H επιβεβλημένη αξιοποίηση των δύο διαφορετικών ειδώλων της Εθνικής και η πίστη στη διαδικασία

Ο νομπελίστας Ιρλανδός ποιητής Γουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς είχε γράψει πως η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας.

Κομμάτι της εκπαίδευσης, συνολικά, σε κάθε επίπεδο, σε οποιονδήποτε, είτε εντός ομάδας, είτε εκτός, είτε στο χορτάρι, είτε στα αποδυτήρια, είτε στην εξέδρα, είτε στα media, η χθεσινοβραδινή πασαρέλα της Δανίας κόντρα στην Εθνική.

Μόνο έτσι μπορεί κι επιβάλλεται να διατηρηθεί η φλόγα αναμμένη.

Δικαιολογίες, ελαφρυντικά, τίποτα συναφές, δεν χρειάζεται. Δεν το επιτρέπει, δεν το δικαιολογεί η εικόνα του παιχνιδιού, η παρουσία των δύο ομάδων στο γήπεδο. Δεν αναζητήθηκαν αρμοδίως, δεν νοείται να γίνει από αναρμόδιους.

Οι Σκανδιναβοί δεν ήταν απλά καλύτεροι. Ήταν ανέγγιχτοι. Κι έγιναν, φάνηκαν, σε κάθε σημείο της αναμέτρησης, από τη σέντρα ως τη λήξη της, ακόμη καλύτεροι απ’ ότι πραγματικά είναι.

Αναμφίβολα, ακόμη κι αν δεχτούμε πως απλώς τους έφτανε να προκαλέσουν να δείχνει η ελληνική ομάδα χειρότερή τους, σύνολο ανερμάτιστο, ατάκτως ειρημένο,

Ήταν πολύ πιο διαβασμένοι. Για την ακρίβεια, ήταν απόλυτα διαβασμένοι. Δεν χρειάστηκε να αλλάξουν τίποτα, την ώρα που η δική μας ομάδα χρειαζόταν, κάθε λεπτό που περνούσε, να αλλάζει όλο και περισσότερα, χωρίς τελικά να μπορεί να αλλάξει τίποτα.

Το δικό τους πλάνο εξυπηρετήθηκε απόλυτα, το ελληνικό, δεν υπήρχε και το ίσως πιο ανησυχητικό, δεν διαφοροποιήθηκε.

Ήταν πιο συγκεντρωμένοι στο πνεύμα ενός αγώνα που σε διαφορετική έκβαση θα τους προκαλούσε μεγάλα προβλήματα. Προέρχονταν από μια κακή πρεμιέρα, μια ακόμη χειρότερη εμφάνιση και ήρθαν τσιτωμένοι, αφυπνισμένοι.

Αυτό που ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξεστόμισε την Παρασκευή (5/9) και πέρασε σαν να μην ειπώθηκε μέσα στην καθολική μέθη της εμφάνισης κόντρα στη Λευκορωσία, επισημαίνοντας δηλαδή τον προβληματισμό του για τις ενίοτε καθυστερημένες αμυντικές μεταβάσεις που ο τότε αντίπαλος δεν αξιοποίησε, το έκαναν σημαία.

Και χτύπησαν σε οποιαδήποτε φάση του transition την Εθνική.

Πριν το πρώτο γκολ, η μπάλα τους είχε χαριστεί, την είχαν κλέψει, κοντά στις 10 φορές σε μισή ώρα παιχνιδιού, στο ελληνικό μισό του γηπέδου. Αδιανόητο. Και αδιόρθωτο.

Πώς λοιπόν, να μην έρθει το γκολ; Στο δεύτερο, ο κεντρικός αμυντικός τους έφτασε ανενόχλητος με την μπάλα στα πόδια ως την περιοχή του Τζολάκη, ανενόχλητος εκτέλεσε και – συνεπώς – ανενόχλητος σκόραρε.

Ακόμη κι έτσι όμως, αυτή η Εθνική δεν είναι ομάδα για να έρχεται ο οποιοσδήποτε και να κάνει πασαρέλα απέναντί της. Να μην της επιτρέπει φάση.

Να μην της επιτρέπει ούτε ανάσα, ούτε μια υποψία πως μπορεί να αλλάξει κάτι, να κάνει κάτι για να διαφοροποιήσει το μομέντουμ.

Ο κόσμος – πολλές φορές το χρησιμοποιούμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι ως τρανταχτό άλλοθι – έχει κριτήριο, διαισθάνεται. Δεν είναι αλάθητο, μα είναι ενδεχομένως το μόνο αφιλτράριστο, ακόμη και αν όπως στη συγκεκριμένη ομάδα είναι ποτισμένο στην ελπίδα.

Χειροκρότησε χτες. Μετά την “τριάρα” – και πάλι καλά… -, μετά από ένα (ακόμη – για τα προηγούμενα, ουδεμία ευθύνη έχει η συγκεκριμένη γενιά) σκωτσέζικο ντους, μετά από μία ακόμη απότομη, ανώμαλη προσγείωση. Το κριτήριο του εδώ, δεν (μπορεί να) είναι το τι είδε για ενενήντα λεπτά.

Το κριτήριο του πρώτα και κύρια αντλείται από το τι ήδη έχει δει και από το τι αυτό προκαλεί για τη συνέχεια. Το πρώτο, προφανώς, περιλαμβάνει και “Λευκορωσίες”.

Το δεύτερο, νομοτελειακά, θα έχει και “Δανίες”. Τόσο απλά. Και χτες, το εμπεδώσαμε (το πρώτο πληθυντικού χρησιμοποιείται κυριολεκτικά για όλους μας είτε με άμεση είτε με έμμεση, ακόμη και… απόμακρη σχέση με την Εθνική).

Τίποτα απ’ όσα γνωρίζαμε γι’ αυτή την ομάδα – χωρίς πρεσβυωπική θεώρηση – πριν την χτεσινοβραδινή σέντρα, δεν ισχύει και μετά το τέλος του παιχνιδιού.

Αυτή η ομάδα έχει περίσσιο ταλέντο. Αναντίρρητο. Αυτή η ομάδα έχει μπροστά της μέλλον. Κυριολεκτικό βλέποντας ηλικίες και ληξιαρχικές πράξεις.

Αυτή η ομάδα απαρτίζεται από στελέχη που μεγαλώνουν ποδοσφαιρικά, παίζοντας στο κορυφαίο επίπεδο.

Αυτή η ομάδα έχει ήδη πετύχει πράγματα, πιθανώς και νωρίτερα από το προβλεπόμενο. Μα, και αυτή η ομάδα δεν έχει ξορκίσει το χτικιό της παρουσίας σε τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης.

Όλοι μας, αυτοί που στελεχώνουν την ομάδα πρώτοι απ’ όλους, περιμένουμε να το κατορθώσουν άμεσα, τώρα. Και δικαιολογημένα.

Το ότι πιθανώς έχουν γρηγορότερα από το κανονικό ξεπεραστεί τα απαραίτητα βήματα, τα προβλεπόμενα σε κάθε εκπαιδευτική διαδικασία βήματα, ίσως να παραγνωρίστηκε.

Να υποτιμήθηκε. Να έμεινε στην άκρη. Η Δανία το υπογράμμισε, ξεκάθαρα πλέον θέτοντας – και – θέμα χαρακτήρα, μετάλλου σε αυτό το γκρουπ.

Αν αυτό είναι το μόνο που λείπει, τότε η ώρα για να σφυρηλατηθεί έφτασε. Η πρώτη αποτίμηση άλλωστε, τα οφέλη ή οι ζημιές της χτεσινοβραδινής ήττας δεν αργούν, θα φανούν άμεσα.

Σε έναν μήνα, στις επόμενες στάσεις στον δρόμο για το Παγκόσμιο Κύπελλο σε Γλασκώβη και Κοπεγχάγη.

Ως τότε, η υπενθύμιση σε όλους μας είναι εξίσου καθολική κι ανάλογα ηχηρή της παραζάλης της περασμένης Παρασκευής.

Αν όλο αυτό – όλο όμως – είναι όντως ένα φυσιολογικό κομμάτι μιας διαδικασίας εξέλιξης, τότε το περίφημο αμερικάνικο trust the process, η εμπιστοσύνη στη διαδικασία, ας γίνει η δική μας σημαία για τούτη την ομάδα.

Όπως σε κάθε μία άλλωστε, ο τελικός σκοπός και της δικής της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα.

Μέσα σε τρεις μέρες, οι πρώτοι δεν έκρυψαν τίποτα στους δύο, τελείως διαφορετικούς αντικατοπτρισμούς της Εθνικής.

Με την εικόνα πλήρη συνεπώς, δουλειά τους (στην ομάδα) και δουλειά μας (στα πέριξ της) από εδώ και πέρα, είναι αυτά τα δύο είδωλα να αξιοποιηθούν ώστε όντως οι καθρέφτες να γίνουν παράθυρα. Και να ανοίξουν.