Τα αποτελέσματα είναι ο καθρέφτης κάθε ομάδας έτσι ώστε να χαρακτηριστεί πετυχημένη ή αποτυχημένη. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για εθνικές ομάδες που αντιπροσωπεύουν ολόκληρα έθνη. Οι Παγκόσμιες Πρωταθλήτριες και η Πρωταθλήτριες Ευρώπης είναι λογικό να συγκεντρώνουν όλη τη δόξα και τις τιμές με τον ηττημένο να μένει στο περιθώριο.

Επειδή όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο αποτελέσματα και ρεκόρ, αλλά αποτελεί και ένα είδος υψηλής τέχνης (και τεχνικής) έχουν καθιερωθεί και οι λεγόμενες «Βασίλισσες δίχως στέμμα» παρατσούκλι που είχε βγει βασικά για τη μεγάλη Ουγγαρία του 1954 (και τον αξέχαστο χαμένο τελικό Παγκοσμίου κυπέλλου στη Βέρνη από τη Δυτική Γερμανία) αλλά χρησιμοποιήθηκε και τη δεκαετία του 1970 για την Ολλανδία του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου που όμως δεν ολοκλήρωσε ποτέ την κατάκτηση ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου χάνοντας στους τελικούς του 1974, 1978 αλλά και του 2010.

Στη χώρα μας η κορυφαία εθνική ομάδα δεν μπορεί να είναι άλλη από αυτήν που θριάμβευσε στα γήπεδα της Πορτογαλίας το 2004 στη μεγαλύτερη έκπληξη του Παγκοσμίου ποδοσφαίρου σε επίπεδο εθνικών ομάδων (δεν μιλάμε για 1-2 αποτελέσματα έκπληξη, αλλά για κατάκτηση του τροπαίου).

Όπως εύκολα λοιπόν δίνει κανείς την απάντηση για την κορυφαία ομάδα, δεν χρειάζεται καν να σκεφτεί ποια είναι η «Βασίλισσα χωρίς στέμμα» του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Στις 16 Νοεμβρίου του 1969, πριν από 45 χρόνια δηλαδή, στο στάδιο της «23ης Αυγούστου» στο Βουκουρέστι, μπροστά από την εστία του Ρουμάνου γκολκίπερ Νετσούλα Ραντουκάνου «έκλεισε» ουσιαστικά ο κύκλος των χαμένων ποιητών του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Διότι αυτό που έπαιζε τότε εκείνη η εθνική ομάδα δεν ήταν ποδόσφαιρο, ήταν ποίημα, ήταν μια οπτασία, στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας. Μια όαση για τα μάτια των πληγωμένων Ελλήνων, που υπέφεραν υπό το βάρος της στρατιωτικής χούντας, η οποία τελικά έβαλε το χεράκι της στον αποκλεισμό εκείνης της ομάδας από το Μουντιάλ του Μεξικού του 1970.

Όπου θα βρισκόμασταν βάση κλήρωσης στον ίδιο όμιλο με την κορυφαία ομάδα όλων των εποχών, τη Βραζιλία του Πελέ, του Κάρλος Αλμπέρτο, του Ριβελίνο, του Τοστάο, του Ζέρσον, του Ζαϊρζίνιο και τόσων άλλων αστέρων που έλαμψαν κατακτώντας με τον πιο εμφατικό τρόπο το Παγκόσμιο κύπελλο επικρατώντας στον τελικό με 4-1 της Ιταλίας.

Η δική μας ντριμ-τιμ

Ανεπανάληπτη η Βραζιλία. Κατά μία αναλογία έτσι ήταν και η Ελλάδα.

Αναφερόμαστε στην "Ντρίμ τίμ" της εποχής, χωρίς ίχνος υπερβολής και ενδεικτικά αναφέρουμε ότι τότε στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έπαιζαν μεταξύ άλλων ο Μίμης Δομάζος, ο Μίμης Παπαϊωάννου, ο Γιώργος Σιδέρης, ο Γιώργος Κούδας, ο Τάκης Οικονομόπουλος, ο Αριστείδης Καμάρας, ο Στάθης Χάιτας, ο Γιάννης Γκαϊτατζής, ο Κώστας Ελευθεράκης, ο Βασίλης Μποτίνος, ο Γιώργος Δέδες, ο Σταύρος Σαράφης, ο Χρήστος Ζαντέρογλου, ο Μπάμπης Ιντζόγλου. Είπατε τίποτα;

Μιλάμε για μια ομάδα που είχε επικρατήσει με 4-2 της Πορτογαλίας στο "ΚαραΪσκάκης" και με 4-1 της Ελβετίας στο Καυτατζόγλειο, είχε φέρει δύο ισοπαλίες με τη Ρουμανία (2-2, 1-1), μια ακόμα με την Πορτογαλία (2-2) όπου ισοφαριστήκαμε στο τελευταίο δεκάλεπτο από 2-0 και είχε μόλις μια ήττα στην πρεμιέρα του ομίλου στην Ελβετία (1-0) σε ένα ματς, μαγική εικόνα!

Λες και η μοίρα ήθελε να παίξει ένα άσχημο παιχνίδι σε αυτή την αφρόκρεμα των Ελλήνων ποδοσφαιριστών το έδειξε από το πρώτο παιχνίδι στην Ελβετία, όπου μετά από πολλές χαμένες ευκαιρίες και ένα γκολ από φάουλ που δεν έγινε ποτέ (ο Καμάρας είχε κάνει καθαρό τάκλιν στον σκόρερ Κούν, ο οποίος εκτέλεσε απ’ ευθείας το φάουλ πετυχαίνοντας το μοναδικό γκολ).

Στο 90ο λεπτό ο Ζαντέρογλου με καρφωτή κεφαλιά μετά από κόρνερ του Δομάζου, «λύγισε» τα χέρια του Ελβετού κήπερ Γκρόμπ, αλλά ο αμυντικός Ραμσέγιερ έσωσε το 1-1 πάνω στη γραμμή.

Ακολούθησε η ισοφάριση από τους Πορτογάλους στα τελευταία λεπτά και οι μεγάλες χαμένες ευκαιρίες, όπως και στο Βουκουρέστι με τη Ρουμανία και το τελικό 1-1 που έδινε οριακά την πρόκριση στους Ρουμάνους.

Βλέπετε τότε προκρινόταν μόνο η πρώτη ομάδα και συνολικά μόλις εννέα ομάδες από την Ευρώπη είχαν πάρει το χρυσό εισιτήριο για το μακρινό Μεξικό.

Εδώ η χούντα είχε κάνει καλά της δουλειά της…

Στο... γύψο και ο Δομάζος

Αρχικά έδιωξε τον προπονητή Κώστα Καραπατή όταν ζήτησε να κατέβει από το πούλμαν της αποστολής η σύζυγος του τότε ΓΓΑ Κώστα Ασλανίδη, επειδή κάπνιζε, αμέσως μετά το χαμένο παιχνίδι στην Ελβετία.

Ανέλαβε ο Ντάν Γεωργιάδης με το περίφημο επεισόδιο με το Δομάζο και γι’ αυτό λέμε ότι έβαλε και η χούντα το χέρι της για τον αποκλεισμό, αφού απλοί και στενόμυαλοι στρατιωτικοί που είχαν βάλει τη χώρα στο γύψο, αλλάζοντας τους κανόνες της ιεραρχίας εμπόδισαν έναν Στρατηγό (Μίμης Δομάζος) να ενισχύσει την εθνική μας στο πιο κρίσιμο παιχνίδι μας στην Ελλάδα, με τη Ρουμανία.

Πριν από το πολύ κρίσιμο ματς με τους Ρουμάνους στο Γεώργιος Καραϊσκάκης, ο Ντάν Γεωργιάδης είχε αποκλείσει από την αποστολή τον "Στρατηγό" του ελληνικού ποδοσφαίρου, Μίμη Δομάζο, για ένα φούτερ !

Θυμηθείτε εδώ πως είχε διηγηθεί πέρυσι στο SPORT24 o Μίμης Δομάζος, την περιπέτειά του στη συνέντευξη που μας είχε δώσει με αφορμή – τότε- τα μπαράζ με τη Ρουμανία για πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας.