Να αρχίσουν να βγαίνουν κάποια στιγμή και να "ξεσκονίζονται" τα στατιστικά και οι ειδικές κατηγορίες, για να δούμε λίγο... κάτι για τον εφετινό Παναθηναϊκό.

Αυτόν, που σε κάποιους δεν άρεσε γιατί δεν ήταν πέρσι ποδοσφαιρικά "ελκυστικός", αυτόν που δεν σκοράρει ντε και ζει μόνο με το 1-0, αυτόν που δεν κάνει πολλές ευκαιρίες, αυτόν που δεν έχει... φορ (Θου Κύριε, να συνεχίζεται αυτό το... ανέκδοτο, με αυτή την εικόνα του Ιωαννίδη) κι ένα σωρό άλλα "δροσερά" που έχουν γραφτεί κι ακουστεί κατά καιρούς.

Οκέι, δεν χρειάζεται να "τρελαίνεται" κανείς, αλλά τούτο το 5-0 στο Αγρίνιο ήταν μία πρώτη, καλή "απάντηση" για όλα τα παραπάνω.

Σε μία έδρα που ο Παναθηναϊκός περνούσε πάντα ζόρικες στιγμές τα τελευταία χρόνια, τούτη τη φορά ήταν... οδοστρωτήρας. Και είχε λίγο απ’ όλα: Και "μαέστρο", τον Μπερνάρ που ντύθηκε... Βινίσιους και δύο ατάιστα "σκυλιά" τους Ρουμπέν, Βιλένα που ξεχείλιζαν εμπειρία στον άξονα της μεσαίας γραμμής κόβοντας και ράβοντας και ασταμάτητους στα φτερά τη επίθεσης τους Μαντσίνι, Παλάσιος και τον Χουάνκαρ στα καλύτερά του...

Δεν τον άφησε να πάρει... ανάσα τον Παναιτωλικό το "τριφύλλι" και πιστεύω πως όλοι κατάλαβαν απόψε (16/9) πως ο εφετινός Παναθηναϊκός είναι δύο φορές καλύτερη ομάδα από πέρσι. Και γιατί όλο το γκρουπ είναι ακόμη πιο "δεμένο" αγωνιστικά και γιατί όλοι οι παίκτες που απέκτησε το εφετινό καλοκαίρι, τον έχουν πάει αγωνιστικά στο επόμενο επίπεδο. Και τέτοια ματς φέτος, στην πλειοψηφία τους θα τα "καθαρίζει", επιβεβαιώνοντας από πολύ νωρίς την αγωνιστική ανωτερότητά του.

Μπαίνει για να δείξει πως είναι η καλύτερη ομάδα και οι αντίπαλοί του αρχίζουν πια να το νιώθουν. Είτε το σκορ γράφει 1-0, είτε 5-0... Κι αυτό δεν είναι τίποτε λιγότερο απ’ την σταθερή εξέλιξη μιας ομάδας που χτίστηκε βήμα με το βήμα, έμεινε δυνατή κι ενωμένη στις πιο δύσκολες καταστάσεις (χτυπήματα κάτω απ’ τη... μέση, ιστορίες με τον Covid-19) και πλέον δεν δείχνει διάθεση για να "κολλήσει" πουθενά...

Μπήκε όπως ακριβώς έπρεπε

Ηταν πολύ σημαντικό για τον Παναθηναϊκό να μπει στο γήπεδο μετά τη διακοπή με τη σωστή νοοτροπία και να αποδείξει πως όχι μόνο δεν είχε επηρεαστεί απ’ το break, αλλά ήταν σε θέση να πατήσει κι άλλο... γκάζι στο παιχνίδι του.

Πήρε την κατοχή της μπάλας απ’ την αρχή, άρχισε να σφίγγει την πίεσή του σαν... μέγγενη πάνω στην όποια απόπειρα ανάπτυξης του Παναιτωλικού και την κατάλληλη στιγμή χτύπησε για το 1-0 με ένα γκολ βγαλμένο μέσα απ’ την προπόνηση: Ανέβασμα του Μάγκνουσον, κάθετη πάσα του Μαντσίνι στον Χουάνκαρ που είχε κάνει ήδη το overlap, γύρισμα του Ισπανού μπακ προς τα πίσω προς το ύψος του πέναλτι κι άμεση εκτέλεση απ’ τον Μπερνάρ στο σημείο που πρέπει πάντα να βρίσκεται παίκτες. Απλό, απέριττο, δωρικό...

Η ομορφιά της απλότητας. Αυτό που έκανε δηλαδή κι ο Ιωαννίδης στο τακουνάκι του προς τον Βραζιλιάνο στη φάση του 2-0. Κι ας είχε "φάει" νωρίτερα ο Τσαγκαράκης με τον Μανούχο ένα καθαρό πέναλτι... ελληνορωμαϊκής πάλης του Μαλή στον Σένκεφελντ (33’), το οποίο ειλικρινά θα πρέπει να κάνουν πολύ μεγάλη προσπάθεια για να εξηγήσουν και να... πείσουν πως δεν υπέδειξαν ΑΥΤΗ την παράβαση. Διότι δεν μιλάμε για κάτι "φλου" και "βρήκε, δεν βρήκε", αλλά για... πόντο στην πάλη.

Δεν είχε διάθεση να σταματήσει

Το 2-0 στο ημίχρονο τελείωσε ουσιαστικά το ματς, όμως οι "πράσινοι" δεν είχαν διάθεση για να σταματήσουν. Έπαιζαν για να βάλουν κι άλλο κι άλλο γκολ και το χάρηκαν με την ψυχή τους που το πήγαν ως το 5-0.

Με τον Μπερνάρ να ολοκληρώνει το ρεσιτάλ του με την παμπόνηρη εκτέλεση φάουλ κάτω από το τείχος στο 64’ και τον Αϊτόρ να επιστρέφει στα γκολ μετά από 11 μήνες (αυτός κι αν το χρειαζόταν τούτο το γκολ), πριν ο Μάγκνουσον βάλει την τελική πινελιά στο ματς στις καθυστερήσεις.

Πολύ ωραία βραδιά... Και το καλύτερο ψυχολογικό boost για το μεγάλο ματς που ακολουθεί την Πέμπτη (21/9, 19:45) με τη Βιγιαρεάλ, στην πρεμιέρα των ομίλων του Europa League. "Άλλο" ματς αυτό, άλλο επίπεδο δυσκολίας και ποιότητας αντιπάλου, "άλλος" όμως και ο Παναθηναϊκός... Υπάρχει κάποιος να αμφιβάλλει γι’ αυτό;