Ήταν δύσκολη και πολύτιμη η νίκη του Ολυμπιακού. Αυτό όμως που γράφω για όσους είδαν το ματς μοιάζει σαν να πει κάποιος ότι το χιόνι όταν λιώνει γίνεται νερό. Υπήρχαν πράγματα πολύ πιο σημαντικά από αυτή καθ' αυτή την ανατροπή, ανεξαρτήτως αν τα χρειάστηκαν στον Πειραιά και γύρισαν ένα ματς πολύ- πολύ δύσκολο και απέναντι σε ομάδα στιβαρή που αν της βγουν πράγματα στο γήπεδο, δεν χαρίζεται σε κανέναν.

Ο Ελ Κααμπί ήταν πρωταγωνιστής. Ήρθε από τον πάγκο. Δεν γίνεται να παίζει όλα τα ματς. Το γράφω γιατί κάποιοι θα έχουν ήδη γκρινιάξει για τον Ναβάρο. Δεν τους αδικό, αλλά το rotation είναι απαραίτητο. Αλλιώς δεν θα βγουν οι υποχρεώσεις στο μέλλον. Μέρος αυτού έχει γίνει και ο Μασούρας και ο Ποντένσε, θα γίνει και ο Φορτούνης ο οποίος καταπίνει τα λεπτά συμμετοχής σαν φιστίκια. Ο Μεντιλίμπαρ εκεί που μπορούσε επέλεξε να αλλάξει πρόσωπα. Καλά έκανε και θα πρέπει να το ξανακάνει. Δεν φταίνε οι επιλογές στο πρώτο μέρος.

Φταίει ο τρόπος που αντιμετώπισαν την άμυνα του Αστέρα οι ποδοσφαιριστές του. Όταν δεν παίζεις ταχυδυναμικά και δεν κινείσαι, ο αντίπαλος προλαβαίνει να γυρίσει. Και όταν η περιοχή του έχει μόνο ένα φορ και αυτό βαρύ, τότε η απειλή μειώνεται. Ο Ολυμπιακός συνεχίζει με 4/4 νίκες με τον καινούργιο προπονητή του και σίγουρα έχει ανακτήσει την ψυχολογία του. Από το επόμενο εντός έδρας ματς θα 'χει και τον κόσμο του περά από πάρα- πάρα πολύ καιρό στην Super League. Επαναλαμβάνω όμως το πιο σημαντικό είναι, να αυξηθούν οι λύσεις και ο ρυθμός να μένει ίδιος ανεξαρτήτως επιλογών...

Κανένας καταιγισμός

Η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν υποτονική όταν άρχισε το παιχνίδι και αυτό στέρησε από τον Μεντιλίμπαρ να πάρει κάτι που το ήθελε πολύ. Ένα γρήγορο γκολ. Μάλιστα, όχι δεν έγινε το ιδανικό σενάριο για τον Βάσκο, αντιθέτως είδε να εξελίσσεται το χειρότερο. Γκόλ του Αστέρα στο τέλος του ημιχρόνου.

Μια στημένη μπάλα στην πλάτη της κόκκινης άμυνας από φάουλ μάλιστα (ο Μπιανκόν κάλυπτε τον Γιαμπλόνσκι) ήταν αρκετή να γίνει η ζημιά και να μπουν στην άδεια έδρα τους οι Πειραιώτες στην διαδικασία να πρέπει να βγάλουν από πάνω τους το μειονέκτημα.

Θα πει κάποιος αρκετά τα νέα αλλά και τα βαριά κορμιά που ξεκίνησαν ή έπαιξαν. Ρίτσαρντς, Βέζο Ιμπόρα, Ναβάρο. Από την άλλη, δεν είχαμε δει και ποτέ τον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ με υποχρέωση να πρέπει να παίξει και να πιέσει. Τα δυο ματς με την Φερεντσβάρος και αυτό της Τούμπας ήταν ειδικών καταστάσεων και περίεργων συνθηκών. Κατακτήθηκαν τρεις νίκες, αλλά στο πρώτο παιχνίδι που η ομάδα καλείτο να είναι καταιγιστική για χάρη του καινούργιου προπονμητή της, δεν είχε αυτή την εικόνα...

Κλειστοί χώροι και κατασκήνωση...

Ο Ποντένσε πήρε την θέση του Γκαμπράλ και ο Τσικίνιο πέρασε αντί του Έσε ο οποίος ήταν κουρασμένος έχοντας τρέξει πολύ στα προηγούμενα ματς. Ο Μεντιλίμπαρ εμφάνισε και τον Βέζο, βγάζοντας τον Μπιανκόν. Σε όλο το ματς οι "ερυθρόλευκοι" πάσχιζαν να παίξουν σε πολύ κλειστούς χώρους.

Ο Ράσταβατς είναι ένας προπονητής που ανασταλτικά ξέρει να εργάζεται τέλεια. Φανταστείτε πόσο πιο νόστιμο έγινε το ψωμί του, όταν αλοίφθηκε και το 0-1. Οι Αρκάδες είχαν απλά να κλείσουν χώρους, απέναντι σε μια ομάδα που είχε άγχος, αφού μετά το διπλό στην Τούμπα , χαμένοι βαθμοί σε αυτό το ματς θα ήταν ξανά πισωγύρισμα για έναν Ολυμπιακό που είχε ενθουσιασμό την προηγούμενη εβδομάδα.

Δεν είναι και το πιο εύκολο να βρίσκεσαι πίσω στο σκορ από μια στημένη μπάλα και από την στιγμή που ο αντίπαλος δεν σε απειλεί σε διάρκεια. Οι ατομικές προσπάθειες ήταν επιβεβλημένες, μπροστά σε τόσες μπλε φανέλες. Υπήρχαν φάσεις που ο Φορτούνης αναγκαζόταν να πάει να περάσει τρεις- τέσσερις μαζί για να δημιουργηθεί φάση.

Κι αφού ο Μεντιλίμπαρ έβλεπε την... κατασκήνωση έξω από την περιοχή των φιλοξενούμενων, πέρασε δεύτερο φορ, τον Ελ Καμπί δίπλα στον Ναβάρο. Η κίνηση που έκρινε το ματς, αλλά όχι γιατί έκανε κάτι ο Πορτογάλος. Απλά ο Μαροκινός είναι κανονικό φορ.

Το ρεσιτάλ...

Ο Ράσταβατς πάντως στις πρώτες κινήσεις του από τον πάγκο, έβαλε επιθετικούς παίκτες και μάλιστα δυο από τους πιο φορμαρισμένους, τον Μιριτέλο και τον Καλτσά, θέλοντας πολύ απλά να πιέσει περισσότερο, αλλά και να βρει κάποια καλή μπάλα στο... ξέφωτο και να κάνει ακόμη χειρότερη την ζωή του Ολυμπιακού. Οι "ερυθρόλευκοι" σήκωσαν πολλές φορές την μπάλα, είτε από το πλάι, είτε κάθετα προς το τέρμα.

Ο Τσιφτσής όμως έκανε προπόνηση σε αυτές τις φάσεις. Και ήρθε η φάση του πέναλτι για να βάλει... φωτιά στα τελευταία λεπτά της αναμέτρησης. Ο Γιόβετιτς ήταν η έξτρα προσθήκη (θεωρώ ότι θα μπορούσε να 'χε μπει νωρίτερα αντί του Ναβάρο) και μετά το 1- 1 οι "ερυθρόλευκοι" είχαν λίγα λεπτά, αλλά πολύ αυτοπεποίθηση. Το ρεσιτάλ του Ελ Καμπί συνεχίστηκε και με το δεύτερο γκολ, μετά την έμπνευση του Όρτα με το τακουνάκι και το γύρισμα του Ποντένσε.

Ήταν τόση η κούραση των ημερών, που μετά την ανατροπή, οι γηπεδούχοι πήραν πολλά μέτρα πίσω, προτιμώντας να χτυπούν στην κόντρα κατά την διάρκεια των καθυστερήσεων. Το τέλος ήταν καλό και σίγουρα αυτό μετράει, θεωρώ όμως ότι ο Μεντιλίμπαρ έβγαλε καλά συμπεράσματα για το τι χρειάζεται η ομάδα του. Πέρα από τον κόσμο βέβαια, του οποίου η απουσία σίγουρα έπαιξε ρόλο, μιας και μετά τις εμφανίσεις του τελευταλίου δεκαημέρου, σίγουρα το "Καραϊσκάκης" θα βοηθούσε αρκετά τους "ερυθρόλευκους".