Η δεύτερη διακοπή έφτασε με νίκη, ώρα πλέον να ξεκαθαρίσει η συνέχεια του Παναθηναϊκού και μετά από αυτήν

Όταν αισίως έχουμε φτάσει Οκτώβριο, στο τελευταίο παιχνίδι πριν τη δεύτερη διακοπή της σεζόν και – με την εξαίρεση της Βέρνης και το εκεί καρέ επί των Γιούνγκ Μπόις – δεν υπάρχει ούτε μία αναμέτρηση του Παναθηναϊκού, εντός και εκτός συνόρων που να μην είχε καρδιοχτύπι ως το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητή, η προσδοκία να εξελίσσονταν σε τέτοια η κυριακάτικη φιλοξενία του Ατρόμητου, κεκλεισμένων μάλιστα των θυρών στο Απόστολος Νικολαΐδης, αν δεν ήταν ουτοπική, δικαιολογημένα φάνταζε τουλάχιστον μη ρεαλιστική.

Οι πράσινοι (έχουν δείξει πως) δεν μπορούν, για διάφορους λόγους σε κάθε παιχνίδι τους, είτε αρχικά και πρώτιστα να κερδίζουν, είτε ακόμη και όποτε το κάνουν, να το κάνουν άνετα, με ένδυμα περιπάτου. Χαλαρά, στο ρελαντί, ελέγχοντας τα πράγματα ή έστω φροντίζοντας να “καθαρίσουν” νίκες, γλυτώνοντας δυνάμεις, ανάσες και παλμούς στο κόκκινο ως το τέλος.

Δεν έγινε ούτε και απόψε. Σαφώς σημαντικότερο – ειδικά προερχόμενοι από το κάζο της περασμένης Πέμπτης – πως έγινε, πως, τουλάχιστον μα και κυρίως, κέρδισαν. Αναμενόμενα νερόβραστη η εικόνα τους, συνέχεια του σοκ που προκάλεσε η προ 72 ωρών ευρωπαϊκή ανατροπή των Γκόου Αχέντ Ιγκλς, στο πρώτο ημίχρονο, σαφώς βελτιωμένη στο δεύτερο, προηγήθηκαν νωρίς (πάλι από στατική φάση), είχαν ευκαιρίες – και άξιζαν – να κλειδώσουν με δεύτερο γκολ τη νίκη και παρότι και πάλι δεν τις αξιοποίησαν, αυτή τη φορά όμως, κόντρα σε έναν παντελώς αναιμικό επιθετικά αντίπαλο, κρατώντας για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα ανέπαφη την εστία τους, το 1-0 τους έφτασε.

Για την απολύτως εύθραυστη και εξαρτώμενη από λογιών λογιών τυχαιότητες (και όχι) ψυχοσύνθεση του γκρουπ, των αποδυτηρίων, του οργανισμού, αυτή η νίκη επιτρέπει την υπογράμμιση του χαρακτηριστικότερου κλισέ σε ανάλογες περιστάσεις, αφού “εξασφαλίζει χρόνο και ηρεμία” εν όψει του δεκαπενθήμερου break για τις υποχρεώσεις των εθνικών ομάδων. Και κάπου εδώ έρχεται και η στιγμή της… αξιοποίησης αυτού του χρόνου και της ηρεμίας.

Ο Παναθηναϊκός με παιχνίδι λιγότερο και έχοντας – και αυτό είναι σημαντικό… – μόλις πέντε στο πρωτάθλημα, βρίσκεται στο -8 από την κορυφή και την πρωτοπόρο ΑΕΚ, στο -6 από τον ΠΑΟΚ και στο -5 από τον Ολυμπιακό. Δρόμος, εννοείται, υπάρχει πολύς μπροστά. Για όλα.

Καταγεγραμμένο, χιλιοειπωμένο και κυρίως αποδεδειγμένο σε διάφορες περιστάσεις τα τελευταία χρόνια πως αυτός ο ποδοσφαιρικός οργανισμός δεν μπορεί να προσφέρει την παραμικρή εγγύηση. Είτε για καλό είτε (συνηθέστερα) όχι.

Το θέμα πλέον είναι πως θέλει να τον διανύσει και πως θέλει, κρίνει πως πρέπει να πορευτεί ο Παναθηναϊκός. Κατ’ αρχάς με ποιον στο τιμόνι. Ο Χρήστος Κόντης την ευκαιρία του – αν υποτεθεί πως αυτό το διάστημα στον πάγκο του προσφέρθηκε μια τέτοια – την πήρε.

Αν ήταν λύση ανάγκης, αν η απόφαση να αναλάβει, χωρίς επίθετα να “χρωματίζουν” το διάστημα της παραμονής του (υπηρεσιακός ή όχι) ήταν μια ζαριά, ένα ευκταία καιροσκοπικό τρικ, οτιδήποτε τέλος πάντων που θα αποσυμφόριζε την πρότερη πίεση, με την ελπίδα ενός, δυο, τριών καλών αποτελεσμάτων και βελτιωμένης εικόνας, τότε μάλλον το πειστήριο είναι επαρκές.

Δεν χρειάζεται το μάλλον αδέξιο – αλλά και ενδεικτικό της ανάγκης το.. πάμε και όπου βγει, να βγει κάπου, έστω και πρόσκαιρα – επικοινωνιακό πουσάρισμα, περιττεύουν οι υπερτονισμένες δημόσιες αναφορές από τους ποδοσφαιριστές, με τις οποίες αποθεώνεται η διαφορά σε σχέση με το προηγούμενο προπονητικό status quo.

Για όποιον δεν μπορεί να το καταλάβει, κάτι τέτοιο απανταχού στο ποδόσφαιρο είναι (ή μπορεί να εξελιχθεί σε) επικίνδυνο. Ναι, φυσικά το αισθητήριο των αποδυτηρίων είναι βασικό κριτήριο, δεν μπορεί όμως ποτέ να δίνεται εκεί – έστω και αν βολεύει – η δύναμη ή αίσθηση αυτής για το ποιος θα είναι ο προπονητής, ποιος όχι, αν ο ένας μας κάνει και ο άλλος όχι.

Τόσο απλά.

Αναλόγως, δεν νοείται να υπάρχουν επιτελείς σε θέσεις ευθύνης, με λόγο σε επιλογές, οι οποίοι κρίνουν πως τη δεδομένη στιγμή που δεν μπορεί – γιατί δεν έχει γίνει… – να ξεχωρίσει η ήρα από το στάχυ, ο σύλλογος μπορεί να δαπανήσει έστω και ένα… όνειρο στο να ασχοληθεί (για παράδειγμα) με προπονητές που ξεπερνάνε κατά πολύ ακόμη και δαύτα, τα όνειρα.

Και μάλιστα, να διατυμπανίζεται η προσπάθεια που έγινε γι’ αυτούς. Αφελές, παντελώς ασύμβατο με την πραγματικότητα, δείχνει άγνοια (ή ακόμη χειρότερα, σκοπιμότητα διαχείρισης…) και είναι, επίσης, ποδοσφαιρικά επικίνδυνο.

Πέραν λοιπόν της όποιας απόφασης, ο ρεαλισμός είναι αυτός που επιβάλλεται να περισσέψει σε όποια ληφθεί. Διαφορετικά, δεν θα περπατήσει ούτε και αυτό, όποια και αν είναι, με όποιο κριτήριο και αν ληφθεί.

Ούτε η (επικρατέστερη όπως φαίνεται, εφόσον τα περισσότερα κύλησαν, ας πούμε, βολικά) επισημοποίηση της παραμονής του Κόντη στα ηνία ούτε, στο λιγότερο πλέον πιθανό ενδεχόμενο, να βγει και πάλι δυναμικά στην αγορά ο Παναθηναϊκός για νέο (και εφικτό κυρίως…) προπονητή.

Ο χρόνος και η ηρεμία όντως κερδίζονται μόνο αν μπορεί να προσφερθεί το πλαίσιο για να αξιοποιηθεί. Ειδικά στον Παναθηναϊκό δεν μπορεί να γίνει αυτόματα, από τη μια μέρα στην άλλη, χρειάζεται πολύ και πολλά περισσότερα, αλλά για αρχή τουλάχιστον, έστω και με ορίζοντα κοντόφθαλμο, ας ξεκινήσει η οριοθέτηση αυτού του πλαισίου με το προφανές.

Και βλέπουμε..