Η (απόλυτη) δικαίωση του Δημήτρη Παπαδόπουλου
Το SPORT 24 γράφει για τον καλύτερο (και με τη... βούλα) Έλληνα ποδοσφαιριστή της Super League 2013. Αυτόν που τον Αύγουστο του 2012 οι περισσότεροι τον θεωρούσαν "τελειωμένο".
Τέλη Αυγούστου 2012. Το φλερτ του Πανθρακικού με τον Δημήτρη Παπαδόπουλο καταλήγει σε γάμο. “Η ΠΑΕ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟΣ ανακοινώνει την απόκτηση του ποδοσφαιριστή Δημήτρη Παπαδόπουλου για τον επόμενο 1 χρόνο”, αναφέρει η σχετική ανακοίνωση. Ο Έλληνας επιθετικός, λίγους μήνες μετά την επιστροφή στην πατρίδα για τον Λεβαδειακό, αναζητεί το μαγικό κουμπί της αναγέννησης στην Κομοτηνή. Λίγοι πίστευαν ότι θα μπορούσε να το βρει. Είχαν περάσει άλλωστε τρία χρόνια από το τελευταίο του γκολ στην καριέρα του.
Αρχές Φεβρουαρίου 2014. Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος δικαιώνεται και ηθικά για την προσπάθειά του να επιστρέψει στο προσκήνιο. Έχοντας ήδη βοηθήσει τα μέγιστα στην σωτηρία του Πανθρακικού την περασμένη χρονιά, έχοντας πάρει μεταγραφή στον Ατρόμητο και έχοντας επιστρέψει και στην Εθνική, επιλέχθηκε από τους συναδέλφους του ως o καλύτερος Έλληνας ποδοσφαιριστής της σεζόν 2012-2013. Της σεζόν της αναγέννησής του.
Οι επιστροφές έχουν σημαδέψει την ποδοσφαιρική ζωή του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Μετά από τις δύο πρώτες του επαγγελματικές σεζόν με τον Ακράτητο, ξενιτεύτηκε στην Αγγλία για την Μπέρνλι τη σεζόν 2002-2003. Η ξενιτιά κράτησε μόλις ένα χρόνο, καθώς επέστρεψε στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Και έβαλε το όνομά του με “χρυσά γράμματα” στην επιστροφή του “τριφυλλιού” στους τίτλους. Μόλις την πρώτη του σεζόν στην Παιανία, στα 22 του χρόνια. Νταμπλ με 17 τέρματα στο πρωτάθλημα και 3 στο κύπελλο, ένα εκ των οποίων στον τελικό απέναντι στον Ολυμπιακό στις 8/5/2004.
Η πρώτη σεζόν στον Παναθηναϊκό ήταν και η καλύτερη στην καριέρα του. Στις επόμενες χρονιές του στο “τριφύλλι” δεν κατάφερε να πιάσει τα συγκεκριμένα νούμερα, χωρίς ωστόσο να μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν είχε αξιοπρόσεκτη πορεία. Έβαλε συνολικά 67 γκολ σε 5 σεζόν, και ήταν και ο σκόρερ της μοναδικής νίκης των “πρασίνων” έως τώρα απέναντι στον Ολυμπιακό στο καινούριο Καραϊσκάκη (4/3/2007). Η επιστροφή του όμως στο ίδιο γήπεδο την επόμενη χρονιά (13/1/2008), σήμανε και την αρχή της κατηφορικής του πορείας. Ο Παπαδόπουλος στοχοποιείται από ανθρώπους της διοίκησης του Παναθηναϊκού για το πέναλτι που του έπιασε ο Νικοπολίδης και στο πρώτο μισό της σεζόν 2008-2009 δεν αγωνίζεται λεπτό. Ο ίδιος άνοιξε πρόσφατα την καρδιά του στην Super BALL για εκείνη την περίοδο…
Η μόνη λύση για τον Παπαδόπουλο είναι η επιστροφή στην ξενιτιά. Αρχικά Λέτσε, μετά Ντιναμό Ζάγκρεμπ και στη συνέχεια Θέλτα. Αγωνίστηκε σε 64 παιχνίδια σκοράροντας μόλις 6 φορές. Στην ισπανική ομάδα μάλιστα έμεινε “άκαπνος” σε 26 αγώνες. Στις 18/1/2012 ξαναπαίζει σε αγώνα στην Ελλάδα για λογαριασμό του Λεβαδειακού. Μέχρι το τέλος της χρονιάς αγωνίστηκε σε 10 παιχνίδια χωρίς να βρει τον δρόμο για τα δίχτυα. Η θηλιά της αποτυχίας σφίγγει όλο και πιο πολύ γύρω από το λαιμό του. Ο Πανθρακικός φαντάζει ως η τελευταία του ευκαιρία.
Πρώτος του αγώνας με τους “κροκόδειλους” απέναντι στον Παναθηναϊκό στις 15/9/2012. Το όνομα του αντιπάλου μοιάζει ιδανικά… σημαδιακό για ντεμπούτο. Και αποδεικνύεται και στην πράξη. Ο Παπαδόπουλος επιστρέφει στα γκολ μετά από 3 χρόνια και 40 αγώνες, δίνοντας τη νίκη στους γηπεδόυχους. Το κουμπί της αναγέννησης μόλις είχε πατηθεί. Με 12 γκολ σε 25 συμμετοχές, οδηγεί τον Πανθρακικό στην παραμονή του στην Σούπερ Λίγκα. Ενώ τον κράτησε αήττητο απέναντι στον Παναθηναϊκό, ισοφαρίζοντας στο ΟΑΚΑ σε 1-1 λίγο πριν το τέλος του αγώνα.
Ο Δημήτρης Παπαδόπουλος είχε δικαιωθεί για την επιλογή του να μετακομίσει στην Κομοτηνή. Το πολύτιμο νερό που αναζητούσε, είχε μπει για τα καλά στο ποδοσφαιρικό του αυλάκι. Πλέον, λογίζεται ξανά ως ένας από τους καλύτερος επιθετικούς του πρωταθλήματος, έχοντας σκοράρει φέτος 9 φορές με τον Ατρόμητο στον οποίο βρίσκεται από την αρχή της χρονιάς.
Η εξαιρετική του παρουσία ωστόσο με τον Πανθρακικό, δεν του έδωσε μόνο μια πολύ καλή μεταγραφή, αλλά του άνοιξε και τον δρόμο για την επιστροφή στην Εθνική μετά από 6 χρόνια! Ο Φερνάντο Σάντος τον κάλεσε για τον αγώνα στο Λιχτενστάιν, δίνοντας του χρόνο συμμετοχής στα τελευταία λεπτά.
Τι καλύτερη όμως δικαίωση, από το να σε αναγνωρίζουν οι ίδιοι οι αντίπαλοί σου στο πρωτάθλημα, ως τον καλύτερο Έλληνα που πήρε μέρος σε αυτό την περσινή σεζόν;
