Ήταν καλύτερος από την αρχή ως το τέλος. Σε αυτό δεν τίθεται αμφιβολία. Και το μοναδικό διάστημα στο οποίο είχε πρόβλημα ο Ολυμπιακός -εκεί σε κάποια λεπτά της τρίτης περιόδου- περισσότερο το δημιούργησε μόνος του παρά του το προκάλεσε ο Παναθηναϊκός. Για να πάμε στην ουσία, οι Πειραιώτες πήραν την πρώτη νίκη στη φετινή EuroLeague.

Δίχως τον Ζαν-Σαρλ, ανέτοιμοι και με τον Σλούκα να χτυπάει και να βγάζει εκτός ρυθμού και τον εαυτό του, αλλά και τον προπονητή του. Τι εννοώ; Θα το καταλάβετε πιο κάτω. Ο Μπαρτζώκας και οι παίκτες του ωστόσο, κρατήθηκαν ακόμη και τις στιγμές που το τριφύλλι πήγε να κάνει το χουνέρι. Οι δυο ομάδες δεν είναι ίδιες. Και όταν υπάρχουν παίκτες που γνωρίζουν τη σημασία αυτών των αγώνων, η πλάστιγγα θα γείρει στην πλευρά της ομάδας που έχει τους περισσότερους τέτοιους. Ο Ολυμπιακός φυσικά ήταν αυτή η ομάδα , αφήστε που όταν ο Σπανούλης με τον Πρίντεζη είναι καλά, τότε κερδίζονται και ακόμη πιο δύσκολα παιχνίδια. Η αλήθεια είναι πως την αρχή του Ολυμπιακού δεν την περίμενε και ο πιο αισιόδοξος οπαδός του. Όχι λόγω ΟΑΚΑ ή Παναθηναϊκού βέβαια, αλλά λόγω… Ολυμπιακού.

Ο ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΗΞΕΡΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ

Εποχής και εικόνας με Ζαλγκίρις. Ωστόσο ο ρυθμός και η ετοιμότητα με την οποία μπήκαν στο ματς οι παίκτες του Μπαρτζώκα ήταν τα "κλειδιά" για να βάλουν βάσεις νίκης. Ο Πρίντεζης που δεν είχε παίξει πολύ την προηγούμενη εβδομάδα, ταλαιπωρούσε όποιον έκανε το λάθος να πέσει πάνω του, ενώ ο Σλούκας, έδινε το τέμπο σα να μην είχε πάει ποτέ στη Φενέρ. Όταν χτύπησε ο Σλούκας, φάνηκε ακόμη περισσότερο πόσο έτοιμος ήταν ο Ολυμπιακός. Γιατί η ομάδα δεν επηρεάστηκε. Βέβαια, πως να επηρεαστείς όταν βγαίνει ένας παικταράς και μπαίνει ένας άλλος; Γιατί ο Σπανούλης ήξερε πολύ καλά τι να κάνει. Και πως να χτυπήσει στα πόδια τους αντίπαλους ψηλούς, αλλά και πως να εκμεταλλευτεί το παιχνίδι κοντά στην ρακέτα, το οποίο ήταν το αρχικό άχαστο πλάνο του Μπαρτζώκα. Τα ποσοστά εξαιρετικά.

Ο Ολυμπιακός "χτύπαγε" κοντά, γιατί ο Παναθηναϊκός είχε κακή περιφερειακή άμυνα, μηδενική πίεση στην μπάλα και καμία διάθεση να παίξει δυνατά. Οι ψηλοί του Ολυμπιακού είχαν πάρει αέρα και όσα προβλήματα είχαν προς την δύση του ημιχρόνου, αυτά δημιουργήθηκαν αποκλειστικά και μόνο από την αφηρημάδα στην άμυνα. Ο Ολυμπιακός έγινε πιλότος της αναμέτρησης με χαρακτηριστική άνεση και το σημαντικότερο; Είχαν μπει όλοι στην εξίσωση. Ο Βεζένκοβ συνέχισε να είναι ο άνθρωπος – φωτιά από τον πάγκο, κάτι που έμαθε να το κάνει υποδειγματικά από πέρυσι. Όπως καταλαβαίνετε ο Ολυμπιακός είχε λαβώσει τον αιώνιο αντίπαλό του από την θέση "4". Ο Βόβορας έβλεπε τον Μήτογλου και τον Μπέντιλ απλά να μην μπορούν. Και κλασικά το τριφύλλι όπως και στα φιλικά, πήγε πολύ σε προσωπικές ενέργειες. Είναι δύσκολο να κάνεις ζημιά σε μια ομάδα, όταν ενεργείς ανεξάρτητα και αυτό ήταν που ήθελαν να αλλάξουν οι "πράσινοι" στην ανάπαυλα.

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΟΜΑΔΑ

Δεν ξέρω πόσα καλά είδε ο Βόβορας από τους μπασκετμπολίστες του, όμως η αλήθεια είναι πως στο τρίτο δεκάλεπτο ο Μπαρτζώκας επέμεινε περισσότερο στον λαβωμένο Σλούκα, στον κουρασμένο Έλις και την ίδια ώρα, έπαιξαν και τις τελευταίες ζαριές τους οι γηπεδούχοι για να πάρουν κεφάλι έστω με μισό πόντο. Μόνο και μόνο για να κάνουν άνω- κάτω την ψυχολογία των αντιπάλων τους. Απέτυχαν, δεν ισοφάρισαν καν. Ο Ολυμπιακός παρά τις κακές επιλογές και κάποια λάθη, παρότι σε σχέση με το πρώτο ημίχρονο η μπάλα έπαψε να κυκλοφορεί γρήγορα και σωστά, κρατήθηκε στο κεφάλι του σκορ.

Για να έρθει η τελική ευθεία που με τον Σπανούλη πλέον και για ένα σοβαρό διάστημα τον Πρίντεζη (δεν έπαιξε στα τελευταία 6,30’’ αλλά ο Βεζένκοβ είναι κάθε φορά και καλύτερος), τα πάντα ελέγχθηκαν κόντρα σε έναν Παναθηναϊκό που έπαιζε με τις παλικαριές του Νέντοβιτς και με τον Παπαπέτρου να παίζει σχεδόν σε όλο το ματς και να μην έχει δυνάμεις στο τέλος. Τα δυο ρόστερ για εμένα δεν ανέβηκαν καλά στην ζυγαριά. Ο Ολυμπιακός πιστεύω έχει καλύτερη ομάδα, αλλά και οι δυο μπορούν να παίξουν πιο σωστά. Η σεζόν είναι μεγάλη. Οι Πειραιώτες μετά την βλακεία με την Ζαλγκίρις, είχαν άμεση ανάγκη το διπλό αυτό και τώρα πρέπει να προστατέψουν το άδειο ΣΕΦ σε διαβολοβδομάδα με Μιλάνο και Μακάμπι.

Και μην ξεχνάμε και το πιο σημαντικό. Αυτός ο αγώνας δυστυχώς, δεν είναι μόνο 40 λεπτά και ένα αποτέλεσμα. Είναι ένα παιχνίδι, που προκαλεί εσωστρέφεια, ταραχές, εξυπνακισμούς, ο κάθε τραχανοπλαγιάς εμφανίζεται και κρίνει τους πάντες ακόμη κι αν δεν ξέρει πόσους παίκτες πρέπει να ‘χει κάθε ομάδα. Οπότε, ο νικητής είναι πάντα πιο ήρεμος. Και σε αυτή την ιστορία ο Ολυμπιακός συναντά την ηρεμία που έχει ανάγκη για να διορθώσει τα όποια λάθη και να κάνει καλύτερη την ομάδα… Τεράστιο πράγμα να ‘χεις στα αποδυτήρια παίκτες όπως ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας. Όχι μόνο για αυτό που είναι οι ίδιοι. Αλλά γιατί γρήγορα έτσι θα γίνουν και οι άλλοι Έλληνες (ο Βεζένκοβ ήδη το είπε) και φυσικά αισθάνονται και καθοδηγούνται καλά οι ξένοι. Γιατί οι φετινοί ξένοι της ομάδας είναι καλοί και φουλ μπασκετικοί.

ΥΓ. Το show must go on της Τρίτης θα είναι αφιερωμένο στα όσα ισχύουν στις δυο ομάδες και σε όσα πρέπει να περιμένουμε. Όμως θα ειπωθούν και κάποιες μεγάλες αλήθειες για παίκτες που είναι γεννημένοι να νικάνε. Μπείτε στο spotify ακολουθήστε αυτό το podcast και δεν θα χάσετε…