Ντιόγκο Ζότα: Forever J

Ως Diogo José Teixeira da Silva έζησε μόλις 28 χρόνια. Ως Jota μια δεκαετία λιγότερη.

Έτσι ήθελε και είχε μάθει να τον αποκαλούν -όσο φορούσε τάπες στα παπούτσια του-, Ζότα.

Πολλοί πιτσιρικάδες με το όνομα Ντιόγκο έπαιζαν ποδόσφαιρο στις ακαδημίες της Γκοντομάρ. Κάμποσοι ήταν κι οι Σίλβα. Ένας όμως, ήταν ο Ζότα.

Έτσι τον ”βάφτισαν” οι προπονητές του, για να τον ξεχωρίζουν από τους συνονόματούς του.

Τράβηξαν το γράμμα “J” από το José και χωρίς πολλή σκέψη προέκυψε το Ζότα.

Διότι, έτσι λέγεται το γράμμα “J” (Jota) στα πορτογαλικά.

Ήταν εννέα ετών όταν γράφτηκε στη Γκοντομάρ για να μάθει ποδόσφαιρο και μέχρι που έγινε ποδοσφαιριστής στη Λίβερπουλ δεν ξέχασε ότι οι γονείς του έπρεπε να πληρώνουν 20 ευρώ τον μήνα στην ακαδημία ποδοσφαίρου, για να μπορέσει να αθληθεί.

Το ανέφερε συχνά, πολύ περισσότερο όταν εξηγούσε πόσο δύσκολο είναι να φτάσει ψηλά ένα παιδί που δεν προέρχεται από τις ακαδημίες των πορτογαλικών συλλόγων πρώτης γραμμής.

“Εκτός από την Πόρτο, την Μπενφίκα, τη Σπόρτινγκ κι ίσως την Μπράγκα συνήθως πρέπει να πληρώνεις μηνιαία συνδρομή στις μικρότερες ακαδημίες στην Πορτογαλία.

Είναι πολύ συνηθισμένο. Πέρασα σχεδόν 10 χρόνια με την Γκοντομάρ και για όλο αυτό το διάστημα έπρεπε να πληρώνω (περίπου 20 ευρώ), για να παίξω γι’ αυτούς.

Μόνο όταν έφτανες στην ομάδα κάτω των 19 ετών σταματούσες να πληρώνεις, αλλά τότε ακριβώς έφυγα.

Αν είναι δύσκολο να εξελιχθείς ως επαγγελματίας προερχόμενος από τις κορυφαίες ακαδημίες, φανταστείτε τι συμβαίνει όταν ανήκεις σε άλλες υποδεέστερες.

Το ποσοστό των παικτών που τα καταφέρνουν είναι ακόμα μικρότερο.

Πλήρωνα για να παίζω, ακόμη κι όταν ήμουν 16 ετών, συνεπώς γνωρίζω ότι αυτό που έχω καταφέρει είναι ασυνήθιστο”.

Από τα γυμνά χέρια του Ρικάρντο μέχρι την Πάσος ντε Φερέιρα

Ο πατέρας του Ζοακίμ κι η μητέρα του Ιζαμπέλ -που τώρα θρηνούν την απώλεια και των δύο παιδιών τους, του 28χρονου Ντιόγκο και του 25χρονου Αντρέ- ήταν οι κορυφές μιας μεσοαστικής οικογένειας.

Ζούσαν σε μια ήσυχη συνοικία στο Μασαρέλους, επτά χιλιόμετρα μακριά από το Πόρτο.

Εκεί γεννήθηκε ο Ντιόγκο στις 4 Δεκεμβρίου του 1996. Κι έναν χρόνο πριν γραφτεί στις ακαδημίες της Γκοντομάρ κατέγραψε τις πρώτες ποδοσφαιρικές εικόνες του.

Ήταν τα παιχνίδια του Euro 2004 που διοργανώθηκε στην πατρίδα του.

Τότε, που η αγαπημένη του Πορτογαλία ηττήθηκε στον τελικό από την Ελλάδα.

Το είδωλό του, ο Κριστιάνο Ρονάλντο κι οι μεγαλύτεροι συμπαίκτες του δεν τσαλακώθηκαν στα μάτια του μικρού Ντιόγκο. Αλίμονο.

“Με θυμάμαι να παρακολουθώ τον προημιτελικό εναντίον της Αγγλίας.

Καθόμουν στο σαλόνι με τον μπαμπά μου και τον αδερφό μου κι ήμασταν όλοι τόσο χαρούμενοι επειδή κερδίσαμε.

Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ο Ρικάρντο κατάφερε να αποκρούσει ένα πέναλτι χωρίς γάντια.

Αυτή ήταν πολύ σημαντική στιγμή για μένα”.

Από εκείνες τις ημέρες που παρακολουθούσε στην τηλεόραση την εθνική Πορτογαλίας και τα γυμνά χέρια του Ρικάρντο μέχρι που φόρεσε τη φανέλα της ομάδας της πατρίδας του για πρώτη φορά, πέρασαν 15 χρόνια.

“Στο διεθνές ντεμπούτο μου τον Νοέμβριο του 2019 εναντίον της Λιθουανίας μπήκα ως αλλαγή στη θέση του Ρονάλντο.

Αυτό έκανε τη στιγμή ξεχωριστή για μένα. Μπορώ μόνο να είμαι ευγνώμων που μοιράστηκα τα αποδυτήρια μαζί του”.

Το μεγαλύτερο διάστημα αυτής της δεκαπενταετίας δεν ήταν ορατός από τους μεγάλους πορτογαλικούς συλλόγους.

Υποψιαζόταν ότι δεν του έδιναν σημασία, επειδή ήταν ένα λιποβαρές μικροκαμωμένο παιδί και πάντα έμοιαζε μικρότερος από τους συνομήλικούς του.

Ένιωθε ότι περνά απαρατήρητος, παρόλο που προσπαθούσε πολύ κι ήταν ένας καλός μέσος (αρχικά). Έβαλε κιλά και ψήλωσε.

“Ίσως γι’ αυτό δεν με επέλεξαν ποτέ. Είχα δοκιμαστικά για την Πόρτο και την Μπενφίκα όταν ήμουν νέος, αλλά και για την Μπράγκα όταν ήμουν λίγο μεγαλύτερος.

Άρχισα ν’ αναπτύσσομαι απότομα κι αυτός ο παράγοντας δεν αποτελούσε πλέον πρόβλημα για μένα.

Το σώμα μου αναπτύχθηκε κι ένιωσα ότι μπορώ να κάνω καλύτερα πράγματα στο γήπεδο”.

Από την Γκοντομάρ οδηγήθηκε στην Πάσος ντε Φερέιρα.

Τότε, πίστεψε ότι το όνειρό του για μια μεγάλη καριέρα στο ποδόσφαιρο ίσως μετατραπεί σε εφιάλτη.

Κατά τη διάρκεια των ιατρικών εξετάσεων για τη σεζόν 2014-15 διαγνώστηκε με καρδιακό πρόβλημα.

Του απαγόρευσαν τις προπονήσεις για έναν μήνα μέχρι να προκύψει ένα ασφαλές ιατρικό πόρισμα.

“Ήταν πολύ δύσκολη στιγμή. Αναρωτήθηκα αν θα συνεχίσω να παίζω. Αλλά πάντα διατηρώ μια θετική νοοτροπία σε αυτές τις καταστάσεις.

Πιστεύω ότι όλα θα πάνε καλά. Στην Πορτογαλία, χρησιμοποιούμε τη φράση “δεν πρέπει να βάζεις το κάρο μπροστά από το άλογο”, που σημαίνει μην βγάζεις συμπεράσματα πριν μάθεις τα γεγονότα.

Αυτό συνέβη την πρώτη μου μέρα στις εξετάσεις φυσικής κατάστασης. Ήταν λίγο τρομακτικό, επειδή φάνηκε κάποια αλλοίωση στο ηλεκτροκαρδιόγραμμά μου.

Έπρεπε να υποβληθώ σε νέα εξέταση κι έπειτα από αυτή μου δόθηκε ιατρική άδεια για να συνεχίσω να παίζω.

Τελικά, έχασα μέρος της προετοιμασίας”.

Ωστόσο, αναπλήρωσε τον χαμένο χρόνο και καθιερώθηκε στην ομάδα.

“Μοιραζόμουν ένα δωμάτιο με τον Φρεντ, έναν δεξιό μπακ. Πολλοί δοκιμαστικοί πήγαιναν κι ερχόντουσαν στο δωμάτιό μας.

Απέκτησα το δικό μου δωμάτιο τον δεύτερο χρόνο. Είχε τηλεόραση και Play Station!

Η Ντόνα Τερέζα που εργαζόταν για τον σύλλογο, φρόντιζε όλα όσα χρειαζόμασταν – το καθάρισμα, το πλύσιμο των ρούχων και το μαγείρεμα των γευμάτων μας.

Ήταν πεντανόστιμα. Αυτό το μέρος ήταν ένας από τους λόγους που υπέγραψα στην Πάσος.

Οι συνθήκες ήταν εξαιρετικές και βρισκόμασταν κοντά στο προπονητικό κέντρο”

Όταν έγινε Σίλβα στην Championship και Ζότα στη Λίβερπουλ

Ένας από τους προπονητές του, ο Χόρχε Σιμάο, είπε σε μια τοπική εφημερίδα ότι είναι το ανερχόμενο αστέρι, πιθανός διάδοχος του Κριστιάνο Ρονάλντο.

Ο Ντιόγκο έκπληκτος συνειδητοποίησε για πρώτη φορά πόσο πολύ τον εκτιμά ο προπονητής του κι αυτομάτως ένιωσε αυτοπεποίθηση, επειδή ο κόουτς ανέφερε το όνομά του δίπλα σε αυτό του CR7.

“Ο Κριστιάνο ήταν το είδωλό μου κι ως Πορτογάλος πάντα τον θεωρούσα παράδειγμα προς μίμηση”.

Ποτέ δεν έγινε celebrity τύπου Κριστιάνο Ρονάλντο, ενώ η προσωπική ζωή του έδειχνε έναν άνθρωπο με σταθερές αξίες κι ανάγκη για ηρεμία.

Με τη σύζυγό του Ρουτ Καρδόσο (η τελετή του γάμου έγινε φέτος, πριν από περίπου 10 ημέρες) ήταν μαζί από την εφηβεία τους κι όταν ο Ντιόγκο πήγε στην Αγγλία, εκείνη τον ακολούθησε.

Έγιναν γονείς κι ο πρόωρα χαμένος ποδοσφαιριστής μιλώντας για τα παιδιά του είχε πει: “Με κάνουν να βλέπω τον εαυτό μου ξανά παιδί”.

Τον Μάρτιο του 2016 υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με την Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς γύρισε στην Πορτογαλία, όπου έπαιξε ως δανεικός στην Πόρτο.

Έναν χρόνο αργότερα μετακόμισε στην Αγγλία για τη Γουλβς που αγωνίζονταν στην Championship.

“Είδα μια μελέτη του Transfermarkt που έδειχνε την Championship ως το έκτο πιο πολύτιμο πρωτάθλημα στην Ευρώπη.

Το πορτογαλικό κατατάχθηκε πέμπτο. Υπό από αυτή την οπτική γωνία μπορεί να πει κανείς ότι η μεταγραφή μου στη Γουλβς ήταν σαν να έκανα ένα βήμα πίσω εκείνη τη στιγμή, αλλά βρήκα την Championship πολύ ανταγωνιστική.

Μερικές φορές χρειάζεται να κάνεις ένα βήμα πίσω για να πας δύο βήματα μπροστά”.

Τότε, -όπως απαιτούσαν οι κανονισμοί της κατηγορίας- στο πίσω μέρος της φανέλας αναγραφόταν κανονικά το επώνυμό του: “Silva”.

Όταν η ομάδα προήχθη στην Premier League το 2018, επέστρεψε στο αγαπημένο του “Diogo J” (που μετέπειτα έγινε “Jota”).

Η παρουσία του στην Αγγλία μεταμόρφωσε το ποδοσφαιρικό στιλ του κι εξελίχθηκε ως ένας υβριδικός επιθετικός, ευφυής, δουλεμένος, διαρκώς επικίνδυνος.

Στη Λίβερπουλ έγινε ένας ποδοσφαιριστής που σύμφωνα με τον Γιούργκεν Κλοπ “δουλεύει στη σκιά, αλλά λάμπει στο φως”.

Εκτός γηπέδου ήταν αποτραβηγμένος από τα φώτα και προτιμούσε να μένει στο σπίτι του και να παίζει με τον γιο του ή τους με φίλους του FIFA.

Ήταν παθιασμένος gamer με ιδιαίτερη αγάπη στο FIFΑ, ενώ είχε δημιουργήσει και δική του ομάδα e-sports.

Στις 3 Ιουλίου 2025, στις 00:40 ο Ντιόγκο Ζότα κι ο αδελφός του, Αντρέ, σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην Ισπανία.

Τα δύο αδέλφια επέβαιναν σε μια Lamborghini και σε μια προσπέραση του οχήματος εξεράγη ένα από τα λάστιχα του αυτοκινήτου.

Αυτό ανετράπη, ακολούθησε πυρκαγιά. Τα δύο αδέλφια ήταν μέσα, χωρίς άλλον επιβάτη.

Ο Ντιόγκο Ζότα έζησε λίγο, πολύ λίγο.

Κινήθηκε στο πλάι, αλλά πάντα μπροστά από τη γραμμή που χωρίζει τους αυθεντικούς, με τους υπόλοιπους.

Μαζί του έφυγε ο παντοτινός διόσκουρός του, ο αδερφός του, με τον οποίο μοιράστηκε τη ζωή, την αγάπη για το ποδόσφαιρο και τον θάνατο.