Το Πριγκιπάτο και η καρό σημαία του Σουλτάνου Σάρας στο Grand Prix του Άμπου Ντάμπι

Τα ξόρκισε λοιπόν τα φαντάσματα του και ο Σαρούνας Γιασικέβιτσους και έγινε ο (μπασκετικός) Λόρενς της Αραβίας!

Ο Σάρας έβλεπε τα τρένα να περνούν τις προηγούμενες πέντε φορές που βρέθηκε σε Final 4, κόντευε να συμβιβασθεί με την ιδέα ότι η μοίρα του τον είχε μουντζώσει, όπως τον συχωρεμένο τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον Αίτο Ρενέσες (έξι άγονες συμμετοχές), αλλά απόψε κατάφερε να σκοτώσει τους δαίμονες που τον κατέτρυχαν και να περάσει στην Ιστορία…

Όντως πέρασε στην Ιστορία ως μόλις ο τέταρτος πρωταθλητής Ευρώπης τόσο ως παίκτης, όσο και ως προπονητής, βαδίζοντας στα χνάρια του Σοβιετικού (εξ Αρμενίας) Αρμενάκ Αλατσατσιάν, του Λόλο Σάινθ και του Σβέτισλαβ Πέσιτς.

Αυτό το ίδιο επίτευγμα σημάδευε και ο Βασίλης Σπανούλης, ο οποίος στην παρθενική συμμετοχή του ως προπονητής στο Final 4 (και μάλιστα κοψοχρονιά) είδε την κούπα να του κλείνει πονηρά το μάτι, αλλά τελικά αυτή η ρουφιάνα πλανεύτηκε από τα βελούδινα πράσινα μάτια του Σάρας.

Θα έρθει και η ώρα του Σπανούλη

“Chapeau”, κατά πως λένε και οι Γάλλοι, σε τέτοιες περιπτώσεις: δεν είμαι μάντης, αλλά πιστεύω ότι αργά ή (μάλλον) γρήγορα θα ‘ρθει και η δική του ώρα να αναρριχηθεί στο θρόνο με το κοστούμι, τη γραβάτα και τα λουστρίνια του.

Οι άλλοτε συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό (2007-2010) έδωσαν ρεσιτάλ και έπαιξαν τα ρέστα τους σε έναν τελικό που έμοιαζε με… σκυλομαχία και έκανε τους ρέκτες και τους μερακλήδες του μπάσκετ να παρακαλάνε να μην τελειώσει!

Μια σκληρή, αδυσώπητη, αμείλικτη και ενίοτε κτηνώδης (σε ό,τι αφορά το ξύλο που έπεφτε ένθεν και ένθεν) μάχη στην κατάληξη της οποίας εντέλει ανταμείφθηκε η ομάδα που διαθέτει το περισσότερο βάθος, εξόρυξε σε μεγαλύτερο βαθμό το αμυντικό μέταλλο της, έβγαλε περισσότερη σκληράδα και ευτύχησε προϊόντος του τελικού να δει περισσότερους παίκτες να βγαίνουν μπροστά και να διαδραματίζουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στις κρίσιμες και σημαδιακές στιγμές.

Ο ένας μετά τον άλλον…

Μια ο (αναγορευθείς σε MVP) Νάιτζελ Χέιζ-Ντέιβις, μια ο άνθρωπος των επικίνδυνων αποστολών στην άμυνα (βλέπε Ναν, Τζέιμς) αλλά και εξόχως παραγωγικός στην επίθεση Ντέβον Χολ, μια ο (πανταχού παρών, συμπατριώτης και ζηλωτής της δόξας του παρόντος στο Άμπου Ντάμπι Βασίλιε Μίτσιτς) Μάρκο Γκούντουριτς, μια ο Γουέιντ Μπόλντγουιν, μια ο Κεμ Μπερτς με τα ριμπάουντ και τις τοποθετήσεις του κορμιού του και πάει λέγοντας…

Απέναντι τους ο έστεκαν ο κατάκοπος από το ανελέητο κυνηγητό Μάικ Τζέιμς, ο εκ Λαυρεωτικής ορμώμενος , καθ’ όλα υπέροχος και… αναπληρωτής MVP Final 4, Άλφα Ντιάλο, ο σκληροτράχηλος Ντάνιελ Τάις και αυτή η… κατσαρίδα που λέγεται Μάθιου Στραζέλ.

Μια συγκλονιστική παρτίδα σκακιού

Εκτός από συναρπαστικός, ανταγωνιστικός και αμφίρροπος (αλλά όχι δραματικός όπως εκείνος του 2022 στο Βελιγράδι, Εφές-Ρεάλ 58-57) ο τελικός υπήρξε επίσης μια σκακιστική παρτίδα υψηλής περιωπής που έφερε τη σφραγίδα δυο great tacticians!

Ως παίκτες, στις λαμπρές καριέρες τους ο Σπανούλης και ο Γιασικέβιτσους διάβαζαν με εξαιρετικό τρόπο τις καταστάσεις στις αντίπαλες άμυνες, συνδύαζαν τη δημιουργία με την εκτέλεση, βάραγαν στο ψαχνό και ήταν μανούλες στο να ηγούνται.

Απόψε φορώντας τους προπονητικούς μανδύες τους βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω σε έναν μεγάλο τελικό και απλώς επιβεβαίωσαν το υψηλό μπασκετικό IQ τους, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο…

Ο Χολ και το 15-1

Ως λάτρης της σημειολογίας και καταγραφέας στιγμών ξεχωρίζω μία για την οποία υποψιάσθηκα σε ζωντανό χρόνο ότι θα μπορούσε να αποβεί καθοριστική και δεν λάθεψα…

Στην εκπνοή του πρώτου ημιχρόνου κι ενώ η Μονακό είχε προηγηθεί νωρίτερα με διαφορά εννέα πόντων (32-23), ο « two-way» Ντέβον Χολ πέτυχε καλάθι, γραπώνοντας το επιθετικό ριμπάουντ μετά το άστοχο σουτ του Μπόλντγουιν, έβαλε και τη βολή από το φάουλ και έφερε τούμπα το momentum του τελικού.

Μετά το 12-2 των Μονεγάσκων, η Φενέρμπαχτσε απάντησε με ένα επί μέρους σκορ 15-1, έκρυψε το καλάθι της επί εξήμισι λεπτά και έφερε τον τελικό σε ρέγουλα και λογαριασμό, τουλάχιστον από ψυχολογικής πλευράς.

Το επισημαίνω αυτό διότι η Μονακό αποδείχθηκε εφτάψυχη, ξαναπέρασε μπροστά (43-42, 49-48), αλλά το ριζικό της έγραφε ότι θα υποκύψει από τα κτυπήματα που (θα) της κατάφερνε μια ανώτερη ομάδα την κατάλληλη στιγμή, από την κατάλληλη θέση, με τον κατάλληλο παίκτη…

Το κρεσέντο με τα τρίποντα και η Νέμεσις του Γκούντουριτς

Ένα τρίποντο του Χέιζ-Ντέιβις για το 54-51…

Ένα τρίποντο του Μπόλντγουιν για το 59-51

Ένα “and one” του Ερικ ΜακΚόλουμ για το 62-51, με σερί 11-0…

Ένα καλάθι του Γκούντουριτς για το 65-55…

Ένα τρίποντο του Χολ για το 68-57…

Η Μονακό όμως ήταν σκληρό καρύδι, είχε ακόμα σφυγμό και μείωσε στους πέντε πόντους (69-64) με το τρίποντο του Στραζέλ, αλλά τότε εμφανίσθηκε τελειωτικά η Νέμεσις στο πρόσωπο του Μάρκο Γκούντουριτς: ο Σέρβος γκαρντ για τον οποίο ξερογλείφεται (sic) ο Ετόρε Μεσίνα και τον θέλει στο Μιλάνο, σκόραρε ένα τρίποντο από την κορυφή, “έγραψε” το 74-64 και την ίδια στιγμή ο πρόεδρος της Φενέρμπαχτσε έσερνε τον χορό στα court seats, ενώ οι κάμερες αποτύπωναν την ευτυχία των γονιών του Σαρούνας Γιασκικέβιτσους, σε μια εναλλαγή πλάνου μετά τις ζητωκραυγές ενός από τους γιους του Σπανούλη.

Οι δυο όψεις ενός τελικού, τόσο ίδιες, μα και τόσο διαφορετικές…

Το Grand Prix, o Λεκλέρ και ο Σουλτάνος

Σήμερα το Μόντε Κάρλο είχε τη διπλή τιμητική του, πρώτα με το Grand Prix στην πίστα του Μονακό και ύστερα με τον τελικό του Final 4 της EuroLeague, στο Άμπου Ντάμπι…

Eίχαν, λοιπόν, τη διπλή τιμητική τους Μονεγάσκοι, αλλά δεν τους έκατσε κανείς τίτλος: στον αγώνα της Formula 1 o (γέννημα θρέμμα του Πριγκιπάτου) Σαρλ Λεκλέρ με τη Ferrari του βγήκε δεύτερος πίσω από τον Βρετανό Λάντο Νόρις και στην Etihad Arena η Μονακό είδε την πλάτη της Φενέρμπαχτσε…

Οι Πρίγκιπες δεν έλαβαν προαγωγή και παρέμειναν Πρίγκιπες, εζήτωσαν τους Βασιλείς και τους… Σουλτάνους!