Υπάρχουν κάποια πράγματα, που είναι πάνω από το σκορ. Υπάρχουν στο ποδόσφαιρο κάποιες στιγμές, που είναι πάνω από ο,τιδήποτε άλλο. Και σε αυτό το πρωτάθλημα της χαμηλής συνολικής ποιότητας, όταν συμβαίνουν φάσεις, όπως αυτή στο 1- 2 του Ολυμπιακού, επιβάλλεται αν σέβεσαι και αγαπάς το άθλημα (κάτι που ελάχιστοι το κάνουν στην ποδοσφαιρική Ελλάδα της τοξικότητας και της αρρώστιας), να ασχολείσαι με τέτοιες στιγμές, αδιαφορώντας για ο,τιδήποτε άλλο.

Ο Ματιέ Βαλμπουενά σημάδεψε το ματς στο Αγρίνιο! Με μια έμπνευση που αν είχε γίνει σε άλλο πρωτάθλημα, θα το έπαιζαν δεύτερο θέμα στο δελτίο ειδήσεων μετά τον κορονοϊό. Αν το ‘χε κάνει ο Μανέ, ο Κλόπ θα ‘χε κατεβάσει την φόρμα του από την ευτυχία. Αν το ‘χε κάνει ο Μέσι, θα είχε μπει γίνει ρεκόρ views στο διαδίκτυο. Αν το ‘χε κάνει ο Ντε Μπρούινε ή ο Μίλερ θα μας είχαν ζαλίσει με την οξυδέρκεια, το… ποίημα και τα σχετικά. Δεν θέλω να γράψω τίποτα πραγματικά άλλο, για αυτό το παιχνίδι, άσχετα αν θα το κάνω πιο κάτω γιατί έτσι πρέπει. Μου αρκούσε απλά να τονίσω «δείτε την φάση και καληνύχτα». Δηλαδή τι άλλο να πεις. Είναι η φάση που μένεις με ανοιχτό το στόμα και λες «έλα κάνεις πλάκα τώρα». Για να βγει αυτή η πάσα, πρέπει ο ποδοσφαιριστής να έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Α για να προλάβω και τους κακεντρεχείς: ΟΧΙ, δε γίνεται κατά τύχη αυτό.

Για να βγει αυτή η πάσα, πάνω στο διαρκές παραπάτημα, την απουσία ισορροπία και την σίγουρη πτώση, ο ποδοσφαιριστής πρέπει να είναι: Πρώτον ήρεμος. Δεύτερον, να ξέρει που βρίσκεται. Τρίτον να γνωρίζει την κίνηση του συμπαίκτη του και αν προσέξετε ακόμη και πέφτοντας γυρνάει το κεφάλι και βλέπει!! Τέταρτον να έχει και τα στοιχεία για να βγάλει μια τέτοια πάσα. Πέμπτον να τον βοηθάει και η σωματοδομή του. Γιατί ο Βαλμπουενά, είναι κοντός, με χαμηλό κέντρο βάρους και μέχρι να πέσει στο χορτάρι τελείως, μπορεί να ελέγξει τα μαζεμένα πόδια του. Η πάσα που βγάζει στον Ελ Αραμπί, αδικεί ακόμη και το εξαιρετικό (για άλλη μια φορά) τελείωμα του Μαροκινού. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που αισθάνθηκα όμορφα με την δουλειά μου. Που δεν ένιωσα άσχημα, που δεν αναρωτήθηκα «τι να γράψω πάλι;», που, που, που…

Είναι αυτές οι στιγμές που πραγματικά αξίζουν. Που πραγματικά σε σηκώνουν όρθιο από την θέση σου, αν σου αρέσει το ποδόσφαιρο. Και χαμογελάς, γιατί είδες κάτι που δε γίνεται συχνά. Έχει χάσει ταχύτητα. Δεν έχει ταχυδύναμη. Δεν έχει τις αντοχές που είχε στο παρελθόν. Αλλά μπορεί ο Γάλλος να βάζει μια τέτοια πινελιά. Δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα για να το κάνουν… Δείτε την φάση, πολλές φορές. Είναι ωραίο το άτιμο το ποδόσφαιρο, άσχετα αν είναι πλημμυρισμένο στην χώρα μας από κάθε λογής τοξικούς υπάλληλους. Κατά τα άλλα; Τούτη τη φορά ο Μαρτίνς άλλαξε τον τερματοφύλακα, τους τρεις από τους τέσσερις της άμυνας και το δεκάρι του! Κανένα πρόβλημα. Ο Ολυμπιακός έγραψα μετά το ματς στην Τρίπολη, ότι είναι μια μηχανή τρόμου για το επίπεδο των αντιπάλων του στην Super League. Όσο ευχαριστημένοι κι αν ήταν στο Αγρίνιο για την πορεία της ομάδας τις τελευταίες αγωνιστικές, η κατάσταση για αυτούς δε θα ήταν εύκολη. Νωρίς- νωρίς λοιπόν, με τρεις επαφές της μπάλας, βρέθηκαν στο καναβάτσο. Μια του Σισέ μεγάλη μπάλα μπροστά δεξιά, που είχε ανέβει σωστά ο Ντρέγκερ. Μια του τελευταίου προς τον Φορτούνη και το αριστερό του «ερυθρόλευκου» αρχηγού για το 0- 1. Συνοπτικές διαδικασίες.

Ένα τρανζίσιον μεγάλης ομάδας. Μια κίνηση παικτών που κάνουν το απλό και ένα σωστό τελείωμα της φάσης. Ούτε υψηλή επιστήμη ήταν το πρώτο γκολ που έβαλε ο νταμπλούχος. Τα απλά είναι και τα όμορφα. Κι όπως λέω συνέχεια, όταν ένα τέρμα σημειώνεται νωρίς, αυτομάτως πάνε και στα σκουπίδια τα αρχικά πλάνα των προπονητών. Η δουλειά των πειραιωτών έγινε εύκολη ως προς την διαχείριση. Και θα γινόταν ευκολότερη -μιας και σε μια εβδομάδα έχουν τρία ματς- αν είχαν βρει δίχτυα στο πρώτο μέρος, άλλη μια φορά. Ο Παναιτωλικός, μπήκε στην διαδικασία του «τώρα τι κάνουμε;»

Ο Δέλλας ζητούσε πολύ σωστά πράγματα από τον πάγκο, αλλά ούτε είναι δεδομένο ότι οι ποδοσφαιριστές θα κάνουν πάντα ότι θέλει ο προπονητής (εκτός αν είσαι η Λίβερπουλ , η Μπάγερν και η Σίτι), ούτε ο Ολυμπιακός είναι καμιά ομάδα που μπορεί να αισθανθεί πίεση από την ομάδα του Αγρινίου. Οι γραμμές των παικτών του Μαρτίνς δεν χάλασαν. Μπορεί ο Ελ Αραμπί να μην βρήκε μπάλες προς εκτέλεση, μπορεί ο Μασούρας να είχε κάποιες άτυχες για τον ίδιο στιγμές, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι το αναγκαστικό ανέβασμα των γηπεδούχων, έδωσε ευκαιρία για κίνηση σε ανοιχτό γήπεδο. Σε αυτό το σημείο να εγκωμιάσω τους «κυανοκίτρινους». Δέχθηκαν τα λιγότερα προβλήματα απ’ όσα έχουν εισπράξει οι προηγούμενοι αντίπαλοι του Ολυμπιακού, δε τα παράτησαν, το πάλεψαν και πρέπει να είναι ικανοποιημένοι από την εμφάνιση. Εξάλλου, όπως μπήκε ο Ολυμπιακός με γκολ στο πρώτο 45λεπτο, το ίδιο έπραξε ο Παναιτωλικός στο δεύτερο. Ο Ταχάρ τιμώρησε την τραγική τοποθέτηση όλης της κόκκινης άμυνας. Έπιασε ένα χαμηλό γυριστό και σκόραρε.

Ο Ντρέγκερ δε πρόλαβε να κλείσει (και αυτός και ο Ρέαμπτσουκ δε μου άρεσαν σε όλες τις μετατοπίσεις τους) , ο Σισέ με τον Μπα παρακολουθούσαν τη μπάλα να περνάει από μπροστά τους, γκολ! Καλή ομάδα ο Παναιτωλικός ή πιο σωστά, δουλεύει καλά στο γήπεδο και έχει κάποιους ποδοσφαιριστές που το λέει η καρδούλα τους! Δεν το χάρηκαν πάρα πολύ το 1- 1 γιατί ήρθε το… ποίημα που σας περιέγραψα πιο πάνω. Οι αλλαγές του Μαρτίνς έλαβαν χώρα από την ανάπαυλα και έπειτα, ένα μοίρασμα σε ανάσες ενόψει και Τούμπας. Ο Ολυμπιακός έχει στα τελευταία 61 παιχνίδια του, μια ήττα. Δε γράφω κάτι άλλο, αυτό αρκεί…