Γιάννης κερνά, η Ελλάδα πίνει

To θέμα (τόσο ως δεδομένο και αποδεδειγμένο, όσο και ως ζητούμενο και απαραίτητο) δεν είναι τι κάνει ο Γιάννης για την πάρτη του, μολονότι ποτέ δεν ήταν παρτάκιας…

Το θέμα είναι τι κάνει τους άλλους να κάνουν!

Νιώθω ότι… κλέβω εκκλησία με αυτό τον στοχασμό, αλλά είναι ηλίου φαεινότερον πως η παρουσία του ανεβάζει την Εθνική σε άλλη πίστα και ό,τι άλλο ήθελε προκύψει, πρώτα στη Λεμεσό και ύστερα στη Ρίγα.

Σκάσε και παίζε!

Προς το παρόν ισχύει αυτό που λαϊκότροπα και στην αργκό λέμε “σκάσε και κολύμπα”.

Η μάλλον “σκάσε και παίζε”, κρατώντας κάθε φορά τα θετικά στοιχεία και πετώντας τη φύρα, που πάντως απόψε ήταν λιγοστή, ανώδυνη και περιορίσθηκε στην τρίτη περίοδο, μετά τη διαστημική εμφάνιση του πρώτου ημιχρόνου και προτού η Εθνική ξαναπατήσει το γκάζι στον επίλογο της αναμέτρησης.

Το αποτέλεσμα;

Η ελληνική ομάδα με μια κυριαρχική και εμφατική απόδοση που της προσπόρισε κιόλας άνετη κατοστάρα ποδοπάτησε τη Λετονία, η οποία παρεμπιπτόντως μέχρι το τζάμπολ του σημερινού αγώνα μας… έριχνε τρεις θέσεις στα επίσημα power rankings της FIBA.

Το “make things happen” και το ομαδικό φατούρο!

Από τις 30 Οκτωβρίου του 2013, όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στα γήπεδα του ΝΒΑ (σε αγώνα με τους Νικς στο Madison Square, όντας τότε “φτερό στον άνεμο”, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο έμαθε και άρχισε να εμπεδώνει μια έκφραση που σηματοδοτεί μια εκ των ων ουκ άνευ αρετή των μεγάλων παικτών…

Πολύ γρήγορα στην καριέρα του και πολύ περισσότερο όσο περνούσε ο καιρός την ενστερνίσθηκε και είναι όντως ένας παίκτης ο οποίος ομνύει στο “make things happen”, που σε απλά ελληνικά σημαίνει “κάνω να συμβαίνουν πράγματα”.

Όταν ακούσθηκε η κόρνα της λήξης και ο “Greek Freak” -προτού τραβήξει έναν από τους γιους του από την εξέδρα- συμμετείχε ασμένως και γελώντας στο …ομαδικό φατούρο, είχε φροντίσει να αφήσει το έντονο αποτύπωμα του: 25 πόντοι, 10 ριμπάουντ, τρεις ασίστ, δυο κλεψίματα, δυο τάπες κι όλα αυτά σε μια πολύ οικονομική συσκευασία καθόσον έμεινε στο παρκέ μόλις για 15 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα.

“Τα λεφτά μας πίσω”

Πάλι καλά που οι θεατές δεν ζήτησαν τα λεφτά τους πίσω και δεν την… έπεσαν στον Βασίλη Σπανούλη που δεν τον άφησε να καλπάζει και να οργιάζει περισσότερο, αλλά ας όψονται η ανάγκη συντηρητικής ένταξης, βάσει και των περιορισμών του ΝΒΑ.

Εάν ήταν στο χέρι του, ο Γιάννης θα έπαιζε και στα 40 λεπτά και θα άφηνε τα κόκκαλα του στο παρκέ!

Η παρουσία του αλλάζει δραματικά και αναβαθμίζει θεαματικά το status της ομάδας, ανεξαρτήτως τι (μας) μέλλει να συμβεί στο επερχόμενο EuroBasket.

Αλλά, (επαναλαμβάνω ότι) περισσότερο από τον προσωπικό λογαριασμό του, αυτό το οποίο μετρά και βαρύνει είναι οι ευεργετικές συνέπειες στην απόδοση, στη λειτουργία, στην ψυχολογία και στην αυτοπεποίθηση ενός εκάστου των συμπαικτών του και συλλήβδην της Εθνικής.

Ιδού μερικά από τα πειστήρια του… εγκλήματος, λοιπόν…

Τα τρίποντα και οι 58+3 πόντοι

• Την περασμένη Τετάρτη στην Πυλαία, κόντρα στο Μαυροβούνιο η ελληνική ομάδα προκάλεσε… φθορά ξένης ιδιοκτησίας σουτάροντας 5/35 τρίποντα (κι αφού είχε εκκινήσει με 0/16) και απόψε έβαλε 14/26 (με 8/10 στο πρώτο ημίχρονο, απόντος του Βασίλη… ΠισΤολιόπουλου και με τον Τάιλερ Ντόρσι να έχει 0/3) συνδυάζοντας τα με την εντυπωσιακή παραγωγικότητα των 61 πόντων μέχρι την ανάπαυλα, των 104 στη σούμα και με το εξαιρετικό ratio των 28 ασίστ και των 12 λαθών.
• Πριν από δέκα ημέρες στον δεύτερο αγώνα του Τουρνουά στη Λεμεσό η Εθνική σκόραρε με το σταγονόμετρο και έμεινε στους 58 πόντους κόντρα στο Ισραήλ, ενώ απόψε έβαλε τρεις περισσότερους σε ένα εικοσάλεπτο!

Να ο ένας, να ο άλλος, να και οι υποσχέσεις

• Σε σχέση με τα προηγούμενα τέσσερα ματς προετοιμασίας και απέναντι σε έναν ισχυρό και υπολογίσιμο αντίπαλο (στον οποίο δεν επέτρεψε να σηκώσει κεφάλι) η Εθνική παρουσιάσθηκε εμφανώς βελτιωμένη σε όλα τα κομμάτια του παιχνιδιού της και κυρίως στη δημιουργία και στην εκτέλεση, χωρίς να λείψουν οι πολλές καλές αντιδράσεις και στο πίσω μέρος του γηπέδου.
• Και να ξαφνικά ο Γιαννούλης Λαρεντζάκης να βαράει τα τρίποντα λες και είναι (Θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου) ο Στεφ Κάρι, να ξαφνικά ο έξοχος Αλεξάνδρος Σαμοντούροβ με διψήφιο νούμερο πόντων, να ο συνήθως άσφαιρος από τα 6.75μ Παναγιώτης Καλαϊτζάκης και ο… ψαρωμένος Νάσος Μπαζίνας να σκοράρουν επίσης από μακριά, να ο ένας, να ο άλλος, να, βρε αδερφέ, μια καλή και υποσχόμενη ομάδα…

Ο Σλούκας και ο… Καραλής

Προσοχή και για να μην παρεξηγηθώ: δεν έχω επ’ ουδενί την πρόθεση που θα συνιστούσε κιόλας κατάφωρη αδικία να πιστώσω όλα τα καλά πράγματα που συνέβησαν απόψε στο Telecom Center Athens (όπως επισήμως βαπτίσθηκε λίγες ώρες νωρίτερα το ΟΑΚΑ) στην παρουσία του Γιάννη, αλλά είναι προφανές ότι υπήρξε ηθικός αυτουργός σε κάμποσα από δαύτα.

Η Εθνική είχε όρεξη, κυκλοφόρησε έξοχα την μπάλα (προεξάρχοντος του Κώστα Σλούκα που μοίρασε εννέα ασίστ στον φυσικό χώρο του), δημιούργησε και τελείωσε επιτυχώς φάσεις στο ανοικτό γήπεδο, εκμεταλλεύθηκε τους χώρους που άνοιξαν εν τη παρουσία του Αντετοκούνμπο, σούταρε με πολύ καλές προϋποθέσεις και με υψηλά ποσοστά, αντέδρασε όταν η διαφορά μειώθηκε από τους 21 πόντους στους 10, κυριάρχησε κατά κράτος και επικράτησε δια περιπάτου.

Αμ’ το άλλο; Παρόντος στο γήπεδο του “Fly, Manolo, Fly” (κατά κόσμον Εμμανουήλ Καραλή, σε αρκετές περιπτώσεις πέταγε κι ελόγου της!

Τα δόντια του γαϊδάρου

Στο τέλος της αναμέτρησης ο Βασίλης Σπανούλης είπε ότι “κρατάμε τα καλά στοιχεία και θέλουμε να βελτιώσουμε κάποια άλλα”: σωστή και τίμια προσέγγιση είναι αυτή, οι προπονητές συνήθως μοιάζουν με εκείνους που τους χαρίζουν έναν γάιδαρο κι αυτοί τον κοιτούν στα δόντια χώρια που η τελειότητα είναι μια ουτοπία και συν τοις άλλοις τον γαμπρό θα τον ξυρίσουν στη Λεμεσό και στη Ρίγα, όχι στο Μαρούσι.

Ο Τζέισον Κιντ και ο “Λάρι”

Ο Αντετοκούνμπο έχει την κλάση, την ωριμότητα, την ευστροφία και την άδεια να επιλέξει πότε θα δημιουργήσει, πότε θα εκτελέσει, πότε θα ποστάρει και θα εκμεταλλευθεί τα κάθε λογής mismatches, πότε θα σουτάρει ένα midrange, πότε θα επιλέξει ένα fade way ή ένα turnaround, πότε θα σουτάρει στο ένα πόδι, πότε θα μπουκάρει, πότε θα τρέξει, πότε θα… κουλάρει και πότε (όπως συνέβη σε κάποιες φάσεις) θα κατεβάσει ελόγου την μπάλα ως κατά συνθήκην πόιντ γκαρντ, όπως τον ήθελε, τον ονειρευόταν και άρχισε να τον διαπλάθει ο Τζέισον Κιντ προϊούσης της τετραετούς θητείας του στον πάγκο των Μπακς (2014-2018).

Θα είναι χρήσιμος και κρίσιμος (και) αυτός ο ρόλος του, όταν ο Σλούκας θα χρειάζεται ανάσες, εκτός κι αν ο Σπανούλης σκοπεύει να αλλάξει δουλειά στον Λαρεντζάκη και από δυαροτρίαρο να τον μεταμορφώσει σε καθαρό άσο, έναν ρόλο τον οποίο υποστήριξε επιτυχώς και αγόγγυστα στα ματς με το Μαυροβούνιο και τη Λετονία.

Τα πειράματα του Σπανούλη

Σήμερα ο Σπανούλης που κάθε άλλο παρά δογματικός είναι, χρησιμοποίησε όλο το πλήρωμα του και δοκίμασε διάφορα σχήματα και συνδυασμούς, πειραματιζόμενος κιόλας σε ιδέες οι οποίες τριβελίζουν το μυαλό του: έπαιξε με τον “Λάρι” στον άσο, έβαλε τρεις γκαρντ μαζί (Σλούκας, Κατσίβελης, Λαρεντζάκης), πάντρεψε όχι μόνο τον Γιάννη με τον Ντίνο Μήτογλου (που θα αποτελούν το βασικό ντουέτο στης frontline), αλλά και τους πρωτάρηδες Βαγγέλη Ζούγρη και Αλέξανδρο Σαμοντούροβ, έκανε, έρανε και δεν συμμαζεύεται!

Αυτά προς το παρόν, με την Εθνική να επιφυλάσσεται για τη συνέχεια: μεθαύριο με την Ιταλία, την Κυριακή με τη Γαλλία και από την ερχόμενη Πέμπτη στην παλαίστρα της τελικής φάσης του EuroBasket.

Όπως η Ρώμη, παρομοίως και η Λεμεσός, πολλώ δε μάλλον η Ρίγα δεν χτίστηκαν σε μια μέρα…