Το ντέρμπι χάθηκε για τον Παναθηναϊκό, περιθώρια να χάσει και άλλον χρόνο στην προσπάθεια να ορθοποδήσει, δεν έχει

Αμαρτία εξομολογημένη, δεν είναι αμαρτία. Τρεις φορές γράφτηκαν και σβήστηκαν οι αράδες τούτου του κειμένου για το κυριακάτικο ντέρμπι της Stoiximan Super League.

Δεν συνηθίζεται. Μα και από την άλλη είναι ενδεικτικό του τι έγινε και κατέληξε από την επιστροφή του Παναθηναϊκού από το 0-2 στην επικράτηση της ΑΕΚ στο “Απόστολος Νικολαΐδης”.

Η πρώτη φορά, περίπου λίγο μετά την ώρα. Τότε, που οι πράσινοι έχοντας δύο γκολ στην πλάτη, έμειναν και με δέκα στο χορτάρι.

Ως και εκείνο το σημείο, αυτό που επισημαίνονταν, αυτό που φαίνονταν πως έκανε τη διαφορά – πέραν των μονόπαντων ατομικών λαθών – ήταν ο χρόνος. Όχι του παιχνιδιού, αλλά της σεζόν.

Για να τρέξεις, πρέπει πρώτα να μπορείς να περπατήσεις. Να έχεις σηκωθεί στα πόδια σου, να έχεις αποκτήσει αυτοπεποίθηση, σιγουριά. Να μην έχεις φόβο.

Και να πιστεύεις πως και να πέσεις, το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι απλώς να τσαλακωθείς για λίγο και να σηκωθείς ξανά. Διαφορετικά, με άλλη σειρά, δεν μπορεί να γίνει.

Ως και την ώρα στο ντέρμπι, η Ένωση έδειχνε πως ήταν πιο μπροστά. Ξεκάθαρα. Πέρασε πολλά, ζορίστηκε, τρέκλισε, παραπάτησε, ίσως και να έπεσε, αλλά, το σίγουρο είναι πως ο υπεύθυνος για την περπατησιά της, ο Μάρκο Νίκολιτς δεν (έστω έμοιαζε πως) παρέκκλινε από την αρχή του καλοκαιριού ως και τώρα.

Όχι κατ’ ανάγκη από το πλάνο και τις ιδέες του, αλλά πως αυτά θα κάνουν την ομάδα του, μια καινούργια σε κάθε τι ομάδα, πρώτα να σταθεί, μετά να περπατήσει και, όταν έρθει η ώρα, να μπορέσει να τρέξει.

Εδώ και μερικές εβδομάδες, κάποια παιχνίδια, οι κιτρινόμαυροι δείχνουν πως ακόμη και αν δεν την έχουν φτάσει τούτη την ώρα, τουλάχιστον βρίσκονται εκεί που πρέπει ώστε να τη ζυγώνουν.

Και το έδειχναν, το υπογράμμιζαν με το καθαρό προβάδισμά τους κόντρα στον Παναθηναϊκό, με τη στιγμή της αποβολής του Τουμπά να μοιάζει καταλυτική.

Νέα επίσης, σε όλα, ομάδα και οι πράσινοι. Και το κυριότερο, αλλαγμένη. Το σημαντικότερο; Επαναλαμβανόμενα αλλαγμένη. Εν κινήσει. Ο τελευταίος κουμανταδόρος της, ενάμιση μήνα μετράει στα ηνία.

Μόνο και μόνο ότι έγινε ο τρίτος προπονητής σε δύο μήνες στη σεζόν, φτάνει και περισσεύει για να αναδείξει τα (ως τότε) πολλά – και πάλι – στραβά.

Δεν διορθώνονται αυτόματα. Ούτε μαγικά. Δεν γίνεται. Απλά. Το επισήμανε ο Ράφα Μπενίτεθ. Ξανά και ξανά. Ακόμη και μετά τα σερί θετικά αποτελέσματα και την (κατά τεκμήριο) καλή, ικανοποιητική εικόνα της ομάδας του.

Ο Παναθηναϊκός δεν ψάχνει να τρέξει. Δεν μπορεί να το κάνει. Πρώτιστη δουλειά του Ισπανού είναι να τον σηκώσει, να τον ορθοποδήσει.

Και το προσπαθεί, επαναλαμβάνεται, με τη σεζόν να τρέχει, τις απαιτήσεις και την πίεση αμείωτες και τις αποστάσεις (σε κάθε επίπεδο), μεγάλες.

Ενδεικτικό πως σε αυτό το διάστημα έχει ήδη χρησιμοποιήσει ουσιαστικά τους πάντες που είναι εγγεγραμμένοι ως επαγγελματίες ποδοσφαιριστές στο ρόστερ των «πράσινων». Πάνω από τριάντα.

Σε οκτώ, με το αποψινό, παιχνίδια. Ο Παναθηναϊκός του Μπενίτεθ βρίσκεται εκεί που ήταν η ΑΕΚ του Νίκολιτς (στην καλύτερη κιόλας) το καλοκαίρι.

Οι δύο στιγμές και τα λάθη

Αυτά ως την αποβολή του Τουμπά. Στη γενική θεώρηση, εννοείται πως δεν αλλάζουν. Σ’ ένα παιχνίδι, σ’ ένα κομμάτι του όμως, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ντέρμπι, φτάνει μια στιγμή για να αλλάξουν όλα.

Ειδικά μάλιστα όταν στο αποψινό υπήρξαν δύο τέτοιες. Η μία ήταν η – από το πουθενά – μείωση του σκορ με την κεφαλιά του Τετέ. Η δεύτερη η αποκατάσταση των αριθμητικών ισορροπιών με την αποβολή του Μάριν.

Και κάπως έτσι, το (παράδοξο βάσει επιλογών και ρόλων) all in των πράσινων, βρήκε αντίκρισμα, απήχηση, ενέργεια. Άλλος παράγοντας.

Αμφότεροι προέρχονταν από ευρωπαϊκές υποχρεώσεις, εβδομήντα μόλις ώρες πριν τη σέντρα. Συγκριτικά, η Ένωση εμφανίστηκε να ξεμένει γρηγορότερα απόψε, επιλέγοντας όσο περνούσε η ώρα να παίξει με τον χρόνο, προσπαθώντας έτσι να εκμεταλλευτεί το αριθμητικό πλεονέκτημά της.

Το πλήρωσε όταν αυτό εξανεμίστηκε, αφού η φούρια πλέον των γηπεδούχων τροφοδοτούνταν και από την πίστη πως σ’ ένα χαμένο παιχνίδι θα μπορούσαν να βρουν κέρδος.

Έστω και ενός βαθμού. Εκεί όμως, αμέσως μετά την ισοφάριση του Τζούριτσιτς, ξανά λάθος. Όπως σε όλα τα γκολ που δέχτηκε ο Παναθηναϊκός, όπως στη φάση της αποβολής για τους πράσινους, έτσι και σε αυτή που καταλογίστηκε δεύτερο εις βάρος τους πέναλτι, λάθος το προκάλεσε.

Λάθος συνεννόηση, λάθος υπολογισμός, λάθος αντιδράσεις. Έγραψε, 2-3, τέλος.

Τέλος και με τη βούλα πια, όχι μόνο γι’ απόψε, αλλά και για τις όποιες πιθανότητες υπήρχαν να μείνουν οι πράσινοι εκεί, κάπως κοντά, σε τροχιά έστω κυνηγιού της κορυφής.

Το -13 από δαύτην (έστω με παιχνίδι λιγότερο από τον πρωτοπόρο) σε κάτι παραπάνω από το ένα τρίτο της σεζόν, είναι απόσταση που δεν καλύπτεται.

Όχι πως το -12 (αν παρέμενε η ισοπαλία) ή το -10 (αν γίνονταν η ανατροπή) θα συνιστούσε μεγάλη διαφορά. Κάθε άλλο.

Αυτονόητο πως μπορεί οι όποιες ελπίδες διεκδίκησης να έσβησαν, η σεζόν όμως όχι.

Ακόμη περισσότερο, επιβεβλημένο, η προσπάθεια που συγκροτημένα και πολύ ρεαλιστικά προανήγγειλε – και σε αυτόν τον ενάμιση μήνα στα ηνία επιδιώκει – ο Μπενίτεθ, επιβάλλεται όχι απλώς να συνεχιστεί, αλλά να εντατικοποιηθεί.

Το ζητούμενο άλλωστε, το ρεαλιστικό ζητούμενο – σύμφωνα και με όσα πρόσφατα ειπώθηκαν δημοσίως από κάθε αρμόδιο – ίδιο παραμένει.

Ας δεχτούν όλοι στον οργανισμό πως το τρέξιμο αργεί και ας φροντίσουν για αρχή να μην προστεθεί αυτός ο εναπομείναντας χρόνος στους πολλούς προηγούμενους χαμένους, αλλά να γίνουν τα αναγκαία (είναι και παραμένουν πολλά) ώστε πρώτα απ’ όλα ο Παναθηναϊκός να ορθοποδήσει.