Ήταν το σωστό, ήταν το δίκαιο, ήταν αυτό που άξιζαν να ζήσουν σε όλο τον οργανισμό του μπασκετικού Ολυμπιακού. Κυρίες και κύριοι, η ομάδα επιστρέφει σε Final Four της Euroleague. Μετά από μια κακή δική της παρένθεση. Μετά από μια δική της μάχη εντός των συνόρων και αποφάσεις σκληρές. Αποφάσεις που σχολιάστηκαν. Οι Αγγελόπουλοι πήραν τον δύσκολο δρόμο. Μην λέμε τα ίδια, ξέρετε όλοι... Μετά από λίγο καιρό πλάκωσε και ο κορονοϊός. Πρόβλημα κι αυτό. Το περασμένο καλοκαίρι, κλήθηκαν να φτιάξουν όλοι κάτι καινούργιο.

Βλέπετε, νέα δεδομένα, νέες ανάγκες και φυσικά χωρίς Βασίλη Σπανούλη. Αυτό το καινούργιο πήρε το κύπελλο, βγήκε δεύτερο στην κανονική περίοδο της Euroleague και κατέκτησε και ένα από τα τέσσερα εισιτήρια για το μεγάλο ραντεβού. Η σειρά με την Μονακό ήταν σκληρή, αλλά και αυτό αναμενόμενο ήταν. Οι Μονεγάσκοι δεν χαρίστηκαν. Ακόμη και την Μεγάλη Παρασκευή την... έβαψαν στο κλίμα της ημέρας. Η συνέχεια όμως ήταν ανάλογη της δυναμικής και της αξίας των παιδιών του Πειραιά. Απάντηση εν πρώτοις στο Πριγκιπάτο και τελείωμα της υπόθεσης, μπροστά στον κόσμο.

Αυτόν τον κόσμο, που πήρε στις πλάτες του την ομάδα όταν χρειάστηκε. Τον κόσμο που γύρισε τον χρόνο πίσω και θύμισε σε όλους τι γινόταν στον Πειραιά την δεκαετία του '90. Γιατί μόνο με τότε συγκρίνεται η φετινή ατμόσφαιρα σε διάρκεια. Όσες φορές έπρεπε να παίξουν... μπάσκετ οι φίλοι του Ολυμπιακού το έκαναν. Το παραδέχονταν όλοι και δεν το έλεγαν για να καλοπιάσουν κάποιον. Εξάλλου υπήρξαν φορές (και το ξέρουμε όλοι), που αυτή η ομάδα αδικήθηκε από τον λαό της. Μεγάλα βράδια, που το γήπεδο δεν ήταν γεμάτο.

Σημαντικές στιγμές , κρίσιμα ματς που δίπλα υπήρχε ένα 6αρι χιλιάδων νοματαίων. Φέτος αυτό, άλλαξε. Σα να έπαθε... ηλεκτροσόκ ο κόσμος και να πήρε την κατάσταση πάνω του. Ώθησε την ομάδα και ναι, δεν είναι υπερβολή την έφτασε στο φάιναλ- φορ. Εκεί που επιτέλους, ο Ολυμπιακός θα είναι γηπεδούχος. Αυτή η ομάδα το άξιζε τόσα χρόνια. Όλες τις φορές πήγαινε στα μεγάλα αυτά ραντεβού και έδινε την μάχη της με όσο κόσμο μπορούσε να έχει. Και έπαιξε τρεις τελικούς εκτός έδρας (Σαραγόσα, Μαδρίτη, Πόλη). Το Βελιγράδι αυτή την φορά δεν γλίτωσε από την παρουσία του Ολυμπιακού. Και ήδη με αεροπλάνα και αυτοκίνητα (κουράγιο με τις τιμές των καυσίμων) όλοι ετοιμάζονται για την... απόβαση!

Και... 1-0

Πριν φτάσουν βέβαια στο σημείο της προετοιμασίας για... απόβαση, έπρεπε να κερδίσουν τρίτη φορά στα πλέι- οφ την Μονακό. Ο Μπαρτζώκας ήξερε ότι πολλά να κρύψει δεν είχε. Όμως το ίδιο ίσχυε και για τον απέναντι πάγκο. Ο Ομπράντοβιτς είδε τους παίκτες του να αρπάζουν επιθετικά ριμπάουντ και να ανανεώνουν επιθέσεις. Επίσης, έβγαζαν ένταση στην άμυνά τους, όπως το ίδιο έκανε και ο Ολυμπιακός βέβαια αναγκάζοντάς τους να πηγαίνουν στο μακρινό σουτ.

Μόνο ο Μοντεγιούνας στο πρώτο τετράλεπτο του ματς είχε επιχειρήσει δυο τρίποντα. Ο Σλούκας κλήθηκε να νοικοκυρέψει και κυρίως να δώσει... επίθεση. Όχι απαραίτητα μέσω του ίδιου( έβαλε πρώτους πόντους στο τέλος του τρίτου δεκάλεπτου). Η ομάδα σε ένα επτάλεπτο είχε 2 πόντους από τον Βεζένκοβ και 4 από τον Παπανικολάου. Κάτι χρειαζόταν, αλλά δεν το βρήκε...

Ο Ολυμπιακός δεν είχε φάουλ μέχρι 5 δευτερόλεπτα πριν τελειώσει το δεκάλεπτο(!) και η βασική αιτία, ήταν οι... πυροβολισμοί των φιλοξενούμενων από μακριά. Κάτι ο Φάλ, κάτι οι σωστές αλλαγές, είχαν καταφέρει να φράξουν τους διαδρόμους και να απαγορεύσουν ρήγματα. Όμως την ίδια ώρα και η Μονακό αντιδρούσε σωστά ανασταλτικά. Ντόρσεϊ και Βεζένκοβ στο ψάξιμο και ο Φάλ αντιμετωπιζόταν ιδανικά. Ο Μπαρτζώκας έβαλε έξτρα ενέργεια με τον Μακ Κίσικ, ήταν ένα ματς που είχε μπόλικη στρατηγική και καμία όρεξη για θέαμα. Ο Αμερικανός ήταν εξαιρετικός το δίχως άλλο. Εδώ που τα λέμε, τέτοια παιχνίδια και... 1- 0 να λήξουν, σημασία έχει ποιος έβαλε τον πόντο.

Σακίλ έχουν οι Νέτς;

Η Μονακό έμοιαζε πολύ με την Μπάγερν της Τρίτης. Ο Παπανικολάου ξεκίνησε στον Μπέικον και μετά πήγε Λαρεντζάκης. Ο Αμερικανός όμως όσο πέρναγε η ώρα, λειτουργούσε και πάλι εντυπωσιακά. Όσα όμως και να σας γράψω για την επίθεση των Μονεγάσκων, αυτό που κυριάρχησε σε όλο το πρώτο 20λεπτο ήταν η άμυνά της. Οδήγησε τον Ολυμπιακό σε πολύ δύσκολα μονοπάτια. Κάθε κόκκινος πόντος είχε πάνω του... αίμα. Αυτά είναι τα πλέι- οφ στην Ευρωλίγκα. Αν υπήρχε κάτι που δεν είχαν ζήσει στη Μονακό ήταν τα πικ 'ν ρολ Σλούκα- Μάρτιν. Ο Αμερικανός έπαιξε πρώτη φορά στην σειρά και ο Κώστας αύξησε την ποικιλία του μπροστά.

Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός έβαζε τρίποντο ή γκολ- φάουλ, η Μονακό κατάφερνε "καπάκι" να το ...ισοφαρίσει κρατώντας μια διαφορά, αλλά κυρίως καταφέρνοντας να... ξενερώσει την απέναντι πλευρά. Ή μήπως όχι; H ουσία είναι , πως ο ρυθμός και όλα στο ματς άλλαξαν όσον αφορά στις συνδέσεις με τα καλάθια, αλλά οι Μονεγάσκοι κρατούσαν διψήφιες διαφορές "απαντώντας" συνεχώς.

Ο Μακ Κίσικ όπως σας έγραψα παραπάνω είχε αναλάβει να οδηγήσει τους Πειραιώτες και μάλλον ο Ντουράντ θα σκεφτόταν ότι στο Μπρούκλιν τέτοιον παίκτη φέτος δεν είχαν, να βάζει ψυχούλα, ενέργεια και πείσμα στο παρκέ. Βέβαια, μπασκετικά αυτό δεν συνέφερε τον Ολυμπιακό. Η Μονακό μόνο από τον Μακίσικ που είχε εκτοξεύσει τους πόντους του, δεν υπήρχε περίπτωση να χάσει. Η ομάδα θύμιζε εποχές προ... Αναγέννησης. Τότε που ο Μίντλετον, ο Σκάρι, ο Τόντ Μίτσελ και όποιος Αμερικανός έπιανε λιμάνι, έπαιζαν μόνοι. Ακόμη και ο Πάσπαλιε στην περίοδο της Αναγέννησης είχε στηρίγματα.

Γύρισμα...

Κι αν ο Μπαρτζώκας εμφάνισε τον Μακ Κίσικ, ο Ομπράντοβιτς είδε τον Ουατάρα να μπαίνει στο ΣΕΦ και να βλέπει το καλάθι... βαρέλι. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που η Μονακό ξεκουράστηκε στο ημίχρονο με μια καβάτζα 7 πόντων. Μικρή διαφορά για αυτό το επίπεδο. Και ο Ολυμπιακός την ροκάνισε και πέρασε και μπροστά.

Με τον mvp κατά τη γνώμη μου της σειράς, τον Τόμας Γουόκαπ να οργιάζει και στις δυο πλευρές του γηπέδου. Και τον Ντόρσεϊ να έχει πάρει μπροστά. Σιγά- σιγά, άρχιζε να αλλάζει το παιχνίδι των Μονεγάσκων και αυτό ήταν καλό για τους "ερυθρόλευκους". Η μπάλα πήγαινε και έμεινε στον Τζέιμς. Δεν κυκλοφορούσε καλά, όπως στο πρώτο μέρος και ο στόχος της ελληνικής ομάδας να γίνει ...μακελειό στο ΣΕΦ στην τελευταία περίοδο, δειλά- δειλά, άρχιζε να επιτυγχάνεται.

Όπως και στον πρώτο αγώνα, ο Ολυμπιακός είχε ήρωες, παιδιά που δεν αποκτήθηκαν για να κάνουν τους ήρωες. Ο Τζέιμς εκνευρίστηκε ακόμη και με τον προπονητή του όταν τον έκανε αλλαγή. Μετά από λίγο τον έβαλε ο Ομπράντοβιτς και ο Αμερικανός με τρίποντο από την γωνία, έστειλε την διαφορά στη λήξη της τρίτης περιόδου στους 4 πόντους, αλλά μετά από λίγο χρεώθηκε τέταρτο φάουλ,. Η τελική ευθεία ήταν δεδομένο πως θα αποτελούσε πηγή έμπνευσης για... καρδιολόγους.

Τα όνειρα συνεχίζονται...

Η Μονακό οφείλω να ομολογήσω ότι επέδειξε αξιοζήλευτη ψυχραιμία στα δύσκολα. Και στην άμυνα δεν κώλωσε να... βαρέσει και να χρεωθεί φάουλ και επιθετικά, έβγαλε ποικιλία. Ήταν η ώρα που η μπάλα θα πήγαινε στον Σλούκα. Και αυτός σιγά- σιγά θα ήξερε τι να την κάνει. και όταν δεν σκόραρε, πάσαρε σωστά. και σημάδευε τον "φορτωμένο" φάουλ Τζέιμς. Γιατί ο Αμερικανός δεν τολμούσε να παίξει άμυνα. Ειδικά που να πάει απέναντι στους ψηλούς με τους οποίους έβγαινε μετά τις αλλαγές. Ο Μπαρτζώκας πήγε με τρία γκαρντ στο τελευταίο τρίλεπτο (Γουόκαπ, Σλούκα, Ντόρσεϊ). Ήταν δεδομένιο πως όλα αυτά που έβαζαν στην αρχή, δεν θα τα έβαζαν στο τέλος.

Ήταν δίκαιο είπαμε, να πάει ο Ολυμπιακός στο Βελιγράδι και αυτό έγινε. Έστω και με λεπτομέρειες μετά από μια σπουδαία σειρά. Και πλέον η προετοιμασία έχει να κάνει με το φάιναλ- φορ. Θα περάσουν οι μέρες, θα ηρεμήσει η ομάδα και όλα θα γίνουν. Η Έφες είναι πολύ καλός αντίπαλος, το ξέρουν όλοι. Δεν θα σας ζαλίσω από τώρα, στην τελική όσοι παρακολουθείτε Ευρωλίγκα, ξέρετε. Ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του, έκαναν μια μεγάλη προσπάθεια όλη την χρονιά. Και αυτή η προσπάθεια είχε αποτέλεσμα. Τους αξίζουν τα μπράβο γιατί ποτέ δεν είναι εύκολο να πας στην τελική φάση της Ευρωλίγκας. Και αυτοί το έκαναν. Ο Ολυμπιακός και πάλι στο μεγάλο ραντεβού. 1994, 1995, 1997, 1999, 2009, 2010, 2012, 2013, 2015, 2017 και... 2022.

Δείτε την εκπομπή Game Night μετά τη μεγάλη πρόκριση του Ολυμπιακού στο Final Four: