Κλασικά, αχώνευτα, προβλέψιμα ματς

Με όρους κανονικού ποδοσφαίρου δεν εξηγείται το ματς της Ριζούπολης μεταξύ Απόλλωνα και ΠΑΟΚ που έληξε 3-3. Ο ΠΑΟΚ, παρά τις απουσίες και τα προβλήματα του, δεν έχει τόσο κακή άμυνα ώστε να μην καταφέρει να υπερασπιστεί το υπέρ του 0-3 κι ο Απόλλωνας, που έδινε τον υπέρ πάντων αγώνα για να σωθεί, δεν δικαιολογείται να δέχεται τρία γκολ στα πρώτα 30 λεπτά. Όπως είμαστε στο τέλος της κανονικής περιόδου, ομάδες που κινδυνεύουν βρίσκουν τη δύναμη της απόγνωση και υπάρχουν πάντα αντίπαλοι καλόβουλοι που δεν θέλουν να είναι αυτοί που θα υπογράψουν μια καταδίκη.

Με όρους κανονικού ποδοσφαίρου δεν ερμηνεύεται ούτε το 7-0 με το οποίο ο Πλατανιάς διέλυσε την Καλλονή, αλλά ούτε και το 0-3 με το οποίο η Βέροια έριξε στο καναβάτσο στο άδειο ΟΑΚΑ την ομάδα του Ματζουράκη. Όμως μιλάμε για την Καλλονή που δεν έχει έδρα, που έχει διαλυθεί από την κούραση των συνεχόμενων ταξιδιών και που εμφανώς σε κάποια ματς τα δίνει όλα κι άλλα τα παρατάει γρήγορα, όταν δει ότι δεν μπορεί να πάρει κάτι. Κάθε παιγνίδι είναι μια διαφορετική ιστορία και τα ανεξήγητα του τέλους της σεζόν συχνά εξηγούνται.

Δυο είναι οι λόγοι που κάθε χρόνο τέτοια θαυμαστά και απίθανα αποτελέσματα προκύπτουν στο τέλος της περιόδου. Ο πρώτος είναι ότι πάντα υπάρχει ένα πρόγραμμα, χάρη στο οποίο στο τέλος της σεζόν προκύπτουν ματς μεταξύ ομάδων που καίγονται και ομάδων αδιάφορων . Επειδή το κίνητρο παίζει στα σπορ πολύ μεγάλο ρόλο, υπάρχουν ματς που η διαφορά της απόδοσης των δυο ομάδων είναι τεράστια, ακόμα κι αν η ποιότητα τους δεν συγκρίνεται.

Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει παντού. Μόνο αυτή την εβδομάδα στην Ισπανία π.χ η αδύναμη Αλμερία γύρισε το εις βάρος της 0-2 κόντρα στη φορμαρισμένη Βαλένθια και η σχεδόν υποβιβασμένη Μπέτις με τη δύναμη της απόγνωσης διέλυσε με 1-3 την αδιάφορη Λεβάντε. Την αδιαφορία την βάζουμε στην εξίσωση σε κάθε υπολογισμό και σε κάθε διοργάνωση. Όταν π.χ οι ομάδες μας παίζουν στο Τσάμπιονς λιγκ ή στους ομίλους του Γιουρόπα πάντα υπολογίζουμε να βρεθεί κάποιος αδιάφορος απέναντι τους στο φινάλε.

Έχουμε δει κάμποσα κυριλέ φιλικά του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ π.χ, αλλά έχουμε δει και πανό με επιγραφές του τύπου «Αmigosparasempre» (το έβγαλαν κάποτε οι οπαδοί του ΠΑΟ υποδεχόμενοι την αδιάφορη Ρεάλ Μαδρίτης) κι έχουμε δει και ισοπαλίες που βόλευαν και τους δυο να έρχονται πριν καλά καλά αρχίσει το ματς: ακόμα θυμάμαι ένα 1-1 του ΠΑΟΚ με την Ρούμπιν Καζάν, που το περίμενε όλη η Ευρώπη. Από την άλλη, την αδιαφορία την έχουν πληρώσει και οι δικοί μας: το Ντόρτμουντ – Μαρσέιγ 2-3 το θυμόμαστε όλοι ακόμα. Όπως και τη νίκη της Λιλ στο Σαν Σίρο που στάθηκε αιτία να αποκλειστεί η ΑΕΚ. Όταν πάντως οι μεγάλες μας ομάδες στην Ευρώπη – και στο ποδόσφαιρο, αλλά και στο μπάσκετ, όπου οι εκτός έδρας νίκες κόντρα σε αδιάφορους πανηγυρίζονται και δεόντως – κερδίζουν τις ομάδες που δεν “ενδιαφέρονται” τα αποτελέσματα δεν μας ξενίζουν. Όταν ανάλογα αποτελέσματα έχουμε στις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος, αυτά αντιμετωπίζονται με κατάρες και ειρωνείες γιατί πρωταγωνιστούν ομάδες όπως ο Λεβαδειακός, η Βέροια κτλ.

Οι καλές σχέσεις των ομάδων

Λόγος διάφορων περίεργων αποτελεσμάτων είναι και οι καλές σχέσεις μεταξύ ομάδων. Αυτό ξενίζει περισσότερο, αλλά είναι όσο παλιό είναι και το ποδόσφαιρο. Πρόσφατα ο πρόεδρος του ΠΑΟ κ. Γιάννης Αλαφούζος δήλωσε πως προσπαθεί να δημιουργήσει ένα πόλο με ομάδες που σε πολλά συμφωνούν κι έβαλε σε αυτόν τον ΠΑΟΚ, την Ξάνθη, τον Απόλλωνα, τον Ατρόμητο, τον Παναιτωλικό κτλ. Κάποιοι διαχώρισαν τη θέση τους και κάποιοι όχι, αλλά επί της ουσίας αυτό που είπε ο Αλαφούζος δεν είναι τόσο κατακριτέο.

Στο ποδόσφαιρο μπορεί να υπάρχουν αιώνιοι αντίπαλοι και μεγάλοι εχθροί, αλλά δεν απαγορεύεται να υπάρχουν και μια χαρά φίλοι. Συνήθως φιλικές σχέσεις έχουν ομάδες που παίζουν χρόνια στην ίδια κατηγορία: πρόεδροι, παίκτες και προπονητές γνωρίζονται – έχουν περάσει τα ίδια λούκια, δεν θέλουν να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο στο τέλος. Αυτό, όταν σχέσεις δεν έχεις, πρέπει να το έχεις υπόψιν σου όταν ξεκινάς: σε ένα πρωτάθλημα 34 αγωνιστικών έχεις τουλάχιστον 28 για να βρεις τους βαθμούς που χρειάζεσαι και να είσαι στο τέλος άνετος, όπως π.χ έκανε φέτος ο Παναιτωλικός, που έμαθε από το προηγούμενο πάθημα του.

Αν δεν έχεις καθαρίσει και είσαι και νέος στην κατηγορία μπλέκεις. Συνήθως αν κάποιος παραπονεθεί ή κλαψουρίσει κάποιος θα τον ακούσει: όταν κάποτε κινδύνεψε η Ξάνθη κι έπαιζε τελευταίο ματς με τον Ηρακλή, οι οπαδοί του Ηρακλή έλεγαν ότι δεν θέλουν να δουν την Ξάνθη να πέφτει γιατί στην Ξάνθη είχε σωθεί η ομάδα τους δυο χρόνια πριν: την πλήρωσε τότε ο Λεβαδειακός, γιατί ο Κομπότης ήταν «νεούδι». Κάπως έτσι γεννιούνται οι καλές σχέσεις, που δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο.

Μία με βασικούς, μια χωρίς

Στην Ιταλία η Λάτσιο και η Ιντερ έχουν μια χαρά σχέσεις, το ίδιο και η Ουντινέζε και η Μίλαν. Στην Αγγλία όσες ομάδες είχαν προπονητή που ήταν παίκτης του Φέργκιουσον με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ τα είχαν μια χαρά. Στην Ισπανία είναι παλιά η φιλία της Εσπανιόλ με τη Ρεάλ Μαδρίτης, αλλά και η Μπαρτσελόνα έχει υπέροχες σχέσεις με κάμποσες ομάδες. Στη βάση ενόςfairplayόλοι πρέπει να «σκοτώνονται» και να παίζουν για τη νίκη σε όλα τα ματς, αλλά όταν μιλάμε για ένα πρωτάθλημα αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Υπάρχουν ματς που πρέπει για αυτά να πεθάνεις και άλλα που δεν σημαίνουν και πολλά. Υπάρχουν ματς που παίζεις με όλους τους βασικούς και άλλα στα οποία τους ξεκουράζεις. Και υπάρχουν και καλές σχέσεις, αλλά αν δεν υπάρχει τρόπος να ικανοποιηθούν όλοι, οι σχέσεις αυτές χαλάνε εύκολα.

Ο Εργοτέλης π.χ τα είχε καλά με τον Ολυμπιακό πάντα, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να του ρίξει μια φορά μια πεντάρα σε ένα φιλικό και να τον αναστατώσει παραμονές έναρξης του Τσάμπιονς λιγκ: έκτοτε οι σχέσεις χάλασαν και άργησαν να αποκατασταθούν. Κι ο ΠΑΟΚ θυμάμαι είχε μια άριστη σχέση με το Λεβαδειακό: τον κέρδιζε μέσα έξω με 3-0. Αλλά όταν έφυγε ο Γκαγκάτσης από την ΕΠΟ κι ο Λεβαδειακός παραλίγο να πάρει μια ισοπαλία στην Τούμπα προ τριετίας με προπονητή τον Παράσχο, που τα χει με το Ζαγοράκη γιατί κάποτε τον απέλυσε άδικα, η σχέση χάλασε. Κι ο ΠΑΟ θυμάμαι είχε μια εξαιρετική σχέση με τον Αρη, μέχρι που ο Δαλούκας έδωσε εκείνο το ιστορικό πέναλτι. Οι σχέσεις έχουν ενδιαφέρον αλλά δεν κρατάνε για πάντα. Από την άλλη και οι άνθρωποι εύκολα αλλάζουν. Η ΑΕΚ π.χ τον καιρό του Νικολαϊδη είχε κάκιστες σχέσεις με την Ξάνθη του Πανόπουλου. Σήμερα οι δυο ομάδες αγαπιούνται παράφορα.

Το πρωτάθλημα μας έχει κάμποσα προβλήματα κι ένα από αυτά είναι και τα ματς του τέλους της σεζόν, «κλασικά» που λένε και οι Ιταλοί, συχνά προβλέψιμα και για αυτό αχώνευτα γιατί αυξάνουν την κακοπιστία – πράγμα στο οποίο βοηθά και ο ΟΠΑΠ που συχνά «κλειδώνει» παιγνίδια χωρίς να εξηγεί τίποτα. Αλλα μολονότι κάποια αποτελέσματα είναι προβλέψιμα και κάποια ματς δύσκολο να εξηγηθούν, εμένα για την ώρα μου αρκεί ότι τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος. κανείς δεν ξέρει ποιος θα ακολουθήσει τον Αρη στη Β Εθνική και ποιος θα πάει στο μπαράζ με τον τρίτο της Φουντμπολ λιγκ. Ενώ τέσσερα – πέντε χρόνια πριν ήξερα και ποιοι θα πέσουν και κυρίως ποιοι θα ανέβουν. Συνήθως από τον Οκτώβριο.