Εθνική Ελλάδας: Ο τελευταίος χορός, να μας κάνει να βουρκώσουμε

Έχουμε ζήσει πολλά δύσκολα βράδια με την Εθνική τα τελευταία χρόνια.

Την ήττα από τη Βραζιλία στην Ναντσίνγκ, στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2019. Την νίκη αλλά χωρίς τη διαφορά που χρειαζόμασταν απέναντι στην Τσεχία, στη Σεντζέν, ξανά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019. Την ήττα από τη Γερμανία στον προημιτελικό του EuroBasket 2022.

Υπάρχουν ματς που δεν τα ξεχνάς. Ποτέ. Αποτυπώνονται στο μυαλό σου και τριγυρίζουν εκεί μέσα. Μέχρι να ξετινάξεις κάποιο φάντασμα, μέχρι να σπάσεις μια κατάρα.

Δύο κατάρες σπάσαμε φέτος, την Ισπανία και την οκτάδα. Κι εκεί που η ομάδα βελτιωνόταν από αγώνα σε αγώνα, ήρθε η προσγείωση. Και ήταν απότομη.

Η εμφάνιση απέναντι στην Τουρκία ήταν απογοητευτική. Δεν περιμέναμε αυτή την εικόνα και θα χρειαστεί να περάσει λίγος καιρός για να καταλάβουμε αν η Εθνική ήταν ΤΟΣΟ κακή ή αν η Τουρκία την έκανε να φαίνεται έτσι. Ίσως να είναι συνδυασμός των δύο.

Σημασία έχει ότι το όνειρο του τελικού έσβησε, όμως ο στόχος του μεταλλίου είναι ακόμη εκεί. Και η Εθνική θα πρέπει να μαζέψει τα κομμάτια της για να γυρίσει σε μιάμιση ημέρα στο γήπεδο και να παλέψει με τους ενθουσιώδεις Φινλανδούς που ζουν το καλύτερο καλοκαίρι της ιστορίας τους.

Απ’ όπου κι αν το πιάσεις, τα 22 λάθη είναι αδύνατο να εξηγηθούν. Το ξέραμε πριν καν φτάσουμε στο τουρνουά ότι οι αντίπαλοι θα μας πιέσουν. Το έλεγε ο Σπανούλης, το βλέπαμε ότι υπάρχει πρόβλημα, το νιώσαμε στο πετσί μας το βράδυ της Παρασκευής (12/9).

22 λάθη…

22 λάθη από τα οποία η Τουρκία βρήκε 22 έξτρα κατοχές, έξτρα ρυθμό, έξτρα αυτοπεποίθηση, έξτρα ενέργεια για να ξεδιπλώσει όλες τις αρετές της.

Όταν ο Σπανούλης λέει “κάντε λάθη“, σίγουρα δεν εννοεί αυτό που είδαμε στον ημιτελικό.

Ο Εργκίν Αταμάν είναι τεράστιος προπονητής. Και μπροστά του έχει την ευκαιρία να ανέβει ακόψη ψηλότερα στη λίστα των κορυφαίων ever. Ίσως είμαστε επηρεασμένοι από την τεράστια εμφάνιση της ομάδας του, όμως δεν βρίσκουμε έναν λόγο για να πούμε ότι δεν έχει τύχη απέναντι στη Γερμανία.

Και τύχη έχει και σε εκπληκτική κατάσταση βρίσκεται και παιδιά για να ματσάρει τον Σρούντερ, τον Βάγκνερ και τον Τάις έχει. Ο Αταμάν το ονειρευόταν το τρόπαιο, το έλεγε και τώρα θα κάνει διατάσεις για να είναι έτοιμος να το σηκώσει το βράδυ της Κυριακής στον ουρανό της Ρίγα.

Όσο για την Ελλάδα, είναι κάπως ανακουφιστικό το γεγονός ότι ο μικρός τελικός έρχεται τόσο γρήγορα.

Κι από την άλλη, όσος προβληματισμός κι αν υπάρχει, όσο ακραία κι αν θα είναι η κριτική, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ο αντίπαλος νίκησε καθαρά, νίκησε δίκαια και με απολαυστικό μπάσκετ. Κι αν πράγματι το παραδεχθούμε, θα καταπραΰνει τα συναισθήματά μας, που είναι κάπως έντονα.

Η δουλειά δεν έχει τελειώσει. Το χάλκινο μετάλλιο είναι κάτι, δεν έχουμε κερδίσει δα και καμιά εικοσαριά. Η Εθνική πρέπει να ηρεμήσει, να πιστέψει στις δυνατότητές της, να το πάρει και να κλείσει με ευχάριστο τρόπο όλη αυτή την προσπάθεια που ξεκίνησε στις 28 του περασμένου Ιουλίου.

Από το βράδυ της Κυριακής θα έχουμε χρόνο για απολογισμούς και “επόμενες ημέρες”. Και τα δύο θα γίνουν, αλλά προς το παρόν χρειάζεται ψυχραιμία και μία καλύτερη προσπάθεια από αυτή που είδαμε απέναντι στην Τουρκία.

Αυτό το ματς θα είναι ο τελευταίος χορός του Κώστα Σλούκα και πιθανότατα και του Κώστα Παπανικολάου με την φανέλα της Εθνικής.

Αυτό το σαραντάλεπτο θα είναι ο επίλογος μίας εποχής για το ελληνικό μπάσκετ, πριν ξεκινήσει μία νέα, πολύ γρήγορα, στα προκριματικά για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2027 που έρχονται τον Νοέμβριο.

Σε αυτό το σαραντάλεπτο, λοιπόν, ελπίζουμε ότι η Εθνική θα πάρει αυτό που αξίζει, αυτό για το οποίο έχει παλέψει τόσα καλοκαίρια. Αν το καταφέρει, θα μας κάνει να βουρκώσουμε.

Τα κεφάλια ψηλά, μπάσκετ παίζουν όλοι και αυτή τη φορά μπασκετάρα έπαιξε η Τουρκία. Μια πολύ συμπαθής ομάδα που έχει τα πάντα.