Παναθηναϊκός: Το κέρδος της εικόνας των “λίγων” περισσότερο από το κέρδος της νίκης

Κακά τα ψέματα, στο χαρτί, πριν τη σέντρα του κυριακάτικου ντέρμπι της Stoiximan Super League, ο Παναθηναϊκός πολλά δεν είχε να αντιπαραβάλλει κόντρα στον ΠΑΟΚ. Αγωνιστική εικόνα, κατάσταση, φόρμα, σταθερότητα, συνέπεια, ακόμη ακόμη και στελεχιακά, όλα στη μεριά των ασπρόμαυρων έγερναν.

Φυσικά συμπεριλαμβάνεται και η περιρέουσα ατμόσφαιρα. Αυτή που, ναι, αντανακλά στην… ατμόσφαιρα, αλλά στον κόσμο της επιρροής από λογιών λογιών καφενεία – είτε διαδικτυακά, είτε επικοινωνιακά – διογκώνεται, ισοπεδώνει, εξαϋλώνει.

Το περασμένο Σάββατο, μετά την ήττα από τον Βόλο, στα μανταλάκια κρεμάστηκαν οι ποδοσφαιριστές. Άλλοι, είτε δεν γίνονταν, είτε δεν μπορούσαν να τοποθετηθούν εκεί. Ήταν η σειρά τους. Παραγνωρίστηκε οτιδήποτε άλλο.

Οτιδήποτε προηγήθηκε (και όχι μόνο φέτος), οτιδήποτε δεν τους αφορά (αξιολόγηση), με τον συσχετισμό να γίνεται ακριβώς εκεί που, εύκολα, δεν μπορεί να προκύψει αντίρρηση βάσει αποτελεσμάτων: στην τιμολόγηση της αξίας.

Έλα όμως που αυτή η αναθεματισμένη δεν έχει να κάνει μόνο με τα μηδενικά στα συμβόλαια. Και σίγουρα, δεν κρίνεται αν απλώς και μόνο κρατηθούν μόνο αυτά. Τα μηδενικά. Εδώ, σε τούτη τη γωνιά, τότε σημειώνονταν: “Η ποιότητα στο ρόστερ κακώς αμφισβητείται. Άλλο να θεωρείται και να κατηγορείται – πάντα μεταχρονολογημένα – ως ανύπαρκτη (που δεν είναι) και άλλο να είναι υπερτιμημένη ή λανθασμένα συναρμολογημένη, για το οποίο όμως ευθύνη δεν έχουν οι ποδοσφαιριστές”.

Απόψε, τι είναι αυτοί οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές; Οι καλοζωισμένοι, οι ανύπαρκτοι, οι αδιάφοροι, αυτοί που πρέπει – όλοι, οι περισσότεροι, κάποιοι – να φύγουν (ακολουθώντας μια αλυσίδα φευγιών που κρατάει χρόνια, χωρίς όμως να έχει διορθωθεί ή αλλάξει το παραμικρό) για να ξορκιστεί ακόμη ένα – μα πάντα ίδιο – χτικιό; Υπερβατικοί; Φέροντες “παναθηναϊκής ψυχής”; Κανονικοί για να φοράνε την “τιμημένη φανέλα”; Στα καφενεία, ναι, όλα, ακόμη και οι κρίσεις, εξαρτώνται από τι ζαριά θα κάτσει.

Πολλά, όντως, οι πράσινοι δεν μπορούσαν να αντιτάξουν κόντρα στον δαιμονισμένο εδώ και ένα μήνα Δικέφαλο. Μόνο διάθεση. Ενέργεια. Όση υπήρχε, όση μπορούσαν να έχουν και να βγάλουν στο χορτάρι. Αυταπάρνηση. Τακτική προσήλωση, παράταιρη σε κάποιες περιπτώσεις των μέχρι στιγμής πεπραγμένων και συνηθειών αρκετών.

Ο Ράφα Μπενίτεθ πρώτος έδωσε το σύνθημα. Δεν είναι χτεσινός, τι να λέμε. Αντιλαμβάνεται, καταλαβαίνει, ξέρει, κρίνει, συγκρίνει. Τρανό παράδειγμα η επιμονή στη χρησιμοποίηση του διδύμου των χαφ στο κέντρο. Σιώπης και Τσιριβέγια δεν συνυπήρξαν αρμονικά, χρήσιμα για το σύνολο, την Πέμπτη κόντρα στη Μάλμε.

Κι όμως. Απόψε, ξεκίνησαν και πάλι μαζί. Ξεκάθαρο, σαφές, πως ο Ισπανός δεν ματαιοπονούσε, δεν ονειροβατεί. Δεν περίμενε κόντρα σε μια ομάδα που κεντάει, την μπάλα στα πόδια των δικών του ποδοσφαιριστών. Ίσως και να μην την ήθελε.

Διάλεξε έναν συγκεκριμένο τρόπο. Πιθανώς τον μοναδικό. Και περίμενε τα πρέποντα. Αυτά έχουν να κάνουν, πρώτα και κύρια, με τις στιγμές και την αξιοποίησή τους. Πρώτη στο παιχνίδι, 1-0. Δεύτερη, δοκάρι. Τρίτη – ο Θεός να την κάνει με την στεκιά στο γκολ του Γέντβαϊ – 2-0 Ιδανικό. Δεν θα μπορούσε, δεν γίνονταν, να συντηρηθεί, παρά τον εκμηδενισμό (δεύτερο από τα πρέποντα) των απειλών.

Μετά έρχεται η διάθεση να υποφέρεις. Να πονέσεις. Για να υπερασπιστείς τα κεκτημένα. Και να το κάνεις καλωσορίζοντας τον πόνο, τη θυσία, αποδεχόμενός τα. Διαφορετικά, δεν αντιμετωπίζεται. Έγινε. Δείγμα κι αυτό, πνευματικής επάρκειας.

Στο δεύτερο ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ “ξύπνησε”. Όχι τόσο σε επίπεδο ευκαιριών – αφού αυτή τη φορά η σαρωτική κατοχή δεν συνοδεύτηκε από ανάλογη παραγωγικότητα – αλλά κυρίως σε επίπεδο εικόνας, φρεσκάδας, αίσθησης ανωτερότητας, δυναμικής ανατροπής των δεδομένων.

Με πρωτομάστορα, με αρχή και τέλος, με αγαλλίαση στα μάτια και στην καρδιά κάθε ποδοφαιρόφιλου (το χειροκρότημα, μέρους έστω της εξέδρας, μετά τη μαγεία, μιας ακόμη, του γκολ της μείωσης, ενδεικτικό του τι προκαλεί αυτός ο θεόσταλτος τύπος με την αύρα και τις εμπνεύσεις του στο χορτάρι), τον Γιάννη Κωνσταντέλια.

Η αποχώρησή του λόγω τραυματισμού, (τελικά έγινε) ακόμη ένα απ’ όσα βοήθησαν για να γίνει ο φόρτος των γηπεδούχων, ανεκτός. Μετά την έξοδο του “Ντέλια”, άλλον κίνδυνο ο Λαφόν δεν ένιωσε.

Και ο Παναθηναϊκός κέρδισε. Με τον τρόπο που θα μπορούσε, φτάνοντας στη σέντρα του παιχνιδιού, να κερδίσει. Λογιστικά, με τη νίκη του αυτή, πολλά δεν αλλάζουν. Εννοείται πως βελτιώνονται, αλλά το χαμένο έδαφος παραμένει, χάσκει.

Ακόμη και αν ξεχρεωθεί νικηφόρα το παιχνίδι με τον ΟΦΗ που απομένει, θα είναι ισόβαθμος του Λεβαδειακού και του Βόλου, απέχοντας επτά βαθμούς από την κορυφή (και πέντε από τον αποψινό του αντίπαλο).

Απόσταση σημαντική, όχι απαγορευτική. Εξαρτάται βέβαια ποιοι θα κληθούν, από ποιους υπάρχει (αν υπάρχει) η προσδοκία για να την καλύψουν. Οι λίγοι, οι ανύπαρκτοι, αυτοί που πρέπει να φύγουν άμεσα, αυτοί που δεν κάνουν, αυτοί που δεν αξίζουν, δεν θα μπορέσουν να το κάνουν ποτέ.

Αυτοί που κέρδισαν τον ΠΑΟΚ, μπορεί τελικά και πάλι να μην (το) μπορούν, να μην το μπορέσουν. Ό,τι έχει ήδη γράψει άλλωστε, δεν ξεγράφεται. Μάλλον όμως έδειξαν, πως αν μη τι άλλο έχουν διάθεση να παλέψουν. Όπως παλέψαν και απόψε. Που θα τους βγει, άγνωστο. Αλλά ας αφεθούν να το κάνουν.