Η μοίρα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και το μπιτσόμπαρο στην Πάρο

Δεν τον γρουσούζεψα εγώ, το ορκίζομαι σε ό,τι έχω ιερό!

Την Τρίτη το βράδυ στην εκπομπή Pick N’ Roll της Cosmote TV ρώτησα τον (καλεσμένο μου στο στούντιο) Βαγγέλη Ζιάγκο, εάν του προκάλεσε σοκ ή έστω τον ξένισε η παραίτηση του Ετορε Μεσίνα από την Αρμάνι Μιλάνο…

Δεν έχει σημασία τι μού απάντησε ο προπονητής της Μυκόνου, σημασία έχει ότι το χόντρυνα περισσότερο ρωτώντας τον εάν αυτός ο κατά το μάλλον “αναθεωρητισμός του μπάσκετ” μπορεί να αγγίξει και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς!

Έχει σημασία ο χρόνος, διότι όταν ανοίξαμε αυτή την κουβέντα δεν είχε καν αρχίσει ο αγώνας ανάμεσα στον Παναθηναϊκό και την Παρτίζαν που έμελλε να αποβεί το “κύκνειο άσμα” του ηγεμόνα του ευρωπαϊκού μπάσκετ!

Ο Σαββατογεννημένος και οι 13 κούπες

Είκοσι ώρες αργότερα, χθες το απόγευμα, με το που ανακοινώθηκε επισήμως το «αντίο» του Ομπράντοβιτς ο Ζιάγκος μού έστειλε ένα γραπτό μήνυμα στο κινητό τηλέφωνο μου…

“Ούτε Σαββατογεννημένος να ήσουν“!

Γέλασα και του απάντησα ακαριαία!

“Μα είμαι“! 

Όντως είμαι, αλλά προφανώς δεν ευθύνεται το δικό μου γεννησιμιό για την ταυτόχρονη, εθελουσία και ηρωική έξοδο των δυο τελευταίων μεγιστάνων των πάγκων: ισχύει αυτό διότι οι δυο τους αθροίζουν 13 τρόπαια του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (Ομπράντοβιτς 9, Μεσίνα 4) και συν τοις άλλοις βρέθηκαν ενώπιος ενωπίω σε τρεις τελικούς της διοργάνωσης (2002, 2007, 2009). 

Η εκδίκηση της μοίρας

Στο μεταξύ, (ομολογώ ότι) διστάζω να προσδιορίσω το μέχρι πού εκτείνεται και μέχρι ποιου σημείου είναι τελεσίδικο το άδοξο φινάλε του Ζοτς: αν αφορά δηλαδή μονάχα την Παρτίζαν και την τρέχουσα σεζόν ή αν το ματς με τον Παναθηναϊκό θα μείνει στην ιστορία ως το τέλος της μακράς, ένδοξης και δαφνοστεφούς καριέρας του.

Αμ’ αυτό πάλι, ούτε ο Θεός, αλλά ούτε και ο διάβολος θα το κέλευαν: να παραιτηθεί (ή να αποσυρθεί) έπειτα από ένα ματς όχι με τον πρώτο τυχόντα αντίπαλο, αλλά με την ομάδα στην οποία πέρασε τα 13 καλύτερα χρόνια της ζωής του! 

Σαν τη σκηνή από την “Καζαμπλάνκα”…

Υποκύπτω στον πειρασμό μάλιστα να επικαλεσθώ μια από τις κλασικότερες ατάκες στην ιστορία του κινηματογράφου, που κολλάει γάντι στην περίσταση…

Δεδομένου ότι το ποτήρι της στενοχώριας, της απογοήτευσης και της απελπισίας του ξεχείλισε στο παλιό σπιτικό του και έπειτα από μια βαριά ήττα που τον έκανε ράκος, θα μπορούσε να αναλογιστεί και να υιοθετήσει απολύτως την περίφημη ατάκα του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στην «Casablanca»! 

Πρόκειται για τη σκηνή στην οποία βλέπει την παλιά αγαπητικιά του, Ινγκριντ Μπέργκμαν να περιφέρεται στο μπαρ του και στοχάζεται… 

“Of all the jin joints in all the towns in all the world, she walks into mine», που σε απλά ελληνικά σημαίνει «απ’ όλα τα καταγώγια σε όλες τις πόλεις όλου του κόσμου, αυτή βρήκε να έρθει στο δικό μου“…

Ούτως ειπείν, απ’ όλα τα γήπεδα σε όλες τις πόλεις όλης της Ευρώπης, ο Ζέλικο βρήκε να τα βροντήξει στο Telekom Center Athens!

Ούτε με παραγγελιά από τον χειρότερο εχθρό του δεν θα τού λάχαινε αυτό!

Να τον κλαιν’ οι ρέγκες!

Υπάρχει και άλλο ένα γεγονός το οποίο συνιστά συνωμοσία της μοίρας: το μοιραίο ματς δεν διεξήχθη στο πλαίσιο όποιας κι όποιας αγωνιστικής, αλλά της θεωρούμενης ως αποφράδος, 13ης! 

Βεβαίως η υπόθεση δεν μύριζε απλώς, αλλά βρόμαγε: βρόμαγε εδώ και μια εβδομάδα και αυτή η… μπόχα έφτασε μέχρι τα στούντιο της εκπομπής Ευρωλίγκα on Fire του SPORT24  όπου το κουβεντιάσαμε με τον Σπύρο Καβαλιεράτο και την υπόλοιπη συμμορία μετά τις ήττες της Παρτίζαν από τη Φενέρμπαχτσε στο Βελιγράδι και τον Παναθηναϊκό στο Μαρούσι.  

Προχθές το βράδυ στη διάρκεια του αγώνα και στη συνέντευξη Τύπου ο εννεάκις πρωταθλητής Ευρώπης και αδιαμφισβήτητος «Άρχοντας των δαχτυλιδιών» ενέπιπτε στη φάση που ορίζεται με την έκφραση «να τον κλαιν’ οι ρέγκες»!

Δεν τον έκλαψαν μόνο, τον θρήνησαν κιόλας!!!

Όταν ρωτήθηκε για την κατάρρευση της ομάδας του στο δεύτερο ημίχρονο, σήκωσε τα χέρια ψηλά: «Δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος. Ειλικρινά δεν  ξέρω ποιος είναι ο λόγος, ειλικρινά δεν ξέρω» αποκρίθηκε. 

Η μεγάλη απόφαση του 1991

Είμαι βέβαιος πως θα πέρασε το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής του, δυσκολότερο και από εκείνο του Μαΐου του 1991, όταν έμεινε ξάγρυπνος μέχρι να ριφθεί ο κύβος και να αποφασίσει ότι θα έλεγε το «όχι» στον Ντούσαν Ίβκοβιτς  και το «ναι» στον Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς και στον Μιλένκο Σάβοβιτς.

Εκείνο το βράδυ στριφογύριζε σαν το… αρνί στη σούβλα και ξημερώματα καταστάλαξε ότι θα αποσυρόταν (και ως εκ τούτου θα αποχωρούσε από την Εθνική ομάδα) από την ενεργό δράση και θα αναλάμβανε την τεχνική ηγεσία της Παρτίζαν, την οποία έμελλε να οδηγήσει αυθωρεί και παραχρήμα στον θρόνο της Ευρώπης.

“Ή τρελός ή μεθυσμένος”!

“Ζέλικο είσαι ή τρελός ή μεθυσμένος”» του είπε η σύζυγος του, η Βέσνα που έμεινε αποσβολωμένη από την απόφαση του, αλλά πείσθηκε ότι ήταν οριστική όταν τον είδε να φεύγει αξημέρωτα από το σπίτι για να πάει στο αεροδρόμιο και να πει τα καθέκαστα στον Ντούντα, μιας και η Εθνική ομάδα της Γιουγκοσλαβίας που προετοιμαζόταν για το EuroBasket στη Ρώμη, αναχωρούσε για να συμμετάσχει στο Τουρνουά SuperCup στη Γερμανία! 

Δεν ξέρω εάν η παραίτηση του αποτελεί ομολογία ήττας και δήλωση αδυναμίας να αναστρέψει την κατάσταση: στα 34 χρόνια της καριέρας του δεν παραιτήθηκε ποτέ και από καμιά ομάδα μεσούσης της σεζόν, καθώς με τις επιτυχίες του απέκτησε το προνόμιο να φύγει όπου, όποτε και όπως ήθελε…

Πάντοτε, εκτός από χθες! 

Οι αρχές, οι αξίες και τα εκτρώματα!

Ανέκαθεν, όλα αυτά τα χρόνια, οι ομάδες που κατηύθυνε ήταν «δικές του» και ανταποκρίνονταν στη φιλοσοφία, στις αρχές και στις αξίες του: τις θωρούσες να αγωνίζονται και να λειτουργούν και καταλάβαινες ποιος τις δημιούργησε και ποιος τις κατηύθυνε.

Ο κανόνας βεβαίως έχει τις εξαιρέσεις του οι οποίες στην προκειμένη περίπτωση απέβησαν εκτρώματα! 

Το ερώτημα στέκει: ο Ομπράντοβιτς αποχωρεί από την Παρτίζαν ή παρατάει το προπονητιλίκι; 

Αποσύρεται και φεύγει οριστικώς και αμετακλήτως από το μπάσκετ ή θα κάνει μια… «αγρανάπαυση» όπως έλεγε και ο συχωρεμένος ο Ιωαννίδης για να επιστρέψει κάπου αλλού;

Και πού; Πότε; Πώς; 

Το μπιτσόμπαρο στην Πάρο

Άγνωσται αι βουλαι του, άβυσσος η ψυχή του και αυτή τη στιγμή κανείς δεν μπορεί και δεν νομιμοποιείται κιόλας να ερμηνεύσει τις σκέψεις του και να προκαταβάλει τις διαθέσεις και τις αποφάσεις του. 

Απλά, σκέπτομαι ότι στα 65 του, ο Ζέλικο μπορεί να κρίνει πως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα…

Σε ανύποπτο χρόνο , σε μια συνέντευξη μας, μού είχε εκμυστηρευθεί πως “όταν αποσυρθώ, θα έρθω μόνιμα στην Πάρο και θα ανοίξω ένα μπιτσόμπαρο”!

Εβίβα και καλή καρδιά, λοιπόν!