Το κουρασμένο βήμα του πλέον δεν σέρνεται και κάπως έτσι ο Ρομπέρτο Περέιρα προσωποποιεί το ξεκίνημα της ΑΕΚ

Ξεχωρίζει. Είτε έτσι, είτε αλλιώς. Μόνο και μόνο με τη ματιά να πέφτει στις κατεβασμένες στους αστραγάλους κάλτσες. Το σορτσάκι ανεβασμένο, θαρρείς σκόπιμα για να αναδεικνύει τους “χτυπημένους” δικεφάλους. “Μπιφτεκάς”, με το κεφάλι… παρατημένο ανάμεσα στους ώμους, ράθυμος στην όψη, στο βήμα, στο οτιδήποτε.

Αργά αργά, βαριά βαριά. Τα πάντα του, φαινομενικά, στο χορτάρι. To κουρασμένο βήμα του να (μοιάζει πως) σέρνεται. Από το ημίωρο τον έβλεπες, δεν το έκρυβε δα, σε κάθε διακοπή μετά από δικό του σπριντ, μετά από δική του ενέργεια, να σκύβει, να πιάνει τα πλευρά του, ψάχνοντας ανάσες. Έδειχνε, με το κάθε τι του του κορμιού του πως είχε ψοφήσει. Ήδη.

Λέξη κλειδί εδώ; Έδειχνε. Μπορεί και να ήθελε να το δείχνει. Η αθλητικότητα, έτσι κι αλλιώς, καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του δεν ήταν ποτέ το φόρτε του. Η εξυπνάδα, το διάβασμα, η προσαρμοστικότητα σε συμπαίκτη και αντίπαλο, ναι, τον έκαναν να σταδιοδρομήσει σε επίπεδο πολύ ψηλότερο από αυτό που βρίσκεται από πέρυσι το καλοκαίρι.

Δεν είναι μικρός πλέον. Και είναι και Ιούλιος. Ένας λόγος ακόμη. Στα 34 περπατάει. Η εμπειρία όμως, όταν συνοδεύεται με διάθεση, φτάνει και περισσεύει. Σε νέο σύστημα, με νέο αφεντικό στον πάγκο – και όχι τον συμπατριώτη, ο οποίος πέρυσι εγγυήθηκε για δαύτον και τον έφερε στην Αθήνα –, σε συνθήκη κακά τα ψέματα, που δεν προοιώνιζε παρουσία.

Κάθε άλλο. Αποχώρηση προαναγγέλλονταν, μα έτσι, μα αλλιώς. Και μάλιστα, από τις τρεις περυσινές φανταχτερές προσθήκες, έδειχνε, προαλείφονταν, υπολογίζονταν – εντός και εκτός ομάδας – πως θα ήταν η ευκολότερη, η λιγότερο θορυβώδης και η περισσότερο (οικονομικά) αναίμακτη.

Μονοκοντυλιά σβησμένα όλα. Δύο παιχνίδια στη νέα σεζόν η ΑΕΚ, δύο ευρωπαϊκά παιχνίδια και στα δύο ο Ρομπέρτο Περέιρα βασικός και αναντικατάστατος. Χτες, στο Ντέμπρετσεν, μαζί με το…. τούρμπο Ζίνι, ήταν ο μόνος από τη μέση και μπροστά που δεν αντικαταστάθηκε.

Αυτός ντε που έψαχνε τις ανάσες του πριν καν την ανάπαυλα. Αυτός που τον έβλεπες να κατεβαίνει, με ή χωρίς την μπάλα και φτάνοντας στην αντίπαλη περιοχή έδειχνε αποκαμωμένος, ξεζουμισμένος. Που υπήρχαν στιγμές, όπου το τηλεοπτικό πλάνο τον έπιανε να επιστρέφει σε αμυντική μετάβαση ολίγον… καθυστερημένος, ειδικά όταν η μπάλα παίζονταν στην άλλη πλευρά από εκείνη που ήταν επιφορτισμένος να καλύπτει στην τριπλέτα του κέντρου.

Ήταν εκεί όμως. Από το πρώτο, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Πέρυσι, όλα κι όλα μόλις πέντε ενηνηντάλεπτα έβγαλε. Φέτος, μετράει ήδη δύο, στα πρώτα της νέας σεζόν. Τελευταία φορά – και μόνη όσο βρίσκεται στην Ένωση – που έβγαλε χωρίς αλλαγή δύο διαδοχικά παιχνίδια σε διάστημα μιας εβδομάδας ήταν τον Ιανουάριο.

Κακά τα ψέματα, κανείς δεν το περίμενε. Όχι πως θα προσπεράσει, με το καλημέρα, κάθε άλλον κεντρικό μέσο των κιτρινόμαυρων (πλην, για την ώρα, Μάνταλου), αλλά θα έχει και τέτοια αποδοχή, τέτοιο fit σε δαύτο που θέλει να παίξει, να παρουσιάσει ο Μάρκο Νίκολιτς. Ο ρόμβος, απαιτητικότατος. Ειδικά και κυρίως για τους δύο ακραίους αμυντικούς και τους κεντρικούς, τους εσωτερικούς χαφ.

Πρέπει να είναι, κυριολεκτικά, παντού. Πρέπει να κάνουν, στην πραγματικότητα, τα πάντα. Να είναι ολοκληρωμένοι, να έχουν ισορροπία ώστε να τη μεταδίδουν και στους υπόλοιπους, υπηρετώντας ένα συγκεκριμένο πλάνο, το οποίο χωρίς τη δική τους επίδραση, πολύ απλά, δεν υπηρετείται, δεν βγαίνει.

Και σε αυτό το άκρως πιεστικό ξεκίνημα της ΑΕΚ στη νέα σεζόν, με την αυτονόητη και προφανώς ρισκαδόρικη για τα δεδομένα της εποχής συνθήκη της αλλαγής συστήματος και τακτικής προσέγγισης (όχι προσώπων, ακόμη τουλάχιστον. Ακόμη κάτι ενδεικτικό για τον Σέρβο στον πάγκο) και το «πρέπει» χωρίς λάθος στα καλοκαιρινά προκριματικά, ο Αργεντινός βρέθηκε στην καρδιά.

Της αλλαγής, των αλλαγών, της εμπιστοσύνης του νιόφερτου προπονητή. Θα παραμείνει έτσι; Ποιος ξέρει; Αυτό που καταγράφεται είναι πως οι πρώτες μέρες, τα πρώτα παιχνίδια της νέας εποχής της Ένωσης, τον έφεραν στο επίκεντρο. Μέχρι και στο 96’ της χτεσινοβραδινής ρεβάνς, στην τελευταία φάση του αγώνα, στην τελευταία προσπάθεια για κατεβασιά της Χάποελ Μπερ Σεβά, αυτός ήταν που «καθάρισε» τη φάση, παίρνοντας μπάλα και φάουλ σε μια διεκδίκηση.

Πιο ταιριαστό από οτιδήποτε μάλλον το ότι το τελευταίο σφύριγμα τον βρήκε στο χορτάρι, να πιάνει τα πόδια του, θέλοντας να κερδίσει και το τελευταίο δευτερόλεπτο που μπορούσε, να παίξει με την εικόνα του με το μυαλό διαιτητή και αντιπάλων.

Παμπόνηρος. Σκληρός και ας μη το δείχνει, ας μη το εμπνέει. Κωλοπετσωμένος. Με εμπειρία, η οποία πλέον συνοδεύεται με κίνητρο και φρέσκια διάθεση να καλύψει ό,τι (ακόμη, για την εποχή) δεν υπάρχει σε αφθονία. Ανανεωμένος πνευματικά, εκεί, συγκεντρωμένος.

Ό,τι δηλαδή και η ΑΕΚ. Το συναπάντημα με τη Χάποελ, το χειρότερο που θα μπορούσε να της τύχει σε τούτο τον γύρο των προκριματικών του Conference League. Για ένα παιχνίδι που δεν έγινε, που δεν ξεκίνησε ποτέ και έναν μηδενισμό σε αυτό, δεν αναδείχτηκε πέρυσι πρωταθλήτρια Ισραήλ.

Καλή, σκληροτράχηλη ομάδα, όπως κάθε μια από εκεί, νοτισμένη στο πως να ξεπερνάει τη βάσανο των καλοκαιρινών προκριματικών. Η Ένωση όμως δεν της επέτρεψε παρά ένα μισάωρο, την περασμένη εβδομάδα, στο ξεκίνημα του πρώτου παιχνιδιού. Και, προοδευτικά, βλέποντας την εξέλιξη συνολικά των τριών ωρών στις δύο αναμετρήσεις, όσο περνούσε η ώρα τόσο και περισσότερο έβγαζε σιγουριά πως έστω και το ένα γκολ που βρήκε στην OPAP Arena θα ήταν (υπερ)αρκετό.

Και ήταν. Για την ακρίβεια, ήταν λίγο, αφού η πρόκριση της ΑΕΚ θα ήταν πιο ταιριαστό να συνοδευτεί με δεύτερη νίκη. Για ένα σύνολο όμως που έφτασε να αλλάζει σελίδα, κουβαλώντας σερί αποτυχίες στις προηγούμενες (η τελευταία φορά που οι «κιτρινόμαυροι» δεν ηττήθηκαν σε δύο διαδοχικά παιχνίδια καταγράφηκε στα τέλη Φεβρουαρίου), ακόμη και ο «επαγγελματισμός» στις νίκες – που ο Νίκολιτς ποτέ δημοσίως δεν αποστράφηκε, ακόμη και από τόσο νωρίς, ίσα ίσα… – ό,τι πρέπει είναι για να θυμηθούν αποδυτήρια, εξέδρα, κοινό και media πως είναι να μην φεύγεις από το γήπεδο με το κεφάλι κατεβασμένο.

Τελευταία φορά που κράτησε ανέπαφη την εστία της σε δύο σερί αναμετρήσεις ήταν στα μέσα του περασμένου Δεκεμβρίου. Όλα καταγράφονται, όλα μετράνε, όλα βοηθάνε σε μια αρχή, σε μια τόσο πολυεπίπεδα ιδιαίτερη αρχή.

Εννοείται πως το «πρέπει», παραμένει για την ΑΕΚ. Η δουλειά συνεχίζεται κόντρα στον Άρη Λεμεσού και εννοείται πως θα ολοκληρωθεί μόνο με την παρουσία στη League Phase. Ήμισυ του παντός όμως το κάθε ξεκίνημα. Και το φετινό, υπό τις συνθήκες που χρειάστηκε να το κάνει, αν δεν είναι το μισό, μοιάζει τουλάχιστον ξεκάθαρα χαρακτηριστικό του τι θέλει να παρουσιάσει στο γήπεδο, τι θέλει να παίξει, πως, με ποιες αρχές, με ποια συμπεριφορά και στιλ.

Και όταν μέχρι και ο Ρομπέρτο Περέιρα πείθει και πείθεται, καλά φαίνεται πως πηγαίνει το έργο.