Τα μαθήματα κουλτούρας του Ιβάν Γιοβάνοβιτς και η λέξη υποτίμηση που δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό του

Η Εθνική Ελλάδας έθελξε χθες βράδυ στο Καραϊσκάκης πραγματοποιώντας μια από τις πιο πειστικές εμφανίσεις της, διαλύοντας τη Λευκορωσία με 5-1.

Κι όμως, το μεγάλο κέρδος της βραδιάς δεν ήταν μόνο το ευρύ σκορ και οι τρεις βαθμοί, αλλά ο τρόπος που ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, συνεχίζει να σφραγίζει με την προσωπικότητά του την ομάδα. Όσοι τον θυμούνται από τα χρόνια που φόρεσε τη φανέλα του Ηρακλή ως ποδοσφαιριστής, μιλούν για έναν ηγέτη με όλη τη σημασία της λέξης. Έναν άνθρωπο που έβαζε την ομάδα πάνω από όλα και έδειχνε σεβασμό σε κάθε περίσταση. Η λέξη “σεβασμός” είναι το κλειδί για να κατανοήσει κανείς τον Γιοβάνοβιτς. Δεν είναι μια φράση εντυπωσιασμού, αλλά μια βαθιά ριζωμένη στάση ζωής που τον ακολουθεί σε όλη την καριέρα του.

Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να κερδίσει και το ελληνικό ποδόσφαιρο όταν ανέλαβε τον Παναθηναϊκό. Η ευγένεια, η δικαιοσύνη και η καθαρότητα του λόγου του τον έκαναν ξεχωριστό, ακόμη και στις πιο φορτισμένες στιγμές μετά από έναν αγώνα. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την ατάκα του στο Καραϊσκάκης με το: “Μην υποτιμάτε την ομάδα μου“. Μια φράση που συνοψίζει ολόκληρη τη φιλοσοφία του.

Χθες το βράδυ, σε ένα περίεργο deja vu, και πάλι στο ίδιο γήπεδο, στην ίδια αίθουσα τύπου, του έγινε ερώτηση για το “χαμηλό επίπεδο της Λευκορωσίας”.

Η απάντησή του ήταν ξανά αφοπλιστική. Για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν υπάρχει ο όρος και η λέξη “υποτίμηση”. Κάθε αντίπαλος αξίζει σεβασμό, κάθε παιχνίδι είναι μια δοκιμασία που πρέπει να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που οραματίζεται και αυτό είναι που διδάσκει στους παίκτες του. Και η αντιστροφή του παραδείγματος που έφερε βάζοντας την Ελλάδα στη θέση της Λευκορωσίας ήταν αφοπλιστική.

Η νίκη με 5-1 και το ξεκίνημα με αυτόν τον τρόπο σε μία διαδικασία αγώνων με έπαθλο ένα εισιτήριο για την Αμερική ήταν σπουδαία νέα. Αλλά ίσως ακόμη πιο σημαντικά είναι τα μαθήματα που δίνει ο Σέρβος τεχνικός. Μαθήματα ήθους, ταπεινότητας, ποδοσφαιρικού πολιτισμού. Γιατί πέρα από τις προκρίσεις και τα σκορ, αυτό που μένει είναι η κουλτούρα που διαμορφώνεται. Και εκεί, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, αφήνει τη σφραγίδα του πιο έντονα (ακόμα και) από κάθε γκολ.