O Οσκαρ Ουάιλντ έλεγε πως "εάν δεν ρωτήσεις για οτιδήποτε, η απάντηση θα είναι πάντα “όχι”", αλλά κι εγώ που ρώτησα τι κατάλαβα;

Η απάντηση που πήρα ήταν επίσης ένα "όχι" η μάλλον δυο "όχι" και μάλιστα βοερά και βροντώδη.

Χθες το βράδυ, λοιπόν με το που ακούστηκε η κόρνα της λήξης στο θρίλερ το οποίο εκτυλίχθηκε στο Νέο Φάληρο ένιωσα σαν να βρίσκομαι σε διατεταγμένη υπηρεσία...

Στο αμέσως προηγούμενο κλικ ο μέχρι εκείνη τη στιγμή άχρωμος, άοσμος, άγευστος και... άμπαλος (sic) Κόντι Μίλερ-Μακ Ιντάιρ που προσπαθεί να χωρέσει στα παπούτσια που άφησε ο Ντάριους Τόμπσον, είχε ξεράνει τον Ολυμπιακό και πήγα στην αίθουσα Τύπου για να κάνω μια ερώτηση...

Το (μη) φάουλ και η ηλίθια ερώτηση

Μια ενίοτε ηλίθια ερώτηση που συνηθίζουμε να κάνουμε εμείς οι δημοσιογράφοι, μηδέ της δικής μου... ηλιθιότητος εξαιρουμένης, το διευκρίνισα κιόλας αυτό εκ προοιμίου στον Γιώργο Μπαρτζώκα για να μην παρεξηγηθώ...

Πρώτα ρώτησα τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς εάν περίμενε ότι ο Ολυμπιακός θα έκανε φάουλ στην τελευταία κατοχή της Μπασκόνια, με το σκορ στο 74-73 κι ενώ-όπως είπε ο ίδιος--είχε δώσει εντολή να αναλάβει τ5ην εκτέλεση του σουτ ο Τσίμα Μονέκε.

"Φάουλ; Όχι, δεν πίστευα ότι ο Ολυμπιακός θα κάνει φάουλ" μού απάντησε.

Πάει αυτό...

Λίγα λεπτά αργότερα απεύθυνα την ίδια χαζή ερώτηση στον άμεσα θιγόμενο προπονητή του Ολυμπιακού, σεβόμενος κιόλας τον καημό και τον πόνο του, καθόσον, όπως έλεγε με μπόλικη δόση θυμοσοφίας ο συχωρεμένος ο παράγων του Παγκρατίου και της ΕΟΚ, Νίκος Βαφάκης, "ο χαμένος είναι χειρότερος από τον γα@@@νο".

Ευτυχώς δεν με διαολόστειλε!

Φοβόμουν ότι ο Μπαρτζώκας θα με διαολόστελνε, αλλά διαψεύσθηκα.

"Ήμασταν έναν πόντο μπροστά, σωστά; Όχι δεν σκέφθηκα το φάουλ" μού αποκρίθηκε.

Προφανώς έχει δίκιο, στο κάτω κάτω είναι προπονητής και όχι... τζογαδόρος.

Εκείνη τη στιγμή ο Μπαρτζώκας είχε άλλες έννοιες και η δική μου χαζή ερώτηση ήταν η τελευταία που τον απασχολούσε.

Εκ των υστέρων σκέφθηκα ότι έφασκα και αντέφασκα, χώρια το... πρωθύστερο σχήμα.

Η αντίφαση με την άμυνα

Τι εννοώ;

Πρώτα τον ρώτησα εάν σκέφθηκε να ζητήσει από τους παίκτες του να κάνουν φάουλ μετά τις 2/2 βολές του Γιαννούλη Λαρεντζάκη (74-73) και ύστερα εάν τον ενοχλεί που ο Ολυμπιακός χάνει τα ματς από την επίθεση του και όχι από την άμυνα του.

Όντως έπεσα σε αντίφαση, διότι, διάβολε, μια ομάδα που χάνει λόγω της επίθεσης της, νομιμοποιούνταν να κάνει λάβαρο την άμυνα της σε αυτή την τελευταία φάση, έστω κι αν αποδείχθηκε μοιραία.

Ούτως ή άλλως όλο αυτό το κουβεντολόι το οποίο παρεμπιπτόντως αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου θέματα δεν βγάζει νόημα, διότι, ως γνωστόν, τα κάθε λογής "whatif" δεν οδηγούν πουθενά.

Εάν ο Ολυμπιακός βρισκόταν πίσω στο σκορ, θα υφίστατο η λογική του φάουλ περισσότερο απ’ όσο στην προκειμένη περίπτωση του +1...

Εδώ δεν ζητούν φάουλ και εμπιστεύονται την άμυνα τους προπονητές των οποίων οι ομάδες προηγούνται με τρεις πόντους (βλέπε Γκρεγκ Πόποβιτς, έκτος τελικός 2013, Σπερς-Χιτ) και δεν το μετανιώνουν μολονότι αυτή η απόφαση τους στέρησε έναν τίτλο, ο Μπαρζώκας θα έμπαινε σε τέτοιο τριπάκι;

Nα πάει, λέει, από το δικό του χέρι...

Δεν αναλώθηκε επί τόση ώρα και σε τόσες λέξεις επί ματαίω ή για να ικανοποιήσω την εμμονή από την οποία κυριεύομαι σε τέτοιες περιπτώσεις...

Απλώς πέρα από το δικό μου κόλλημα, διερμηνεύω και τις σκέψεις αρκετών θεατών του χθεσινού ματς που απορούσαν γιατί ο Ολυμπιακός δεν επέλεξε το φάουλ, ώστε στη χειρότερη περίπτωση να βρεθεί στο -1 (από τις βολές της Μπασκόνια) και να έχει την τελευταία επίθεση...

Αν του ήταν γραφτό δηλαδή, να πάει από το δικό του κι όχι από ξένο χέρι!

Πάει αυτό, πάμ’ παρακάτω..

Παρακάτω βρίσκονται όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους τρις πρωταθλητές Ευρώπης και δεν είναι ούτε λίγα, ούτε ευκαταφρόνητα, μα ούτε και εύκολα στη διαχείριση και στη διευθέτηση τους.

Μέσα σε μια εβδομάδα οι Πειραιώτες γνώρισαν δυο ήττες (Φενέρμπαχτσε, Μπασκόνια) inextremis, πάει να πει στην ύστατη φάση και στο τελευταίο δευτερόλεπτο...

Ο Μίτσιτς και ο Γιουλ

Συμβαίνουν αυτά, (τού) συνέβησαν άλλωστε σε πολύ πιο σπουδαίους αγώνες: και στον ημιτελικό του Final 4 στο Βελιγράδι με δράστη τον Βασίλιε Μίτσιτς και στον περυσινό τελικό στο Κάουνας, όταν τον εκτέλεσε εν ψυχρώ ο Σέρχιο Γιουλ και δεν κατάφερε να ρεφάρει ο Κώστας Σλούκας.

Όπως ορθότατα επισήμανε χθες ο Μπαρτζώκας, η ομάδα του δεν διαχειρίσθηκε καλά τις συνθήκες, τις συγκυρίες, τα δεδομένα και τα ζητούμενα ενός αγώνα που της επιφύλαξε δυσάρεστες εκπλήξεις, μετά το πρώιμο +11 (20-9), αλλά στο καπάκι "έφαγε" ένα επί μέρους σκορ 41-12 και βρέθηκε στο -18 (32-50).

Οι εργοστασιακές ρυθμίσεις

Τότε κι επειδή ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, ο Ολυμπιακός θυμήθηκε το ένδοξο παρελθόν του, επέστρεψε –όπως είχε συμβεί και στο ματς με τη Φενέρμπαχτσε- στις παλιές εργοστασιακές ρυθμίσεις με τις μεγάλες ανατροπές και επιδόθηκε σε μια αντεπίθεση που τη σάλπισε ο σεληνιασμένος Αϊζάια Κάναν, αλλά, ενώ την ολοκλήρωσε, δεν την είδε να τελεσφορεί!

Εξηγείται το οξύμωρο σχήμα διότι να μεν πέρασε μπροστά με το τρίποντο του Αλεκ Πίτερς (72-71) και αργότερα με τις 2/2 βολές του Γιαννούλη Λαρεντζάκη (74-73), ωστόσο αποδείχθηκε ατζαμής στη διαχείριση των σημαδιακών φάσεων που ακολούθησαν.

Οι τρεις μοιραίες φάσεις

Στο 72-71 κάνει λάθος ο Μουστάφα Φαλ στο high-low με τον Πίτερς και ακολουθεί το 72-73 δια χειρός Μονέκε, στα 47’’ ο Ματ Κοστέλο ρίχνει τάπα στον Κάναν και στην ακροτελεύτια φάση ο Μίλερ-Μακ Ιντάιρ γίνεται και μάλιστα αναπάντεχα για το ποιόν και την εικόνα του στο ματς, η Νέμεση αυτοπροσώπως.

Αυτό πάντως δεν έχει σημασία: τουλάχιστον ο συμπατριώτης του... Σάσα Βεζένκοβ (ως κάτοχος βουλγαρικού διαβατηρίου) είχε βάλει νωρίτερα ένα καλάθι, σε αντίθεση με τον Γιουλ, ο οποίος στις 21 του περασμένου Μαΐου ήταν άσφαιρος μέχρι εκείνη τη μοιραία στιγμή...

Όταν η Μπασκόνια (με μεγάλη υπομονή, εξαιρετική άμυνα, πολύ figure-8 και προεξαρχόντων του Σεντεκέρσκις με το double-double και του πασπαρτού Μονέκε) τον έριξε στην παγίδα της και άρχισε να τρέχει το εντυπωσιακό σερί της σκέφθηκα ότι ο Ολυμπιακός θα χάσει χωρίς να το πάρει χαμπάρι.

Οι ασκήσεις θάρρους και η ωχρή εικόνα

Όταν οι Πειραιώτες πέρασαν μπροστά και έδειχναν ότι μπορούν να νικήσουν πίστευα ότι θα ανταποκρινόταν σε αυτές τις ασκήσεις θάρρους, αλλά τζίφος.

Στο τέλος της ημέρας χρεώθηκαν με την τέταρτη ήττα τους σε επτά αγώνες κι αυτό το γεγονός γεννά θέματα.

Δεν τα γεννά επειδή πέρυσι μόστραρε ρεκόρ 5-2, έχοντας μάλιστα αλώσει διαδοχικά τη Βαρκελώνη, τη Μαδρίτη και τη Βιτόρια (1), αλλά διότι παρουσιάζει μια ωχρή εικόνα, που βεβαίως έχει να κάνει στα προβλήματα της (πλημμελούς έως κακής) προετοιμασίας, των τραυματισμών και της καθυστερημένης προσαρμογής στα νέα δεδομένα που προέκυψαν μετά την αποχώρηση του Βεζένκοβ και του Σλούκα.

Στην παρούσα φάση, μετά από επτά ματς κι ενώ ακολουθεί η δεύτερη διαβολοβδομάδα (Μακάμπι στο Βελιγράδι, Ερυθρός Αστέρας στο ΣΕΦ) ο Ολυμπιακός δεν έχει άλλη επιλογή από να διαθέτει κοντή μνήμη και να επιδιώξει με τη διαδικασία του κατεπείγοντος να επουλώσει ή έστω να καμουφλάρει τις πληγές και τις αδυναμίες του.

Το αγκομαχητό, το μυαλό και ο... δόλιος ο Γουόκαπ

Είναι κάμποσες και φωνάζουν αυτές οι τρέχουσες αδυναμίες που τον καθιστούν μια μπουρδουκλωμένη ομάδα, η οποία αίφνης, μέσα σε λίγες φάσεις ενός αγώνα, χάνει τον μπούσουλα της και δείχνει να παίζει με αγκομαχητό.

Είναι φανερό, διαπιστώνεται δια γυμνού οφθαλμού και το παραδέχθηκε και ο Μπαρτζώκας ότι "οι απουσίες διαταράσσουν την κανονικότητα των rotations και η σωματική κούραση πειράζει και το μυαλό".

Εάν αυτό το πρόβλημα χρήζει εικονογράφησης, τον άχαρο ρόλο παίζει ο δόλιος ο Τόμας Γουόκαπ, ο οποίος εδώ και δυο χρόνια αποτελούσε την επιτομή της φερεγγυότητας και τώρα την ανάγκην ποιεί φιλοτιμίαν, αλλά το μεν πνεύμα πρόθυμον, το δε σώμα ασθενές.

Στα πρώτα τέσσερα ματς της σεζόν στη EuroLeague ο Τεξανός γκαρντ έκανε σούμα 53 πόντους με 11/28 τρίποντα και επτά κλεψίματα, αλλά στα επόμενα τρία έχει σκοράρει μόλις τέσσερις (4+0+0) με 0/10 τρίποντα, καμία ελεύθερη βολή και μόλις ένα κλέψιμο.

Λείπουν επίσης το κάθετο παιχνίδι του Σακίλ ΜακΚίσικ και οι ανάσες που θα μπορούσε να δώσει ο εξαρχής ωσεί παρών, Λουκ Σίκμα, συν τοις άλλοις χθες ο Μιλουτίνοβ ήταν περαστικός, με αποτέλεσμα ο ηρωικώς μαχόμενος Μουστάφα Φαλ να... βουρλίζεται στο παρκέ επί 37 λεπτά!

Η ντόμπρα δήλωση και η... Κερκόπορτα

Προχθές ο Μπαρτζώκας είπε αυτό που κάθε παίκτης του θα ήθελε να ακούσει όχι επειδή τάχα κανακεύει τον εγωισμό και τη ματαιοδοξία του, αλλά διότι αποτελεί μια δίκαιη, τίμια και ντεκλαρέ προσέγγιση στην υπόθεση.

"Στηρίζω τους παίκτες που έχουν βοηθήσει στην κατάκτηση όλων των εγχώριων τίτλων".

Είπε βεβαίως και το ότι οι πρόεδροι δεν τού έχουν χαλάσει κανένα χατίρι και μένει να φανεί εάν σε αυτό το τείχος προστασίας προς το υφιστάμενο ρόστερ, θα ανοίξει κάποια... Κερκόπορτα!

Εδώ κι αν ισχύει εκείνο που συνηθίζω να γράφω σε τέτοιες περιπτώσεις, ότι δηλαδή "αυτά θα τα βρει η υπηρεσία".