Η Φινλανδία έστειλε το μήνυμα και στη Εθνική Ελλάδας: Τίποτα δεν είναι εύκολο στα νοκ άουτ όσο και αν οι οιωνοί είναι υπέρ σου

Παλιότερα (πολύ παλιότερα, για την ακρίβεια) το Ισραήλ ήταν ένας κακός δαίμονας της Εθνικής Ομάδας. Εκεί στη δεκαετία του 70 και στις αρχές του 80, οι Ισραηλινοί βρήκαν από τη μαγιά της Μακάμπι (στην αρχή Μπρόντι και Μποατράιτ, μετά Μπέρκοβιτς, Αροέστι, Λου Σίλβερ και στο τέλος ο Τζάμσι) έφτιαξαν μια καλή Εθνική Ομάδα που το 1979 μάλιστα πήρε το αργυρό μετάλλιο στο Τορίνο, χάνοντας στον πόντο από τη Γιουγκοσλαβία (78-77).

Σε τέσσερα Ευρωμπάσκετ (1967, 75, 81) το Ισραήλ μας είχε του χεριού της, με εξαίρεση εκείνο του 1969 όταν αείμνηστος Γιώργος Κολοκυθάς είχε σκοράρει 32π και η Εθνική επικρατούσε με 95-62. Μας είχε στοιχίσει και η ήττα στο Μουντομπάσκετ 86 (στη δεύτερη φάση) αλλά σταδιακά και μετά τον άθλο του 1987 η Ελλάδα άρχισε να ανεβάσει στροφές και να ξεπερνάει εμπόδια τέτοιων ομάδων.

Το ισραηλινό μπάσκετ, άλλωστε, άργησε πολύ να ξαναβγάλει μια χρυσή γενιά όπως εκείνη των 70s. H δική μας μόλις είχε αρχίσει να μεσουρανεί και θα συνέχιζε για αρκετά χρόνια. Παρόλα αυτά το 1993 ο κοντοπίθαρος Άντι Γκόρντον, σκόραρε 35π με 8/8 (!) τρίποντα είχε οδηγήσει το Ισραήλ σε μια ακόμα νίκη σε Ευρωμπάσκετ. Εκείνο του 93, εν προκειμένω στην Καρλσρούη, μόλις στη δεύτερη αγωνιστική της διοργάνωσης.

Ευτυχώς για την Ελλάδα η ήττα αυτή δεν έπαιξε επί της ουσίας ρόλο στην πορεία μας μέχρι τον μικρό τελικό. Αντίθετα η νίκη του 2005, στον πρώτο -καλή ώρα- αγώνα νοκ άουτ άνοιξε το δρόμο για το χρυσό!

Για να μπει η ομάδα στους “8” έπρεπε να παίξει μπαράζ με το Ισραήλ όπως όριζε το τότε σύστημα, ανάμεσα στους δεύτερους και τους τρίτους των γκρουπ της πρώτης φάσης. Γενικώς η Εθνική στην πρώτη φάση στη Χάλα Παϊονίρ αγκομαχούσε ακόμα κι όταν νικούσε. Το μπαράζ δεν διέφερε, καθώς το Ισραήλ έπαιζε -ως συνήθως- ξύλο το δίδυμο Παπαλουκά-Διαμαντίδη είχε μόλις 2π με 1/13 σουτ και στο 30 το σκορ ήταν 49-41.

Χρειάστηκε ένα τέλειο ματς από τον Νίκο Ζήση (23π με 5/6δ, 2/4τρ, 7/8β και 6 ασίστ) ένα νταμπλ-νταμπλ του Λάζαρου Παπαδόπουλου (19π-10ρ) και άλλοι 12π από τον Μιχάλη Κακιούζη για να έρθει το πολυπόθητο 67-61 και να ανασάνουμε ομαδικώς. Κάποια στιγμή το άγχος είχε φτάσει στο κατακόρυφο και ο Ζήσης περνώντας από τα δημοσιογραφικά ψιθύρισε “μην ανησυχείτε, θα κερδίσουμε”…

Γιατί τα λέμε όλα αυτά;

Προφανώς δεν παίζει μπάσκετ η παράδοση, αλλά καλό θα είναι να την διαβάζουμε και να τη θυμόμαστε. Το Ισραήλ διαχρονικά είναι μια ομάδα που παλεύει σε κάθε διεκδίκηση, ανεξαρτήτως ποιότητας, αδιαφορώντας κυνικά για το θέαμα.

Η ομάδα που κατέβασε φέτος στο Ευρωμπάσκετ έχει τέτοια στοιχεία. Διαθέτει, όμως, και ένα πολύ ταλαντούχο ΝΒΑερ όπως ο Ντένι Αβντίγια, που στα πρώτα πέντε ματς τελείωσε με μ.ό 24.4 και 7.6ρ. Δίπλα του, ο Γιαν Μαντάρ που έκανε όνομα τα τελευταία χρόνια στην Ευρωλίγκα, με 10.2π και 6.6ρ, ο φορμαρισμένος Ρομάν Σόρκιν της Μακάμπι (16.3π -6ρ) και ο Τόμερ Γκίνατ στο τουρνουά της ζωής του (10.4π-7.8ρ για τον πάουερ φόργουορντ της Χάποελ Τελ Αβίβ) συγκροτούν την τετράδα που χρήζει πολύ μεγάλης προσοχής από την ελληνική άμυνα.

Δίπλα τους οι υπόλοιποι παίκτες του κόουτς Μπελτ-Χαλάμι (δυο χρυσά στα Ευρωμπάσκετ U-20, το 2018 με τη Γερμανία και το 2019 με το Ισραήλ) κερδίζουν μικρές και μεγάλες μάχες πάνω στο παρκέ. Όπως έκαναν στο ματς με τη Γαλλία όταν ολοκλήρωσαν ιδανικά μια από τις πιο ηχηρές εκπλήξεις του φετινού Ευρωμπάσκετ…

Ναι άλλα είμαστε καλύτεροι

Αν δει κανείς, πάντως, τους αριθμούς στη στατιστική θα διαπιστώσει ότι η Ελλάδα με εξαίρεση τα ριμπάουντ (37.4-34.8 για τους Ισραηλινούς) φαίνεται και είναι καλύτερη. Σκοράρει περισσότερο, δίνει πιο πολλές πάσες, είναι πολύ πιο εύστοχη από τη γραμμή του τρίποντου.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι αντίπαλοί μας θα τα παρατήσουν εύκολα. Ακόμα κι αν προηγηθούμε και πάρουμε διαφορές είναι βέβαιο ότι θα τα δώσουν όλα για να επιστρέψουν. Η Εθνική εκτός από τις αποστάσεις και τις συνεργασίες στην επίθεση όταν ο Γιάννης παίρνει την μπάλα θα χρειαστεί -πιο πολύ από κάθε άλλη φορά μέχρι τώρα- να παίξει όσο το δυνατόν πιο δυνατή (και σκληρή) άμυνα.

Αν πιστεύει κανείς στους οιωνούς τότε μια νίκη επί του Ισραήλ θα μας ανοίξει το δρόμο για τα προημιτελικά, όπου ήδη μας περιμένει η (φιλόδοξη, έστω και λαβωμένη από τον τραυματισμό του Γιοκουμπάιτις) Λιθουανία.

Ας έχουμε όμως και το νου μας μην ξεπεταχτεί κανένας Γκόρντον από το πουθενά.

Το ματς όπως όλοι οι πρώτοι αγώνες της φάσης των “16” δεν είναι εύκολο. Όλοι έχουν τα δικά τους όνειρα και φιλοδοξίες στη διοργάνωση. Η Φινλανδία έκανε το μπαμ ρίχνοντας στο καναβάτσο την Σερβία που φαίνεται ότι δεν θα πάρει … ποτέ ξανά χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ.

Η Πορτογαλία, θεωρητικά η πιο αδύναμη ομάδα σε αυτή τη δεύτερη φάση, έβγαλε το λάδι των Γερμανών σχεδόν μέχρι το 30. Οι Τούρκοι τα βρήκαν σκούρα με τη Σουηδία, ενώ οι Λιθουανοί δεν πτοήθηκαν από την έδρα των Λετονών.

Η δική μας ομάδα, πάντως, έχει αποδείξει ότι σκέφτεται τη διοργάνωση αγώνα με τον αγώνα, δε λέει μεγάλα λόγια και είναι προσηλωμένη στον στόχο της…

Στην πρώτη φάση στην Κύπρο, με εξαίρεση το ματς με τη Βοσνία, όλα πήγαν κατ’ ευχήν. Φεύγοντας, βέβαια, από τη Λεμεσό, το ελληνικό συγκρότημα χάνει τη ζεστασιά και την αίσθηση ότι έπαιζε εντός έδρας. Καμιά φορά, πάντως, κάτι τέτοιο μπορεί να είναι και καλύτερο…

ΥΓ: Να συμφωνήσουμε για το προφανές. Με τα όσα συμβαίνουν στη Γάζα το Ισραήλ κανονικά θα έπρεπε να έχει την τύχη της Ρωσίας που δικαίως αποκλείστηκε από τις διεθνείς διοργανώσεις μετά την εισβολή της στην Ουκρανία. Η διεθνής κοινότητα, πολλές φορές, κρίνει με δυο μέτρα και δυο σταθμά. Από την άλλη δεν πρόκειται να λυτρωθεί ο παλαιστινιακός λαός επειδή η Ελλάδα θα νικήσει το Ισραήλ στο Ευρωμπάσκετ, που έτσι κι αλλιώς πάντως πρέπει να το κάνει! Οι Ισραηλινοί θα συνεχίσουν να αγωνίζονται κανονικά αλλά και αυτοί θα χρειαστεί να συμβιβαστούν με τις εκδηλώσεις από το κοινό απέναντί τους. Όπως με τις διαδηλώσεις κατά της γενοκτονίας σε ολόκληρο τον κόσμο…