Ο Ρόκο (τρε)Λένι Ούκιτς και ο Ζαλγκίρις Πεδουλάκης!

Αν είναι να κάνεις μια «κωλοτούμπα» σε αυτήν τη ζωή, το θέμα είναι να την κάνεις με στιλ! Γιατί να αρκεστείς σε μια απλή κυβίστηση, όταν υπάρχει πάντα πρόχειρη… η στάση του σκορπιού στη Yoga! Που είναι και της μοδός, αλλά και εξυπηρετεί υπό την έννοια του «δηλητηρίου» που κέρασε ο Ρόκο Λένι Ούκιτς, στους επικριτές του.

Γιατί όταν έγινε ό,τι έγινε στον τελικό Κυπέλλου (όταν έπαιξε για πρώτη φορά… μπάσκετ, με τη φανέλα του Παναθηναϊκού), οι περισσότεροι σκεφτήκαμε (και όχι, ο πληθυντικός δεν είναι ευγενείας) πως έτυχε. Θα έπρεπε να επαναλάβει όμοια εμφάνιση για να πειστεί ο δύσπιστος Ελληνας πως αυτό το παιδί όντως μπορεί να βοηθήσει. Πράγμα που είχε ομολογήσει και ο ίδιος (ότι χρειαζόταν συνέπεια).

Ακολούθησε το άψυχο, άνευρο (και πολλά άλλα «α») ματς με την ΤΣΣΚΑ, πριν τον δούμε να συνυπάρχει και πάλι εν πλήρη αρμονία με τον Δημήτρη Διαμαντίδη, στον αγώνα με τον Ικαρο. Όπου και πάλι υπήρχε ένα «ναι μεν, αλλά…», διότι υπήρχε και χαώδης διαφορά δυναμικότητας.

Φτάσαμε έτσι, στο χθεσινό do or die παιχνίδι στη Λιθουανία και σώθηκαν τα «αλλά». Ναι λοιπόν, οι Διαμαντίδης και Ούκιτς μπορούν να παίξουν μαζί. Ναι, μπορούν να μοιραστούν την οργάνωση και το σκοράρισμα -όπως και μπορούν να «εξαφανίσουν» τους προσωπικούς τους αντιπάλους. Και ναι, πλέον «βρίσκονται» λες και γνωρίζονται χρόνια.

Μαζί σκόραραν 34 πόντους, μοίρασαν 16 ασίστ και έκαναν μόλις 3 λάθη (ο Κροάτης δεν έκανε ούτε ένα, έτσι για δείγμα, είχε μόλις 2 χαμένα σουτ, ενώ σκόραρε τους 7 από τους δέκα τελευταίους πόντους της παρέας του). Και αν ο Διαμαντίδης δεν δημιούργησε… αυλάκι από τα πολλά πέρα-δώθε στη ρακέτα, ο Ούκιτς τον κάλυψε σε αυτόν τον τομέα (ευγνώμων για τη βοήθεια που του παρείχε ο «Μήτσος», ενόσω ανακαλούσε από τα έγκατα της μνήμης του, τις αρετές που του είχαν δώσει το προσωνύμιο «διάδοχο του Ντράζεν», στα… νιάτα του), με ενέργειες, οι οποίες είχαν θράσος, αυτοπεποίθηση, αλλά και λογική. Που… έγινε και ευαισθησία (σε σουτ που έκανε και ήταν τραβηγμένο από τα μαλλιά), αλλά επικράτησε εν τέλει το μυαλό. Παρεμπιπτόντως, έπαιζε με ένεση στη μέση. Αλλά για να λέει πως «παίζεις καλύτερα όταν είσαι τραυματίας»… κάτι ξέρει.

Κωλοτούμπα νο 2

Πάμε τώρα, και στη δεύτερη «κωλοτούμπα». Α, αυτή -δεδομένων των όσων έχουν προηγηθεί- δεν χρειάζεται σικάτες ενέργειες. Θυμηθείτε τα παιδικά σας χρόνια και είστε κομπλέ: η νίκη αυτή (η 15η σε 16 ματς του Παναθηναϊκού με τη Ζάλγκιρις), είχε την υπογραφή του Αργύρη Πεδουλάκη. Πέραν του προφανούς (αυτού που συνθέτουν πια οι Διαμαντίδης και Ούκιτς), ο «Αρτζι» κράτησε στον πάγκο τον Μάρκους Μπανκς και προτίμησε να δώσει επτά λεπτά στον Βασίλη Ξανθόπουλο, γιατί ήξερε πως ο Αμερικανός θα του «χαλούσε» το ρυθμό -εκδηλώνοντας επιθέσεις στα 5”.
Εξαιρετικός ήταν και ο χειρισμός του, μετά τα 3 φάουλ που φορτώθηκαν οι Λάσμε και Σχορτσιανίτης (μεσούσης της δεύτερης περιόδου), που έγιναν γρήγορα και 4. Η αλήθεια είναι πως αρχικά οι επιθέσεις έγιναν γρήγορες και το τρίποντο η μόνη επιλογή. Ενα τάιμ άουτ ηρέμησε τα πράγματα και ο Τζέιμς Γκιστ αποδείχθηκε η λύση σε αυτό το πρόβλημα: έκανε δικές του όλες τις φάσεις κοντά στη στεφάνη, ενώ η ενέργεια που «έβγαλε»παρέσυρε και τους φίλους του, όπως προσπαθούσαν να μαζέψουν και τα ριμπάουντ.
Τώρα, αν πρέπει αμέτι μουχαμέτι να «χρεώσετε» κάτι στον Πεδουλάκη, είναι ότι κράτησε λίγο παραπάνω απ’ όσο έπρεπε στο παρκέ τον Ματσιούλις (στην τρίτη περίοδο), ενώ ο Μάικ Μπράμος είχε δείξει πως μπορεί να κάνει σωστά τη δουλειά. Πράγμα που αποδείχθηκε και στην τελευταία πράξη. Αρα, μικρό το κακό. Κατά τα άλλα, το ματς είχε τη δική του υπογραφή, στο εκατό τοις εκατό.
Μετά τα χθεσινά, ο Παναθηναϊκός ελέγχει πλήρως τη μοίρα του, σε ό,τι αφορά την πρόκριση στα πλέι οφ της Ευρωλίγκας. Για να την «κλειδώσει», θα χρειαστεί να είναι σοβαρός με την Αναντολού Εφές στο ΟΑΚΑ και -το κυριότερο- να φύγει με το «διπλό»από την Ανδαλουσία, σε δυο εβδομάδες («θυματοποιώντας» τη Μάλαγα). Αν μπορεί να το κάνει; Πλέον όλοι ξέρουν πως μπορεί. Μένει να δούμε και αν θα συμβεί…