Ένα κράτος που μας στέλνει καθημερινά σε ραντεβού θανάτου
Η Ελλάδα θρηνεί άλλο ένα θύμα της τυφλής οπαδικής βίας και ο Ηλίας Καλλονάς γράφει για το κράτος που μας στέλνει κάθε ημέρα σε ραντεβού θανάτου.
Η έκφραση "σε αυτή τη χώρα ζούμε από τύχη" ξεκίνησε ως ένα είδους αγανάκτησης για όλα όσα (μας) συμβαίνουν καθημερινά, αλλά πλέον αποτελεί την πραγματικότητα. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση: Ζούμε από τύχη. Ζούμε διότι δεν βρεθήκαμε (ακόμα) στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή. Όπως βρέθηκαν ο Άλκης πριν από περίπου 1,5 χρόνο και ο Μιχάλης που δολοφονήθηκε τη Δευτέρα στη Νέα Φιλαδέλφεια.
Η μεγάλη διαφορά, βέβαια, σε αυτές τις δύο περιπτώσεις είναι πως η δεύτερη θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν το επιτελικό κράτος και η Ελληνική Αστυνομία λειτουργούσαν σωστά. Αν δεν επέτρεπαν σε μία φάλαγγα Κροατών χούλιγκαν/ορκ να αλωνίζουν ανενόχλητοι σε όλη την ελληνική επικράτεια έως ότου φτάσουν στη Νέα Φιλαδέλφεια και επιτεθούν σε όποιον έβρισκαν μπροστά τους, με στόχο προφανώς να αφαιρέσουν ζωές.
Αν είχαν δώσει την προσοχή και τη σημασία που έπρεπε στις προειδοποιήσεις των Αρχών τόσο της Κροατίας όσο και του Μαυροβουνίου. Μέχρι και τα νούμερα από τις πινακίδες γνώριζαν, αλλά δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Λογικό θα πει κάποιος. Στην Ελλάδα του ωχαδελφισμού, της ανοργανωσιάς, της ανικανότητας και της μη ανάληψης των ευθυνών, είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβεί κάτι τέτοιο.
Μπουχτίσαμε γι' άλλη μία φορά από δηλώσεις που καταδικάζουν τη βία, που υπόσχονται τιμωρίες, που στέκονται στο δέντρο και όχι στο δάσος. Που κοιτάζουν το εφήμερο, το βραχυπρόθεσμο και όχι την ουσία που είναι να βρεθεί μία πραγματική λύση για την πάταξη όλων αυτών των φαινομένων βίας, που προφανώς και δεν είναι ανεξάρτητα από όσα συμβαίνουν γενικότερα στην κοινωνία.
Το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα της ομάδας
Δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε μία τόσο οδυνηρή κατάσταση και δυστυχώς δεν θα είναι και η τελευταία. Κάθε φορά που συμβαίνει ένα τραγικό συμβάν λέμε πως τελείωσαν τα ευχολόγια και πρέπει πλέον να παρθούν γενναίες αποφάσεις. Αλλά δυστυχώς ζούμε ξανά και ξανά τη Μέρα της Μαρμότας. Το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα της ομάδας. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι ο θρήνος των οικογενειών που χάνουν τα παιδιά τους.
Αύριο εμείς θα συνεχίσουμε τις ζωές μας. Θα πάμε στη δουλειά μας, θα αγκαλιάσουμε τον φίλο, τη φίλη μας, τον σύντροφό ή τη σύντροφό μας. Θα γελάσουμε, θα κλάψουμε, θα νευριάσουμε, θα πανηγυρίσουμε το γκολ της ομάδας μας. Κάποιοι άλλοι, όμως, δεν θα έχουν ποτέ ξανά αυτή τη δυνατότητα.
Θύματα της τυφλής οπαδικής βίας, απόρροια της ανικανότητας του κράτους να ελέγξει τους εγχώριους αλλά και τους εισαγόμενους χούλιγκαν, τραμπούκους, δολοφόνους. Ένα κράτος που αντί να προστατεύει τους πολίτες, τους στέλνει καθημερινά σε ραντεβού θανάτου. Κι όποιος επιβιώσει.
*Η UEFA πήρε την εύκολη απόφαση. Ανέβαλε το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Ντινάμο Ζάγκρεμπ και το όρισε σε νέα ημερομηνία. Το μη χείρον βέλτιστον για την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, αλλά και η απόδειξη ότι δεν ήθελε να φτάσει έως τον αποκλεισμό των Κροατών. Τουλάχιστον άμεσα.
Οι επόμενες ημέρες είναι δεδομένο πως θα έχουν τεράστιο ενδιαφέρον, διότι οι άνθρωποι της ΑΕΚ έδειξαν από την πρώτη στιγμή πως δεν πρόκειται να αφήσουν τίποτα στην τύχη. Άλλωστε, είναι και οι μόνοι που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
