Οι κουβέντες που δεν λέγονται και η Εθνική που πήρε το “χρυσό” χάλκινο

Στενοχώρια, μετά από το ματς με την Τουρκία, δεν υπήρχε. Ο Βασίλης Σπανούλης είπε ότι μας πέτυχαν στην κακή βραδιά μας. Μας νίκησαν καθαρά και εύκολα, οπότε κάποιες φορές οφείλουμε να δίνουμε το credit στον αντίπαλο χωρίς εκπτώσεις.

Στον ημιτελικό του EuroBasket 2025 η καλύτερη ομάδα ήταν πράγματι οι Τούρκοι. Σίγουρα όμως η Εθνική έμεινε με το “γαμώτο”, γιατί δεν έπαιξε σύμφωνα με τις δυνατότητές της, δεν είχε σκληράδα και αυτοπεποίθηση, δεν είχε αποτελεσματικότητα.

Το απόγευμα της Κυριακής (14/9), όμως, τα είχε όλα. Σχεδόν όλα, για να είμαστε ειλικρινείς. Της έλειψε το καθαρό μυαλό στο φινάλε και της έλειψε, είμαστε σίγουροι γι’ αυτό, επειδή είχε κάνει εξωφρενική προσπάθεια για 37-38 λεπτά.

Αυτό το ταξίδι των 48, είχε το καλύτερο φινάλε. Και ναι, είναι το καλύτερο κι ας μην έχει τρόπαιο. Κι ας μην έχει το χρυσό μετάλλιο. Τα θέλαμε και τα δύο. Τα είχαμε στοχεύσει. Πραγματικά τα θέλαμε και πραγματικά πιστεύαμε πως είχαμε μια ευκαιρία.

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που έχτισε η ΕΟΚ (ανέλαβε σαν σήμερα, πριν από τέσσερα χρόνια, στις 14 Σεπτεμβρίου του 2021) με τον Βασίλη Σπανούλη, τους Ζήση, Ντικούδη, Τσιάρα, όλο το σταφ αυτής της ομάδας και όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στην προκριματική διαδικασία, στην προετοιμασία και στο τουρνουά, είναι ΠΟΛΥ μεγαλύτερα από κάθε μετάλλιο.

Ναι, για το μετάλλιο δούλεψαν και αυτό το μετάλλιο λαχταρούσαμε όλοι.

Όμως, επειδή ακολουθήσαμε αυτή την προσπάθεια από την πρώτη ημέρα, επειδή παρακολουθήσαμε όλα τα φιλικά, επειδή ήμασταν από τις 26 Αυγούστου στην Κύπρο, σε όλες τις προπονήσεις, σε όλα τα ματς, σε όλες τις media sessions, σε όλες τις συνεντεύξεις Τύπου, ξέρουμε πως ό,τι κι αν γινόταν, όποιο κι αν ήταν το αποτέλεσμα, αυτή η ομάδα είχε περάσει καλά, είχε δουλέψει σωστά, είχε τεντώσει τις δυνατότητές της.

Η κριτική που δέχθηκε ο Σπανούλης για τις επιλογές του, ήταν μεγάλη.

Η κριτική που δέχθηκε ο Γιάννης για το χλιαρό ματς του απέναντι στην Τουρκία, ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Στα δικά μας μάτια, ο Αταμάν έκανε καλή δουλειά. Δεν απέτυχε ο Αντετοκούνμπο, που μπορούσε να γράψει και εννέα και δέκα και έντεκα ασίστ αν τα σουτ έμπαιναν.

Η κριτική που δέχθηκαν κι άλλα παιδιά ήταν οξεία. Και άδικη.

Το βράδυ της 14ης Αυγούστου όμως, όλα αυτά τα έχουμε πετάξει στα σκουπίδια. Γιατί η πορεία μίας ομάδας κρίνεται, καλώς ή κακώς, στο φινάλε της και όχι μετά από έναν φιλικό αγώνα με τη Γαλλία, μετά από ένα ματς με την Κύπρο ή με τη Βοσνία.

Το πρόσημο εξυπακούεται πως είναι θετικό. Και ας τριγυρίζει στο μυαλό μας ο ημιτελικός με την Τουρκία. Αυτό είναι δικό μας “θέμα”. Μπορούσαμε και κάτι περισσότερο; Δεν έχει πια σημασία. Το χάλκινο είναι μετάλλιο, δεν έχουμε πάρει δα και 40 για να το υποτιμάμε.

Σεβασμός στον Κώστα Σλούκα για όσα πρόσφερε σε όλες τις βαθμίδες των εθνικών ομάδων. Σεβασμός στον Κώστα Παπανικολάου για το τουρνουά της ζωής του. Σεβασμός σε κάθε παιδί που ήταν εκεί για σχεδόν δύο μήνες, ρισκάροντας τα πάντα. Κυριολεκτικά τα πάντα.

Σεβασμός στον coach και στους συνεργάτες του. Στους γιατρούς και στους φυσιοθεραπευτές. Στους γυμναστές και στους ανθρώπους των Μπακς που ήταν για άλλο ένα καλοκαίρι εδώ, για τρεις μήνες, ώστε να υποστηρίξουν την προσπάθεια και να δούμε τον Γιάννη στην καλύτερη δυνατή κατάσταση.

Όσο γι’ αυτόν; Τον καλύτερο παίκτη του κόσμου; Ποιος έχει παράπονο από τον παίκτη και από τον άνθρωπο Αντετοκούνμπο;

Ποιος μπορεί να πει ότι δεν έδωσε το 100% των δυνάμεών του; Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι εξαιτίας του η Εθνική ηττήθηκε από την Τουρκία, υπάρχουν κι αυτοί που αντιλαμβάνονται ότι ο κορυφαίος του αθλήματος παίζει στη δική μας ομάδα. Κι αυτό είναι ένα προνόμιο που ίσως δεν έχουμε εκτιμήσει όσο θα έπρεπε. Σίγουρα όμως θα το συνειδητοποιήσουμε όταν έρθει η ημέρα που ο Γιάννης θα αποσυρθεί από το FIBA Basketball.

Σε επτά αγώνες στο τουρνουά είχε 27.3 πόντους (2ος σκόρερ) με 70% στο δίποντο και 66% στις βολές, 10.6 ριμπάουντ (3ος ριμπάουντερ), 4.1 ασίστ, ένα κλέψιμο κι ένα μπλοκ ανά 29.7 λεπτά.

Ποιος ασχολείται όμως με αριθμούς; Καλοί είναι για τα βιβλία της ιστορίας. Αυτά τα βιβλία που θα λένε ότι ο Γιάννης έπαιξε σε 9 τουρνουά από τα 11 στα οποία μπορούσε να συμμετάσχει. Από το 2013 έως το 2015. Σε δύο έλειψε εξαιτίας τραυματισμού στο γόνατο (2017) και επέμβασης στο ίδιο σημείο (2023).

Κάποιες φορές έγινε μεγάλη προσπάθεια για να υποστηριχθεί και να αναδειχθεί το ταλέντο του. Κάποιες άλλες δεν υπήρχε αρκετή διάθεση ή σωστό πλάνο. Εκείνος ήταν πάντα εδώ, γιατί τον ένοιαζε να παίζει με τα φιλαράκια του. Με τον Λαρεντζάκη, με τον οποίο ήταν συμμαθητής. Διάβαζε “τέρατα” και συνέχιζε. Άκουγε “δράκους” και έβρισκε κίνητρο. Για να χαμογελάσουν 12 εκατομμύρια Έλληνες. Γιατί αυτός είναι ο Αντετοκούνμπο. Ένα παιδί που θέλει πάντα να κάνει χαρούμενους τους γύρω του, γνωρίζοντας ότι σχεδόν πάντα δεν θα πάρει κάτι πίσω.

Η δουλειά έγινε. Η Εθνική πέτυχε. Για την ακρίβεια, ΠΕΤΥΧΕ. Το πρόσημο είναι θετικότατο και όποιος βλέπει και τώρα το ποτήρι μισοάδειο, μάλλον δεν αγαπάει πραγματικά τον αθλητισμό.

Ευχαριστούμε την ομάδα γιατί για ακόμη ένα καλοκαιρι μας έδωσε το δικαίωμα να ονειρευτούμε. Να λαχταρούμε να έρθει η επόμενη ημέρα. Να κοιτάμε το ρολόι για τον επόμενο αγώνα της. Ευχαριστούμε όλα τα μέλη της, ένα προς ένα, για την αγάπη του για τη φανέλα και για τα δύσκολα βράδια που ήταν και φέτος πολλά. Κι όταν λέμε βράδια, εννοούμε νύχτες, ξημερώματα.

Κάποιες κουβέντες δεν λέγονται. Μένουν για πάντα στις καρδιές μας. Τη φετινή προσπάθεια την απολαύσαμε και τώρα που η έρχεται η εποχή της μετάβασης, θα είμαστε ξανά εκεί για να υποστηρίξουμε την Εθνική. Την ομάδα της καρδιάς μας.

Η αποστολή του SPORT24 ενδυναμώνεται με την βοήθεια της ΔΕΗ και μεταφέρει όλο το ρεπορτάζ γύρω από το μπασκετικό γεγονός του καλοκαιριού.