Η Μαριέλλα, ο Χακίμ και μια αγάπη για το καλοκαίρι

Πέντε πάνω, πέντε κάτω, δεν θα τα χαλάσουμε βρε αδερφέ.

Χθες το βράδυ (Ελλάδα-Ελβετία στην πρεμιέρα του 40ού EuroBasket γυναικών) το SPORT24 εκτιμούσε ότι στις εξέδρες του ΣΕΦ βρίσκονταν 7.000 θεατές και όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους της αναμέτρησης, η ΕΟΚ ανακοίνωσε την ακρίβεια του πράγματος…

Την πολλά ή ολίγα (αυτό θα φανεί απόψε, το Σάββατο και στο επέκεινα) υποσχόμενη πρεμιέρα της ελληνικής ομάδας παρακολούθησαν 6.895 νοματαίοι.

Τούτου δοθέντος, 105 πάνω, 105 κάτω, ούτε εδώ θα τα χαλάσουμε!

Τα νούμερα είναι νούμερα, μηδέ παρεμπιπτόντως των 27 ασίστ εξαιρουμένων: επισήμανε αυτή την επίδοση ο Πέτρος Πρέκας προσδοκώντας ότι αυτός ο δημιουργικός οίστρος δεν θα καταγραφεί άπαξ, αλλά θα έχει και συνέχεια.

Η Ρουμανία και το κάρφωμα του Ρεντζιά στη μούρη του Ντίβατς

Τα νούμερα είναι νούμερα, αλλά θαρρώ-θού Κύριε φυλακήν τω στόματι μου-ότι στις 3 Ιουνίου του μακρινού 1987, την αντίστοιχη πρεμιέρα της Εθνικής ανδρών με τη Ρουμανία, στο ίδιο γήπεδο, την είχαν παρακολουθήσει λιγότεροι θεατές! 

Οκτώ χρόνια αργότερα, στις 21 Ιουνίου του 1995, που η Εθνική, στην πρεμιέρα του δεύτερου εν Ελλάδι EuroBasket, το ΟΑΚΑ ήταν πήχτρα αλλά το αγώι ξυπνάει τον αγωγιάτη…

Το εννοώ αυτό, διότι εκείνο το βράδυ η Εθνική αντιμετώπιζε τη Γιουγκοσλαβία από την οποία ηττήθηκε με 84-80 στην παράταση, έχοντας ως απροσδόκητο πρωταγωνιστή τον 19χρονο Ευθύμη Ρεντζιά ο οποίος μερικές μέρες αργότερα θα σάρωνε τα πάντα στο διάβα του στο ίδιο γήπεδο, οδηγώντας την Εθνική Εφήβων στο θρόνο του Μουντομπάσκετ.

Είχε καρφώσει κιόλας στη μούρη του Βλάντε Ντίβατς ο Τρικαλινός σέντερ και απογείωσε τη λίμπιντο του φιλοθεάμονος κοινού.

Η Μαριέλλα, ο μπαμπάς και το Νο 34 του Χακίμ

Η Μαριέλλα δεν κάρφωσε χθες, πού να πάρει η οργή! Δεν κάρφωσε, αλλά έκανε όλα τα αποδέλοιπα, συμπεριλαμβανομένης και μιας και εξόχως καλλιτεχνικής  κίνησης που επιβεβαίωσε κιόλας το παρατσούκλι που κουβάλαγε ο μπαμπάς της.

Τον Παναγιώτη Φασούλα, εκτός των άλλων τον αποκαλούσαμε και «Βιρτουόζο» και η θυγατέρα του φροντίζει να τιμά την κληρονομιά που της άφησε, το δίχως άλλο.

Δεν είναι μονάχα η κληρονομιά του «Πάνι», αλλά και η αύρα του «Hakeem the Dream»!

Τι δουλειά έχει ο Ολάζουον σε αυτή την υπόθεση;

Πριτς που δεν έχει!

Έχει και παραέχει, εξ ου και το νούμερο φορά στη φανέλα της η… Φασουλίνα. 

Το Νο 34 δεν το επέλεξε λόγω του Γιάννη Αντετοκούνμπο ή του Σακίλ Ο’ Νιλ, αλλά έφαγε μια ξαφνική φλασιά και στο καπάκι  προέκυψε και η αριθμητική συναστρία με τον Χακίμ Ολάζουον, που έγινε το ίνδαλμα της και για χάρη του πούλησε το Νο 10 και το Νο 13 του πατέρα της.

“Την ημέρα που έπρεπε να διαλέξω νούμερο στο Boston College, έβλεπα συνεχώς αυτόν τον αριθμό γύρω μου και θεώρησα ότι ήταν σημαδιακός και θα αποδεικνυόταν τυχερός» μου είχε αποκαλύψει πριν από επτά χρόνια… 

Τότε δεν ήξερα ότι αυτό ήταν το νούμερο του Ολάζουον, αλλά όταν το έμαθα σκέφτηκα ότι είχα κάνει την καλύτερη επιλογή. Τον είδα σε βίντεο και έμεινα άφωνη με την τεχνική και την πλαστικότητά των κινήσεων του”.

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στον Νιγηριανό σέντερ (Ρόκετς 1984-2001, Ράπτορς 2001-2002), αυτός ήταν ο αγαπημένος παίκτης και του συχωρεμένου του Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος τον θεωρούσε ως τον κορυφαίο σέντερ στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ.

Ο  Ιερός Ναός του ΣΕΦ και ο χαμός στα παρκινγκ

Έχω κι άλλα ράμματα για τη γούνα της Μαριέλλας, αλλά επιφυλάσσομαι με την ελπίδα ότι η ίδια και οι συντρόφισσες της στην Εθνική ομάδα θα μας χασομερήσουν ως το τέλος της διοργάνωσης η αυλαία της οποίας άνοιξε χθες στο γήπεδο που το 1987 έγινε ο Ιερός Ναός και ο προσκυνηματικός χώρος του ελληνικού μπάσκετ.

Ροβόλησα λοιπόν κατά Νέο Φάληρο μεριά και πολύ το χάρηκα ου έκανα πάνω από μισή ώρα για να βγω από το παρκινγκ.

Κάτι σήμαινε αυτό, διάβολε : κάτι που απόψε (στον αγώνα με τη Γαλλία) και περισσότερο το Σάββατο στο ντέρμπι πρόκρισης με την Τουρκία, θα γίνει πολύ πιο δυνατό!

Είδα κόσμο και κοσμάκη: μπαμπάδες, γιους και κυρίως μαμάδες και κόρες!

«Cherchez la femme», λοιπόν: τις γυναίκες τις αναζητήσαμε και τις βρήκαμε παντού!  

Εάν αυτό το τσιτάτο δεν το είχε λανσάρει πρώτος το 1854 ο Αλέξανδρος Δουμάς (ο πρεσβύτερος, ο πατήρ ντε) στο μυθιστόρημα του «Οι Μοϊκανοί των Παρισίων» θα μπορούσε να το επινοήσει ο Ανδρέας Ζαγκλής χθες!

Ο μεγάλος νταλκάς του Ζαγκλή

Ανακατεύω και τον Έλληνα Γενικό Γραμματέα της FIBA σε αυτή την υπόθεση όχι μοναχά λόγω της παρουσίας του στο ΣΕΦ, αλλά και για έναν επί πλέον λόγο…

Κάθε Γενικός Γραμματέας στην ιστορία της FIBA, η οποία μάλιστα ιδρύθηκε σαν χθες (18 Ιουνίου 1932) στη Γενεύη, είχε τον δικό του… νταλκά!

• Ο Γουίλιαμ Τζόουνς (1932-1976) ήθελε να βάλει το μπάσκετ σε μια τάξη και να το δει να παίζεται στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
• Ο Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς (1976-2003) έδωσε μεγάλη έμφαση στην προσέγγιση των δυο κόσμων και στη δημιουργία γεφυρών με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. 
• Ο Πάτρικ Μπάουμαν στη σχετικώς βραχύβια, λόγω του αδόκητου θανάτου, θητεία του (2003-2018) εστίασε στην εξάπλωση του 3×3 που επίσης εντάχθηκε στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων, ωστόσο δεν ζούσε για να το δει το 2021 στο Τόκιο. 
• Ο Ανδρέας Ζαγκλής (2018-) έχει δηλώσει πολλάκις και κατ’ επανάληψιν ότι ένα από τους βασικούς στόχους του είναι η εξάπλωση και η αύξηση της δημοτικότητας του μπάσκετ γυναικών.

Τα γυναικεία εσώρουχα και ο εξαγνισμός

Μπάσκετ γυναικών, όχι γυναικείο μπάσκετ: αυτό μού το έμαθε ο δάσκαλος μου στη δημοσιογραφία, ο Χρήστος Ράπτης πού έλεγε ότι “δεν υπάρχει ρε σκερβελέδες, γυναικείο μπάσκετ, γυναικείο ποδόσφαιρο, γυναικείο βόλεϊ και δεν συμμαζεύεται: γυναικεία είναι μόνο τα εσώρουχα“!!!   

Είδα λοιπόν στην είσοδο και στην έξοδο από το ΣΕΦ και φυσικά στις εξέδρες γυναίκες που πήγαν για να δουν γυναίκες!

Σαν συνέδριο φεμινιστριών ένα πράγμα! 

Αστειεύομαι το αποσύρω αυτό για να μην παρεξηγηθώ: βασικά είδα έναν κόσμο που μετά την έκκριση τοξικότητας και τα όσα συνέβησαν στους πρόσφατους τελικούς του Πρωταθλήματος, αναζητούσαν τον… εξαγνισμό από τις αμαρτίες!

Ασφαλώς δεν πρόκειται για το ίδιο κοινό…

Δεν έχω στόχο σε αυτό το κείμενο να αντιπαραβάλλω τους μεν με τους δε, έτερον εκάτερον… 

Το ζητούμενο είναι εάν αυτή η διαφορετική και εξόχως όμορφη η εικόνα της εξέδρας, όπως είχε συμβεί στο ίδιο γήπεδο και στο περσινό Προολυμπιακό Τουρνουά μπορεί να αποτελέσει τον κανόνα και όχι την εξαίρεση

Δυστυχώς η απάντηση είναι “όχι”!

Το unisex μπάσκετ και η ψυχαγωγία

Είτε ως μειοψηφία, είτε ως σιωπηλή πλειοψηφία ο κόσμος που συρρέει αυτές τις μέρες στο ΣΕΦ γουστάρει να βλέπει μπάσκετ, ανεξαρτήτως φύλου και ηλιακής κατηγορίας: ανδρών, γυναικών, εφήβων, νέων, νεανίδων, κορασίδων, παίδων και πάει λέγοντας…

Το unisex μπάσκετ, το μπάσκετ που το βλέπουν για να ευχαριστιούνται, να χαίρονται, να ψυχαγωγούνται, όχι για να το αποστρέφονται και να το μισούν με όλα όσα συμβαίνουν εντός, εκτός και επί τα αυτά. 

Εν κατακλείδι και ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί απόψε με τη Γαλλία, μεθαύριο με την Τουρκία  και τι θα αποφέρει η… λυπητερή στο τέλος της διοργάνωσης, το μπάσκετ των γυναικών έχει μια μεγάλη ευκαιρία, που δεν πρέπει να την απεμπολήσει και μάλιστα μπιρ παρά!

Να μην είναι μια αγάπη μόνο για το καλοκαίρι… 

Έπειτα από 22 χρόνια (EuroBasket 2003) στα κορίτσια αυτής της γενιάς έλαχε ο κλήρος της μοίρας να πετάξουν πιο ψηλά την μπάλα που βαστάνε: όχι σώνει και καλά πιο ψηλά από την τέταρτη θέση του 2017 και την πέμπτη του 2009, αλλά πιο ψηλά από εκεί που (δεν) έχει η κοινή γνώμη το μπάσκετ γυναικών. 

Υπήρξα κιόλας αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς στις σχετικές δηλώσεις της Ελεάννας Χριστινάκη και της Πηνελόπης Παυλοπούλου που ήταν όχι απλά χαρούμενες, αλλά εκστασιασμένες με την παρουσία του κόσμου, γνωρίζοντας ότι στα επόμενα δυο ματς θα τη δουν να αυξάνεται να πληθύνεται. 

Θέλουν όλες τους να ανέβουν όσο ψηλότερα γίνεται, να προσελκύσουν περισσότερα κοράσια στα γήπεδα και να ανταποκριθούν στη μεγάλη αγκαλιά που άνοιξε ο κόσμος…

Θέλουν επίσης (αν και γνωρίζουν καλά πόσο δύσκολο είναι) να διαψεύσουν ένα ωραίο τραγούδι που έγραψε ο Γιώργος Παπαστεφάνου, μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός και ερμήνευσε η Καίτη Χωματά…

Δεν συμβιβάζονται, δεν δέχονται το “μια αγάπη για το καλοκαίρι θα ‘μαι κι εγώ…“