Το ταβάνι θα το ορίσει η Εθνική Ελλάδας, όχι οι αντίπαλοί της

Έχουν πλέον περάσει πολλές ημέρες προπονήσεων και από το βράδυ της Τετάρτης (6/8), η Εθνική έχει στα φετινά “χιλιόμετρά” της και έναν αγώνα.

Το ματς με το Βέλγιο δεν προσφέρθηκε για ιδιαίτερα συμπεράσματα, χωρίς τους Τολιόπουλο, Γιάννη και Κώστα Αντετοκούνμπο (συν τους Νετζήπογλου – Νικολαΐδη που έμειναν εκτός) η ομάδα του Βασίλη Σπανούλη χρησιμοποίησε το ματς σαν ξεμούδιασμα από τις έντονες προπονήσεις και κοιτάζει προς τα εμπρός. Κυρίως το τουρνουά στη Λεμεσό, το μεγάλο παιχνίδι με τη Σερβία το βράδυ του Σαββάτου (9/8) και το συναπάντημα με το Ισραήλ μία ημέρα μετά.

Εκεί, στο ανακαινισμένο κλειστό Σπύρος Κυπριανός, ο Σπανούλης θα αντιμετωπίσει το σαραντάλεπτο με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό.

Θα δοκιμάσει πρόσωπα και σχήματα απέναντι σε έναν ελίτ αντίπαλο, ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του EuroBasket, με την ελπίδα ότι θα τους έχει όλους στη διάθεσή του. Ήδη έχασε τον Βαγγέλη Ζούγρη, που αποχώρησε υποβασταζόμενος μετά από μία σύγκρουση στο κέντρο του γηπέδου.

Είναι νωρίς για να αξιολογήσει κάποιος το ρόστερ, είναι ακόμη πιο νωρίς για να εκτιμήσει την δωδεκάδα που θα ταξιδέψει στην Κύπρο, σίγουρα πάντως η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, των βετεράνων Σλούκα – Παπανικολάου και των υπερχρήσιμων Ντόρσεϊ – Μήτογλου, σκορπίζουν τουλάχιστον αισιοδοξία ότι κάτι καλό μπορεί να προκύψει στο EuroBasket 2025.

Αυτό το “καλό”, θα το ορίσει βέβαια η ίδια η Εθνική. Ούτε ο κόσμος και οι δημοσιογράφοι, ούτε οι αντίπαλοί της.

Θεωρητικά, η Σερβία και η Γερμανία είναι οι δύο πιο δυνατές ομάδες του επερχόμενου EuroBasket. Και από εκεί και πέρα, αρκετές δείχνουν να βρίσκονται σε ένα παρόμοιο επίπεδο, λες και βράζουν στο ίδιο καζάνι.

Η Λετονία των Ζάγκαρς, Μπέρτανς, Πορζίνγκις που θα έχει τον όμιλο και την τελική φάση στο σπίτι της.

Η Γαλλία του Μάλεντον, του Γιαμπουσέλε, του Πουαριέ και των νεαρών υπεραθλητών που όμως στερούνται εμπειρίας.

Η Σλοβενία του Λούκα Ντόντσιτς.

Η Τουρκία των Λάρκιν, Όσμαν, Σενγκούν.

Η Ιταλία του Σιμόνε Φοντέκιο.

Η Ισπανία του Σάντι Αλδάμα.

Κάπου εκεί είναι και η Ελλάδα. Λίγο μπροστά από κάποιες, λίγο πίσω από κάποιες άλλες, σίγουρα όμως κάπου εκεί ανάμεσά τους.

Αν υποθέσουμε ότι καλό θα είναι η Εθνική να αποφύγει Σερβία και Γερμανία νωρίς στα νοκάουτ, δεν υπάρχει άλλο μεγαθήριο. Πρώτα βέβαια θα πρέπει να καθαρίσει στον όμιλο, εκεί όπου Γεωργία (Μπάλντουιν, Μαμουκελασβίλι, Σενγκέλια, Μπιτάτζε, Σερμαντίνι) και Βοσνία (Μούσα – Νούρκιτς) δεν θα είναι σάκοι του μποξ.

Το γεγονός ότι φέτος δεν υπάρχει το hype προηγούμενων καλοκαιριών, μπορεί να εξελιχθεί σε σημαντικό παράγοντα στην πορεία της ομάδας.

Από την άλλη, το δεδομένο, το οποίο δεν μπορεί να αμφισβητηθεί, είναι ότι στις πλάτες των διεθνών υπάρχει ένας στόχος.

Η παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι ένα τεράστιο κίνητρο για κάθε αντίπαλο, γι’ αυτό και όλα θα εξαρτηθούν όχι από τον Greek Freak που πάντα κυριαρχεί στον υπερθετικό βαθμό στις διοργανώσεις της FIBA, αλλά από τους γύρω του που θα πρέπει να αρπάξουν τις ευκαιρίες και να βάλουν τα ελεύθερα σουτ.

Ο Μπιτάτζε περιμένει τον Γιάννη. Ο Νούρκιτς περιμένει τον Γιάννη. Ο Αλδάμα περιμένει τον Γιάννη. Όλοι αυτόν περιμένουν να αντιμετωπίσουν, να δείρουν, να παγιδεύσουν.

Σλούκας και Ντόρσεϊ είναι κάτι παραπάνω από πολύτιμοι στη φετινή προσπάθεια. Όλοι είναι σημαντικοί, αλλά αυτοί οι δύο, είναι λίγο περισσότερο.

Προς το παρόν το κλίμα δείχνει πολύ ευχάριστο. Σε πείσμα πολλών που τα βλέπουν όλα μαύρα, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική.

Η Εθνική ξεκίνησε την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου την προετοιμασία της και θα ολοκληρώσει αυτό το ταξίδι -ελπίζουμε- στα μέσα Σεπτεμβρίου. Κάτι περισσότερο από ενάμιση μήνα στο παρκέ θα μείνουν προπονητές και παίκτες, για τα γαλανόλευκα, για τη χώρα που εκπροσωπούν.

Πρέπει να τους στηρίξουμε και θα τους στηρίξουμε.