Οι Μπλε Διάβολοι του Γιοβάνοβιτς σκορπίζουν τρόμο και η Εθνική απαιτεί αυτό που της αξίζει

Πάντα η πρεμιέρα μίας προκριματικής φάσης κρύβει παγίδες. Ειδικά όταν υπάρχει ενθουσιασμός λόγω και εξαιρετικών εμφανίσεων του προηγούμενου διαστήματος. Δεν είναι λίγες οι φορές που την έχουμε πατήσει στο παρελθόν, θεωρώντας ότι είμαστε ανώτεροι/καλύτεροι από τους αντιπάλους μας.

Δεν είναι εύκολη η διαχείριση τέτοιων αγώνων, ειδικά όταν υπάρχει το “πρέπει” στη συζήτηση και η “απαίτηση” για παρουσία σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης ύστερα από δώδεκα ολόκληρα χρόνια. O Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι έμπειρος σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι ούτε και ο ίδιος περίμενε την… καταιγίδα που ξέσπασε στο “Γ. Καραϊσκάκης” και την προκάλεσαν οι παίκτες της Εθνικής με τη μαγική εμφάνισή τους.

Ναι, η Λευκορωσία αποδείχθηκε χαμηλό εμπόδιο για την Εθνική, αλλά η εικόνα είναι εκείνη που δημιουργεί περισσότερη χαρά και αισιοδοξία για το μέλλον και όχι το εύρος του σκορ. Οι παίκτες του Γιοβάνοβιτς έκαναν ό,τι ήθελαν στον αγωνιστικό χώρο, ολοκληρώνοντας το πρώτο μέρος με 20(!) τελικές και τέσσερα γκολ. Επίδειξη δύναμης, επίδειξη του πλούσιου ταλέντου που διαθέτει η γαλανόλευκη και απόλυτη υποταγή των αντιπάλων.

Ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και top class παίκτες

Το 5-1 μπορεί να χαρακτηριστεί και… τιμητικό για τη Λευκορωσία, αφού ήταν φανερό πως στο δεύτερο μέρος η Εθνική έκανε διαχείριση του αποτελέσματος, με το μυαλό και στο κρισιμότατο παιχνίδι με τη Δανία την προσεχή Δευτέρα. Πριν, όμως, μπει σε safe mode, η Εθνική μάς προσέφερε ένα απ’ τα πιο άρτια και πιο εντυπωσιακά ημίχρονα που έχουμε παρακολουθήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Ο Κωνσταντίνος Καρέτσας αποδεικνύει σε κάθε επαφή, σε κάθε ενέργεια, σε κάθε τελείωμα ότι όσα ακουγονται για εκείνον δεν είναι υπερβολικά, αλλά η πραγματικότητα. Μπορεί να είναι δύσκολο σε πολλούς να το κατανοήσουν, αλλά όντως διαθέτουμε στην Εθνική ένα wonderkid, το οποίο είναι ικανό να πρωταγωνιστήσει στο κορυφαίο επίπεδο.

Κι είναι τεράστια επιτυχία της ΕΠΟ και των ανθρώπων της Εθνικής, με μπροστάρηδες τους Δημήτρη Παπαδόπουλο, Δημήτρη Σαλπιγγίδη και Βασίλη Τοροσίδη, που κατάφεραν να του παρουσιάσουν ένα πρότζεκτ που τον έπεισε να προτιμήσει τους… Μπλε Διαβόλους του Γιοβάνοβιτς από τους Κόκκινους Διαβόλους του Βελγίου.

Την ίδια στιγμή, ο Χρήστος Τζόλης επιβεβαιώνει ότι βρίσκεται σε εκπληκτική κατάσταση και κάνει τη διαφορά με τον διασκελισμό και τα τελειώματά του, ενώ ο Βαγγέλης Παυλίδης είναι λες και θέλει να… εκθέσει την Μπενφίκα που ζητάει (μόνο) 50 εκατ. ευρώ για να μπει σε διαδικασία συζήτησης για την παραχώρησή του.

Ο 26χρονος φορ πραγματοποίησε μία ολοκληρωτική εμφάνιση, με ένα γκολ, δύο ασίστ, κάνοντας τα πάντα στην επίθεση και δείχνοντας ότι δεν έχει αγωνιστικό ταβάνι. Γενικότερα, το ταλέντο που διαθέτουμε μεσοπιθετικά δεν είναι απλά πλούσιο, αλλά και ζηλευτό.

Η ηγετική παρουσία του Μπακασέτα και οι εύκολοι στόχοι

Επίτηδες άφησα για το τέλος τον Τάσο Μπακασέτα. Τον αρχηγό της Εθνικής και -όσο και αν δεν αρέσει σε κάποιους- έναν εκ των ηγετών της ομάδας. Ο 32χρονος μεσοεπιθετικός του Παναθηναϊκού έχει ακούσει πολλά -ειδικά- τα τελευταία χρόνια, απόρροια και της αδυναμίας της Εθνικής να προκριθεί σε τελική φάση. Είναι για πολλούς ο εύκολος στόχος.

Όπως είναι αντίστοιχα ο Γιώργος Μασούρας, ο Πέτρος Μάνταλος, ο Δημήτρης Πέλκας ή ο Δημήτρης Κουρμπέλης (που ήταν κι εκείνος εξαιρετικός με τη Λευκορωσία). Παίκτες, δηλαδή, που ο κόσμος και τα Media δεν δυσκολεύονται να ρίξουν το ανάθεμα. Οι “παλιοσειριές” της ομάδας που κουβαλούν το βάρος των αποτυχιών των προηγούμενων προκριματικών φάσεων.

Απλώς, αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο. Κι επειδή η κουβέντα αφορά κυρίως τον Μπακασέτα, δεν θυμάμαι ούτε έναν αγώνα της Εθνικής που να έδειξε αδιάφορος ή να κρύφτηκε πίσω από δικαιολογίες. Έβγαινε και βγαίνει πάντα μπροστά, έχοντας αναλάβει τον πιο σημαντικό ρόλο σε μία ομάδα.

Να είναι εκείνος που, ανεξάρτητα με το αν θα παίζει ή όχι, θα καθοδηγεί, θα εμπνέει και θα συμβάλλει τα μέγιστα στο καλό κλίμα εντός της ομάδας, ως ο αρχηγός της. Εννοείται πως, όπως κάθε ποδοσφαιριστής, θα έχει τις καλές και τις κακές βραδιές του. Εννοείται, επίσης, ότι αν δεν είναι αρκετά καλός ή κάποιος άλλος είναι καλύτερος (όπως για παράδειγμα ο Κωνσταντέλιας), θα πρέπει να μείνει στον πάγκο. Και το πιθανότερο είναι πως αν ο “Ντέλιας” ήταν απόλυτα καλά, αυτό θα συνέβαινε.

Παρ’ όλα αυτά, η εμφάνιση απέναντι στη Λευκορωσία, με το το ένα γκολ και τη μία ασίστ, ήταν μία “απάντηση” απ’ την πλευρά του, έστω κι αν ο ίδιος είναι βέβαιο πως δεν το είδε έτσι. Διότι δεν θα έβαζε ποτέ σε πρώτη μοίρα τον εαυτό του, αλλά το καλό της ομάδας. Το παρελθόν είναι ο οδηγός του.

Από εκεί και πέρα, επιβεβαιώνεται πως σε μία προκριματική φάση όλοι θα χρειαστούν. Κι ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς το γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους μας. Κι επειδή λειτουργεί στη λογική του συλλόγου και όχι της Εθνικής ομάδας, θέλει να ταιριάξει αρμονικά τα ατίθατα νιάτα με τους πιο έμπειρους, με σκοπό το μείγμα πέρα από εκρηκτικό να έχει και ουσία.

Κι η ουσία είναι μία: η πρόκριση στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Γι’ αυτό παλεύουν, γι’ αυτό μοχθούν οι διεθνείς μας. Θέλουν και απαιτούν αυτό που τους αξίζει. Τη διάκριση. Κι αν συνεχίσουν έτσι, η Γη της Επαγγελίας δεν απέχει και πολύ. Μόνο δύο μήνες μακριά.