Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός κρίνοντας το ματς Βραζιλία – Κροατία. Αν ένα τετράχρονο παιδάκι πάει στη Ντίσνεϊλαντ δεν μπορείς να του πεις ότι ο Ντόναλντ είναι ένας μεγάλος τεμπέλης και ότι ως τέτοιος κάνει καριέρα. Ετσι ένοιωθα κι εγώ την Πέμπτη το βράδυ: ότι βρέθηκα ξαφνικά στη Ντίσνεϊλαντ του ποδοσφαίρου χωρίς να έχω ακόμα συμπληρώσει τα πέντε μου χρόνια. Ως εκ τούτου, ναι ως αθλητικογράφος είδα την Βραζιλία να κερδίζει με ένα ανύπαρκτο πέναλτι που της έδωσε ένας Γιαπωνέζος: το «τι είδε ο Γιαπωνέζος;» είναι παλιό αναπάντητο επιθεωρησιακό ερώτημα.

Σημείωσα την αδικία για την οποία δεν αντιλέγει κανείς, πλην του Σκολάρι που τυφλωμένος από το άγχος είδε λέει δέκα φορές πέναλτι. Αλλά ως ποδοσφαιρόφιλος ο Νισιμούρα και το πέναλτι είναι το τελευταίο που θα θυμάμαι ζώντας αυτή την υπέροχη εμπειρία. Ποτέ άλλωστε δεν με προβλημάτισε το ότι ο Ντόναλντ είναι τεμπέλης: εγώ τη Ντίσνεϊλάντ χαίρομαι.

Ποτέ στη ζωή μου δεν έχω δει μια τόσο τεράστια αντίθεση όσο την Πέμπτη. Το πρωί στο κέντρο του Σάο Πάολο επικρατούσαν συνθήκες χάους. Οι συγκρούσεις των διαδηλωτών με τη σκληρή αστυνομία κράτησαν ώρες και κινητοποιήθηκαν ακόμα και πολιτοφύλακες για να μην πλησιάσουν οι εξεγερμένοι του κινήματος No Coppa το ξενοδοχείο της Fifa. Και το απόγευμα, στο ολοκαίνουργιο φουτουριστικό γήπεδο της Κορίνθιανς πήρα μια πρώτη γεύση βραζιλιάνικης γιορτής που θα μου μείνει αξέχαστη.

Σε ροκ συναυλία

Ο,τι έχετε ακούσει για τον τρόπο των Βραζιλιάνων πολλαπλασιάστε το επί πέντε: κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους στο πως και πόσο χαίρονται το γήπεδο. Το κοινό της πρεμιέρας, της κάθε πρεμιέρας, είναι σχεδόν πάντα παγωμένο: τα εισιτήρια προορίζονται για αληθινά πλούσιους, οι τυχεροί είναι πάντα λίγοι και λογικά όχι αυτοί που γεμίζουν τα γήπεδα στα λιοπύρια και στις παγωμένες Κυριακές.

Κι όμως ετούτο το κοινό ήταν κάτι υπέροχο: σε φόρμα καλύτερη από τη Σελεσάο, με πάθος αλλά και με μια διάθεση για γλέντι που μπορεί να
συζητήσεις σε ροκ συναυλίας – και αν. Το γήπεδο γέμισε δυόμισι ώρες πριν το ματς αρχίσει και γέμισε κατά κανόνα από νεαρόκοσμο. Ο μέσος όρος ηλικίας των θεατών ήταν γύρω στα 30 και το κέφι τους αληθινή απόλαυση.

Αντρες και χιλιάδες γυναίκες μεταμόρφωσαν το αχανές γήπεδο της Κορίνθιας σε ένα τεράστιο κλαμπ χορεύοντας και τραγουδώντας για ώρες. Τραγούδησαν με πάθος τον εθνικό τους ύμνο, έβρισαν ατελείωτα την πρωθυπουργό Ντίλμα Ρούσεφ, ξεσάλωσαν στα γκολ, είδαν το μισό ματς όρθιοι: όλα αυτά με ένα τρόπο πολύ δικό τους, πολύβραζιλιάνικο, άγνωστο και ξεχασμένο στην παγωμένη Ευρώπη. Δεν υπάρχει εκτόνωση, υπάρχει χαρά.

Καμιά οργάνωση, διαρκές γλέντι

Δεν υπάρχει οργάνωση εξέδρας, αλλά μια και μόνη αυθόρμητη φωνή. Δεν υπάρχουν φανατικοί και ψύχραιμοι, αλλά μόνο καλεσμένοι στο πάρτι. Αν υπάρχει παράδεισος είναι ένα ματς της Εθνικής Βραζιλίας, στο οποίο πας ακάλεστος, τα χάνεις με το πανηγύρι, καταλήγεις να χοροπηδάς με το διπλανό σου, χάνεις τις φάσεις καθώς το μάτι σου τα τραβά μια πασαρέλα από γκόμενες που έρχονται στο γήπεδο ψάχνοντας αφορμές για να χορέψουν.

Όταν ο διαιτητής δίνει το πέναλτι δεν σε νοιάζει αν ήταν αλλά θες μόνο να μην χαθεί: γιατί περιμένεις το ντελίριο των πανηγυρισμών θέλοντας κι εσύ να γίνεις ένα κουβάρι με αυτούς τους ωραίους τύπους που χαίρονται ένα ποδόσφαιρο στο οποίο ο στόχος είναι ένα διαρκές γλέντι. Δεν πίστευα ποτέ πως θα ήταν τόσο ωραίο αυτό το διονυσιακό ποδόσφαιρο.

Αποστειρωμένος και μακριά από το τσίρκο των αισθημάτων που είναι ένα κατάμεστο βραζιλιάνικο γήπεδο μπορείς να πεις ότι η Βραζιλία κέρδισε ένα ματς, αλλά οι ελπίδες της να πάρει το κύπελλο μάλλον μειωθήκανε. Ο Φρεντ είναι απόμαχος. Ο Χουλκ σίγουρα όχι ένα τέρας. Οι ακραίοι μπακ που στο σχήμα του Σκολάρι πρέπει να κάνουν ότι ο Καφού και ο Ρομπέρτο Κάρλος κάποτε, είναι δυο παλαβιάρηδες που ξεχνάνε να γυρίσουν.

Ο Γουστάβο και ο Παουλίνιο μάλλον θα έδεναν τα παπούτσια του Ζιλμπέρτο Σίλβα, αν τον έβλεπαν μπροστά τους. Το χειρότερο για τους Βραζιλιάνους είναι ότι έκαψαν νωρίς νωρίς μια πρώτη διαιτητική βοήθεια: δύσκολα θα έχουν πάνω από τρεις – τέσσερις σε ένα τέτοιο τουρνουά. Αλλά ειλικρινά το λέω όταν είσαι μέσα πανηγύρι δεν νοιάζεσαι για τίποτα από αυτά. Θέλεις τα μωράκια να λικνίζονται, οι τυπάδες να ξεσαλώνουν, το γήπεδο να μην παγώσει ποτέ γιατί είναι κρίμα τέτοιος έρωτας και τέτοια γιορτή για τη μπάλα να πάνε χαμένα.

Αυτό το κύπελλο είναι δικό μας, είναι το σύνθημα στις αφίσες στους δρόμους. Δικό μας γιατί το πρωί διαδηλώνουμε, το απόγευμα χορεύουμε και τραγουδάμε και το βράδυ πανηγυρίζουμε. Όχι γιατί ο Γιαπωνέζος μας έδωσε το πέναλτι, αλλά γιατί είμαστε μέσα στο γήπεδο όλοι βραζιλιάνοι…

Δείτε πως το πανηγυρίσαμε (χα,χα):