Ο ΠΑΟΚ το αληθινό ερωτηματικό

Κάθε φορά που γράφω για ματς που πρόκειται να γίνουν μου αρέσει να λαμβάνω υπόψην μου τα δεδομένα. Ο τελικός του κυπέλλου έχει λίγα τέτοια για δυο λόγους. Ο πρώτος γιατί ο Παναθηναϊκός (κυρίως) αλλά και ο ΠΑΟΚ είναι πολύ καινούργιες ομάδες και τα όσα έκαναν στα προηγούμενα χρόνια στα μεταξύ τους ματς μετράνε ελάχιστα.

Ο δεύτερος είναι ότι ο ΠΑΟΚ, που αντιμετώπισε τον Παναθηναϊκό στο πρωτάθλημα, είχε άλλο προπονητή, άλλη νοοτροπία, άλλη λογική. Κατά ένα περίεργο τρόπο, ο ΠΑΟΚ και ο Παναθηναϊκός είναι σαν να συναντιόνται για πρώτη φορά φέτος. Πάντως ένα δεδομένο υπάρχει κι αυτό είναι ο Παναθηναϊκός. Στη διάρκεια της σεζόν ο ΠΑΟ απέκτησε μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, βρήκε πρωταγωνιστές και ηγέτες, έχει ένα τρόπο παιγνιδιού.

Το απόλυτο μυστήριο είναι ο ΠΑΟΚ. Αυτό που έκαναν στον ΠΑΟΚ με το Γιώργο Γεωργιάδη είναι ένα κόλπο τόσο παλιό όσο και το ελληνικό μας ποδόσφαιρο. Το περασμένο καλοκαίρι η διοίκηση έφερε τον Χουμπ Στέφενς, ένα σοβαρό καριερίστα προπονητή με αξιόλογο βιογραφικό. Όταν τα αποτελέσματα νωρίς νωρίς φάνηκε ότι θα είναι κατώτερα του αναμενομένου, μάθαμε από τους ρεπόρτερ ότι ο Ολλανδός «έχασε τα αποδυτήρια», που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι οι έλληνες παίκτες που μιλάνε και πιο πολύ με τους δημοσιογράφους εξέφραζαν τη δυσφορία τους για τις μεθόδους και τις προπονήσεις του – πιθανότατα γιατί αυτός δεν ήταν ένας στοργικός πατερούλης που τους κάλυπτε.

Οι παίκτες το κουμάντο

Η διοίκηση προσπάθησε να τον στηρίξει κάνοντας του τον Ιανουάριο κάποιες μεταγραφές, αλλά επειδή στον ΠΑΟΚ μεταγραφές κάνουν κάμποσοι, αντί η ομάδα να ηρεμήσει μπλέχτηκε πιο πολύ: για να σωθεί ό,τι είχε απομείνει απολύθηκε ο Στέφενς κι ανέλαβε ο Γιώργος Γεωργιάδης που είναι πολύ κοντά στη νοοτροπία των ελλήνων παικτών και τους καταλαβαίνει. Έκτοτε η ενδεκάδα γίνεται κυρίως με κριτήρια καταγωγής και παλαιότητας: επέστρεψε ως βασικός ο Σκόνδρας, χρησιμοποιήθηκε πιο πολύ ο Σπυρόπουλος, ο Κατσουράνης παίζει όπου θέλει, δηλαδή στη μεσαία γραμμή, ο Τζαβέλας σταμάτησε να είναι στόπερ, ο Λούκας έγινε ρεζέρβα του Σαλπιγγίδη, βρέθηκε χρόνος και θέση και για τους μικρούς των ακαδημιών κτλ.

Οι παίκτες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και η εικόνα του ΠΑΟΚ κάπως βελτιώθηκε: το ματς κόντρα στον Ατρόμητο στην Τούμπα ίσως ήταν το καλύτερο της χρονιάς, με τον ΠΑΣ ο ΠΑΟΚ κέρδισε παίζοντας για μια ώρα με παίκτη λιγότερο, στο Καραϊσκάκη άντεξε επίσης μια ώρα με δέκα φεύγοντας με το πολύ τιμητικό σε βάρος του 2-1. Φυσικά το γεγονός ότι αποδόθηκε στους παίκτες η βασική ευθύνη είχε και διάφορα άσχημα επακόλουθα: η όποια αγωνιστική πειθαρχία πήγε συχνά περίπατο, οι μαγκιές έγιναν σχεδόν κανόνας, η ομάδα κέρδισε σε συνοχή και πάθος, αλλά έχασε κάτι της σε σοβαρότητα. Συνέχισε βέβαια να κερδίζει κάνοντας ανατροπές, όπως επί των ημερών του Στέφενς κι ο λόγος είναι απλός: από την αρχή της σεζόν στα πιο πολλά ματς του ΠΑΟΚ οι επιθετικοί καλούνται να διορθώσουν λάθη της άμυνας.

Όταν βρίσκονται στο γήπεδο, μετά τις απαραίτητες αλλαγές, κάμποσοι από δαύτους, οι αντίπαλες άμυνες δυσκολεύονται να κρατήσουν το αποτέλεσμα: ο ΠΑΟΚ με τους σολίστες του και τις καλές του στημένες φάσεις μπορεί να πετύχει δυο γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο, ακόμα και σε ματς χαμένα, όπως π.χ το τελευταίο του με το Λεβαδειακό. Η ερώτηση είναι αν αυτή η συνταγή μπορεί να δώσει μια νίκη σε ένα τελικό κόντρα σε μια ομάδα, φτωχότερη ίσως σε προσωπικότητες, αλλά πιο οργανωμένη, πιο σοβαρή και πιο φρέσκια.

Ο “οργανωμένος” Παναθηναϊκός

Η λογική λέει όχι και για αυτό και ο ΠΑΟ πριν αρχίσει το ματς, προσμετρώντας και τις απουσίες που έχει ο ΠΑΟΚ (Αθανασιάδης, Νάτχο, Κατσουράνης, Μαντούρο), μοιάζει φαβορί. Αλλά προσοχή: η λογική και το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν πάνε συχνά μαζί. Η συνταγή «εμπιστεύομαι ένα παιδί του συλλόγου για προπονητή κι αυτός με τη σειρά του ζητάει από τους έμπειρους να καθαρίσουν για όλους» στην Ελλάδα έχει δώσει τρόπαια: ο ΠΑΟ πήρε το τελευταίο του κύπελλο ακολουθώντας την ίδια ακριβώς συνταγή, δηλαδή με το Νίκο Νιόπλια ως κόουτς. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι σε ένα τέτοιο τελικό με ομάδες χωρίς πολλά μυστικά, οι προπονητές και η όποια προηγούμενη δουλειά τους μετράνε συχνά λίγο: ο Αναστασίου έχει φέτος δουλέψει πολύ καλύτερα από το Γεωργιάδη, όμως σε ένα ματς δεν ξέρω πόσο θα φανούν οι συνολικές αρετές της ομάδας του.

Αν ο ΠΑΟ δεν πιέσει πολύ, δεν τρέξει πολύ, δεν παίξει σωστά τον Μπέργκ και δεν γεμίσει την αντίπαλη περιοχή με τους μέσους του, δεν αποκλείεται η κλάση του Στοχ ή του Λούκας ή η ικανότητα του Βίτορ στις στημένες φάσεις να κρίνει το ματς.

Θα ήταν εύκολο να πει κάποιος ότι ο ΠΑΟ είναι πιο ομάδα, ενώ ο ΠΑΟΚ έχει πιο πολλές φάτσες ικανές να κρίνουν ένα τελικό. Όμως κι αυτό ακόμα είναι δύσκολο να το υποστηρίξεις καθώς δεν ξέρεις τι παιγνίδι μπορεί να κάνουν οι σολίστες του ΠΑΟΚ μακριά από την Τούμπα: φέτος τα καλά τους εκτός έδρας ματς είναι λίγα, ενώ παραδοσιακά για τον ΠΑΟΚ το ΟΑΚΑ είναι κάτι σαν ναρκοπέδιο – έχει χάσει από τον Παναθηναϊκό έχοντας δεχτεί δυο γκολ από το Βύντρα!

Ο ΠΑΟΚ για να αντέξει πρέπει να ανεβάσει αδρεναλίνη, να βρει κίνητρα: οι μεταμορφώσεις του στη διάρκεια του αγώνα οφείλονται περισσότερο στον εγωισμό των παικτών του, παρά στην όποια τακτική.

Ποιος θα κάνει παιχνίδι

Ο Αναστασίου από την άλλη θέλει απλά να δει την ομάδα του να τρέχει και να πρεσάρει σχεδόν όσο το έκανε με τον ΟΦΗ: αν αυτό συμβεί, οι δυο μόνο αληθινοί μέσοι που έχει ο ΠΑΟΚ στην ενδεκάδα (μιλάω για τον Λάζαρ και τον Κάτσε) δύσκολα θα αντέξουν, αφού (η πρόβλεψή μου είναι ότι) θα κιτρινιστούν και κομμάτι γρήγορα. Ο Αναστασίου δεν περιμένει μεγάλες ατομικές ενέργειες, αλλά συγκέντρωση και ηρεμία: το πρόσφατο ματς στη Λεωφόρο είναι το καλό προηγούμενο που πρέπει να έχουν οι παίκτες του στο κεφάλι τους.

Υποθέτω ότι προβληματίζεται για το μαρκάρισμα του Σαλπιγγίδη (αν αυτός είναι ο φορ), κυρίως γιατί δεν θα είναι εύκολο ούτε για τον Κουτρουμπή ούτε για τον Σίντελφελντ να βγαίνουν πρώτοι στη μπάλα. Στη θέση του δεν θα ήθελα και ως χαφ το Λίνο: έχει κλάση για να δημιουργήσει με στημένες μπάλες προβλήματα. Ο ΠΑΟ είναι απλός και θα κοιτάξει να κάνει το παιγνίδι του: μαζικές άμυνες και μεγάλη αναμονή δυσκολεύομαι να φανταστώ. Το αληθινό ερωτηματικό, όμως, είναι ο ΠΑΟΚ που δεν έχει μέσο όρο: μπορεί αρνητικά ή θετικά να σε καταπλήξει. Στο ίδιο μάλιστα παιγνίδι…