Ο αθλητικός ηρωισμός των παικτών πρέπει να είναι εξαίρεση και όχι ο κανόνας
Ο Σπύρος Καβαλιεράτος γράφει για την αποτυχία της FIBA στο θέμα των προκριματικών μέσα στη σεζόν και τη EuroLeague που έχει καταφέρει να περνάει άβρεχτη την καταιγίδα.
Η FIBA έχει καταφέρει το εξής απίστευτο. Να έχει δίκιο, να έχει κάνει πολλά βήματα για να βρει τη λύση και τελικά να έχει βρει τον μπελά της. Και η EuroLeague που κοντεύει να διαλύσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ, να περνάει άβρεχτη την καταιγίδα.
Και να πει κανείς ότι η Euroleague έχει φοβερό επικοινωνιακό επιτελείο και πετυχαίνει πανευρωπαϊκά να κάνει το άσπρο μαύρο; Το αντίθετο ακριβώς συμβαίνει. Η FIBA είναι πολύ πιο μπροστά σε τούτο το κομμάτι, αλλά δυστυχώς η πράξη δεν την βοηθάει.
Είναι οξύμωρο βέβαια. Η FIBA να έχει δίκιο, να προσπαθεί και τελικά να κάνει μια τρύπα στο νερό. Και να φέρνει και τις Εθνικές ομάδες σε δύσκολη θέση και τους αθλητές με τους προπονητές στα όριά τους. Με κίνδυνο τελικά να θεωρηθούν προδότες από το ευρύ κοινό και οι σύλλογοι και οι αθλητές με τους προπονητές, δίχως να έχουν καμία απολύτως ευθύνη.
Η FIBA έχει αποτύχει πλήρως στο θέμα των προκριματικών μέσα στη σεζόν. Απέτυχε στην πράξη, διότι εδώ και πέντε χρόνια δεν διασφάλισε ότι δεν θα γίνονται αγώνες της EuroLeague ταυτόχρονα.
Απέτυχε είτε να πείσει, είτε να σταματήσει την EuroLeague. Και μέσα στη σεζόν να δημιουργείται άνευ προηγουμένου μπάχαλο, που προκαλεί και διχασμό και αλλοίωση αποτελέσματος.
Η ίδια η FIBA πανηγύριζε για τα παράθυρα του Ιουλίου και του Αυγούστου, με τα γεμάτα ρόστερ και τους NBAερς. Όμως ας μας πει κάποιος υπεύθυνα. Τι σχέση έχουν εκείνα τα ματς με όσα είδαμε χθες; Πώς μπορεί να εξηγήσει κανείς στον απλό φίλαθλο ότι το Σερβία - Ελλάδα στις 25 Αυγούστου είναι ο ίδιος όμιλος με το Ελλάδα - Λετονία και το Μεγάλη Βρετανία - Σερβία στις 11 Νοεμβρίου;
Και ναι, δεν γίνεται να βρίσκεται στο παρκέ ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Αλλα η Ελλάδα έπαιξε χωρίς τους EuroLeague παίκτες την Παρασκευή και με κάποιους EuroLeague παίκτες τη Δευτέρα στον τελικό με το Βέλγιο.
Υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ταξίδευαν στο Μονς ούτε ο Παπανικολάου, ούτε ο Καλάθης, ούτε ο Λαρεντζάκης, ο Λούντζης, ο Μποχωρίδης, ο Καλαϊτζάκης.
Θα επιβαρυνθούν, θα ρισκάρουν, θα αφήσουν τους συλλόγους τους για μέρες για να παίξουν στην Εθνική. Μέσα Νοέμβρη και όχι καλοκαίρι. Θα ρισκάρουν και θα κουραστούν για τον εγωισμό της Euroleague και την αδυναμία επιβολής της τάξης από την FIBA.
Θα μπουν, λοιπόν, στη διαδικασία του αθλητικού ηρωισμού για δεύτερη φορά στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Το έπραξαν και τον περασμένο Φεβρουάριο, όταν άλλοι έπαιξαν δύο ματς σε δύο μέρες και μετά πήγαν και στην Τουρκία, άλλοι άφησαν τον σύλλογό τους και πήγαν και στην Τουρκία.
Εκείνη η επιστράτευση για το καλό του ελληνικού μπάσκετ, μας έφερε τις δύο νίκες επί της Τουρκία που μας κρατούν ακόμα γερά στο παιχνίδι της πρόκρισης. Η δεύτερη επιστράτευση - έστω και μισή - ίσως μας φέρει ακόμα πιο κοντά στο Παγκόσμιο του 2023.
Αλλιώς θα χρειαστούν άλλοι δύο τελικοί τον Φεβρουάριο. Και θα υπάρξει τότε παλαϊκή απαίτηση για νέους ηρωισμούς από παίκτες και προπονητές. Αλλά και από τους συλλόγους. Που κανονικά δεν θα έπρεπε ποτέ να μπουν σε τέτοιες διαδικασίες.
Να διαλέγουν ματς, να ξέρουν πως σίγουρα θα χάσουν κάτι γιατί κάποιοι άλλοι τα έκαναν όλα λάθος. Και όσοι τα έκαναν όλα λάθος, δεν νοιάζονται για τις συνέπειες των πράξεών τους, αλλά τους ενδιαφέρει μόνο να τους πουν πως δεν έχουν την ευθύνη. Τίποτα άλλο.
Αντί επιλόγου. Η Εθνική την Παρασκευή πήρε αυτό που της άξιζε. Έχασε από μια καλύτερη ομάδα, όσοι είδαν το ρόστερ της Λετονίας αναγνώρισαν πως είναι πληρέστερο και ποιοτικότερο από της Ελλάδας δίχως τους παίκτες της EuroLeague.
Πλέον το κομβικό ματς της ενισχυμένης Εθνικής στο Βέλγιο μπορεί να φέρει και πρόκριση αν έρθει και νίκη της Σερβίας επί της Τουρκίας.
