Το λάθος μου το παραδέχομαι και το ομολογώ: τον αδίκησα τον Νάνο στο ξεκίνημα της σεζόν. Όχι τόσο διότι έγραφα και έλεγα ότι παίζει μέτρια (μέτρια έπαιζε, δεν το έβγαζα από το μυαλό μου), όσο διότι ούτε πίστωση χρόνου του έδωσα να προσαρμοστεί και να μας δείξει τι μπορεί να κάνει, ούτε περίμενα ότι θα μπορέσει να φτάσει την απόδοσή του σε τέτοια επίπεδα, που να γίνει παίκτης κομβικής σημασίας για τον Παναθηναϊκό. Έσφαλα, το λέω και πάω παρακάτω.

Ο Νάνο της Πονφεραντίνα, της Β’ κατηγορίας Ισπανίας, ο παίκτης «του κατοστάρικου» (εννοώντας το χαμηλό του συμβόλαιο), είναι ο μοναδικός παίκτης της ομάδας που δεν έχει χάσει κανέναν αγώνα. Κι αυτό σημαίνει τρία πράγματα: πρώτον, είναι Αθλητής, που γυμνάζεται πολύ και παρόλο που τρέχει ασταμάτητα, δεν υποφέρει από μυικούς τραυματισμούς. Δεύτερον, ξέρει να προφυλάσσεται από αχρείαστες κάρτες. Και τρίτον, κατάφερε να ανεβάσει σταδιακά την απόδοσή του σε τέτοιο σημείο, ώστε να μην βάλει τον προπονητή του να σκεφτεί ποιον άλλον να βάλει εκεί αριστερά ή ποιον να πάρει τον Γενάρη για να παίζει μπακ.

Προσοχή: δεν έγινε ο Νάνο Ρομπέρο Κάρλος ή Μαρσέλο ή Τζόρντι Άλμπα και πιθανότατα να μην γίνει και ποτέ. ‘Εγινε όμως μέσα από τη δουλειά του και την συνεχή προπόνηση ένα βιονικό μπακ που τρέχει 90 λεπτά και δεν σπάει - δεν χαλάει, που έμαθε στην πορεία των εβδομάδων να σεντράρει όλο και καλύτερα (όταν πρωτοήρθε οι σέντρες του ήταν ελαφρώς Βύντρειες...) και έχει τα πνευμόνια να παίζει ακόμα και μόνος του ολόκληρη την αριστερή πλευρά, σαν μοντέρνο φουλ - μπακ. Επιπλέον έχει βάλει και δυο γκολ, αφού πέρα από το φάουλ κόντρα στον ΠΑΟΚ, είχε πετύχει και το πρώτο γκολ του Παναθηναϊκού στη χρονιά, με πέναλτι την πρώτη αγωνιστική κόντρα στον Παναιτωλικό.

Ο Νάνο είναι το «πρότυπο» παίκτη αυτή τη στιγμή για τον Παναθηναϊκό. Τι ζητάει ο Αναστασίου από τα «παιδιά του»; Να τρέχουν πολύ, να μαρκάρουν τον αντίπαλο από ψηλά, να κλέβουν τη μπάλα και να την μεταφέρουν με ταχύτητα μπροστά, να μην κάνουν αχρείαστα και αβίαστα λάθη και να βελτιώνονται με το πέρασμα των αγωνιστικών, ώστε μαζί με την δική τους βελτίωση να έρχεται κι η βελτίωση της ομάδας. Επιπλέον ο Νάνο είναι «πρότυπο» για τον τρόπο που λειτουργεί το σκάουτινγκ και τον τρόπο που «ψωνίζει» ο Νταμπίζας σε συνεννόηση με τον Αναστασίου: παίχτες φτηνοί ή ελεύθεροι και «άγνωστοι», αλλά με τα στοιχεία αυτά που ψάχνει η ομάδα, που να δέχονται χαμηλά συμβόλαια αλλά να είναι φιλόδοξοι, που να είναι νορμάλ χαρακτήρες και όχι προβληματικοί και σε ηλικία που να έχουν περιθώρια να μάθουν πράγματα και να γίνουν καλύτεροι.

Απ’ όλες αυτές τις πλευρές, ο Νάνο είναι αυτό που θέλει ο Παναθηναϊκός, με μπάτζετ που μπορεί να αντέξει η διοίκησή του αυτή την εποχή. Κι αν με τους «Νάνους» και τους πιτσιρικάδες ένας καλός προπονητής σαν τον Γιάννη Αναστασίου μπορεί να φτιάξει μια ομάδα που είναι και ανταγωνιστική και ελκυστική, τότε και τα χρήματα που ξοδεύτηκαν τα πριν μερικά χρόνια ξοδεύτηκαν μάταια αλλά και το ποδοσφαιρικό μοντέλο που υπάρχει σήμερα, μπορεί πραγματικά σε λίγα χρόνια να είναι σε θέση να κάνει πρωταθλητισμό στα σοβαρά και όχι στα λόγια.