Πριν φτάσουμε στα όσα έκανε ο Λευτέρης Πετρούνιας το απόγευμα του Σαββάτου στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ενόργανης γυμναστικής που διεξήχθη στη Βασιλεία πρέπει να γυρίσουμε το χρόνο πίσω περίπου 2,5 χρόνια.

Τότε που ο σπουδαίος γυμναστής λίγο μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ντόχα αποφάσιζε να περάσει την πόρτα του χειρουργείου για να αποκαταστήσει την τεράστια ζημιά που είχε υποστεί στον αριστερό ώμο. Μια ζημιά η οποία όπως διαπιστώθηκε την ώρα της επέμβασης ήταν πιο σοβαρή από ότι αρχικά είχε εκτιμηθεί, όπως μας είχε πει στη συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο SPORT 24.

Ευτυχώς για εκείνον όλα πήγαν καλά, όμως τότε ξεκινούσε η μεγαλύτερη μάχη που είχε δώσει μέχρι τώρα. Εκείνη με το χρόνο για να μπορέσει να είναι όσο το δυνατόν πιο έτοιμος για το Παγκόσμιο της Στουτγάρδης ένα χρόνο αργότερα. Εκεί κατάφερε να αγωνιστεί και χωρίς να είναι στην καλύτερη κατάστασή του μπόρεσε να καταλάβει την τέταρτη θέση και έχασε για λίγο ένα μετάλλιο.

Κάποιοι βιάστηκαν να προεξοφλήσουν ότι δεν θα κατάφερνε να φτάσει ξανά στο επίπεδο που ήταν πριν τον τραυματισμό του και πως τα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του είχαν ολοκληρωθεί.

ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΕΤΑΛΛΙΟ

Στο πλαίσιο της μάχης του να βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο ο Λευτέρης Πετρούνιας άρχισε να δίνει τις πρώτες απαντήσεις στους αγώνες του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ο κορονοϊός του έβαλε φρένο στις προσπάθειές του αφού αναβλήθηκαν όλοι οι αγώνες, ωστόσο εκείνος συνέχιζε τη σκληρή δουλειά. Στην τελευταία συνομιλία μας πριν μπει στο αεροπλάνο για να πετάξει προς την Βασιλεία μου είχε αποκαλύψει πως στόχος του ήταν μια βαθμολογία κοντά στο 15.300.

Κι όταν ο Δημήτρης Ράφτης υπολογίζει βαθμολογίες δεν υπάρχει κανένας λόγος να τον αμφισβητείς. Ο Λευτέρης Πετρούνιας μπήκε στον προκριματικό με ένα επιπλέον άγχος, ήθελε να στείλει ξεκάθαρο μήνυμα προς τους αντιπάλους του ότι είναι και πάλι εδώ και να τους κόψει την όρεξη ενόψει του τελικού του Σαββάτου.

Το αποτέλεσμα; Δεν τους έκοψε απλά την όρεξη, τους πετσόκοψε. Τι κι αν η προσγείωσή του δεν ήταν άριστη, οι κριτές των βαθμολόγησαν με 15366 (την ψηλότερη βαθμολογία που έδωσαν σε οποιοδήποτε αθλητή όλων των οργάνων) και η μισή δουλειά είχε ήδη γίνει.

Το απόγευμα του Σαββάτου απλά ο Λευτέρης Πετρούνιας ανέβηκε στους κρίκους και με μία ανάλογη προσπάθεια σφράγισε την επιστροφή του στην κορυφή της Ευρώπης.

ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΘΡΥΛΟΣ

Επειδή στην Ελλάδα ΔΥΣΤΥΧΩΣ τα κατορθώματα των αθλητών πέρα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ (άντε και λίγο το τένις τα τελευταία χρόνια) περνάνε στα ψιλά, αυτά που έχει καταφέρει ο Λευτέρης Πετρούνιας στην τεράστια καριέρα του και κυρίως η συνέπεια που έχει δείξει είναι βγαλμένα από παραμύθι.

Σίγουρα, δεν θα τα φανταζόταν και ο ίδιος όταν ξεκινούσε τα πρώτα του βήματα στο γυμναστήριο της Νέας Σμύρνης όπου τον πήγε η μητέρα του για να εκτονώνει την ενεργητικότητά του.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας στα 30 του χρόνια έχει πλέον τα περισσότερα χρυσά μετάλλια από τον καθένα σε ευρωπαϊκά πρωταθλήματα αφήνοντας πίσω του τον θρύλο του οργάνου, Γιούρι Κέκι με τέσσερα. Παράλληλα, μπήκε στην τριάδα με τους κορυφαίους σπεσιαλίστες στην ιστορία των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων από το 1955 μέχρι σήμερα, ισοφαρίζοντας τον Βλάση Μάρα των πέντε χρυσών μεταλλίων στο μονόζυγο (2002, 2004, 2006, 2009, 2010) και πλησιάζοντας σε απόσταση βολής τον Ούγγρο εξπέρ του πλάγιου ίππου Κρίστιαν Μπέρκι, ο οποίος κατέχει το απόλυτο ρεκόρ με έξι ευρωπαϊκούς τίτλους στο ίδιο όργανο (2005, 2007, 2008, 2009, 2011, 2012).

Στα παραπάνω προσθέστε ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (Ρίο, 2016) και τρία σε παγκόσμια πρωταθλήματα (2015, 2017, 2018) και θα καταλάβετε το μέγεθος του συγκεκριμένου αθλητή. Ενός αθλητή που στο εξωτερικό χαίρει τον απόλυτο σεβασμό όλων στο χώρο της γυμναστικής.

Την ίδια ώρα στην Ελλάδα έκανε προπόνηση σε ένα χώρο που μέχρι πρότινος έσταζε η οροφή, που δεν είχε θέρμανση, που είχε μεγάλο πρόβλημα με τα ηλεκτρολογικά του, που οι προπονητές μπαλώνουν και συντηρούν τα όργανα, ενώ οι αθλητές καλούνται να κάνουν προπόνηση δίπλα σε περιττώματα τρωκτικών.

Τόσο εκείνος, όσο και οι υπόλοιποι αθλητές της γυμναστικής, συνεχίζουν όμως να ονειρεύονται και να κρατούν ψηλά την ελληνική σημαία. Το ίδιο ισχύει φυσικά και με πολλά από τα υπόλοιπα αθλήματα στη χώρα μας όπου δυστυχώς ο λαμπερός πρωταθλητισμός των λίγων έχει επισκιάσει την λάμψη των πραγματικών πρωταθλητών.

Ευχή είναι κάποτε να αποκτήσουμε αθλητική παιδεία (τώρα θα μου πείτε έχουμε γενικότερη παιδεία για να αποκτήσουμε και αθλητική;) για να μπορέσουμε να καταλάβουμε το μέγεθος της επιτυχίας όχι μόνο όσων αθλητών κατακτούν μετάλλια, αλλά όλων όσων εκπροσωπούν τη χώρα μας σε διεθνείς διοργανώσεις.