Οι μαγιάτικες ευχές και τα καλοκαιρινά όνειρα δεν μπορούν να αποτελούν πραγματικότητα για τον Παναθηναϊκό

Η μία ματιά της πρώτης εκτός έδρας νίκης του Παναθηναϊκού μετά την αλλαγή της χρονιάς και της παρθενικής στα πατρογονικά εδάφη της ΑΕΚ μετά από τρεις δεκαετίες, προφανής. Αυτή και μόνο, στην προτελευταία αγωνιστική των playoffs της Stoiximan Super League έφτασε για να ξεκαθαρίσει τον κάτοχο της δεύτερης θέσης. Της δεύτερης.

Το φετινό πασαπόρτι της, η διεκδίκηση δηλαδή ενός εισιτήριου για τη League Phase του Champions League μέσω των καλοκαιρινών προκριματικών, η (χρυσό)σκόνη που πασπαλίζει την παρηγοριά. Οι “πράσινοι” έχουν μια ευκαιρία για να συμμετάσχουν στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση και θα έχουν τρεις για να βρεθούν ξανά σε μια, οποιαδήποτε League Phase.

Δίνει, δεδομένα, περιθώρια. Αγωνιστικά, οικονομικά, στελεχιακά, επικοινωνιακά. Και αυτά, ειδικά καλοκαιριάτικα, είναι πολύτιμα. Ναι, δεν εξασφαλίζει το παραμικρό. Απλώς, μαγιάτικα, κάνει τον επόμενο θερινό ευρωπαϊκό δρόμο, πάντα κακοτράχαλο, με κακοτοπιές και μπανανόφλουδες σε κάθε στροφή, να φαίνεται κομματάκι πιο… ίσιωμα.

Όλα, δυναμικά. Σε προβολή που πάντα στο τέλος μιας σεζόν για την επόμενη, δεν μπορεί παρά απλώς να είναι ευκταία. Σε κάθε περίπτωση, πολύ χρήσιμη και αυτή. Η σκέψη μόνο για τα ενδεχόμενα χειρότερα από τη δεύτερη θέση στο φινάλε τούτης της σεζόν, ισοδυναμεί με ωσαννά ακόμη και στις ευχές για το ξεκίνημα της επόμενης.

Η σούμα όμως, το τελικό πρόσημο της χρονιάς, δεν αλλάζουν. Και ούτε και πρέπει να αλλάζουν, εκτός αν μιλάμε για κάποιο άλλο club, διαφορετικών καταβολών, ιστορικής διαδρομής και dna και όχι τον Παναθηναϊκό. Μόλις τα τελευταία τρία χρόνια, οι “πράσινοι” έχουν δει να κατακτούν πρωταθλήματα όλοι οι υπόλοιποι διεκδικητές τους. Κατά σειρά, κατέληξαν δεύτεροι, τέταρτοι και πάλι, φέτος, δεύτεροι, βλέποντας διαδοχικά ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και Ολυμπιακό να ενθρονίζονται.

Το δικό τους τελευταίο, χαμένο στη λήθη. Πολλά, πάρα πολλά χρόνια τα αισίως δεκαπέντε χωρίς πρωτάθλημα. Και πολλά, παρά πολλά, για να μπορούν να επισκιάσουν τα όποια ωφελήματα και κυρίως τις ευκαιρίες που συγκυριακά μπορεί να προσφέρει μια δεύτερη θέση. Για να τονιστεί η συγκυρία, υπενθυμίζεται απλώς, πως η περυσινή δεύτερη δεν οδηγούσε σε μονοπάτι για το “σεντόνι”.

Η προπέρσινη, το έκανε. Και τότε οι “πράσινοι” προσπάθησαν να το περπατήσουν, έχοντας νωρίτερα χάσει τον τίτλο ουσιαστικά στο παρά ένα (και επίσης χάνοντας διαφορές διψήφιες στην πορεία), οι συγκρίσεις όμως, πολύ νωπές όπως και να ‘χει, επιβάλλουν επιπλέον αυτοσυγκράτηση και μετριοπάθεια στη φετινή παρηγοριά.

Καμία σχέση η επένδυση εκείνης της σεζόν με την αντίστοιχη φετινή. Καμία σχέση οι προσδοκίες εκείνης της σεζόν και πως αυτές καλλιεργήθηκαν από το ξεκίνημά της, με τα όσα έγιναν φέτος. Καμία σχέση σε επίπεδο δυναμικής και ποιότητας (στα χαρτιά, έστω) το ρόστερ εκείνης της σεζόν με το φετινό.

Καμία σχέση και η εικόνα των δύο ομάδων στο χορτάρι. Καμία σχέση και ο τρόπος που αντιμετωπίστηκαν οι αντίστοιχες κατατάξεις. Τότε, με πικρία για μια χαμένη ευκαιρία, αλλά αναγνώριση πως κερδήθηκε χρόνος στην εξελικτική διαδικασία, τώρα με ανακούφιση πως απλώς σώθηκε το μόνο που σώζονταν, με δεήσεις και ενέσεις ελπίδας για το μέλλον και χωρίς την παραμικρή αίσθηση πως εκτός όλων των υπολοίπων, έχει υπάρξει και κάποιο άλλο, πρακτικό, αγωνιστικό κέρδος.

Σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Τότε, “φώναζε” πως και η ομάδα και ποδοσφαιριστές, έρχονται. Τότε, η προοπτική και μόνο της επιστροφής σε μια League Phase (και φυσικά της διεκδίκησης αυτής του Champions League) κάλυπτε και ουσιαστικά επέβαλε, χωρίς συνέπειες, την απαραίτητη αύξηση του μπάτζετ. Τώρα, απλώς και μόνο διασώζει και περιορίζει (ευκταία, μη λησμονείται) ζημιές.

Τότε αποτέλεσε το σκυρόδεμα της συνοχής στην σχέση του προπονητή με όλη την κοινωνία του οργανισμού και της μετατροπής εκείνου του προπονητή σε πολλά παραπάνω – δικαιολογημένα ή όχι άλλη κουβέντα, αλλά όλα απαραίτητα για το club – από έναν απλώς προπονητή.

Τώρα, ίσως, άγνωστο ακόμη (μόλις την περασμένη εβδομάδα, οι “στοιχηματικές” προβλέψεις και σχετικές αναλύσεις θεωρούσαν δεδομένη την απομάκρυνσή του, σήμερα μοιάζει το φίνις στη δεύτερη θέση να έχει αλλάξει το είδωλο στον καθρέφτη. Ενδεικτικό και αυτό του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζονται, συνολικά, τα πάντα στον σύλλογο…), μπορεί να αποτελέσει το σωσίβιο της παραμονής στον πάγκο του φετινού.

Σωσίβιο όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για μια διοίκηση, που κάθε άλλο παρά πειστική δείχνει με τις επιλογές της πως μπορεί ακριβώς να αποφύγει τα (όποια) χειρότερα, οπότε και αρκείται με τον συμβιβασμό.

Υπάρχουν και άλλα, όμως, μάλλον φτάνουν και περισσεύουν οι επισημάνσεις ώστε να υπογραμμιστούν και να υπερτονιστούν οι διαφορές, οι οποίες μάλλον χωρίς πολλά πολλά δεν αναδεικνύουν πρόοδο και εξέλιξη. Κάθε άλλο.

Το ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι να αναπροσαρμόζεται η βαρύτητα κάποιων στόχων (ή “στόχων”) ώστε καλυφθούν, να μακιγιαριστούν αδυναμίες και ξεκάθαρες, επαναλαμβανόμενες αποτυχίες.

Κανένας οργανισμός – πόσο μάλλον ένας του ιστορικού μεγέθους και της θέσης των “πράσινων” – δεν μπορεί απλώς να “σώζει την χρονιά (;)” και επαναλαμβανόμενα, συνεχώς, να ταΐζει και να ταΐζεται, να επιβιώνει και να ελπίζει σε συνέχεια με ανοιξιάτικες παρηγοριές, μαγιάτικες ελπίδες και καλοκαιρινά όνειρα.

Διαφορετικά θα καταλήξει να ζει μόνο με δαύτα.