Το σημαντικότερο για τον Παναθηναϊκό είναι πως ο διακόπτης της Βέρνης παρέμεινε στο on

Η έκβαση της κυριακάτικης αναμέτρησης του Παναθηναϊκού στο Αγρίνιο, αν μη τι άλλο επιτρέπει… επικολυρικά. Συνηθίζονται στα μέρη μας, πόσο μάλλον με τέτοιο σενάριο και τέτοια κατάληξη: έναν ξεχασμένο από το πράσινο σύμπαν να επιστρατεύεται στο φινάλε και στα χασομέρια – πιο πολύ δεν έχει… – να χαρίζει νίκη. Νίκη παρθενική στη Stoiximan Super League, νίκη που απέτρεψε διψήφια διαφορά (έστω και με παιχνίδι λιγότερο) από την κορυφή και το δίδυμο των πρωτοπόρων στο φευγιό του Σεπτεμβρίου.

Υπενθυμίζεται πως τέτοια εποχή πέρυσι, πάνω κάτω με αντίστοιχων απαιτήσεων και συνθηκών πρόγραμμα, οι πράσινοι με τον Ντιέγκο Αλόνσο στον πάγκο τους είχαν συγκομιδή οκτώ βαθμών (όσους, μάξιμουμ, μπορούν να πιάσουν αν κερδίσουν την αναμέτρηση που χρωστάνε με τον ΟΦΗ).

Νίκη που πάνω απ’ όλα επιτρέπει να παραμείνει ο διακόπτης στο on, εκεί που – όλοι μας πιστέψαμε πως – γύρισε την Πέμπτη, μετά την επιβλητική τεσσάρα στην πρεμιέρα της League Phase του Europa League. Στο on για τα αποδυτήρια. Στον on για τον κόσμο και την κοινή γνώμη (που τόσο επηρεάζει και… κατακαίει το οτιδήποτε εντός και εκτός του οργανισμού του Παναθηναϊκού), στο on (και φωτισμένο πια…) για τον προπονητή, στο on, ακόμη ακόμη και για την παραμονή (αφού πρώτα μπει σε δαύτη) στη διεκδίκηση.

Θα γίνει, δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν αποφεύγεται. Θα χρησιμοποιηθούν επίθετα και επιρρήματα που θα ζωγραφίσουν αυτή τη νίκη. Θα αποθεώσουν, θα εγκωμιάσουν, θα εξυψώσουν. Ανάγκη, εκτόνωση και – φυσικά… – επικοινωνία. Προβλεπόμενα και μέσα στο παιχνίδι όλα, παρότι χορτασμένο το κοινό του Παναθηναϊκού από πυροτεχνήματα και μαθημένο πια στο να διακρίνει την υπερβολή.

Ο Παναθηναϊκός στην πρώτη μισή του παιχνιδιού δεν υπήρχε. Υπενθύμιση πως τα ευρωπαϊκά κουστούμια και οι αναλόγως «αεράτοι» αντίπαλοι, δεν περνάνε εντός των συνόρων. Προφανώς το (όποιο) Αγρίνιο και ο (όποιος) Παναιτωλικός, μπορεί να είναι, μπορεί να αποδειχτούν, πολλαπλάσια δυσκολότεροι από την (όποια) Βέρνη και τους (όποιους) Γιουνγκ Μπόις. Ανεξαρτήτως συγκυριών και συνθηκών. Όπως και έγινε.

Δικαιολογίες, εννοείται πως είναι υπαρκτές. Κυριακή με Κυριακή, ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, που άφησε πληγές ψυχολογικές και σωματικές. Ταξίδι αεροπορικό Τετάρτη, ταξίδι επιστροφής Παρασκευή, ταξίδι οδικώς Σάββατο, παιχνίδι με τουλούμια και να στραβώνει και από νωρίς, από το πουθενά, Κυριακή. Χαλάει σώμα, χαλάει μυαλό, κόβεται η όποια φόρα και φούρια πόσο μάλλον συνεκτιμώντας το φορτίο πριν την πρώτη Κυριακή.

Εκεί – το είπε και ο Κόντης μετά το τέλος του αποψινού παιχνιδιού – θέλει υπομονή. Θέλει ανανέωση στην φρεσκάδα. Όπως και όπου μπορεί να βρεθεί. Με τον ξεχασμένο Γερεμέγεφ; Με αυτόν. Με τον Πάντοβιτς να βαφτίζεται στη φωτιά; Με αυτόν. Αλλιώς, δεν γίνεται. Θέλει, επιβάλλεται να υπάρχουν, επιλογές.

Και φυσικά θέλει και τύχη. Για χιλιοστά το γκολ του Σιέλη που θα έδινε εκ νέου προβάδισμα στον Παναιτωλικό δεν μέτρησε στο 78’. Ως τότε, ο Παναθηναϊκός δεν είχε, πέραν του γκολ της ισοφάρισης, φάσεις στο δεύτερο ημίχρονο (το πρώτο το έκλεισε με τις δύο μεγαλύτερες στιγμές του).

Η διαφορά όμως με την αμέσως προηγούμενη έξοδό του, στον Βόλο και στην ήττα εκεί από την Κηφισιά, μάλλον ήταν άλλη απόψε, παρότι όχι και τόσο αισθητή. Και δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα, μάγους, δράκους και μαχητικές ψυχές. Ήταν – και αυτό ατάκα του προπονητή των «πράσινων» – η ομαδική, ποδοσφαιρική, δουλειά.

Μέχρι και το τέλος, η προσπάθεια (φαινόταν) πως ήταν για ορθολογική προσέγγιση της περιοχής των Αγρινιωτών. Ακόμη και αν δεν έβγαινε, που τις περισσότερες φορές δεν έβγαινε, η νόρμα αυτή ήταν. Να γίνει τουλάχιστον η προσπάθεια παίζοντας ποδόσφαιρο (και όχι πεντόβολα). Όσο, όπως, γίνεται.

Και έγινε. Με τον Ρενάτο (με την μπάλα στα πόδια δείχνει πως μπορεί να κουμαντάρει το παιχνίδι των «πράσινων», ειδικά σε αντιπάλους ανάλογης δυναμικής. Το θέμα είναι όταν δεν την έχει και πόσοι πρέπει να καλύψουν την αδυναμία του να κάνει μέτρα χωρίς αυτήν) να ψάχνει και να βρίσκει τον Γερεμέγεφ, ο οποίος βγήκε από τη ναφθαλίνη για να κάνει αυτό που τελικά έκανε: να κατασκηνώσει στο κουτί και να βοηθήσει, να ψάξει να εκμεταλλευτεί, τα σπασίματα.

Του έκατσε του Παναθηναϊκού το παιχνίδι. Αν δεν γίνονταν, τότε η εφήμερη και η εξαρτώμενη από αποτελέσματα και οχλοβοή κρίση και κριτική, θα επηρέαζε – και πάλι – την τάση, την κατάσταση, τα μελλούμενα. Τώρα, ξεκάθαρα, ενισχύει ακόμη περισσότερο τη δικαιολόγηση (και αυτή επιβεβλημένη, δυστυχώς, απότοκο της διοικητικής ανασφάλειας) για τη διατήρηση του status quo στον πάγκο.

Στο τέλος της ημέρας, ο Χρήστος Κόντης είναι αυτός που δικαιούται να μετατρέψει τις (υπαρκτές επαναλαμβάνεται, πλην όμως αδύνατον να ξεστομίζονται αναλογιζόμενοι τι έχει προηγηθεί και βλέποντας απλώς και μόνο τη βαθμολογία) δικαιολογίες του διαστήματος Κυριακής με Κυριακή, σε προσωπικά του credits.

Ακόμη ακόμη και γιατί μόνο, με ό,τι έχασε την περασμένη εβδομάδα (δίκαια) στις καθυστερήσεις του ντέρμπι, το βρήκε έντοκα απόψε στο Αγρίνιο. Και έτσι, συνολικά, Κυριακή με Κυριακή, μπορεί και κρατάει τον διακόπτη στο on, έχοντας μπροστά του περιθώριο (και πρόγραμμα μέχρι τη διακοπή) που επιτρέπει να τον αφήσει, για τα καλά, εκεί.