Ο Φατίχ Τερίμ ήταν εκεί για να συμπαρασταθεί ηθικά στον Εργκίν Αταμάν και να πάρει την πρώτη ψήφο εμπιστοσύνης από τον λαό του Παναθηναϊκού, που σε μια μεγάλη μερίδα του εξακολουθεί να ομνύει στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς…

Πάλι καλά που δεν παραποίησαν εκείνο το παλιό σύνθημα που δονούσε το ΟΑΚΑ στη θέα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και δεν φώναξαν "Γιοβάνοβιτς πορόμ πορόμ, πομ πέρομ πορόμ"!

Στο ΟΑΚΑ δεν ήταν μονάχα ο Τερίμ, αλλά και η Άννα Βίσση, ένα παλιό σουξέ της οποίας ταιριάζει γάντι στην περίσταση…

Το τραγούδι "Αυτός που περιμένω" εννοώ, διότι όντως το βράδυ της Πέμπτης ο Παναθηναϊκός είχε και αυτούς που περίμενε, αλλά και εκείνους οι οποίοι εμφανίσθηκαν κατά το μάλλον ή ήττον απροσδόκητα…

Όταν, επί ημερών του αοίδιμου αρτίστα Κόμπε Μπράιαντ και του θηριώδους Σακίλ Ο’ Νιλ πέτυχαν το "three-peat" λανσαρίστηκε και πάντως διαδόθηκε πολύ ο όρος του "supporting cast" και μια τέτοια κουστωδία διέθεταν και οι εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης απέναντι στον Ερυθρό Αστέρα…

Η προστιθέμενη αξία του Γκραντ

Στο τραγούδι της η Βίσση λέει "αυτός που περιμένω δεν είναι ένα αστέρι, κανένας δεν τον ξέρει μέσα στην πόλη μας" και αυτή η στροφή προφανώς δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, καθόσον, διάβολε, είναι γνωστοί και ο Τζέριαν Γκραντ και ο Μάριους Γκριγκόνις και ο Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και ο Κώστας Αντετοκούνμπο και ο Παναγιώτης ο Καλαϊτζάκης.

Γνωστοί και μη εξαιρετέοι για τη συμβολή τους στο καρέ που συμπλήρωσαν απόψε οι Πράσινοι…

Επιμένω από την πρώτη στιγμή ότι ο γιος του Χάρβεϊ Γκαρντ και ανιψιός του τετράκις πρωταθλητή του ΝΒΑ, Χόρας Γκαρντ, που μας συστήθηκε κατά τη σεζόν 2020-21 φορώντας τη φανέλα του Προμηθέα αποτελεί την πιο ουσιαστική και υποτιμημένη κίνηση του αναγεννησιακού Παναθηναϊκού!

Και "two-way" και "glue guy"

Δεν αποτέλεσε μεταγραφή… αεροδρομίου, δεν προκάλεσε πάταγο, δεν έπεσαν τα μάρμαρα (όπως συνήθιζε να λέει ο συχωρεμένος ο Θανάσης Γιαννακόπουλος), αλλά προϊόντος του χρόνου εξελίχθηκε στην προστιθέμενη αξία των ηχηρότερων ονομάτων, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο Γκραντ τα κάνει όλα και συμφέρει περισσότερο από πολύ καλός παίκτης είναι άριστος συμπαίκτης, βάζει το "εμείς" πάνω από το "εγώ", ακολουθεί το πλάνο του προπονητή, έχει εξαιρετική αίσθηση του παιχνιδιού αποτελεί την επιτομή του "two-way player" και μπορεί κάλλιστα να συστήνεται ως ο "glue guy" που αναζητεί και χρειάζεται κάθε ομάδα, εξ ου και η πρεμούρα του Παναθηναϊκού να ανανεώσει το συμβόλαιο τους…

"Παράλογοοοο;",όπως ρωτούσε και ο Λάκης Λαζόπουλος στα σκετς των "Δέκα μικρών Μήτσων": καθόλου παράλογο, τουναντίον λογικότατο…

Ένα το κρατούμενο, λοιπόν…

Η κολλιτσίδα του Μίλος

Σειρά παίρνει ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης, που του έτυχε κιόλας να κληθεί ξαφνικά στα πρώτα δευτερόλεπτα της αναμέτρησης να αντικαταστήσει τον Μάριους Γκριγκόνις για τη γούνα του οποίου έχω επίσης ράμματα!

Ο Ηρακλειώτης γκαρντ/φόργουορντ χρεώθηκε με 108 τον πολύ Μίλος Τεόντοσιτς, έγινε η ενοχλητική κολλιτσίδα του, δεν του επέτρεψε να σκοράρει ούτε έναν πόντο και ούτως ειπείν ξεχαρβάλωσε την επιθετική λειτουργία των Σέρβων, έστω κι αν ο Γιάννης Σφαιρόπουλος βρήκε ένα υποκατάστατο στο πρόσωπο του ταχύτατου και δαιμόνιου Γιάγκο ντος Σάντος.

Ιδού λοιπόν άλλο ένα εύσημο για τον Καλαϊτζάκη μετά τον δημόσιο έπαινο που του είχε επιδαψιλεύσει με γαλαντομία ο Αταμάν στο Περιστέρι…

Η ρεβάνς του Γκριγκόνις και ο άλλος Αντετοκούνμπο

Για τον Γκριγκόνις δεν το συζητώ: στην περυσινή σεζόν ταλαιπωρήθηκε και συνάμα αδικήθηκε, κάποια στιγμή περνιόταν για τυχάρπαστος αλλά εφέτος παίρνει το αίμα του πίσω, φανερώνει συστηματικά την ποιότητα και την αξία του και η κουβέντα τελειώνει εδώ…

Εδώ επίσης αρχίζει η κουβέντα για τον Κωστάκη!

Μας ζάλισαν τον έρωτα (sic) τον τελευταίο καιρό με τις βραδιές Γιάννη Αντετοκούνμπο στο ΝΒΑ, μια για τους 64 πόντους, μια για τις 16 ασίστ, μια επειδή προσπέρασε τον Καρίμ Αμπντουλ Τζαμπάρ στη λίστα των ριμπάουντερς, μια διότι τις προάλλες κόντρα στους Νικς γαργάλησε τις πατούσες του… Θεού στη φάση με το alley-oop από την πάσα του Κρις Μίντλετον και δεν συμμαζεύεται…

"Υπάρχω κι εγώ" φώναξε με στεντόρεια φωνή απόψε στο ΟΑΚΑ ο Κώστας o οποίος υπήρξε θεμέλιος λίθος στην επικράτηση του Παναθηναϊκού: σκόραρε οκτώ πόντους, κατέβασε έξι ριμπάουντ, έκανε δυο κλεψίματα, έβαλε το ψιλόλιγνο κορμί του σε όλεςτις φάσεις και όλα αυτά τα διέπραξε μόλις σε εννέα λεπτά και 28 δευτερόλεπτα.

Η διάψευση του Γουόρχολ

Πλάκα πλάκα λειτουργώντας σε οικονομική συσκευασία (έναντι του Ματίας Λεσόρ) διέψευσε κιόλας τον Αντι Γουόρχολ, που διατεινόταν πως "ο καθένας σε αυτή τη ζωή θα γίνει διάσημος για 15 λεπτά"!

Άφησα επίτηδες στην άκρη και τον Λεσόρ και τον Κώστα Σλούκα με τις επτά ασίστ και τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ με τα οκτώ ριμπάουντ και τον συνήθη πρώτο σκόρερ Ντίνο Μήτογλου και αποφάσισα να καταπιαστώ με τα αουτσάιντερ και μάλιστα σε μια βραδιά στην οποία ο ήρωας του Μόντε Κάρλο και του Μιλάνου, Κέντρικ Ναν ξαναγύρισε άθελα του στις πρώτες εργοστασιακές ρυθμίσεις (0/5 τρίποντα)…

Το αμυντικό ελιξίριο

Ο Παναθηναϊκός που έπασχε κατά διαστήματα από μια επιθετική… δυσκοιλιότητα στάθηκε όρθιος και κυριάρχησε χάρη στο αμυντικό ελιξίριο του, άλλωστε ο Αταμάν έχει παραδεχθεί ότι προσαρμόζεται και ο ίδιος στα χαρακτηριστικά των παικτών του, αντί να τους επιβάλει με το στανιό το δικό του δόγμα που δεν είναι δα και αδιαπραγμάτευτο, μηδέ του ολοένα και ιο δημοφιλούς πλέον σχήματος με την ταυτόχρονη συμμετοχή τριών γκαρντ.

Μπορεί οι Πράσινοι να αντιμετώπισαν προβλήματα με τις αργές επιστροφές τους και να τα βρήκαν σκούρα από τον Λούκα Μίτροβιτς (ο οποίος αποχώρησε λόγω τραυματισμού), αλλά διαχειρίσθηκαν με ψυχραιμία και διάβασαν σωστά τις καταστάσεις με αποτέλεσμα να εκμεταλλευθούν ό,τι τους έδινε η άμυνα του Ερυθρού Αστέρα.

Τα ποσταρίσματα, τα ριμπάουντ και η γλύκα του… ταρατατζούμ

Στον αντίποδα της υστέρησης στο αμυντικό transition, του κακού ratio (στην αναλογία των ασίστ με τα λάθη που ωστόσο διορθώθηκε στα ύστερα του ματς) και κάποιων βιαστικών και κακών επιθετικών επιλογών, ο Παναθηναϊκός αντιπαρέβαλε την έμφαση που έδωσε στα ποσταρίσματα απέναντι στις αλλαγές στα σκριν, την αμυντική επιθυμία και την εξ αυτής παρελκόμενη επιτυχία του, την κυριαρχία του στα ριμπάουντ, με αιχμή του δόρατος τα 15 επιθετικά και βεβαίως τον πλουραλισμό του.

Για να μην παρεκκλίνω κιόλας από τον πρόλογο μου, σε αυτή την πολυφωνία εντάσσεται και η εμφάνιση παικτών που όπως τραγουδούσε κάποτε η Άννα Βίσση δεν είναι αστέρια, αλλά ενίοτε λάμπουν σαν αστέρια!

Α, για να μην το ξεχάσω: με τη νίκη του επί του Ερυθρού αστέρα ο Παναθηναϊκός όχι μόνο στερεώθηκε για τα καλά στην τετράδα, αλλά απέδειξε ότι μπορεί να διαχειρίζεται και τους εξωγενείς παράγοντες…

Συνήθως οι εορταστικές και πανηγυρικές ατμόσφαιρες και το πολύ… ταρατατζούμ βγαίνουν ξινά, αλλά το βράδυ της Πέμπτης έγιναν πολύ γλυκά!