Η Ελλάδα του Γιάννη, του “Μανόλο”, της “φτωχομάνας πάλης” και του… ΟΠΕΚΕΠΕ

Kαλά την πάμε τη φάμπρικα τούτες τις τελευταίες ημέρες, σταματημό δεν έχουν τα μετάλλια και οι παρελκόμενες φανφάρες!

Τουτέστιν, “Χαρές, πανηγύρια, τηλεοράσεις”, όπως είχε πει σε μια τηλεοπτική μετάδοση αγώνα του Μουντιαλ, ο Μανώλης Μαυρομμάτης, καλή του ώρα στον αγώνα που δίνει για να επιστρέψει στην κανονική ζωή του…

Παρεμπιπτόντως, σταματημό δεν έχουν επίσης και οι δημόσιες συγνώμες, μια από τον Σενγκούν και μια από τον Αντετοκούνμπο, ώστε να λήξει ο πόλεμος και να κηρυχθεί το moratorium…

Ζήτα μια συγνώμη ρε Ντουπλάντις!

Για να αστειευθώ κιόλας μια συγνώμη έπρεπε να τη ζητήσει και ο Αρμάντ Ντουπλάντις από τον Καραλή, διότι με τη φόρα που έχει πάρει ο Σουηδός “Superman”, δεν αφήνει όχι τον “Μανόλο”, αλλά ούτε τον Πανάγαθο που κατοικοεδρεύει κιόλας εκεί ψηλά να τον ακουμπήσει!

Πλάκα πλάκα απ’ όλα έχει μπαχτσές και μάλιστα με τάξη και αλληλουχία, όπως συμβαίνει και στη διαδικασία των απονομών: προηγήθηκε το χάλκινο μετάλλιο της Εθνικής μπάσκετ την Κυριακή στη Ρίγα, ακολούθησε το ασημένιο του Εμμανουήλ Καραλή τη Δευτέρα στο Τόκιο, χθες πήρε τη σκυτάλη ο Γιώργος Κουγιουμτσίδης στο Ζάγκρεμπ και πάει λέγοντας…

Δυστυχώς δεν πάει (και) πηδώντας, διότι τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο, οριστικοποιήθηκε ο αποκλεισμός του Τεντόγλου από τη συνέχεια του τελικού στο άλμα εις μήκος, αλλά προφανώς ο ούτως ή άλλως δαφνοστεφής Μίλτος επιφυλάσσεται για τα μελλούμενα…

Η “Επίσημη Αγαπημένη”, το “Fly Manolo” και το τρικάβαλο

Και να, λοιπόν, που η Εθνική μπάσκετ ξαναγίνεται η “Επίσημη Αγαπημένη”, να που ο Καραλής κάνει πράξη το “Fly Manolo, Fly” και έχει πια τα έξι μέτρα για… πρωινό, να που ο Κουγιουμτσίδης βαδίζει στα χνάρια του Λευτέρη Πετρούνια και του Μίλτου Τεντόγλου για να σουλατσάρει πάνω σε τρικάβαλο!

Εννοώ ότι όντας ήδη πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου, το 2028 στο Λος Άντζελες μπορεί να αξιωθεί να ανέβει και στον ολυμπιακό θρόνο, ώστε να του τριτώσει το καλό!

Να το ένα, να το άλλο, να το τρίτο, να οι Ωραίοι Έλληνες: Ωραίοι Έλληνες, όχι “Ωραίοι σαν Έλληνες”, όπως έγραψε ο Νίκος Εγγονόπουλος στον ποίημα στο οποίο υμνούσε τον Βενεζουελανό επαναστάτη Σιμόν Μπολίβαρ.

Ωραίοι Έλληνες από γεννησιμιού τους, ωραίοι Έλληνες γόνοι μεταναστών, ωραίοι ούτως ή άλλως…

Όλα ταύτα συνέβησαν μέσα σε 72 ώρες, χώρια εκείνα που προηγήθηκαν το καλοκαίρι στην υδατοσφαίριση (με το χρυσό μετάλλιο των γυναικών και το χάλκινο των ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα), στην κωπηλασία και αλλαχού…

Η κουκίδα και η Ψωροκώσταινα

Δεν είμαστε, διάβολε, ούτε η Κίνα, ούτε η Ινδία, ούτε οι ΗΠΑ, ούτε η (ευρισκόμενη σε καραντίνα) Ρωσία, ούτε καν η Γερμανία και η Τουρκία που υπερέχουν κατά πολύ σε πιθανότητες λόγω του υπερμεγέθους πληθυσμού τους.

Μια μικρή χώρα είμαστε, μια τόση δα κουκίδα στον χάρτη, μια Ψωροκώσταινα όπως αυτοσυστηνόμασταν και αυτοσαρκαζόμασταν παλιά…

Παλιά;

Η μήπως ακόμα;

Με αυτό που έγραψα δεν έχω καμιά πρόθεση να υποτιμήσω το δυναμικό και τη δυναμική της πατρίδας μας, ούτε να φανερώσω δήθεν χαμηλή αυτοεκτίμηση: τουναντίον το λέει το κορμί μας, το λέει η καρδιά μας, το λένε όλα τα ζωτικά όργανα, συμπεριλαμβανομένων βεβαίως και των… αχαμνών μας (SIC) και γι’ αυτό κιόλας ξεπερνάμε τις κάθε λογής αντιξοότητες, ανταποκρινόμαστε στις προκλήσεις και συχνά πετυχαίνουμε θαύματα!

Τα θαύματα του Καζαντζάκη

Επιζούμε, κατά πως το μαρτύρησε και ο Νίκος Καζαντζάκης σε μια συνέντευξη του στο ραδιόφωνο της Γαλλίας, το 1955: “Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα“!

Να εξομολογηθώ κάτι και αμαρτίαν ουκ έχω: Ώρες ώρες μέσα στην καταιγίδα της αθλητικής δράσης και σε πείσμα του έρωτα που τρέφω εξ απαλών ονύχων για τα σπορ, σκιάζομαι που το σκέπτομαι, μα το σκέπτομαι…

Βρε μπας και γεννάμε και παράγουμε περισσότερο αθλητισμό απ’ όσον μπορούμε να θρέψουμε και ν’ αντέξουμε;

Μπορεί ναι, μπορεί και όχι, πάμε παρακάτω…

Παρακάτω είναι τα γεγονότα που το καθένα τους έχει ξεχωριστή σημειολογία και σημασία…

Οι στοναχές και οι κραυγές ηδονής της Εθνικής

Εν αρχή ην η Εθνική μπάσκετ που καρτέραγε επί 16 συναπτά έτη να σκαρφαλώσει στο βάθρο και επιτέλους αξιώθηκε να ξορκίσει τους δαίμονες της και αντί για τις στοναχές, αυτή τη φορά να βγάλει κραυγές ηδονής!

Πανηγυρίστηκε δεόντως αυτό το χάλκινο μετάλλιο που δεν ξέρω εάν -όπως επιτάσσει η παγιωμένη εθιμοτυπία – μπορούμε να το βαφτίσουμε “χρυσό στις καρδιές μας“, αλλά δεν παύει να είναι μια πολύ σημαντική επιτυχία: όχι μονάχα διότι μας είχε κατσικωθεί στο σβέρκο σαν απωθημένο, αλλά και επειδή εντάσσεται και σε μια γενικότερη συναστρία των πλανητών (σε συλλογικό επίπεδο), με ό,τι αυτό συνεπάγεται και κομίζει στον ορίζοντα μας.

Βάστα Κατσίβελη, βάστα!

Βεβαίως ένα μετάλλιο δεν αποτελεί πανάκεια, ούτε εξασφαλίζει τη δια βίου ευημερία, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που κάποιοι εμβληματικοί παίκτες πιάνουν το πόμολο στην πόρτα της εξόδου, άλλοι έχουν χωρίσει τα τσανάκια τους με την Εθνική, άλλοι έχουν ανειλημμένες υποχρεώσεις στην περίοδο των “παραθύρων” και -για να το κάνω πιο λιανά αυτό-από τη δωδεκάδα που ανέβηκε στο βάθρο- ο μόνος ο οποίος δεν θα έχει κώλυμα είναι ο Δημήτρης Κατσίβελης.

Α, για να μην το παραλείψω: δεν γνωρίζουμε καν μετά βεβαιότητος εάν θα παραμείνει στον πάγκο ο Βασίλης Σπανούλης η αρχική σύμβαση του οποίου με την ΕΟΚ έληξε…

Eάν παραμείνει (όπως πιστεύω ότι θα συμβεί) κανένα πρόβλημα…

Χάσαμε τον Σπανούλη, χάσαμε και τον Γιάννη!

Εάν -ο μη γένοιτο αποχωρήσει-τότε χάσαμε και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος την περασμένη Κυριακή -εις επήκοον του παρακαθήμενου προπονητή- προέβη σε μια ασυνήθιστη δήλωση που -όσο κι αν στύβω το μυαλό μου-δεν θυμάμαι ανάλογη της που μάλιστα να έχει κατατεθεί δημοσίως και να ξενίζει…

“Δεν θέλω να πιέσω τον κόουτς Σπανούλη, αλλά αν δεν είναι κι αυτός εδώ, δεν θα είμαι κι εγώ. Από τη στιγμή που είναι εδώ, είμαι κι εγώ”.

Μεγάλο κομπλιμέντο αυτό για τον Σπανούλη και μια απόδειξη για κάτι που ούτως ή άλλως ήταν γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ: οι δυο τους έχουν μια πολύ στενή σχέση και ιδιαίτερους κώδικες επικοινωνίας που δεν κτίσθηκαν πέρυσι κι εφέτος, αλλά βαστάνε από χρόνια.

Το σουξέ και οι χίμαιρες (;) του Καραλή

Η υπόθεση του “Μανόλο” συνιστά ένα “Success Story” και υποκύπτω στον πειρασμό να γράψω κάτι: βλέπεις αυτό το παιδί να αγωνίζεται, να πασχίζει, να ίπταται, να χαμογελά, να αστειεύεται και σού ‘ρχεται να μουντάρεις πάνω του και να τού σκάσεις ένα φιλί!

Στα 26 χρόνια του ο Καραλής έχει κατακτήσει τουλάχιστον από ένα μετάλλιο σε όλη τη γκάμα των διοργανώσεων, από Ολυμπιακούς Αγώνες μέχρι Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα Νέων και Βαλκανιάδες.
Έχει πηδήξει 13 φορές στην καριέρα του πάνω από τα έξι μέτρα, καταπίνει σιγά σιγά τα εκατοστά, αλλά ο δόλιος είναι άτυχος διότι πέφτει πάνω στον κορυφαίο επικοντιστή στα χρονικά του σπορ που ταυτόχρονα αναγνωρίζεται ως ένας από τους καλύτερους αθλητές όλων των εποχών.

Προχθές ο Καραλής βγήκε δεύτερος με έξι μέτρα (επίδοση που είναι οκτώ πόντους κάτω από το ατομικό ρεκόρ του) και είδε τον κολλητό του, τον Ντουπλάντις, να εξαφανίζεται από τα ραντάρ, πηδώντας τριάντα εκατοστά παραπάνω!

Δεν ξέρω εάν ο “Μανόλο” νιώθει πως κυνηγάει χίμαιρες κάθε φορά που ανταγωνίζεται με τον Ντουπλάντις: ως γνωστόν, οι χίμαιρες θεωρούνται άπιαστες και φοβάμαι ότι το να προσπεράσει ο Καραλής τον συνομήλικο του, δεν εξαρτάται από τον ίδιο…

Εξαρτάται από τον λεγάμενο!

Η ατάκα του Τζόρνταν και το “Φαινόμενο”

Σε κάθε περίπτωση, εδώ ισχύει αυτό που έλεγε ο Μάικλ Τζόρνταν και έγινε κιόλας τίτλος σε ένα βιβλιαράκι που αποτελεί εγχειρίδιο στοχοπροσήλωσης και αφοσίωσης…

“Ι can’t accept not trying”, που σε απλά ελληνικά σημαίνει “Δεν δέχομαι να μην προσπαθώ”.

Η διθυραμβική τριλογία των ημερών ολοκληρώθηκε (μέχρι να ξανανοίξει ο κύκλος) με το χρυσό μετάλλιο του Γιώργου Κουγιουμτσίδη…

Τον 24χρονο Σαλονικιό παλαιστή (της ελευθέρας) τον αποκαλούν όπως κάποτε τον Βραζιλιάνο Ρονάλντο και τον Λούκα Ντόντσιτς…

“Phenomenon”!

Σπολλάτη του, διότι χθες αυτό το “Φαινόμενο” πέτυχε κάτι που δεν είχε καταφέρει κανείς Έλληνας ομότεχνος του εδώ και 121 χρόνια: αναδείχθηκε πρωταθλητής κόσμου!

Η “φτωχομάνα πάλη” και ο λόγος του Τόρτσιλ

Ανέβηκε στην κορυφή της κατηγορίας των 79 κιλών, έγραψε Ιστορία και συνυπολογιζόμενου και του χάλκινου ολυμπιακού μεταλλίου που κατέκτησε πέρυσι ο… συμπατριώτης μου από το Ρέθυμνο και τρις πρωταθλητής Ευρώπης Νταουρέν Κουρουγκλίεφ φαίνεται πως η επί δεκαετίες αποκαλούμενη “φτωχομάνα πάλη” παράγει ξανά πλούτο και μοστράρει τα καινούργια προικιά της.

Ωραία είναι όλα αυτά, λοιπόν: ωραία, κολακευτικά για τη φάρα μας και κυρίως τιμητικά για τους ίδιους τους αθλητές, τους προπονητές και όσους πασχίζουν μαζί τους.

Μονάχα αυτοί ξέρουν τι κρύβεται πίσω από κάθε επιτυχία και -για να θυμηθώ την αποφθεγματική φράση από τον εμβληματικό λόγο του Γουίνστον Τσόρτσιλ στη Βουλή των Κoινοτήτων στις 13 Μαΐου του 1940- πόσα κιλά αίμα, μόχθου, δακρύων και ιδρώτα έχουν ξοδέψει για να φτάσουν εδώ όπου βρίσκονται και τους καμαρώνουμε.

Η κακομούτσουνη, αλλά όμορφη Ελλάδα

Αυτό είναι το ωραίο πρόσωπο μιας χώρας που συχνά παρουσιάζεται υποκριτική, κυκλοθυμική, απάνθρωπη κακομούτσουνη και αποκρουστική!

Δεδομένου κιόλας πως ο αθλητισμός έχει το προνόμιο να παράγει ανεξίτηλες εικόνες και να γεννά συγκλονιστικά εναλλασσόμενα και αντικρουόμενα συναισθήματα, ό,τι καταφέρνουν οι αθλητές και οι ομάδες παίρνουν προστιθέμενη αξία.

Αυτή η υπεραξία ομορφαίνει την καθημερινότητα μας και γίνεται πολύ συχνά ένα ευχάριστο διάλειμμα στις ζορισμένες ζωές μας: προφανώς μια μεγάλη νίκη, ένα μετάλλιο, μια κούπα δεν αλλάζουν τις ζωές μας, αλλά τουλάχιστον της κάνουν αναζωογονητικές ενέσεις!

Υπάρχει, λοιπόν και μια άλλη Ελλάδα: όμορφη, χαμογελαστή, ίσως όχι πολύ δημοφιλής μέσα στον περιρρέοντα κανιβαλισμό και στα ξεφωνητά των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης…

Μια Ελλάδα που συχνά προσπαθεί να εισπνεύσει οξυγόνο βουτηγμένη στο βόθρο και αρθρώνοντας φωνή βοώντος εν τη ερήμω…

Η φωνασκούσα μειοψηφία και η σιωπηλή πλειοψηφία

Είτε πρόκειται για “μια φωνασκούσα μειοψηφία” (όπως είπε τις προάλλες ο ασίσταντ κόουτς της Εθνικής μπάσκετ, Κώστας Χαραλαμπίδης), είτε για μια σιωπηλή πλειοψηφία, υπάρχει κόσμος που έχει κεραίες τεντωμένες και αισθήσεις για να συλλαμβάνει τα γεγονότα και να αποκωδικοποιεί τα μηνύματα…

Ο κάθε Αντετοκούνμπο και οι συν αυτώ, ο κάθε Καραλής, ο κάθε Κουγιουμτσίδης, η κάθε Έλενα Ξενάκη και οι συντρόφισσες της, ο κάθε Ντίνος Γενηδουνιάς και οι συμπαίκτες του, ο κάθε ατυχήσας σήμερα Τεντόγλου αποτελούν το φωτεινό και το λαμπερό πρόσωπο της Ελλάδας που δεν γίνεται, διάβολε, να αντιπροσωπεύεται και να εξαντλεί το ρεπερτόριο της στις εγκληματικές οργανώσεις και στον ΟΠΕΚΕΠΕ!

Είναι άραγε η πατρίδα μας μια κόπια του Ιανού, δηλαδή διπρόσωπη;

Ασφαλώς δεν είναι η μόνη τέτοια, παντού υπάρχουν οι δυο όψεις, οι δυο ίδιες αλλά διαφορετικές χώρες, οι δυο Ελλάδες, όπως λέει κι ένα τραγούδι του Διονύση Σαββόπουλου ερμηνευμένο από την Ελευθερία Αρβανιτάκη, που το αλίευσα από ένα άρθρο στη χθεσινή έκδοση της εφημερίδας “Ρεθεμνιώτικα Νέα”.

“Κι οι δυο Ελλάδες σιγοπίνουν το πιοτό” λέει ένας στίχος που φτάνει και περισσεύει για να περιγράψει την αντίφαση…