Η μάχη με την Τουρκία θα κόψει ανάσες, αλλά και θα απογειώσει την Ελλάδα

Ο προηγούμενος ημιτελικός για την Εθνική Ανδρών ήταν πριν από 16 χρόνια έγινε στο Κατοβίτσε. Η Ισπανία των αδερφών Γκασόλ, του Ναβάρο, του Γιουλ και του Ρούντι -άπαντες αρκετά νεαροί και έτοιμοι να οδηγήσουν τη φούρια ρόχα στο πρώτο της χρυσό μετάλλιο σε Ευρωμπάσκετ- είχε καθαρίσει πολύ εύκολα. Μεταξύ μας, η δική μας ομάδας, σκεφτόταν περισσότερο το μικρό τελικό και ένα μετάλλιο που πλησίαζε σχεδόν από το πουθενά.

Χωρίς τους Παπαλουκά, Διαμαντίδη το ελληνικό συγκρότημα στηρίχθηκε στον οίστρο του Βασίλη Σπανούλη που έκανε ένα τρομερό τουρνουά και μπήκε στη ζώνη των μεταλλίων, αποκλείοντας την Τουρκία.

Οι γείτονες που είχαν μια εξαιρετική ομάδα με επικεφαλής τον τωρινό πρόεδρο της ομοσπονδίας τους Χίντο Τούρκογλου κι ακόμα τους Τουντσερί, Αρσλάν, Ιλιασόβα, Ονάν, είχαν υψηλές βλέψεις με τον μεταξύ μας αγώνα της προημιτελικής φάσης να σπάει καρδιές.

Το τρίποντο του Πρίντεζη, η ισοφάριση του Αρσλάν ακριβώς με την εκπνοή της κανονικής περιόδου, το 75-69 υπέρ της Ελλάδας σχεδόν ένα λεπτό πριν από το τέλος της παράτασης, τα παιδαριώδη λάθη των παικτών μας, μέχρι το τελευταίο άστοχο τρίποντο από τους Τούρκους, έκοβαν την ανάσα…

Τελικά το ταμπλό έγραψε 76-74 και η Ελλάδα με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας έμπαινε στους “4”. Αργότερα θα νικούσε τη Σλοβενία στον μικρό τελικό σε ένα επίσης πολύ αγχωτικό παιχνίδι και θα έπαιρνε το χάλκινο μετάλλιο. Κανείς δεν υποψιαζόταν ότι θα ήταν και το τελευταίο μας…

Προφανώς και ο σπουδαιότερος αγώνας ήταν αυτός που χάρισε στην Εθνική την τρίτη θέση, αλλά αν δεν νικούσε τους Τούρκους δεν θα έφτανε ως εκεί. Θυμηθείτε πως είχαμε επικρατήσει σε εκείνο το θρίλερ

Ένα χρόνο αργότερα η Τουρκία έπαιρνε κι αυτή μετάλλιο (το ασημένιο) στο Παγκόσμιο Κύπελλο που διοργάνωσε στην Κωνσταντινούπολη, παίρνοντας και τη ρεβάνς από την Ελλάδα για την ήττα της στην Πολωνία και από τότε αμφότεροι οι μονομάχοι του μεγάλου ημιτελικού ψάχνουν κάτι που θα συνεγείρει το μπάσκετ σε εθνικό επίπεδο.

Γιατί σε συλλογικό χόρτασαν και οι δυο χώρες…

Έχω την αίσθηση ότι ο ημιτελικός της Παρασκευής (12/9) θα κόψει ξανά τις ανάσες όλων.

Δεν ξέρω αν θα έχει τέτοιο φινάλε, ελπίζουμε όλοι ότι στο τέλος θα χαμογελάμε, οι ισορροπίες, ωστόσο, πριν από το τζάμπολ είναι λεπτές και τα προγνωστικά ανοιχτά.

Η Ελλάδα έρχεται με φόρα. Με μια ομάδα που έχει πετύχει όλους τους στόχους της, απέφυγε τις γκάφες πλην της ήττας από τη Βοσνία και βελτίωσε το παιχνίδι της από αγώνα σε αγώνα.

Παίρνοντας ό,τι της έδινε ο κάθε αντίπαλος η Εθνική και μέχρι στιγμής εμφάνισε σε αυτό το Eurobasket:

• Τον ανίκητο Γιάννη Αντετοκούνμπο που παίζει καλύτερα από ποτέ σε μια μεγάλη διοργάνωση, λάμπει το μάτι του και δεν σταματιέται από κανένα.
• Μια ομάδα η οποία υποστηρίζει τον μέγκα σταρ του ΝΒΑ σε μια αμφίδρομη διαδρομή, ωστόσο, καθώς είναι η πρώτη φορά ίσως από τότε που ο Γιάννης φόρεσε τα γαλανόλευκα της ανδρικής ομάδας μοιάζει τόσο ενσωματωμένος στην ομαδική λειτουργία.
• Στηρίζεται σε δυο μεγάλες προσωπικότητες πάνω στο παρκέ, όπως ο Κώστας Παπανικολάου και ο Κώστας Σλούκας, αλλά χάρη στην προπονητική φιλοσοφία του Βασίλη Σπανούλη, αναδεικνύει κάθε φορά και διαφορετικούς πρωταγωνιστές πλην φυσικά του μόνιμου σε αυτό το ρόλο, Γιάννη.
• Παίρνοντας άριστα στην τακτική προετοιμασία, ο Σπανούλης είναι ακόμα καλύτερος στην πνευματική ετοιμότητα της ομάδας.
• Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο που μπήκε στο παραπέντε στην ομάδα έδωσε τις δικές του βοήθειες στην πρώτη φάση, ο αδερφός του Κώστας ήταν ο παίκτης αποκάλυψη στον κρίσιμο προημιτελικό με τη Λιθουανία, εκεί που έλαμψε και βρόντηξε το χέρι του Βασίλη Τολιόπουλου. Αλλά κι ο μικρότερος σε ηλικία παίκτης της ομάδας, ο Αλέξανδρος Σαμοντούροβ, παίζει σαν να έχει στην πλάτη του καντάρια εμπειρίας…

Συν τοις άλλοις η Εθνική έχει βρει ρυθμό, δεν πτοείται από τα εμπόδια που της βάζουν οι αντίπαλοί της και κάθε φορά, προχωρώντας μεθοδικά αλλά και αποφασισμένα.

Η γοητευτική Τουρκία και το άγχος της

Η Τουρκία δεν πήγε στο Eurobasket με την στάμα του φαβορί. Έγινε όμως μέσα από τη διαδικασία της διοργάνωσης, το σπουδαίο μπάσκετ που έπαιξε, τη νίκη της φυσικά επί της Σερβίας και βέβαια το τεράστιο ταλέντο που ξεχειλίζει από τη φανέλα του Αλπερέν Σενγκούν.

Την προηγούμενη φορά που ο άσος των Χιούστον Ρόκετς έπαιξε εναντίον της Εθνικής Ελλάδας ήταν πριν από τέσσερα χρόνια στο προολυμπιακό του Καναδά, όταν ετοιμαζόταν να μετακομίσει στο ΝΒΑ. Είχε αναδειχθεί MVP του τουρκικού πρωταθλήματος με την Μπεσίκτας, όλοι μιλούσαν για την προοπτική της εξέλιξης του.

Το πως εξελίχθηκε το βλέπουμε όλοι μας σε αυτό το Ευρωμπάσκετ. Ένας τεράστιος παίκτης, που απειλεί διαρκώς το καλάθι, έχει μοναδική αίσθηση του γηπέδου είτε σκοράροντας, είτε πασάροντας, μαζεύει τα ριμπάουντ και κάνει την Εθνική Ομάδα της Τουρκίας μια κλάση καλύτερη.

Ο Αταμάν έχει προσαρμόσει το παιχνίδι πάνω του, αλλά συγκρότησε και μια ομάδα που υποστηρίζει απόλυτα τον Σενγκούν και το υψηλό τέμπο στο οποίο αγωνίζεται.

Ο Σέιν Λάρκιν παίζει καλύτερα από ποτέ μέσα στη σεζόν, πιο ανανεωμένος, δημιουργός και εκτελεστής μαζί, ο Φουρκάν Κορκμάζ ξανάνιωσε, οι παίκτες που αγωνίζονται στο τουρκικό πρωτάθλημα (Σιπαχί, Χαζέρ, Οσμανί) έχουν ρόλο και σημαντική παρουσία σε όλο το σύστημα και ο Οσμάν τρέχει ακατάπαυστα.

Μόνο, που ο φόργουορντ του Παναθηναϊκού, τραυματίστηκε στον προημιτελικό με την Πολωνία και η συμμετοχή του μοιάζει αμφβίβολη.

Σίγουρα το τουρκικό επιτελείο γιατρών και φυσιοθεραπευτών θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τον ετοιμάσει εν όψει του ημιτελικού, ωστόσο, ακόμα κι έτσι δεν θα’ ναι στο 100% των δυνατοτήτων του.

Η Τουρκία έχει ύψος, βάζει την μπάλα στο ζωγραφιστό, όπου εκτός του Σενγκούν υπάρχει και ο ΝΒΑερ με τους Σίξερς, Μπόνα ενώ σουτάρει καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα (44.6% τρίποντο, η Ελλάδα είναι δεύτερη με 39.1%) έχει όμως και μια αδυναμία. Όταν αρχίζουν τα ζόρια έχει εύθραυστη ψυχολογία και κάνει λάθη.

Αυτό θα προσπαθήσει να το εκμεταλλευτεί η Ελλάδα. Να χτυπήσει στο ψαχνό και να απογειώσει την πορεία της με μια επική πρόκριση σε τελικό, είκοσι χρόνια μετά το έπος του 2005, όπου πιθανότατα θα αντιμετωπίσουμε τη Γερμανία.

Κι η Φινλανδία βέβαια δεν θα μας κακοπέσει. Ας μην προτρέχουμε, ωστόσο. Προέχει η Τουρκία, ο Αταμάν και ο Σενγκούν.