Η παρωδία, ο σασμός και το “Πάμε κι όπου βγει”
Οι “αιώνιοι αντίπαλοι” επιστρέφουν απόψε στο γήπεδο και ο Βασίλης Σκουντής σχολιάζει την προσπάθεια του σασμού σε μια βεντέτα που απέκτησε και τραγελαφικές διαστάσεις.
Κάπου πήρε το αυτί μου ότι ο Ντόναλντ Τραμπ κάλεσε, λέει, τους ιδιοκτήτες των Θάντερ και τους Πέισερς να δεσμευθούν ορκιζόμενοι σε ό,τι έχουν ιερό ή έστω ανωμοτί ότι δεν θα τα κάνουν μπάχαλο στους τελικούς του ΝΒΑπου άρχισαν χθες το βράδυ!
Αλλού τα κακαρίσματα, όμως κι αλλού γεννούν οι κότες, απλώς διερωτώμαι πόσο χρυσό, επίχρυσο ή τζούφιο θα είναι το αυγό αυτής της σειράς των τελικών που διασώθηκε in extremis και ό,τι ήθελε προκύψει…
Μα αυτό ακριβώς, διάβολε είναι το πρόβλημα μας: όχι ως μπασκετικό οικοσύστημα, αλλά συλλήβδην ως χώρα στηριζόμαστε στο “ό,τι ήθελε προκύψει” που δυστυχώς στο έγκλημα των Τεμπών, απέκτησε μια και πολύ πιο τραγική διάσταση…
Πάμε κι όπου βγει!
Η πυξίδα και η κακιά στιγμή
Και στο μπάσκετ πάμε κι όπου βγει: χωρίς συγκεκριμένη και αταλάντευτη πολιτική, χωρίς πυξίδα και οδικό χάρτη, χωρίς την κυβερνητική διάθεση να παγιώσει και να ενισχύσει τους θεσμούς ούτως ώστε οι όποιες παραβατικές συμπεριφορές να εμπίπτουν στη διαδικασία της αυτόματης και ακαριαίας ρύθμισης τους από την κείμενη νομοθεσία και όχι από τις διαθέσεις και τις συγκυρίες της στιγμής και δη της κακιάς στιγμής.
Αυτό, ωστόσο, είναι το χρόνιο και ανεπίλυτο πρόβλημα στην πατρίδα μας : οι νόμοι δημιουργούνται για να καταργούνται εν τοις πράγμασι και σε κάθε περίπτωση για να μην εφαρμόζονται!
Τύπος και υπογραμμός, μαζί, αλλά… χώρια!!
Δεν θα αποτελέσω την εξαίρεση στο ρεύμα που δημιούργησε η προχθεσινή διαλειμματική και σπονδυλωτή (sic) διαδικασία η οποία εκτυλίχθηκε στο Υπουργείο και μπορεί να απέτρεψε τον βίαιο τερματισμό της σειράς των τελικών, αλλά δεν λύνει κιόλας το πρόβλημα.
Η απόδειξη;
Μα ποια άλλη από το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός όχι μόνο δεν κάθισαν στο ίδιο τραπέζι, αλλά ακόμη και αυτό το τυπικό, στοιχειώδες και λιτό ανακοινωθέν ναι μεν έχει το ίδιο περιεχόμενο, ωστόσο αφορά τον καθέναν ξεχωριστά.
Δηλώνει ο Παναθηναϊκός, δηλώνει ο Ολυμπιακός, δεν δηλώνουν και οι δυο μαζί!
Το υιοθέτησαν και το ανήρτησαν ξεχωριστά (με ένα και όχι δυο υποκείμενα), όπως συμφώνησαν με τον Υπουργό Γιάννη Βρούτση και η υπόθεση μου θυμίζει τα σχολικά χρόνια, όταν γράφαμε 10, 20 ή 100 φορές στα τετράδια μας ότι δεν θα κάνουμε κάποια σκανδαλιά και θα είμαστε τύπος και υπογραμμός!
Η επέτειος της D-Day
Όλα αυτά συνέβησαν την Τετάρτη, 4 Ιουνίου του 2025, δυο ημέρες πριν από την (σημερινή) 81η επέτειο της D-Day…
Σαν σήμερα στις 6 Ιουνίου του 1944 εκτυλίχθηκε επιτυχώς η Απόβαση στη Νορμανδία που σηματοδότησε την εκκίνηση των συμμαχικών δυνάμεων για την απελευθέρωση της Ευρώπης από η γερμανική κατοχή…
Δεν τρέφω μεγάλες ελπίδες για το εάν η 4η Ιουνίου του 2025 θα αποβεί εξίσου ιστορική: στην καλύτερη περίπτωση ας ευχηθούμε να είναι ομαλές οι επερχόμενες Αποβάσεις των Κόκκινων στο ΟΑΚΑ και των Πράσινων στο Σεφ και πολύ μας είναι!
Το παιχνίδι της κολοκυθιάς
Προφανώς είναι πιο εύκολο, πιο ανέξοδο και πιο ανώδυνο να κατηγορήσει κάποιος τον Βρούτση, παρά τον Γιαννακόπουλο και τους Αγγελόπουλους, αλλά η Κυβέρνηση οφείλει να έχει σε λειτουργία έναν αυτόματο και ατακλάντευτο (νομοθετικό) πιλότο και όχι να αναγκάζεται να παίζει την κολοκυθιά, όπως συνέβη με την πρόσκληση της στους ιδιοκτήτες να αφήσουν τα όπλα έξω από την αίθουσα και να καπνίσουν την πίπα της ειρήνης.
Μπα, πού τέτοια τύχη;
Μετά τα όσα (κι ήταν πολλά αυτά τα οποία συνέβησαν, μένουν άθαφτα τα τσεκούρια του πολέμου!
Η λύση και το πρόβλημα
Οι Αμερικανοί λένε μια κουβέντα, που κολλάει γάντι στην περίσταση: εάν δεν είσαι μέρος της λύσης του προβλήματος, τότε είσαι μέρος του ίδιου του προβλήματος!
Όλοι είναι, όλοι είμαστε, μέρος του προβλήματος και ενώ επιθυμούμε (ο καθένας με τον δικό του τρόπο, το δικό του σκεπτικό και από το δικό του πρίσμα) να βρούμε τη λύση, εν τούτοις διογκώνουμε το πρόβλημα.
Δεν έχει κανείς την αξίωση από τους Αγγελόπουλους και τον Γιαννακόπουλο να γίνουν φίλοι και να αναπτύξουν κοινωνικές σχέσεις, αλλά υπάρχει η ανάγκη και επιβάλλεται να κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να σηκώσουν αναχώματα μπροστά στην τοξικότητα, να υπερασπισθούν τις επενδύσεις τους και να δημιουργήσουν ένα καλύτερο περιβάλλον.
Ο εμπριμέ καπνός
Προχθές το απόγευμα βγήκε καπνός από την Cappella Sistina του μπασκετικού Βατικανού μας: ήταν λευκός υπό την έννοια ότι προέκυψε μια λύση που ωστόσο δεν υπήρξε προϊόν μιας ειλικρινούς και αγαθής συναίνεσης αλλά της ανάγκης και του εκβιαστικού συμφέροντος.
Δεν ήταν κιόλας γκρίζος ο καπνός μάλλον θα τον χαρακτήριζα… εμπριμέ!
Οι ηγήτορες των δυο ομάδων αρνήθηκαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και η Πολιτική ηγεσία ανέκρουσε πρύμναν σε σχέση με την προτεραία δήθεν αδιαπραγμάτευτη θέση της, συμβιβάσθηκε και τους έκανε το χατίρι, προσμετρώντας, ως είθισται, το περιβόητο πολιτικό κόστος.
Εξ ου και η κυβίστηση που στην αργκό τη λέμε κωλοτούμπα, με το σκεπτικό να σωθεί η παρτίδα και έχει ο Θεός για το μέλλον!
Μωρέ ο Θεός έχει, εμείς στερεύουμε…
Τα προσωρινά “deals”
Εδώ κάθονται στο ίδιο τραπέζι οι διπλωμάτες και οι διαπραγματευτές της Ρωσίας και της Ουκρανίας ή του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, αλλά οι δικοί μας έχουν τον… ακάθιστο!
Για άλλη μια φορά το σύστημα αντί να ασκήσει προληπτική δράση, ήλθε εκ των υστέρων και κατόπιν εορτής προσπαθώντας να θεραπεύσει την πληγή.
Απάδει των αρμοδιοτήτων της συντεταγμένης Πολιτείας και της κουλτούρας μιας ευνομούμενης χώρας να παριστάνει τον μη θεσμικό διαμεσολαβητή και τον… ψυχολόγο των παραγόντων!
Περισσότερο από τα φωτογραφικά ενσταντανέ με τις χειραψίες ανά ζεύγη και τα παγωμένα χαμόγελα απαιτούνται κανόνες, νόμοι, θεσμοθετημένες διαδικασίες, στρατηγική και –για να χρησιμοποιήσω και μια έκφραση της μόδας- καλές πρακτικές…
Δεν γίνεται, βρε αδερφέ, μια Κυβέρνηση να συνάπτει προσωρινά deals μέσα σε αίθουσες διαμεσολάβησης για να πετάξει από τα χέρια της την “καυτή πατάτα”, που (το απεύχομαι, αλλά) με τη λογική του μπούμερανγκ μπορεί να την ξαναφάμε στη μάπα!
Η βεντέτα και ο σασμός (;)
Πέρα από τη διαχρονική αντιπαράθεση των “αιωνίων”, εδώ υπάρχει και η βεντέτα των ιδιοκτητών τους που ξεπερνά κάθε ιστορικό προηγούμενο…
Οι συμπεριφορές ένθεν και ένθεν ποικίλλουν και ανάμεσα στον μπρουταλισμό και στην πιο ιλουστρασιόν εκδοχή, η Κυβέρνηση επιδίωξε να πετύχει έναν σασμό εκ του μακρόθεν, δια αλληλογραφίας, χωρίς οι δυο αντιμαχόμενες πλευρές να δώσουν τα χέρια, χωρίς να συνθηκολογήσουν, χωρίς κανονίσουν μια … συντεκνιά (όπως επιτάσσει το έθιμο στην Κρήτη) και χωρίς να είναι βέβαιο πως δεν θα ανοίξει ένας νέος “αιματηρός κύκλος” σε αυτή τη χρόνια βεντέτα.
Ο κάβος και οι ηττημένοι
Κανονικά όλα αυτά θα έπρεπε να ρυθμίζονται από νόμους, κανονισμούς και προβλεπόμενες διαδικασίες και να μην επαφίενται στις προσωπικές και μη προβλεπόμενες διαμεσολαβήσεις.
Έπειτα από αυτή την παρωδία, λοιπόν, απόψε οι Πράσινοι και οι Κόκκινοι θα ξαναβρεθούν ενώπιος ενωπίω στο ΟΑΚΑ: ο Γιάννης Βρούτσης είπε προχθές ότι “περάσαμε τον κάβο” δηλώνοντας κάτι που προφανώς δεν είναι δεδομένο και εγγυημένο για το μέλλον, αλλά ευκταίο…
Σε αυτή την τραγελαφική ιστορία δεν υπάρχουν νικητές, ει μη μόνον ηττημένοι, ο καθένας για άλλους λόγους…
Κάποιος θα βγει πρωταθλητής, αλλά κι ελόγου του στην πραγματικότητα θα είναι ένας ηττημένος… νικητής!