Ποδόσφαιρο ή βαρβαρότητα

Η εικόνα του Ντιέγκο Κόστα να φρενάρει και να κρατά το πόδι του στο Καμπ Νου, ενώ η Ατλέτικο ξεχύνονταν στην αντεπίθεση είναι σοκαριστική, αν σκεφτεί κανείς ότι έχουμε δει την ίδια ακριβώς σκηνή πριν από ενάμισι μήνα στο ματς των δυο αντιπάλων στο Τσάμπιονς λιγκ

Είναι φανερό νομίζω ότι ο ποδοσφαιριστής αυτός πιέστηκε να επιστρέψει, έπαιξε πιο γρήγορα από ότι θα πρεπε και το αποτέλεσμα είναι ότι ρισκάρει τη συμμετοχή του στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ και στο πρώτο μουντιάλ της καριέρας του, γιατί δεν είχε το δικαίωμα να αποθεραπευτεί: κατανοώ τις ανάγκες της Ατλέτικο, αλλά το πράγμα είναι βάρβαρο. Φυσικά συμβαίνει σχεδόν παντού και σε όλους τους συλλόγους.

Φέτος, λίγες μέρες πριν την έναρξη του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ, είναι αμφίβολοι λόγω μυϊκών τραυματισμών ένα σωρό πρωτοκλασάτοι παίκτες: ποτέ δεν θυμάμαι να έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο. Μπορεί να λείψουν για την Ατλέτικο εκτός από τον Κόστα και ο Αρντά και ο Αντριαν ενώ στο στρατόπεδο της Ρεάλ δεν είναι σαφές αν έχουν ξεπεράσει τα προβλήματα τους ο Πέπε, ο Μπενζεμά κι ο Κριστιάνο Ρονάλντο που δηλώνει πανέτοιμος. Κι αυτός τον τελευταίο μήνα μπαινοβγαίνει στα φυσικοθεραπεύτρια πιο πολύ από ότι στους αγωνιστικούς χώρους.

Και δεν είναι μόνο οι σταρ των ισπανικών ομάδων που τραυματίζονται συχνότατα: στη Γερμανία ο Λαμ δεν ολοκλήρωσε τον τελικό του κυπέλλου στον οποίο αντιμετώπιζε με τη Μπάγερν τη Ντόρτμουντ και είναι αμφίβολος για το μουντιάλ. Φοβάμαι πως σε κάθε ματς από εδώ και πέρα κάποιος θα αποχωρεί πονώντας και στο μουντιάλ της Βραζιλίας θα δούμε πολλούς να εγκαταλείπουν. Τόσοι αγώνες δεν αντέχονται.

Νόμιζα ότι οι παίκτες της Εθνικής μας δεν έχουν παίξει πολύ. Σε ένα σχετικό αφιέρωμα του Sport24.gr είδα ότι εξαιρουμένων των Καρνέζη, Ταχτσίδη και Καραγκούνη, οι υπόλοιποι έχουν πάνω από 30 ματς, ενώ ο Σαλπιγγίδης και ο Κατσουράνης πέρασαν τα 50 και μιλάμε για επίσημα!

Η Γκαζέτα Ντελο Σπορτ παρουσίασε πρόσφατα ένα πίνακα στον οποίο φαίνονταν ότι το 1982 ο βιονικός Μάρκο Ταρντέλι είχε παίξει 41 ματς στη σεζόν μετά το μουντιάλ της Ισπανίας, ενώ σήμερα ο 35χρονος Πίρλο έχει παίξει ήδη κοντά 70!

Ο αριθμός των παιγνιδιών είναι τεράστιος και σε αυτά πρέπει να προστεθούν και τα πολλά καλοκαιρινά ματς που δίνουν οι μεγάλοι σύλλογοι στα πλαίσια της προετοιμασίας. Πρόπερσι η Μπαρτσελόνα είχε δώσει μέσα στο καλοκαίρι 16 ματς και είχε γυρίσει δυο φορές τον κόσμο με αεροπλάνο για να αγωνιστεί στην Κίνα και στη Λατινική Αμερική. Κάποτε οι ομάδες έπαιζαν τρία με τέσσερα σοβαρά καλοκαιρινά φιλικά, τώρα υπάρχουν ομάδες που τον Αύγουστο έχουν παίξει τέσσερα ματς σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις!

Πέφτουν κάτω ένας-ένας

Είναι αδύνατο παίκτες ν αντέξουν σε αυτούς τους ρυθμούς: σήμερα ένας παίκτης που έχει γίνει επαγγελματίας στα 18-19 του και είναι 26 χρονών έχει αθροίσει ματς που πριν δέκα χρόνια δεν τα εμφάνιζε στο βιογραφικό του ένας παίκτης που αποχωρούσε στα 32 του μετά από δώδεκα χρόνια καριέρας! Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με την κατάρα που λέγεται «αποθεραπεία σε χρόνο ρεκόρ» είναι ο βασικός λόγος που οι παίκτες πέφτουν ένας ένας κάτω – ή που ήδη στα 26 τους αρχίζουν να παίζουν σαν βετεράνοι.

Η κάθετη πτώση της απόδοσης προικισμένων παικτών, όπως ο Ροναλντίνιο ή ο Κακά, πριν αυτοί καλά καλά γίνουν 28 χρονών οφείλεται κυρίως σε τέτοιες καταστάσεις: οι παίκτες δεν ωριμάζουν πλέον, αλλά σαπίζουν.

Προσωπικά τρομάζω κι όταν ακούω για διάφορα ιατρικά ρεκόρ. Μια ρήξη χιαστών κάποτε απαιτούσε αποθεραπεία σχεδόν δέκα μηνών:τώρα οι παίκτες επιστρέφουν σε τέσσερις – πέντε μήνες. Κάποτε μια θλάση μπορούσε να καταστρέψει μια καριέρα: τώρα υπάρχουν παίκτες που ξεπερνούν ένα τέτοιο πρόβλημα σε δυο εβδομάδες για ν αποκτήσουν γρήγορα ένα χειρότερο. Κάποτε προσαγωγούς πάθαιναν μόνο οι βετεράνοι: τώρα υπάρχουν παιδιά 21 και 22 χρονών, που υποφέρουν από δαύτους, γιατί πιέστηκαν ή υπερπροπονήθηκαν μικροί και στη συνέχεια σταμάτησαν να προπονούνται γιατί συνεχώς παίζουν.

Πολλοί βλέπουν παντού εκτεταμένη χρήση αναβολικών, επιστημονική βοήθεια κτλ. Δεν ισχύει: τα αναβολικά βοηθάνε κυρίως για μια πιο βαριά προπόνηση – εδώ χρόνος για προπόνηση δεν υπάρχει καθόλου! Σκεφτείτε ότι αν μια ομάδα έχει ενδιάμεσα στην εβδομάδα ευρωπαϊκό παιγνίδι μπορεί να κάνει μια, το πολύ δυο, κανονικές προπονήσεις – κι αυτές αν δεν έχει ταξίδι στο πρόγραμμα. ΟΙ παίκτες προπονούνται λιγότερο και παίζουν πιο πολύ και μάλιστα παίζουν και ματς με μεγαλύτερη αγωνιστική ένταση: ο συνδυασμός σκοτώνει τους μυς.

We care about players

Η FIFA και η UEFA κάνουν καμπάνιες του στυλ «we care about football» κτλ. Ελέγχουν αυστηρότητα τα γήπεδα, αλλάζουν κανονισμούς ώστε να γίνει το ποδόσφαιρο πιο γρήγορο κτλ. Αλλά δείχνουν αμέτοχες μπροστά στο πιο μεγάλο πρόβλημα των ποδοσφαιριστών: την υπερχρησιμοποίησή τους. Δε μπορεί να παίζουν πάνω από 70 επίσημα ματς το χρόνο: αυτό δε γίνεται. Δεν γίνεται επίσης να πιέζονται να επιστρέψουν μετά από μυϊκούς τραυματισμούς, με δεδομένο ότι ρισκάρουν την υγεία τους. Όλα αυτά πρέπει ψύχραιμα να τα ξαναδούν.

Πρέπει να υπάρξει όριο στον αριθμό των αγώνων ξεκινώντας από τον περιορισμό των συμμετεχόντων στα εθνικά πρωταθλήματα. Πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να παίζουν οι ομάδες λιγότερα επίσημα ματς το καλοκαίρι και να μην υπερφορτώνονται. Πρέπει ίσως να οριστούν και υποχρεωτικές μέρες απουσίας για αποθεραπεία.

Αλλιώς, όπως στο ματς της Μπαρτσελόνα με την Ατλέτικο δεν θα ρωτάμε ποιός θα πετύχει το επόμενο γκολ, αλλά θα αναρωτιόμαστε για ποιον ακόμα θα μπει σύντομα το φορείο. Συγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο – είναι ρωμαϊκή αρένα: κερδίζεις αν μείνεις ζωντανός.