Τόσες χαρές μαζεμένες, τόση αγάπη γύρω του, τόσος κόσμος να αποτιμά με θαυμασμό τη μεγαλοσύνη του έργου του. Όλα σε μια σεζόν, η επιτομή της αναγνώρισης των κόπων μιας ζωής για την ολοκλήρωση του οράματος. Κόπος είναι και ο πνευματικός, ίσως δε ο μεγαλύτερος όλων και μαζί αυτός με την περισσότερη φθορά. Ικανός να σε εξουθενώσει όταν οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται αυτό που δημιουργείς για εκείνους. Δεν είναι δα και μακριά εκείνη η δύσκολη μέρα, στις 6 Ιανουαρίου 2021, μέσα στο εργοτάξιο της ''Αγιά Σοφιάς'': ''Σε λάθη επιμένεις, την ΑΕΚ την μικραίνεις... Εδώ δεν είναι Ιωνικός, τι δεν καταλαβαίνεις;''. Μαχαιριά...

Πισώπλατα κιόλας! Θα μπορούσε εκείνο το πανό να έχει αναρτηθεί οπουδήποτε αλλού, όχι όμως εκεί μέσα. Η αγανάκτηση, ο θυμός, η απογοήτευση, ο πόνος του οπαδού για το αγωνιστικό κατάντημα της ομάδας του -η οποία εκείνο τον καιρό ήταν ομολογουμένως για λύπηση- λαμβάνουν το ελαφρυντικό της έντονης έκφρασης, αρκεί τα χτυπήματα να μην είναι κάτω από τη ζώνη. Εκείνο ήταν τέτοιο. Όμως ο Μελισσανίδης το ήξερε, το επέτρεψε, το υπόμεινε, δεν το εμπόδισε. Τους άφησε να μπουν, να εκφραστούν, να τον πληγώσουν, να του ρίξουν κι αλάτι από πάνω. Εκεί μέσα, σε αυτόν τον χώρο που δεν θα έπρεπε να είναι προσωπικού μαρτυρίου αλλά γενικής κάθαρσης, εκτυλίχθηκε μια κατάσταση στενάχωρη. Όμως εκεί άρχισε κι εκεί τελείωσε...

Ένα χαρακτηριστικό των ηγετών είναι να βλέπουν μπροστά όταν οι άλλοι δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτό που έρχεται. Ίσως εκείνη τη μέρα, ο Μελισσανίδης να είδε από πολύ μακριά το πικρό ποτήρι να τον περιμένει στο τραπέζι. Το πήρε στα χέρια του για να το πιει, όμως κοιτάζοντάς το, διέκρινε ότι είναι μισογεμάτο. Κατεβάζοντάς το, ρούφηξε μέχρι το μεδούλι όλη τη συσσωρευμένη απελπισία για να τη μετατρέψει σε ενέργεια. Είχε ακόμα δρόμο μπροστά του κι έπρεπε να συνεχίσει να τον τραβά, κάπου κάπου και με την πικρία συνοδό του. Το βάρος των σπουδαίων ανδρών: να αποδέχονται τα πάντα, να προσπερνούν την αδικία και να μη χάνουν το στόχο. Σε λίγο καιρό, όλοι θα κρατούσαν ένα τέτοιο ποτήρι, όχι όμως ξεχειλισμένο από στενάχωρα ή μοχθηρά συναισθήματα, αλλά από αγάπη, αναγνώριση, λατρεία, για να το πιουν στην υγειά του!

Τα κεφάλαια της ΑΕΚ, από την απογείωση στην Άβυσσο και ξανά στον ουρανό

Αν ποτέ ο Δημήτρης Μελισσανίδης αποφασίσει να εμπιστευτεί σε κάποιον τη συγγραφή ενός αυτοβιογραφικού βιβλίου, ο πιο τυχερός άνθρωπος θα είναι εκείνος που θα κάθεται κοντά του για να ακούσει και να μεταφέρει τις ιστορίες τους. Όλοι θα τις διαβάσουν, όμως μόνον ένας θα παρατηρεί τα συναισθήματά του όταν θα τις αφηγείται. Διότι κάθε κεφάλαιο θα είναι και μια εξομολόγηση έντονη, δεν θα μπορούσε να συμβεί διαφορετικά, ειδικά μ' εκείνα που θ' αφορούν στην ΑΕΚ.

Τα μαγικά χρόνια των '90s, η φυγή του στο peak αυτής της ομάδαρας που ποτέ δεν έλαβε την εξήγησή της, τα 'μπες-βγες' στην Ένωση σε περιόδους που δεν είχε τη σημερινή δύναμη για να την κάνει ξανά δική του, το μεγάλο και ακατανόητο μπλόκο του 2005 όταν για πρώτη φορά παρουσίασε το όραμά του για την επιστροφή στη Νέα Φιλαδέλφεια, όμως αυτό εξουδετερώθηκε εκ των έσω επειδή θεωρήθηκε πομπώδες, ανέφικτο, ουτοπικό έως και... γραφικό.

Και μετά, η επιστροφή με τρόπο εκ νέου πολυσυζητημένο. Με λογική αυτοκάθαρσης που τότε αντιμετωπίστηκε ως προσπάθεια αποφυγής ευθυνών, όμως με ένα καθαρό πλάνο που ξεκάθαρα μελλοντολογούσε για την ονειρώδη απογείωση. Μέσα από σκοτεινά τούνελ μικρότερων κατηγοριών, χρόνια υπομονής και εσωστρέφειας μέχρι να βγει στο φως κι ενώ τα εμπόδια έκαναν το δρόμο να μοιάζει όλο και πιο μακρύς, κακοτράχαλος, ατελείωτος. Όλα για το γήπεδο, όλα για το σπιτικό της ΑΕΚ, όλα για το μέλλον της ομάδας και των παιδιών μας που αδυνατούσαν να καταλάβουν τη δυναμική της μέχρι να ζήσουν το αληθινό μεγαλείο της. Όλα για την Ένωση!

Τώρα να φύγει, τώρα που ζει το όνειρό του;

Η μεγάλη χαρά, πρέπει και να μοιράζεται. Σήμερα, όλοι όσοι παρακολουθήσαμε την πορεία των τελευταίων δέκα ετών, είτε από μακριά, είτε από πολύ πιο κοντά απ' όσο ένας μέσος οπαδός έχει τη δυνατότητα, χαιρόμαστε που τον βλέπουμε να γελά. Στο πρόσωπό του ζωγραφίζονται εκατομμύρια χαμόγελα ανθρώπων που του αναγνωρίζουν ότι αν δεν υπήρχε, αν δεν το αποφάσιζε, αν δεν το τολμούσε, σήμερα ίσως την ΑΕΚ να μην την είχαμε, τουλάχιστον όχι όπως την μάθαμε, ή τη θέλουμε.

Βαριά η κουβέντα, όμως την ΑΕΚ ζητιάνα, εξαθλιωμένη, περιπλανώμενη, αδύναμη, μίζερη, απαξιωμένη, ασθενικιά, παραπεταμένη, υπόδουλη, δεν τη θέλαμε άλλο. Μας έδωσε πίσω την κανονική και φρόντισε ώστε όταν όλοι μας θα έχουμε φύγει πια από δω, αυτή να ζει και να βασιλεύει.

Το να είναι εκεί, στο χώρο που διάλεξε, να την αγναντεύει με το πούρο του και να ενθουσιάζεται με τα κατορθώματά της, είναι το λιγότερο που αξίζει στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Τώρα που βρήκε τον άνθρωπό του στο πρόσωπο του Ματίας Αλμέιδα, τώρα που διαπιστώνει ότι όλα όσα οραματίστηκε καθοδηγούνται από τον ιδανικό εκφραστή τους, τώρα είναι η ώρα της απόλαυσης.

Η επόμενη ημέρα, αυτή που νομοτελειακά θα έρθει, μπορεί ακόμα να περιμένει. ΑΕΚ, Μελισσανίδης και 100 χρόνια ζωής είναι ακριβώς ο συνδυασμός που αυτή η ομάδα άξιζε για τη συμπλήρωση του πρώτου αιώνα ύπαρξής της. Μακάρι, στα 200α γενέθλιά της, το καράβι της Ένωσης να το γιορτάζει μ' έναν αντίστοιχο καπετάνιο Μελισσανίδη στο τιμόνι της. Μακάρι...