώ ο Mourinho δεν έχει πιάσει ποτέ την 4ετία. Σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν και δύο διαφορές, καθώς ο ένας έχει εργαστεί μόνο στην Ευρώπη, ενώ ο άλλος δεν έχει σηκώσει κούπα στην ήπειρό μας

Κοινό χαρακτηριστικό και η θητεία σε ομάδες που δεν είναι μεγάλες. Στην πραγματικότητα, μέχρι τώρα τις καλύτερες δουλειές τους τις έχουν κάνει στις πιο δύσκολες αποστολές τους. Το μεγαλύτερο παράσημο του Pellegrini είναι η πορεία του στη Villarreal και του Mourinho θεωρώ ότι παραμένει η Porto.

H Real, o Feruson, ο Jesualdo και ο Παναθηναϊκός

Και οι δύο απέτυχαν/δεν πέτυχαν στη Real Madrid. Προφανώς έχουν ελαφρυντικά -λιγότερα ο Πορτογάλος που είχε 3 σεζόν- αλλά αυτή είναι άλλη συζήτηση. Η Real του Pellegrini τελείωσε το πρωτάθλημα με 96 βαθμούς και 102 γκολ, ρεκόρ για την ομάδα. Ο Mourinho, που τον διαδέχτηκε, στη δεύτερη σεζόν του έπιασε με τους Μαδριλένους τους 100 βαθμούς και τα 121 γκολ.

Τους ενώνουν ο Guardiola, o Klopp, ο Ferguson και ο Jesualdo Ferreira. Ο πρώτος απέναντι στον Mourinho έχει 8 νίκες, 5 ισοπαλίες και 3 ήττες, ενώ κόντρα σε ομάδες του Pellegrini μετράει 8 νίκες, 1 ισοπαλία και 1 ήττα. Η Dortmund του Klopp πέρυσι πέταξε έξω πρώτα την ομάδα του Χιλιανού και μετά αυτή του Πορτογάλου. Αντίθετα και οι δύο «είχαν» τον SAF.

6 νίκες, 7 ισοπαλίες, 2 ήττες, το ρεκόρ του προπονητή της Chelsea απέναντι στον Σκωτσέζο και το πρώτο του μπαμ έγινε κόντρα στην United το 2004 με την Porto. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Pellegrini. Το 2006 πήρε δύο 0-0 από την United, που τερμάτισε τελευταία στον όμιλο. 0-0 έληξαν και τα δύο ματς της περιόδου 2008-2009. Τι; Δεν είπα για τον Jesualdo; Ο Pellegrini ήταν ο διάδοχός του στη Malaga και ο Mourinho τον έχει χαρακτηρίσει γάιδαρο. Εντάξει, άκυρο, αλλά ωραίο. Αφήστε που αν ήθελα έκανα και σύνδεση με τον Παναθηναϊκό, οπότε μην παραπονιέστε.

4-3-1-2 και Begiristain-Soriano

Πάμε σε πιο αγωνιστικά και τακτικά ζητήματα. Ο Χιλιανός σίγουρα ρίχνει μεγαλύτερο βάρος στο στυλ σε σχέση με τον Mourinho που θυσιάζει τα πάντα για το αποτέλεσμα, αλλά ούτε αυτός είναι purist που λένε και στο χωριό μου. Δεν είναι ούτε Bielsa, ούτε Guardiola, ούτε Wenger. Αμφότεροι προσαρμόζονται (ο Πορτογάλος περισσότερο), αλλάζουν, είναι αρκετά ευέλικτοι (ο Pellegrini περισσότερο).

Και οι δύο συνήθως παίρνουν το 100% από τους ποδοσφαιριστές τους (σε πολλούς έχουν φτιάξει και την καριέρα). Στους οποίους δίνουν αρκετή ελευθερία, στα πλαίσια ενός συστήματος πάντα κι απαιτώντας φυσικά πειθαρχία. Και οι δύο έχουν δουλέψει/δουλεύουν με ακριβά ρόστερ. Και οι δύο έχουν βγάλει ολόκληρες σεζόν παίζοντας με δύο επιθετικούς, έχουν στηρίξει και στηριχτεί σε δεκάρια (διαφορετικού είδους) κι αρκετά αμυντικογενείς 3άδες στο κέντρο. Villarreal και Porto χρησιμοποίησαν κυρίως το 4-3-1-2 για να πάνε μακριά.

Υπάρχουν ακόμα δύο πρόσωπα που τους συνδέουν. Ο Txiki Begiristain και ο Bruno Soriano. Οι δύο κύριοι είχαν για αρκετά χρόνια καίρια πόστα στην Barcelona και ήταν μεταξύ των ανθρώπων που πήραν την απόφαση να απορρίψουν τον Mourinho για τον Guardiola. Αυτοί οι δύο επέλεξαν τον Pellegrini για αντικαταστάτη του Mancini στον πάγκο της City. Κι επειδή αυτές οι επιλογές τους σε σημαντικό βαθμό στηρίχτηκαν στην ποδοσφαιρική κοσμοθεωρία των δύο προπονητών, αλλά και στην εικόνα και τον χαρακτήρα του καθενός, πάμε να δούμε τι ξεχωρίζει τον έναν από τον άλλο.

Ο θείος και ο πρωταγωνιστής

Ο Mourinho φέρνει γρήγορα αποτελέσματα με κάθε κόστος. Ακόμα και δημιουργώντας εχθρούς για τον σύλλογο. Δε διστάζει να λερωθεί και να λερώσει την εικόνα της ομάδας. Ο Πορτογάλος κάνει φασαρία. Ανοίγει μέτωπα και τρέφεται με κάθε είδους πόλεμο. Τραβάει τα φώτα πάνω του και κατ’ επέκταση και πάνω στην ομάδα, για καλούς, αλλά πολύ συχνά και για άσχημους λόγους. Κερδίζει περισσότερους οπαδούς για τον εαυτό του και λιγότερους για την ομάδα. Έχει φάτσα σταρ, κάνει γκελ στις γυναίκες και στη νεολαία. Θέλει να είναι και είναι ο πρωταγωνιστής. Αυτοχαρακτηρίζεται Special One.

Από την άλλη, το παρατσούκλι του Pellegrini είναι μηχανικός. Ο Χιλιανός είναι αντιεμπορικός κι αντιτηλεοπτικός. Έχει τη μούρη του θείου σου. Περνάει αδιάφορος. Δεν αγαπάει τις κάμερες, δεν κάνει ντόρο. Είναι πάντα στο παρασκήνιο. Στη Villarreal πρωταγωνιστής ο Riquelme, ο Forlan, οι παίκτες, η ιστορία της μικρής ομάδας ενός χωριού στην Ισπανία. Στη Malaga οι Άραβες, ο Cazorla και ο Isco. Μόνο στη Real ήταν πρωταγωνιστής, έφταιγε για όλα. Φέτος ο Aguero, o Toure, o Negredo, πάλι οι λεφτάδες. Κερδίζει οπαδούς για τις ομάδες του, αδιαφορεί για το αν θα κερδίζει περισσότερους fans.

Ο Πορτογάλος είναι γενικά πιο έντονη προσωπικότητα, ο Χιλιανός είναι ήρεμος, πράος, βαρετός ίσως. Ο Mourinho δεν έχει σταματήσει όλη τη βδομάδα να λέει τα δικά του για τη City και ο Pellegrini αρνείται να σχολιάσει, τον αφήνει να παίξει μόνος του. Ο ένας βλέπει τις συνεντεύξεις ως μάχη που πρέπει να κερδίσει, ως μέσο για να κάνει καλύτερη την ομάδα του, ο άλλος απλά συμμετέχει με ευγένεια, εκπροσωπεί σωστά -όχι σαν τον Mancini- την ομάδα και μερικές φορές ρίχνει μερικές ωραίες ατάκες.

Δημιουργία και καταστροφή

Πάμε και στα αγωνιστικά. Εκεί η πιο σημαντική τους διαφορά είναι πως ο ένας θέλει και πετυχαίνει, οι ομάδες του κυρίως να δημιουργούν. Ο άλλος επιλέγει και καταφέρνει να φτιάχνει σύνολα που βασικός τους στόχος είναι να καταστρέφουν, να περιορίζουν τους αντιπάλους. Του ενός οι παίκτες «χαϊδεύουν» πιο συχνά την μπάλα, του άλλου βρίσκουν πιο συχνά αντίπαλο. Υποθέτω δε χρειάζεται να πω ποιος είναι ποιος.

Ο Pellegrini βάζει στις ομάδες του αρκετά λάτιν στοιχεία. Παίζει 4-2-2-2, έχει στηρίξει δεκάρια παλιάς κοπής, θέλει πολλούς παίκτες με καλή τεχνική, οι ομάδες του παίζουν με αρκετή φαντασία. Επιλέγει συχνά γρήγορες επιθέσεις, αλλά στηριζόμενος περισσότερο στις μελετημένες, μυαλωμένες ενέργειες και λιγότερο στη δύναμη. Διδάσκει συγκεκριμένα plays, παιχνίδι με εναλλαγές θέσεων, κινήσεις στον χώρο, αρκετές συνεργασίες. Οι (αντ)επιθέσεις των ομάδων του χαρακτηρίζονται από χάρη, ευελιξία, σωστές κινήσεις και ομαδικότητα και πιο σπάνια μοιάζουν με ασταμάτητο ορμητικό κύμα

Από την άλλη ο Mourinho βασίζει πολλά στη δύναμη, την ταχύτητα, την ντρίμπλα και τις ενέργειες συγκεκριμένων παικτών. Πάει σε κάπως πιο άμεσες και απότομες επιθέσεις, χρησιμοποίει περισσότερους εργάτες και στηρίζεται σε 1-2 αστέρια, που θα κάνουν τη διαφορά επιθετικά. Το παιχνίδι των ομάδων του είναι λιγότερο γλυκό και ωραίο στο μάτι, αλλά πιο δυναμικό και σκληρό, ενώ συχνά χαρακτηρίζεται από περισσότερη ένταση. Και των δύο οι ομάδες είναι οργανωμένες και πειθαρχημένες, αλλά συχνά κάποιοι παίκτες έχουν παραπάνω ελευθερίες και τους επιτρέπεται να βγαίνουν εκτός συστήματος. Ο Χιλιανός κατά βάση θέλει να έχει την μπάλα περισσότερο από όσο ο Πορτογάλος, αλλά κι αυτός συχνά επιλέγει να ρίξει την άμυνα του πιο χαμηλά και να μην πιέσει ψηλά.

Στυλ, αποτέλεσμα και φίλοι

Είπαμε πιο πάνω ότι ο Pellegrini μπορεί να μην είναι ιδεαλιστής (κολλημένος, πείτε όπως θέλετε), αλλά σίγουρα σε σχέση με τον Mourinho ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα παίξει, για την εικόνα που θα παρουσιάσουν οι παίκτες του στο 90λεπτο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο τελευταίος από το ματς με την Arsenal και μετά πήγε σε πιο αμυντική λογική, σε πιο βαθμοθηρικό παιχνίδι. Αντίθετα ο προπονητής της City συνέχισε σχεδόν στην ίδια πορεία που έχει χαράξει από το ξεκίνημα ακόμα και όταν η ομάδα του είχε αρκετά άσχημα αποτελέσματα και βρέθηκε στην 7η θέση.

Τέλος, επειδή μιλάμε για προσωπικότητα κι αγωνιστική φιλοσοφία και αναφερθήκαμε πιο πάνω στον Guardiola που τους ενώνει, ας ξαναβάλω τον Ισπανό στην εξίσωση για να δείξω με δυο ατάκες του τη διαφορά των δύο πρωταγωνιστών μας. «Είναι ένας ξεχωριστός προπονητής, είμαι μεγάλος θαυμαστής του. Η ομάδα του (σ.σ. η Real) άξιζε να πάρει το πρωτάθλημα». Λόγια του τεχνικού της Bayern για τον Pellegrini.

Κατά καιρούς έχει μιλήσει θετικά και για τον Mourinho, αλλά αυτό που θέλω να πω είναι ότι τον έναν τον θαυμάζει και δεν έχει γίνει «εχθρός» του, παρά το Barcelona-Real. Δε λέω ότι ο Mourinho είναι χειρότερος, απλά ότι είναι διαφορετικός. Δεν κάνει φίλους. Δεν τον ενδιαφέρει η εικόνα της ομάδας του, αλλά μόνο να νικήσει. Δεν τον νοιάζει αν τσαλακωθεί, αρκεί να είναι ο πρωταγωνιστής.

Τελικά Pellegrini και Mourinho έχουν πράγματα που τους ενώνουν, αλλά στον πυρήνα τους είναι αρκετά διαφορετικοί και ως άνθρωποι και ως προπονητές. Το ίδιο ισχύει και για τις ομάδες τους. Εκεί μάλιστα οι διαφορές φέτος είναι αρκετά μεγαλύτερες. Κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο. Οι καλύτερες μάχες, ειδικά σε επίπεδο τακτικής, είναι αυτές ανάμεσα σε ομάδες με ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, αλλά διαφορετικό αγωνιστικό στυλ. Λογικά μια τέτοια αναμέτρηση θα δούμε το βράδυ και όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα, ό,τι έργο κι αν δούμε, εκτός απροόπτου τα φώτα θα είναι στον Jose και ο Manuel θα βρίσκεται κάπου σε δεύτερο ή τρίτο πλάνο.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside