Ο Ολυμπιακός δεν είναι Πλατανιάς

Ήταν στραβό το κλήμα, ή το έφαγε ο γάιδαρος; Είναι το έμψυχο υλικό του Ολυμπιακού, που έχει αυτές τις δυνατότητες και δεν είναι για παραπάνω στην Ευρώπη ή φταίει ο Μίτσελ, που μπερδεύτηκε και τα μπέρδεψε;

Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Η αν θέλετε λίγο απ’ όλα. Ευθύς εξ αρχής, πριν από το πρώτο ματς, πριν δηλαδή ο Μίτσελ αρχίσει τα δικά του, η ταπεινότητα μου δεν έτρεφε αυταπάτες.

Όχι μόνο δεν είχαν χρίσει φαβορί τον Ολυμπιακό, αλλά έγραφε εδώ στο Sport24.gr:

-Ο Ολυμπιακός αυτή την σεζόν δεν είναι καλός.

-Όποιος θυμηθεί το τελευταίο καλό παιχνίδι του Ολυμπιακού κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.

-Αυτός ο Ολυμπιακός, δεν σε γεμίζει. Δεν σε πείθει.

-Οι ομάδες θέλουν κατάλληλο υλικό και δουλειά.

-Κι ο Μίτσελ, ούτε εξαιρετικό υλικό έχει στην διάθεση του, ούτε χρόνο.

Όλα αυτά ίσχυαν και θα ισχύουν, αλλά σε καμία περίπτωση, δεν μπορούν να ερμηνεύσουν το 3-0 του πρώτου ματς, (ανεξάρτητα από τα σφυρίγματα του διαιτητή) ούτε να δικαιολογήσουν, τη τραγική εμφάνιση στο Καραϊσκάκης, την Τετάρτη το βράδυ.

Το ότι η Λεβάντε σκόραρε νωρίς και έσβησε η ψευδαίσθηση της ανατροπής, δεν σημαίνει, ότι ο Ολυμπιακός θα παίξει επί 90 λεπτά με γιοματάρια και θα κάνει την πρώτη του ευκαιρία στο 89′ με κεφαλιά του Κοντρέρας στο κόρνερ του Χολέμπας.

Οι ομάδες κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες κι ανεξάρτητα από το έμψυχο υλικό που διαθέτουν, οφείλουν να παίζουν σωστό ποδόσφαιρο. Τουλάχιστον να προσπαθούν. Αυτό που έπαιξε ο Ολυμπιακός στη ρεβάνς ήταν μια γιόμα πάνω στην άλλη.

Μετά το 2-0 στη Ξάνθη επί της Σκόντα, είχα αποδοκιμάσει την επιλογή του Μίτσελ, να φρεσκάρει την ενδεκάδα, δίνοντας την ευκαιρία σε παροπλισμένους ποδοσφαιριστές. Με την διευκρίνηση, ότι αφού το πρωτάθλημα έχει κριθεί, ο προπονητής, οφείλει να δοκιμάσει όλους τους ποδοσφαιριστές του, για να έχει ολοκληρωμένη εικόνα και άποψη.

Άλλο όμως ένα ματς ρουτίνας, που μια ενδεχόμενη ήττα δεν θα είχε κανένα απολύτως κόστος, κι εντελώς διαφορετικό, ένα Ευρωπαϊκό παιχνίδι. Που ναι μεν η πρόκριση ανήκε έτσι κι αλλιώς στη σφαίρα του ιδεατού, αλλά η υποχρέωση μιας καλής εμφάνισης και του καλύτερου δυνατού, αποτελέσματος, είναι εκ των ουκ άνευ.

Δεν είχε κανένα λόγο λοιπόν να μπερδέψει την ομάδα, σε αυτό το συγκεκριμένο παιχνίδι ο Μίτσελ. Ξέρουμε τι συμβαίνει στο ποδόσφαιρο και κατανοούμε τις όποιες εμμονές μπορεί να έχει ο όποιος προπονητής.

Να έχει απορρίψει δηλαδή με τη μία ο Μίτσελ τον Μοντεστό και τον Ντιακιτέ. Άλλο είναι αυτό όμως κι εντελώς διαφορετικό το να ακυρώνεις ποδοσφαιριστές, ύστερα από μια κακή εμφάνιση. Πράγματι, ο Χολέμπας ήταν τραγικός στο πρώτο ματς. Και καλά έκανε και τον “ξεκούρασε” στο αμέσως επόμενο στην Ξάνθη.

Να ξεκινήσεις όμως βασικό τον Λυκογιάννη σε Ευρωπαϊκό παιχνίδι είναι τεράστιο ρίσκο. Αν όχι κουτουράδα, όπως αποδείχθηκε τελικά. Ούτε ο Μανωλάς, ήταν καλός στο 0-3 της Βαλένθια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι τον τιμωρείς και τον αφήνεις στον πάγκο για την ρεβάνς. Ο κάθε καινούργιος προπονητής, μια-δυο δικές του κινήσεις-παρεκκλίσεις θα τις κάνει.

Δεν είναι Πλατανιάς όμως ο Ολυμπιακός που παρέλαβε ο Μίτσελ, για να πάει ο Αναστασιάδης στη μέση της σεζόν και να φέρει τα πάνω κάτω. Για να τα αλλάξει όλα και να κάνει τα δικά του. Όλη την σεζόν υπήρχε συζήτηση ότι κακώς ο Μασάντο παίζει στα άκρα.

Ούτε στο κέντρο όμως έκανε τίποτα. Με δεδομένο λοιπόν, ότι έλειπε ο Αμπντούν, πόσο κακό θα ήταν να μεταφερόταν στα πλάγια ο Μασάντο και να ξεκίναγε σαν δεκάρι ο Ιμπαγάσα; Eπειδή αυτό δηλαδή το έκανε ο Ζαρντίμ, δεν πρέπει να ξαναγίνει με τίποτα;

O Mίτσελ λοιπόν έβαλε αριστερά τον Τζεμπούρ που δεν ακούμπησε μπάλα καθώς ήταν έξω από την περιοχή, δεν μπόρεσε να απειλήσει, ούτε μία φορά. Πατέντες και πειραματισμοί σε τέτοια μεγάλη έκταση, γίνονται μόνο στα φιλικά ματς προετοιμασίας του καλοκαιριού.

Όχι σε Ευρωπαϊκό ματς που υποτίθεται ότι (θεωρητικά τουλάχιστον) κυνηγάς την πρόκριση. Κάπως έτσι λοιπόν ο Ολυμπιακός πήγε από τη μια άκρη στην άλλη. Από τον “δειλό και φοβισμένο” Ζαρντίμ στην άγνοια κινδύνου του Μίτσελ.

Τα αλλάζουμε όλα τα μπερδεύουμε όλα και ότι κάτσει. Κάνουμε αυτό που δεν έκανε ο προηγούμενος, με τον Βλαχοδήμο, τον Φετφατζίδη. Τον Παπάζογλου δεξί μπακ, τον Μασάντο δεκάρι, Τζεμπούρ-Μήτρογλου μαζί, ρισκάρουμε με Λυκογιάννη αριστερό μπακ και δεξί τον Μανιάτη (χάνοντας τον από το κέντρο) κι ότι κάτσει.

Το ποδόσφαιρο όμως δεν είναι ζαριά. Τα αντίθετο μάλιστα. Στο ποδόσφαιρο ισχύει, ο κανόνας της χαρτοπαιξίας, που λέει, “παίξε σωστά και χάσε”. Κι ο Μίτσελ με όλα αυτά που έκανε και έπαιξε λάθος, και έχασε.