ΑΕΚ: Το masterclass του Νίκολιτς στον Πόντο

Μεγάλη η στιγμή για την ΑΕΚ, ιστορική και ανεπανάληπτη. Ξεχωριστή και ιδιαίτερη. Ποδοσφαιρικά εκθαμβωτική επίσης. Μια τρομερή όσο και ανέλπιστη ανατροπή, ένα προπονητικό masterclass από τον Νίκολιτς, άψογα εφαρμοσμένο από τους ποδοσφαιριστές του στον αγωνιστικό χώρο.

Ο άνθρωπος είναι νικητής και το μεταφέρει, το κάνει πιστευτό ακόμα και υπό τις πιο περίεργες συνθήκες.

Πηγαίνοντας στα αποδυτήρια μετά το τέλος του πρώτου 45λεπτου, η ΑΕΚ δεν είχε τίποτα να κρατήσει παρά μόνο να πετάξει. Έπρεπε να τα αλλάξει όλα χωρίς την ευχέρεια να φέρει στο γήπεδο έστω έναν άλλον ποδοσφαιριστή.

Ωστόσο στον Νίκολιτς έφταναν αυτοί που έμοιαζαν τόσο μακριά από κάθε μεταξύ τους σύνδεση σε ένα πρώτο ημίχρονο μεγάλης τρικυμίας. Και εκεί καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος εκτός από μάτι έχει και πειθώ.

Η ΑΕΚ του δεύτερου μέρους ήταν η ίδια σε πρόσωπα. Συνάμα όμως και εντελώς διαφορετική σε προσέγγιση, αυτοπεποίθηση και πίστη για μια ανατροπή που ουδείς μπορούσε να διανοηθεί ότι θα επιτευχθεί τόσο κυριαρχικά και μαζί τόσο εύκολα.

Οι ίδιοι ήταν που δυσκολεύονταν να κρατήσουν τη μπάλα στα πόδια τους για περισσότερες από δύο τρεις πάσες με αυτούς που κοίταξαν στα μάτια τον αντίπαλο και του πέρασαν το μήνυμα ότι θα περάσει ποδοσφαιρικό βασανιστήριο.

Με ενέργεια που είναι να απορείς από πού ξεφύτρωσε, με εμπνεύσεις τρομερές στα γκολ της ανατροπής, με τακτική προσήλωση βγαλμένη από βαθιές αναλύσεις ηλεκτρονικού υπολογιστή, με σημασία στις λεπτομέρειες που εν τέλει έκαναν τη διαφορά.

Η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα ευρωπαϊκής σπουδαιότητας και ταυτότητας, δίχως αυτά δεν γίνεται να κάνεις τέτοια ανατροπή, υπο τέτοιες δυσμενείς συνθήκες.

Αυτό που ο Νίκολιτς καταφέρνει αγώνα με τον αγώνα δεν είναι απλά η χάραξη μιας πορείας που ξεκίνησε υπό το φόβο του καλοκαιρινού αποκλεισμού και εξελίσσεται σε μια πολύ εμπνευσμένη φαντασίωση.

Είναι η πιστοποίηση της δουλειάς που γίνεται στην ΑΕΚ για να ξεφύγει από περιοριστικά συμπλέγματα του παρελθόντος και να φτιάξει το ευρωπαϊκό μέλλον της, να γίνει ένα σύγχρονο club με όρους διεθνούς αναγνωρισιμότητας και με σταθερή πορεία σε αυτό που δημιουργεί φέτος.

Είναι ακόμα στην αρχή, αλλά τουλάχιστον αυτή πραγματοποιείται, δεν μένει στα λόγια.

Θέλει δουλειά πολλή, θέλει μεταγραφές, θέλει νοοτροπία οπαδική επίσης, τέτοια που δεν θα τελειώνει τον προπονητή για έναν κακό μήνα επειδή υπήρχε μεγάλη αγάπη για τον προηγούμενο.

Η ζωή προχωράει, οι προπονητές αλλάζουν και εξελίσσονται, η εμπιστοσύνη κερδίζεται αλλά και το ανεξήγητο μίσος απαγορεύεται. Ακόμα κι αν έχανε η ΑΕΚ στη Σαμψούντα, η δουλειά που γίνεται πρέπει να αναγνωρίζεται και να θωρακίζεται.

Ο Νίκολιτς έχει ήδη περάσει πολλές πίστες για να αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι μπορεί να κάνει πράγματα σημαντικά. Τώρα είναι η ώρα για να γίνει η δουλειά του πιο εύκολη και πιο δημιουργική με κινήσεις ποιότητας και ουσίας για να εξελίξει το έργο του.