Η πέτρα δεν έσπασε ούτε τώρα, ο Ολυμπιακός πνίγηκε στο άγχος του

Η κατάρα συνεχίζεται.

Ο Ολυμπιακός έσπασε πέρυσι (σχεδόν ταυτόχρονα με την Φενέρμπαχτσε) την κατάρα των εκτός έδρας Game 5, φέτος ήθελε να σπάσει την άλλη που λέει ότι η πρώτη ομάδα της κανονικής περιόδου δεν κερδίζει το τρόπαιο, όμως το βράδυ της Παρασκευής (23/5) απέτυχε.

Στη θεωρία, οι Πειραιώτες τα είχαν όλα για να θριαμβεύσουν. Στην πράξη, η Μονακό τους εγκλώβισε και τους πέταξε στο καναβάτσο με τον πιο εμφατικό τρόπο.

Ο κόσμος του Ολυμπιακού κέρδισε τη μάχη της εξέδρας στο Άμπου Ντάμπι, στο φινάλε όμως η πέτρα δεν έσπασε και για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά οι ερυθρόλευκοι θα γυρίσουν στην Ελλάδα με άδεια χέρια. Το μότο που χαρακτηρίζει τους Σαν Αντόνιο Σπερς, αυτό που λέει ότι για να σπάσεις τον βράχο πρέπει να τον χτυπάς με συνέπεια και με διάρκεια, θα συνεχίσει να τριγυρίζει σαν σκόνη στο ρουθούνι του οργανισμού.

Οι ιστορίες που προέκυψαν την Παρασκευή και από τους δύο ημιτελικούς είναι πολλές και θα προσφέρουν ατελείωτες συζητήσεις το επόμενο διάστημα. Όλα αυτά, λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της σειράς των τελικών της Stoiximan GBL, στην οποία θα δούμε δύο άκρως απογοητευμένες ομάδες που θα προσπαθήσουν να ισορροπήσουν σε ακραία συναισθήματα.

Για τον Ολυμπιακό, τα πράγματα ήταν απλά. Έδειχνε έτοιμος να κάνει τη δουλειά, αυτή τη δουλειά που είχαν ξεκαθαρίσει οι άνθρωποί τους ότι ήταν ξεκάθαρα ο μεγαλύτερος στόχος της σεζόν. Δεν την έκανε.

Η εικόνα στο σαραντάλεπτο με τους Μονεγάσκους θα αναλυθεί διεξοδικά. Η γεύση που μένει, λίγη ώρα μετά από το φινάλε της αναμέτρησης καθώς η Etihad Arena καθαρίζεται, είναι πικρή.

Και είναι πικρή γιατί ο κόσμος που πόνεσε τα προηγούμενα τρία χρόνια, πίστεψε φέτος όσο ποτέ.

Γιατί η διοίκηση, το προπονητικό team, οι παίκτες – αρκετοί από τους οποίους κατάπιαν κι άλλες τέτοιες δύσκολες νύχτες – το πίστευαν και το έλεγαν με κάθε ευκαιρία.

Γιατί ο Ολυμπιακός ήταν η καλύτερη ομάδα της κανονικής περιόδου, αυτή η ομάδα που καθάρισε τη Ρεάλ Μαδρίτης των τριών συνεχόμενων τελικών σε τέσσερα ματς.

“Δεν ήταν η σειρά του“, είπε κάποιος κοντά μας, στο media seating. Αποδείχθηκε πως ούτε αυτή τη φορά ήταν η σειρά του από τη στιγμή που η Μονακό τον νίκησε καθαρά και με τρόπο εντυπωσιακό. Κάποια στιγμή πρέπει όμως να έρθει η σειρά του, για την προσπάθειά που κάνει, για τη δουλειά που ρίχνει, για τον κόσμο που είναι πάντα εκεί, στα εύκολα και στα δύσκολα.

Το πώς και το πότε, είναι ένα ερώτημα που μπορεί να απαντήσει κάποιος μόνο αν είναι μέντιουμ. Κι επειδή τα μέντιουμ είναι ξεπερασμένα το 2025, ο ίδιος ο οργανισμός πρέπει να βρει τις απαντήσεις προς τον εαυτό του.

Μια τέτοια βραδιά είναι εύκολο να βρει κάποιος τους αδύναμους κρίκους.

Να μιλήσει για τα λάθη του Σακίλ ΜακΚίσικ στο ξεκίνημα. Για την αδυναμία του Μουστάφα Φαλ να κυριαρχίσει. Για την πίεση που ένιωθε ο Σάσα Βεζένκοβ και την αστοχία του. Για τον Τόμας Γουόκαπ που δεν βοήθησε ούτε εμπρός, ούτε πίσω. Για όλους μπορεί να γίνει συζήτηση. Και θα γίνει.

Το πρόβλημα, όμως, δεν ήταν ατομικό. Ήταν ομαδικό.

Ο Ολυμπιακός ήξερε ότι απέναντί του είχε έναν άνθρωπο που θα πάρει το 101% των δυνατοτήτων των αθλητών του. Ήξερε ότι πολλά από τα παιδιά της Μονακό έπαιζαν για το επόμενο συμβόλαιό τους. Την είχε αντιμετωπίσει πρόσφατα και είχε δει τη σκληράδα της, σωματική και πνευματική.

Και όμως, ο Ολυμπιακός δεν μάτσαρε ποτέ το πείσμα, την ένταση, την αποφασιστικότητα των Μονεγάσκων. Ουδείς μπορεί να αφαιρέσει ίχνος από την επιτυχία της Μονακό, ωστόσο οι Πειραιώτες πνίγηκαν στο άγχος τους και αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που περιμέναμε να δούμε να συμβαίνει.

Μπροστά τους οι ερυθρόλευκοι έχουν το τελευταίο τρόπαιο της σεζόν και ενώ η πίεση θα είναι ακόμη μεγαλύτερη, είναι μάλλον θετικό για εκείνους ότι η σειρά των τελικών θα ξεκινήσει σε μία εβδομάδα και όχι αργότερα.

Ο Ολυμπιακός δεν είναι η ομάδα που είδαμε στον ημιτελικό του Final Four. Αυτή η εικόνα μένει όμως και από αυτό το σαραντάλεπτο κρίθηκε η ευρωπαϊκή του χρονιά. Μια χρονιά που δεν είναι εύκολο να χαρακτηριστεί αποτυχημένη – στα δικά μας μάτια δεν είναι -, αλλά σίγουρα δεν κρίνεται επιτυχημένη.

Μπορεί να κρατήσει κάποιος κάτι, οτιδήποτε θετικό, από αυτό το ματς; Αν υπάρχει μόνο ένα πράγμα, αυτό είναι η εμφάνιση του Εβάν Φουρνιέ.

Έχουμε εξηγήσει γιατί ο Ολυμπιακός είναι κάτι περισσότερο από μία ομάδα για τον Γάλλο σούπερσταρ και το κλάμα του στο φινάλε, καθώς αποχωρούσε από το παρκέ για να πάει στα αποδυτήρια και καθώς κοιτούσε τον κόσμο στην απέναντι γωνία, τα λέει όλα για το πώς νιώθει γι’ αυτόν τον οργανισμό.

31 πόντοι σε ημιτελικό απέναντι σε αυτόν τον αντίπαλο. 6/9 δίποντα, 4/9 τρίποντα (1/18 οι υπόλοιποι), 7/9 βολές, τρία ριμπάουντ, δύο ασίστ, δύο κλεψίματα, έξι κερδισμένα φάουλ, σε 35:14. Η στατιστική του ήταν εκπληκτική και όμως δεν λέει όλη την αλήθεια για τη συνολική του εικόνα στο ματς.

Όσο για τον Βασίλη Σπανούλη;

Τρία χρόνια μετά από την αποστολή του SPORT24 στο Βελιγράδι για την πρώτη του προσπάθεια στην προπονητική, βρίσκεται σαράντα λεπτά μακριά από την κορυφή της Ευρώπης. Στο δεύτερο συνεχόμενο Final Four του, μετά από Ολυμπιακούς Αγώνες με την Εθνική.

Ο Kill-Bill δεν έφτιαξε την ομάδα. Την βρήκε, την άλλαξε, την σκλήρυνε, έχει ήδη ζήσει ακραία σκαμπανεβάσματα μαζί της και θα την βελτιώσει ακόμη περισσότερο.

Προς το παρόν, Σπανούλης εναντίον Γιασικεβίτσιους στον τελικό της EuroLeague, σε ένα προπονητικό ματσάρισμα που κάποιοι είχαν “δει” να έρχεται πριν από πολλά χρόνια.