Όταν ο πήχης φτάνει να είναι η Ρεάλ, ο Εμπαπέ και ο Βινίσιους, ψηλώνεις απλώς και μόνο παλεύοντας να τον περάσεις

Όπως και αν είναι το θεριό, όσο πληγωμένο, λαβωμένο, μπαϊλντισμένο με τα δικά του, εσωτερικά ζητήματα, όπως και όσο και αν παρουσιάζεται έτσι, δεν παύει να είναι θεριό. Δεν το κάνει απλώς και μόνο η ιστορία, το εμβαδόν της τροπαιοθήκης του, το βάρος των κερδισμένων τροπαίων σε ασήμι.

Το κάνει η ποιότητα. Αυτή που επιτρέπει, με ένα άγγιγμα ενός, με ένα τρέξιμο στον χώρο, με έναν συνδυασμό δύο και μόνο – τόσοι φτάνουν αν αυτοί είναι ο Βινίσιους και ο Εμπαπέ – να αλαλιάσει τριπλάσιους αντιπάλους. Όποιοι και αν είναι αυτοί.

Και να αλλάξει εικόνα, μομέντουμ, ισορροπίες. Ο Ολυμπιακός μπήκε στο αποψινό παιχνίδι κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης όπως κάθε τέτοιο που (στα χαρτιά) του ταιριάζει. Χωρίς να αλλάξει αρχές, φιλοσοφία, χωρίς να “μασήσει” από το τι ομάδα είχε απέναντί του.

Πρεσάροντας ψηλά, πιέζοντας λυσσασμένα, κυνηγώντας μπάλες. Και δικαιώθηκε, επιβραβεύτηκε, βρίσκοντας γκολ προβαδίσματος. Ως εκεί, οι Μαδριλένοι υπογράμμιζαν τα όσα προβληματικά τους συνόδευσαν στην Αθήνα.

Κομματάκι μπλαζέ, κομματάκι χαλαροί, με ένδυμα περιπάτου, περισσότερο μετρούσαν, περιμένοντας πως αυτό ακριβώς, περίπατο θα κάνουν, πάρα έμπαιναν στον κόπο να ματσάρουν τα φουλ γκάζια των πρωταθλητών Ελλάδας.

Έλα όμως που το δικό τους γκάζι, δεν θέλει σανίδωμα. Γλυκά και απαλά, φτάνει και περισσεύει. Έτσι, με τους δυο δαίμονες στην επίθεσή τους, χωρίς καν να αλλάξουν ρυθμό – αρκούσε ο μοναδικός, ανυπέρβλητος ειδικά όταν είναι σε κέφια, και απόψε ήταν, του Γάλλου και του Βραζιλιάνου – τα γύρισαν όλα.

Τρία γκολ σε διάστημα οκτώ λεπτών, άλλο ένα που ακυρώθηκε στην τρίχα, δοκάρι, με το 1-3 της ανάπαυλας να φαντάζει, εν τέλει, κολακευτικό (για το συγκεκριμένο διάστημα) για τους γηπεδούχους.

Από εκεί και πέρα θέλει άντερα. Για να γυρίσεις, με το μυαλό στο κεφάλι και την καρδιά στη θέση της, στο γήπεδο. Αρχικά για να μείνεις στο παιχνίδι. Να ισιώσεις. Ο Ολυμπιακός το πέτυχε. Με το στιλ του προπονητή του.

Η απώλεια του κομβικού Τσικίνιο (ακόμη μία από τις αναποδιές του κλεισίματος του πρώτου ημιχρόνου) δεν άλλαξε φιλοσοφία και προσέγγιση. Μέσα δεύτερος επιθετικός. Μήνυμα ξεκάθαρο. Ας είναι το θεριό απέναντι.

O – μάλλον πιο ταιριαστός στις συνθήκες και στις απαιτήσεις της αναμέτρησης – Έσε, η δεύτερη αλλαγή στην ανάπαυλα, η οποία όμως διόλου άλλαξε πρόσημο, κυρίως όμως στάση. Επιθετικότητα. Χαρακτήρας. Παρά το 1-3. Και όπου βγει.

Η μαχητικότητα, η προσπάθεια, το γεγονός ότι δις ο Ολυμπιακός επέστρεψε στη διεκδίκηση, ότι κυνήγησε μέχρι τα χασομέρια να κερδίσει κάτι, αδιαμφισβήτητα το πιστώνεται. Και το κρατάει. Κυρίως σε συνδυασμό με τον τρόπο. Τον τρόπο του.

Αυτός είναι, ο τρόπος, που δίνει χαρακτήρα σε μια ομάδα, που σφυρηλατεί, που δημιουργεί ταυτότητα. Ειδικά όταν δεν αλλάζει, δεν αλλοιώνεται, δεν διαφοροποιείται κόντρα σε τέτοια, όπως το αποψινό, θεριά.

Παίζεις, με ό,τι έχεις. Με όσα έχεις. Και αν χρειαστεί να οργιάσουν δύο από τους κορυφαίους του πλανήτη για να ηττηθείς, so be it. Ας είναι. Δεν τους συναντάς κάθε βράδυ στο διάβα σου.

Αν όμως αυτοί φτάσουν να αποτελούν το μέτρο, τον πήχη που παλεύεις να φτάσεις, να ξεπεράσεις, τότε δεδομένα, παλεύοντας (τους), ψηλώνεις και εσύ. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος και έκβασης, ανεξαρτήτως του τι θα φέρει ένα παιχνίδι, μια διοργάνωση, μια σεζόν, μια χρονιά.

Κακά τα ψέματα, ο δρόμος του Ολυμπιακού για τα νοκ-άουτ του Champions League έχει στενέψει πολύ. Πάρα πολύ. Τόσο που (μοιάζει να) χρειάζεται το απόλυτο στις εναπομείνασες τρεις αγωνιστικές για να τσεκάρει το εισιτήριο για την τελική 24αδα.

Αλήθεια όμως, περιορίζοντας τη ματιά στα φετινά, μέχρι τα τέλη του Ιανουαρίου και μόνο και παραμερίζοντας τη μελλοντική συνέχεια, Καϊράτ, Λεβερκούζεν και Άγιαξ στο… μέτρο Ρεάλ, που βρίσκονται;