Ιωάννης Παπαπέτρου: Μια απόφαση που κανείς δεν ήθελε να δει να έρχεται
Μια σκέψη που τριγύριζε στο μυαλό του Ιωάννη Παπαπέτρου εδώ και δύο χρόνια, έγινε πράξη ένα μεσημέρι του Ιουνίου. Μια απόφαση που κανείς δεν ήθελε να δει να έρχεται, από έναν πραγματικό τζέντλεμαν των γηπέδων. Γράφει η Βασιλική Καραμούζα.
Λένε πως η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Κι έτσι η εισαγωγή ενός κειμένου είναι εξαιρετικά σημαντική. Κάποιες φορές όμως δεν ξέρεις από που να πιάσεις μια ιστορία. Από που πρέπει να αρχίσεις να ξετυλίγεις το κουβάρι. Κάπως έτσι, νιώθω μετά την “αναπάντεχη” απόφαση του Ιωάννη Παπεπέτρου να αποσυρθεί από το μπάσκετ μόλις στα 31 του χρόνια.
Το αναπάντεχη δεν είναι, όμως, ο σωστός προσδιορισμός. Όσο απότομη, ξαφνική και σοκαριστική να έμοιζε η ανάρτηση που έκανε στο Instagram το μεσημέρι της Κυριακής (22/6) ο διεθνής φόργουορντ, βάζοντας έτσι τέλος στην αθλητική του καριέρα.
“Από πού να ξεκινήσω. Στη ζωή, υπάρχουν στιγμές που — ακόμη κι αν ξέρεις ότι έρχονται — παραμένουν απίστευτα δύσκολες να τις αντιμετωπίσεις.
Πριν από δύο χρόνια, τον Οκτώβριο του 2023, ενώ ταξίδευα στο Κατάρ για την εγχείρηση στο γόνατό μου, μια σκέψη πέρασε για πρώτη φορά από το μυαλό μου: ίσως το ταξίδι μου ως μπασκετμπολίστας να έφτανε στο τέλος του. Οι γιατροί προσπάθησαν να με ενθαρρύνουν, αλλά τα σημάδια ήταν ήδη εκεί”, έγραψε αρχικά.
Αυτές τις πρόωρες σκέψεις απόσυρσης που είχε κάνει πριν μπει στο χειρουργείο, μας τις είχε, εξάλλου, εκμυστηρευτεί στα αποδυτήρια της UBER Arena στις 27 Μαΐου του 2024. Μερικά λεπτά μετά την λύτρωση. Μετά την κατάκτηση του τροπαίου της EuroLeague με τον Παναθηναϊκό στο Final Four του Βερολίνου.
Οπότε όλοι θα έπρεπε να είμαστε υποψιασμένοι. Το βλέπαμε να έρχεται, αλλά δεν θέλαμε να το παραδεχθούμε. Να το αντιμετωπίσουμε. Πιστεύαμε πως ο Ιωάννης είχε μερικά ακόμα χρόνια να προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ, που το πόσο πολύ χρειάζεται παιδιά με τις αξίες και το ήθος του.
Όμως εκείνος, φάνηκε πως ήθελε να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Και ως παίκτης του Παναθηναϊκού. Παίκτης της ομάδας που αγάπησε από μικρό παιδί. Και την οποία υπηρέτησε “for better or worse”, που λένε και στις ταινίες του Χόλιγουντ τα ζευγάρια που δίνουν υποσχέσεις αιώνιας αγάπης και πίστης, όταν ενώνονται με τα ιερά δεσμά του γάμου.
Χωρίς να χρειαστεί να μεταναστεύσει ή να φύγει μακριά από τα αγαπημένα του πρόσωπα. Χωρίς να δει το κορμί του να τον προδίδει. Χωρίς να απογοητεύσει συμπαίκτες και προπονητές.
Πάντα έβγαινε μπροστά
Ο Ιωάννης ήταν εκεί. Και πάντα έβγαινε μπροστά. Όσο ζόρικη κι αν ήταν μια κατάσταση. Ήταν αρχηγός του τριφυλλιού στα δύσκολα χρόνια. Την εποχή που η ομάδα λειτουργούσε με έσοδα-έξοδα. Και υπηρετούσε πάντα αυτόν τον ρόλο. Δεν κρύφτηκε ποτέ. Πάντα έβγαινε μπροστά και πάντα μιλούσε στις κάμερες. Ακόμα και μετά από μεγάλες ήττες. Ακόμα και έπειτα από άσχημες εμφανίσεις ή άσχημα αποτελέσματα.
Τη σεζόν 2022/23 πήρε ένα break. Έκανε ένα διάλειμμα που το είχε ανάγκη, μετακομίζοντας από την Αθήνα στο Βελιγράδι. Για να αλλάξει παραστάσεις. Για να παίξει υπό τις οδηγίες του Ζέλιμιρ Ομπράνοβιτς. Για να σταματήσει να δέχεται εκείνος όλα τα πυρά για όλα τα πράσινα δεινά. Κι όταν οι συνθήκες επανήλθαν ξανά σε φυσιολογικά επίπεδα, επέστρεψε στο σπίτι του.
“Όταν τελείωσα τη σεζόν άκουσα την πιθανότητα του Παναθηναϊκού. Ο Αταμάν είχε υπογράψει στο κλαμπ και ήταν μεγάλη κίνηση. Η καρδιά μου ανήκει στον Παναθηναϊκό. Είναι ένα κλαμπ που αγαπώ όλη τη ζωή μου.
Υπέγραψαν τον Ματίας (σ.σ. Λεσόρ), το πιο σημαντικό κομμάτι ήταν όταν υπέγραψε ο Σλούκας. Όταν υπέγραψε ο Σλούκας κατάλαβα ότι το κλαμπ είναι πολύ σοβαρό. Σκέφτηκα ότι ήμουν στον Παναθηναϊκό στα δύσκολα χρόνια. Σκέφτηκα ότι αν τώρα ο Παναθηναϊκός κατακτήσει την EuroLeague και δεν είμαι εκεί, θα πονέσει”, εξήγησε πρόσφατα μιλώντας στο podcast Euro Insiders.
Τελικά η κατάκτηση του ευρωπαϊκού τίτλου δεν πόνεσε. Γιατί εκείνος ήταν κομμάτι του πράσινου θριάμβου στο Βερολίνο. Γιατί εκείνος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη σειρά με τη Μακάμπι στα playoffs της σεζόν 2023/24. Γιατί εκείνος άξιζε πέρα για πέρα να φτάσει με αυτή την ομάδα στην κορυφή της Ευρώπης. Και λίγο αργότερα να πανηγυρίσει με τους πράσινους και τον εγχώριο τίτλο. Με τον Κώστα Σλούκα να φωνάζει εκείνον και τον Ντίνο Μήτογλου για να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο στον ουρανό του ΟΑΚΑ. Όπως ακριβώς έπρεπε.
Ένας πραγματικός τζέντλεμαν
Ο δικός μου δρόμος συναντήθηκε με εκείνον του Παπαπέτρου το 2019, όταν μπήκα στη δημοσιογραφία. Άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Άμαθη και άπειρη. Όμως εκείνος δεν μου είπε ποτέ “όχι”. Δεν αρνήθηκε ποτέ να μου μιλήσει μετά από ένα ματς. Όποια κι αν ήταν η κατάληξη αυτού. Ήταν πάντα ζεστός και ανθρώπινος. Δεν πουλούσε ύφος, ούτε οπαδιλίκι.
Δεν προκάλεσε ποτέ με τη συμπεριφορά του κι ας άκουσε τα μύρια όσα όταν πήρε τη δύσκολη απόφαση να μετακομίσει από τον Ολυμπιακό στον αιώνιο αντίπαλο. Ο τρόπος με τον οποίο τον αποχαιρέτησαν οι ερυθρόλευκοι, λίγο μετά την ανακοίνωση της απόσυρσής του, δείχνει πολλά.
Κι όσα έλειπαν από αυτό το αντίο, τα συμπλήρωσε ο Παναθηναϊκός του, στον δικό του αποχαιρετισμό προς τον Ιωάννη.
“Με την αγωνιστική σου αξία, το πάθος αλλά και το ήθος σου ως άνθρωπος και ως αθλητής κέρδισες δικαίως μια μόνιμη θέση στις καρδιές όλων μας.
Είχες μια σπουδαία καριέρα και άξιζες σε απόλυτο βαθμό όλα όσα πέτυχες. Ουδείς σου χάρισε το οτιδήποτε. Κέρδισες τα πάντα με τον ιδρώτα και την αυταπάρνηση που έδειχνες κάθε μέρα, εντός κι εκτός γηπέδου. Όποιο κι αν είναι το επόμενό σου βήμα, είμαστε βέβαιοι ότι θα έχει τα ίδια χαρακτηριστικά: σεβασμό, ήθος, προσπάθεια”, ανέφεραν μεταξύ άλλων οι πράσινοι.
Συνοψίζοντας αυτά που σκεφτόμαστε για τον Ιωάννη όσοι τον έχουμε συναναστραφεί έστω και για λίγο.