Περιδιαβαίνοντας το κοιμητήριο του Novo Grobije στο Βελιγράδι και φτάνοντας στην αλέα υπ’ αριθμόν 88, θέλεις δεν θέλεις το μάτι σου θα πέσει σε ένα μνήμα. Μνήμα; Μνημείο!

Ακόμη κι αν δεν σκαμπάζεις γρι από την κυριλλική γραφή, η εικόνα που έχει χαραχθεί πάνω στο μαύρο μάρμαρο με δυο περιστέρια να πετούν πάνω από ένα καλάθι του μπάσκετ, φτάνει και περισσεύει για να σε πείσει πως δεν λάθεψες...

Ενθάδε κείται ο Ντούντα!

Στις 21 του περασμένου Σεπτεμβρίου που ο Ντούσαν Ιβκοβιτς ταξίδεψε στην τελευταία κατοικία του και από εκεί στην αιωνιότητα, τον πένθησα από μακριά, μα το ανεκπλήρωτο χρέος με οδήγησε εκεί, μαζί με τον Χάρη Σταύρου και τον Γιάννη Μέγα κατά την διάρκεια της παραμονής μας στο Βελιγράδι για το F4 της Ευρωλίγκα.

Ένα βράδυ στον "Τάφο του Ινδού"

Χρέος τιμής, το δίχως άλλο και συνάμα χρέος μιας στενής και πολύ αγαπησιάρικης σχέσης που κράτησε 41 ολόκληρα χρόνια από την πρώτη φορά που τον συνάντησα, ένα χειμωνιάτικο Σαββατόβραδο του ’80 στον «Τάφο του Ινδού», όπου ο Άρης (του) αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό, σε ένα ματς που κρίθηκε από το κρεσέντο του Νίκου Γκάλη...

Ο Ντούντα δεν μένει πια εδώ. Ο Ντούντα μένει πια εκεί, στη δική του γειτονιά των αθανάτων!

Έφυγε από τη ζωή στις 16 του περασμένου Σεπτεμβρίου, αφήνοντας πίσω του εκτός από τη Νένα, τον Πέτρο και τον Παύλο, την αφοσίωση του στο μπάσκετ και τα αγαπημένα του περιστέρια που πετάνε πια στους ουρανούς χωρίς τη δική του καθοδήγηση. Εκεί στο ίδιο μνημείο συνάντησε τους γονείς του, την αδερφή του και τον αδερφό του Σλόμποντα, τον επονομαζόμενο "Πίβα" που υπήρξε κιόλας ο μέντορας του στο μπάσκετ και στο προπονητιλίκι.

Τα λουλούδια του Παπανικολάου

Η συγκίνηση περίσσευε στο κοιμητήριο, κρίμα που δεν υπήρχε η δυνατότητα να ανάψω ένα κερί ή ένα καντηλάκι όπως συμβαίνει στην Ελλάδα.

Πάνω στο μνήμα όμως υπήρχαν αφημένες δυο φρέσκες άσπρες ανθοδέσμες που μου κίνησαν την περιέργεια.

Κάποιοι άλλοι μας είχαν προλάβει και το μυαλό μου πήγε σε κάποιον ή κάποιους από τον Ολυμπιακό.

Δεν λάθεψα: τις προηγούμενες ημέρες είχαν περάσει από εκεί για τον ίδιο λόγο ο Κώστας Παπανικολάου και ο φυσικοθεραπευτής Τόλης Καρατζάς.

Πήγαν κι ελόγου τους για τον ίδιο λόγο: όχι από υποχρέωση, ούτε για το θεαθήναι τοις ανθρώποις, αλλά επειδή ένιωθαν αυτή την εσωτερική ανάγκη.

"Αν σε ξαναδώ να τραβάς τα μαλλιά σου, θα σε σκοτώσω"

Φαντάζομαι πως όση ώρα έστεκε μπροστά στο μνήμα ο Παπανικολάου, από μέσα ο Ντούντα , βλέποντας τον, θα σκεπτόταν αυτό που μου είχε πει σε μια συνέντευξη μας τον Ιούνιο του 2012.

"Αυτό το παιδί, ο Κώστας ήταν πολύ αγχωμένο από την αρχή και φοβόμουν ότι θα πάθει κανένα τικ. Eίχε προβλήματα μεταβολισμού, έφτασε στα 107 κιλά και ώρες ώρες έτρεμε το χέρι του. Mια μέρα του είπα ότι “αν σε ξαναδώ να τραβάς τα μαλλιά σου μετά από ένα άστοχο σουτ, θα σε σκοτώσω”! Tον βάλαμε να παίξει στη θέση “3”, δούλεψε με αφοσίωση, βελτίωσε πολύ το παιχνίδι του και ήταν καθοριστικός. Δεν είναι ο νέος Kούκοτς, αλλά έχει μεγάλα περιθώρια προόδου".