Παναθηναϊκός: Η χαρτωσιά του Ιανουαρίου δίνει φύλλο από χέρι στο βιράζ

Ο Μανώλης Σιώπης δεν ήταν να έρθει στον Παναθηναϊκό στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο. Ο ΠΑΟΚ ήταν η ομάδα που πρώτη χτύπησε την πόρτα του.

Και (το) πήγαινε καλά. Τόσο καλά που ήταν θέμα (μιας) απόφασης για να ντυθεί στα ασπρόμαυρα. Την απόφαση, την πήρε άλλος τελικά. Ο Σουαχίλο Μεϊτέ.

Καλοκαιρινός καημός του Ράζβαν Λουτσέσκου. Κανέναν άλλον δεν έβλεπε ο Ρουμάνος. Κανέναν άλλον δεν ήθελε.

Και δεν το ξεπέρασε ούτε με τη μισή (και βάλε) σεζόν περασμένη.

Όταν λοιπόν ο Παναθηναϊκός συμφώνησε με τον Γάλλο, τότε η τελευταία ζαριά του Μεϊτέ ήταν ακριβώς να ενημερώσει σχετικά τον πρώην προπονητή του, λέγοντάς του ότι για δαύτον προτιμούσε να γυρίσει στην Ελλάδα.

Αυτό κι έφτανε. Η συμφωνία που είχαν οι πράσινοι, διάτρητη. Ο μηχανισμός του Δικέφαλου κινητοποιήθηκε, ο… συναισθηματισμός επικράτησε, με το αεροπλάνο του 31χρονου να προσγειώνεται τελικά αντί Αθήνας, Θεσσαλονίκη και τον Παναθηναϊκό, εξ ανάγκης (;) να στρέφεται – για να καλύψει το δεδομένο αγωνιστικό (και κόντρα μάλιστα στα πρότυπα που είχαν προπονητικά ζητηθεί), αλλά και επικοινωνιακό κενό – στον Σιώπη.

Τρεις, κοντά, μήνες αργότερα, το ποιος μπορεί να είναι μετανιωμένος για την τροπή των πραγμάτων, μοιάζει ερώτημα ρητορικό.

Κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο ή του χρόνου. Σήμερα, τώρα συζητάμε, έχοντας ως μόνο ορίζοντα το τι έχει προηγηθεί στο μεσοδιάστημα της επανόδου των δύο μέσων στα μέρη μας κι έτσι και γίνεται η κρίση.

Ο Κάρολ Σβιντέρσκι δεν ήταν ο πρώτος στη λίστα του Παναθηναϊκού στα περασμένα μεταγραφικά ψώνια του.

Ναι, ήταν πάντα εκεί, από την πρώτη στιγμή, αλλά μέχρι και παραμονές του δικού του deal, άλλον/άλλους κυνηγούσαν – οι περυσινοί Κυπελλούχοι.

Τρεις, κοντά, μήνες αργότερα, θυμάται κανείς τον/τους άλλον/άλλους;

Μόνο και μόνο ότι κατάφερε να εκτοπίσει από την ενδεκάδα – αξιοκρατικά και δικαιολογημένα – τον αρχηγό, το (σταθερό, πολυεπίπεδα) σημείο αναφοράς όχι μόνο της επίθεσης, αλλά συνολικά της ομάδας, Ιωαννίδη, φτάνει και περισσεύει.

Ο Αζεντίν Ουναχί δεν είναι πάστα ποδοσφαιριστή για τον τόπο μας. Μόνο και μόνο ότι μας ήρθε, αναδεικνύει και το ότι κάτι, μάλλον, δεν έχει ο ίδιος κάνει καλά ως τώρα στην καριέρα του.

Πάλι τον Ιανουάριο κάτι… κατάλαβαν και στον Παναθηναϊκό. Πολύ δεν ήθελε η παραμονή του να είχε, από τότε, ολοκληρωθεί.

Χρειάστηκε ζόρι, διαχείριση πολλών και σε πολλά, ώστε όχι μόνο να δικαιολογηθεί μια (άλλη) απόφαση του club κι η μη συναίνεση σε παραχώρησή του, αλλά και για να επανέλθει το μυαλό του Μαροκινού στα της ομάδας με την οποία συμφωνήθηκε το περασμένο καλοκαίρι να βγάλει τη σεζόν.

Η παρηγοριά κι οι μουτζούρηδες

Τα playoffs της Stoiximan Super League είναι μια απρόβλεπτη, μια ριψοκίνδυνη για κρίσεις και εκτιμήσεις – ειδικά όταν αυτές βασίζονται μόνο στην υποβολή του αποτελέσματος – διαδικασία.

Πόσο μάλλον τα καινοφανή ως προς το format τους, φετινά. Και, ειδικότερα, όπως αυτά ξεκίνησαν.

Με – κακά τα ψέματα – τον πρωταθλητή να περιμένει απλώς ως τη μέση της διαδικασίας για να επικυρώσει τα πρωτεία του και τους άλλους τρεις να παλεύουν για μια παρηγοριά.

Τη μόνη φετινή για όλους. Τη δεύτερη, απλώς, θέση. Κι ο ένας που θα την κατακτήσει, επιτυχημένος δεν θα θεωρείται.

Απλώς θα γλυτώσει τον μουτζούρη. Που φέτος, ακριβώς εξαιτίας του πώς διαμορφώθηκε – και διαμορφώνεται – η κατάσταση, δεν είναι ένας, άλλα δύο.

Ο ΠΑΟΚ στην πρεμιέρα έκανε μια ανατροπή α λα περυσινά στο τότε δικό του, θριαμβευτικό φινάλε.

Την πιστώνονται οι “ασπρόμαυροι” αναντίρρητα. Η ανυπαρξία τους όμως για μια ώρα παιχνιδιού στην OPAP Arena κι ότι πέτυχαν αυτήν την ανατροπή κόντρα σε μια ΑΕΚ που έτρεμε και τη σκιά της, πέρασε σε δεύτερη μοίρα.

Την περασμένη εβδομάδα, επικράτησε του Ολυμπιακού, αξιοποιώντας στο έπακρο τον – ομολογημένα από τον καθ’ ύλην αρμόδιο – προβληματικό σχεδιασμό των ερυθρόλευκων στο πρώτο ημίχρονο και αγνοώντας στο δεύτερο οτιδήποτε είχε σχέση με την μπάλα, με τη δημιουργία.

Κι έτσι, κατάφερε το -7 από τη δεύτερη θέση στο ξεκίνημα των playoffs πρακτικά να το εξανεμίσει και να έχει, Κυριακή βράδυ, την ευκαιρία να μπει αυτός πια καβάλα στ’ άλογο.

Η φούρια των αποτελεσμάτων δεν έδωσε και φόρα στο γήπεδο. Ο ΠΑΟΚ δεν εμφανίστηκε καν στον αγωνιστικό χώρο του Ολυμπιακού Σταδίου.

Ο Παναθηναϊκός στη δική του πρεμιέρα αποδείχτηκε ανισοβαρής του Ολυμπιακού.

Δεν ήταν (τόσο πολύ) κακός, αυτό ίσως και να προσέφερε μια δικαιολογία.

Απλώς, δεν ήταν επαρκής για να ανταγωνιστεί, να ματσάρει τα όσα χάρισαν το πρωτάθλημα στους ερυθρόλευκους. Κι ηττήθηκε. Βαριά.

Την περασμένη εβδομάδα, για πάνω από τα δύο τρίτα του παιχνιδιού με την ΑΕΚ, ήταν χειρότερος.

Και σε σχέση με το Καραϊσκάκης και σε σχέση με την αντίπαλό του. Κέρδισε.

Επειδή διόρθωσε και διορθώθηκε στο τέλος, επειδή οι κιτρινόμαυροι δεν αξιοποίησαν τίποτα στο διάστημα της ανωτερότητάς τους, επειδή ήταν απόλυτα αποτελεσματικός.

Διπλό αγνοείται από τον Δεκέμβριο

Τα playoffs είναι (κάπως) σαν τις αποφάσεις, τις στιγμές, τις επιλογές σε μια μεταγραφική περίοδο.

Ο Σιώπης τώρα, χτες, θέλει δύο (τουλάχιστον) … Μεϊτέ στην καθισιά του.

Ο Σβιντέρσκι, δεν λαμπυρίζει, δεν κάνει θόρυβο, αλλά κάνει τα απαραίτητα, τα χρήσιμα, τα αποτελεσματικά.

Δική του όλη η φάση που κατέληξε στο 1-0 του Παναθηναϊκού, δικό του και το 3-0.

Ένας από τους λόγους που διορθώθηκαν την περασμένη εβδομάδα οι πράσινοι ήταν γιατί αντικαταστάθηκε, νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο, ο Ουναχί.

Χτες, το πιο χαρακτηριστικό της εικόνας και κυρίως της διάθεσης του Μαροκινού, δεν είναι το καταπληκτικό τακουνάκι που έβγαλε στον Βαγιαννίδη πριν τη σέντρα για το τρίτο γκολ.

Δεν είναι καν το πρώτο (δικό του), ούτε και το δεύτερο (από σπόντα).

Είναι στη φάση της διαμόρφωσης της μείωσης από τον ΠΑΟΚ.

Στο 75’, χωρίς καν να είναι κοντά στο λάθος του Σιώπη, έτρεξε, σπρίνταρε, καλύπτοντας τα δύο τρίτα του γηπέδου, φτάνοντας στο τέρμα για να κοντράρει, προσπαθώντας λυσσασμένα να σταματήσει τον Κωνσταντέλια.

Δεν το κατάφερε, άλλα έφτασε, ύστερα από όλη αυτή την κούρσα, ως και να μπει με προβολή στα δίχτυα για να αποτρέψει το μοιραίο.

Ενδεικτικό διάθεσης. Απλά. Κι ενισχυτικό συνάμα, αφού σημειώνεται επίσης και το ότι και στα δύο πρώτα γκολ του Παναθηναϊκού στο transition, ήταν αυτός που πρώτος είχε ανοίξει τις δύο κόντρες, αρχικά, στο 1-0, ακολουθώντας τον assistman Σβιντέρσκι και μετά, στο 2-0, υποδεχόμενος τη σαραντάρα του Σιώπη.

Κάπως έτσι, ο Παναθηναϊκός, στα μισά των playoffs, έμεινε μόνος δεύτερος (για πρώτη φορά μετά από ακριβώς τρεις μήνες), πήρε αβάτζο μιας νίκης από τον αμεσότερο διώκτη του, απόσταση που είναι η μεγαλύτερη που είχε ποτέ στη σεζόν από τον (όποιο) τρίτο.

Μαγιά, εδώ που φτάσαμε, πολύτιμη. Όπως εξελίσσονται, για την ώρα, παιχνίδι το παιχνίδι, οι δύο χειμερινές προσθήκες, όπως (μπορεί να) γίνεται στα κέφια του ο Ουναχί.

Μα, για όσους δεν το έχουν – ακόμη – καταλάβει, ασυνόδευτη από σταθερότητα, συνέπεια, όχι a la carte διάθεση και ενέργεια, όσο πολύτιμη κι αν είναι, δεν λέει τίποτα σε τούτα τα εύθραυστα ελέω εύθραυστων ομάδων, playoffs.

Υπενθύμιση ενδεικτική: δύο εκτός έδρας παιχνίδια ακολουθούν για τους πράσινους.

Και διπλό έχουν να πανηγυρίσουν από τα μέσα Δεκεμβρίου.