Ο Γιοβάνοβιτς ανέλαβε με πράξεις την ευθύνη για την αποτυχία και αύξησε τις πιθανότητες για μια επόμενη επιτυχία

Ένα στοιχείο που θαύμαζα διαχρονικά στον προπονητή Ιβάν Γιοβάνοβιτς ήταν η ειλικρίνεια κι η ευθυκρισία στον δημόσιο λόγο του.

Ο κανόνας τον ήθελε να στέκεται μπροστά στις κάμερες και να μας λέει όσα είδαμε κι όχι όσα θα ήθελε να έχουμε δει από την ομάδα του. Αυτή η στάση όμως, έχει άλλη αξία όταν ένας προπονητής καλείται να διαχειριστεί μια αποτυχία.

Γι’ αυτό και το βράδυ της Κυριακής (12/10) εκτίμησα βαθύτερα τη στάση του μετά τον αποκλεισμό της Εθνικής από το Μουντιάλ.

Ως κάποιος που μελετά επαγγελματικά την Εθνική τα τελευταία 27 χρόνια, έχω ακούσει αμέτρητες φορές τον αόριστο “αναλαμβάνω την ευθύνη” λόγο προπονητών μετά από ήττες, αποτυχίες, αποκλεισμούς.

Τούτη τη φορά άκουσα έναν προπονητή που ενώ μπορούσε να ακολουθήσει την πεπατημένη των προηγούμενων και να πάει παρακάτω, κόλλησε τη βελόνα της συζήτησης στις δικές του ευθύνες για τον αποκλεισμό.

Κι ενώ απέναντί του έχει μια διοίκηση που έσπευσε να δηλώσει δημόσια τη στήριξή της, κι ενώ γνωρίζει ότι έχει ποδοσφαιριστές που χαίρονται να δουλεύουν μαζί του, κι ενώ ξέρει ότι στην πλειονότητά τους οι Έλληνες ποδοσφαιρόφιλοι θέλουν να τον βλέπουν στο πάγκο της Εθνικής, εκείνος θέτει εαυτόν στη διάθεση της ΕΠΟ.

Και το κάνει ουσιαστικά, δεδομένου ότι θέλει να πάει να κάνει μια συζήτηση κατά της οποίας τη διάρκεια θα αμφισβητήσει την αποτελεσματικότητα της ηγεσίας του.

Στην συνέντευξη Τύπου χαρακτήρισε τον εαυτό του ως αυτόν με την μεγαλύτερη ευθύνη για τον αποκλεισμό. Είναι. Διότι δική του ήταν η ευθύνη για μια ομάδα που δεν ήταν καλά προετοιμασμένη για τον εντός έδρας αγώνα με τη Δανία – δηλαδή για το ματς που “στράβωσε” την πορεία στην προκριματική φάση.

Και προφανώς εκείνος αναγνωρίζει δική του ευθύνη και στην αδυναμία στη διαχείριση των συναισθημάτων που έδειξαν οι ποδοσφαιριστές του στο ματς της Σκωτίας – εκεί όπου έχασαν τη συγκέντρωση και την αποφασιστικότητα μόλις πήραν το προβάδισμα στο σκορ με συνέπεια να κατεβάσουν τον διακόπτη της απόδοσης και να χάσουν το ματς.

Αναγνωρίζει ενδεχομένως και την ευθύνη που φέρει ένας προπονητής που εκπαιδεύει μια ομάδα για να σκέφτεται πρωτίστως την επίθεση και τη διατήρηση της κατοχής της μπάλας όταν βλέπει λάθη σαν αυτά του Ζαφείρη και του Κουλιεράκη στη Δανία ή του Τζολάκη στη Σκωτία.

Κοινός τόπος η επιθυμία των ποδοσφαιριστών να διατηρήσουν την κατοχή κι όχι να βγάλουν με ασφάλεια την μπάλα από την περιοχή τους. Η ιστορία των δύο τελευταίων αγώνων λέει ότι η ομάδα ήθελε να παίξει με τον τρόπο του Γιοβάνοβιτς, αλλά δεν ήταν έτοιμη. Το έκανε βιαστικά, κι όταν βιάζεσαι σκοντάφτεις.

Η Ελλάδα απέτυχε επειδή “κατάφερε” να μείνει πολύ πίσω από τη Σκωτία. Και φταίει για αυτό ο προπονητής της.

Η Εθνική όμως, έχει έναν λόγο για να βασίσει επάνω του μια ρεαλιστική προσδοκία να τα καταφέρει την επόμενη φορά: Έχει έναν προπονητή που ψάχνει την αλήθεια, ζει με την αλήθεια και αναλαμβάνει με συγκεκριμένες πράξεις κι όχι με αφηρημένο δημόσιο λόγο την ευθύνη για την πορεία και τα αποτελέσματα της ομάδας του.

Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς να πάρει μια πρόκριση στην τελική φάση διοργάνωσης με μια εθνική ομάδα.

Κρίνοντας από όσα είδαμε στα παιχνίδια και από όσα τον ακούμε και τον βλέπουμε να κάνει μετά τα παιχνίδια εύκολα οδηγείσαι μπροστά στην εκτίμηση ότι ο Γιοβάνοβιτς έχει αυξήσει κι εξακολουθεί να αυξάνει τις πιθανότητες της Ελλάδας να επιστρέψει σε μια μεγάλη διοργάνωση.

Με τη στάση του στη διαχείριση μιας αποτυχίας έχει ξεκινήσει από το βράδυ της Κυριακής να αυξάνει τις πιθανότητες επιτυχίας στην επόμενη προσπάθεια.