Η τετραετής επέκταση στο συμβόλαιο Τόμας Γουόκαπ -την προηγούμενη εβδομάδα- ήταν μια κίνηση ματ από τη διοίκηση του Ολυμπιακού. Κι όσοι ενδεχομένως να απόρησαν από το πρωτόγνωρο εύρος της ανανέωσης (μέχρι το καλοκαίρι του 2027) πήραν την απάντηση στο άκουσμα της είδησης για την ελληνοποίηση του πολύτιμου Αμερικανού.

Ναι δεν συνηθίζεται ένας ξένος, όσο καλός κι αν είναι, να υπογράφει τριετή ανανέωση κι ενώ είναι ήδη 30 στα 31. Αν όμως αυτός λέγεται Τόμας Γουόκαπ και μπορεί ταυτόχρονα να τεθεί στη διάθεση και της Εθνικής Ομάδας, όλα είναι πιθανά. Ακόμα και να κλείσει την καριέρα του στη χώρα μας, ο κοκκινομάλης γκαρντ.

Προφανώς, ούτε ο Ολυμπιακός, πολύ περισσότερο ο ίδιος ο Γουόκαπ δεν θα διατυμπάνιζαν τις προθέσεις τους. Καθώς βρέθηκε ελεύθερο πεδίο για να γίνει Έλληνας, ακολουθήθηκαν αστραπιαία οι όποιες διαδικασίες και ο γεννημένος στη Πασαντίνα του Τέξας Αμερικανός θα παίζει -από τη νέα σεζόν- σαν γηγενής.

Το καλοκαίρι, μάλιστα, θα είναι επιλέξιμος και για την Εθνική, εν όψει του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Αθήνας καθώς εντάσσεται στην κατηγορία των νατουραλιζέ, όπως ο Τάιλερ Ντόρσεϊ και ο Ναζ Μήτρου Λονγκ (με τον αδερφό του). Αν βέβαια η ΕΟΚ καταφέρει να αλλάξει το στάτους το Ντόρσεϊ -κάτι πολύ δύσκολο αυτή τη στιγμή- τότε το κέρδος για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα θα είναι πολύ μεγαλύτερο.

Τι κερδίζει ο Ολυμπιακός

Όλη αυτή η εξέλιξη αναδεικνύει το τελικό μέγεθος της συμφωνίας με τον Γουόκαπ. Ο Ολυμπιακός πέτυχε να μονιμοποιήσει μέχρι το 2027 την παρουσία ενός κορυφαίου μπασκετμπολίστα, που παίζει σε μια νευραλγική θέση (πλέι-μέικερ) και μάλιστα με ελληνική ταυτότητα.

Όλοι καταλαβαίνουν τι σημαίνει να έχει ο Μπαρτζώκας την ευχέρεια επιλογής ξένου ή ξένων παικτών στην περιφέρεια, χωρίς να διαταράσσει τις ισορροπίες, να ψάχνει συνδυασμούς στις άλλες θέσεις και να αφήνει κάποιον έξω εφόσον υφίσταται ακόμα το όριο 6+1 παικτών στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Δεν είναι μυστικό, αλλά η Εφές έγινε ακόμα πιο δυνατή, όταν ο Λάρκιν πήρε το τουρκικό διαβατήριο κι ο Αταμάν μπορούσε να "δέσει" τον Αμερικανό με πολυετείς συμφωνίες. Δεν είναι εύκολο να βρίσκεις γηγενείς παίκτες αυτού του επιπέδου και το όφελος θα φανεί απ' αυτό κιόλας το καλοκαίρι, όταν ο Ολυμπιακός θα κάνει το σχεδιασμό της νέας σεζόν.

Τίποτε δεν θα αλλάξει σε σχέση με το ρόλο του Γουόκαπ, όπως έπαιζε θα παίζει, ουσιαστικά όμως ο Ολυμπιακός με την ανανέωση του Αμερικανού και την ελληνοποίηση του έκανε ήδη μια έξτρα μεταγραφή, που μέχρι πρότινος δεν υπήρχε στον ορίζοντα...

Δεν έχουμε πολλούς Γουόκαπ

Δεν χρειάζεται να γράψει κανείς αναλυτικά πόσο καλός παίκτης είναι ο Αμερικανός, τι μπορεί να προσφέρει και γιατί δεν ... έχει άλλον τέτοιο η Εθνική Ομάδα. Γενικά δεν έχουμε πολλούς Γουόκαπ και εφόσον μας δίνεται η ευκαιρία (και η πολυτέλεια) να τους χρησιμοποιήσουμε -σε εθνικό επίπεδο- πρέπει να το κάνουμε.

Πολλοί θα πουν δεν είναι προϊόν του ελληνικού μπάσκετ, μοιάζει με την εύκολη λύση, ποτέ το ελληνικό μπάσκετ δεν στηρίχθηκε σε νατουραλιζέ παίκτες και λοιπά. Να τα δεχθούμε όλα. Σε ένα κόσμο, όμως, που αλλάζει εμείς δεν μπορεί να μένουμε θεατές. Ούτε σταματάει η ανάπτυξη του μπάσκετ με ένα νατουραλιζέ, ούτε κλέινουμε το δρόμο σε κάποια ελληνόπουλα.

Τις καλύτερες μικρές εθνικές ομάδες τις έχει η Ισπανία. Παντού πρωταγωνιστεί και συλλέγει μετάλλια. Αυτό δεν την εμπόδισε να δώσει με συνοπτικές διαδικασίες ισπανικό διαβατήριο στον Λορέντζο Μπράουν, ο οποίος την πήρε από το χεράκι και την οδήγησε στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωμπάσκετ.

Ούτε η παραγωγική διαδικασία των Ισπανών πήγε πίσω, ούτε η Εθνική Ισπανίας απώλεσε το πρεστιζ της επειδή ένας Αμερικανός ήταν ο καλύτερος της παίκτης στο τέταρτο χρυσό μετάλλιο σε μια τέτοια διοργάνωση. Εδώ και καιρό, άλλωστε, οι Ισπανοί είχαν ξεκινήσει να παίζουν με τέτοιους παίκτες, όπως ο Σερζ Ιμπάκα, ή ο Νίκολα Μίροτιτς.

Παλιότερα δεν είχαν διαστάσει να κάνουν Ισπανούς καθαρόαιμους Αμερικανούς όπως ο Γουέιν Μπράμπεντερ καλλιεργώντας από νωρίς τη συγκεκριμένη κουλτούρα. Θα την ασπάζονταν σίγουρα και οι Έλληνες, αν δεν είχαμε την πολυτέλεια να βρούμε Έλληνες στις ΗΠΑ από τις γενιές των μεταναστών που έφευγαν στις αρχές του περασμένου αιώνα, κυνηγώντας το αμερικάνικο όνειρο.

Ό,τι είχαν κάνει, δηλαδή, οι Λιθουανοί πολλά χρόνια πριν, καθώς την Εθνική τους ομάδα επάνδρωναν μπασκετμπολίστες που προέρχονταν από λιθουανικές οικογένειες οι οποίες είχαν μετακομίσει στην Αμερική και μάθαιναν γρήγορα το σπορ που είχε γεννηθεί στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης και είχε αναπτυχθεί πολύ γρήγορα στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Από την στιγμή, λοιπόν, που ο Γουόκαπ δηλώνει έτοιμος να ενισχύσει την Εθνική Ομάδα, είναι πολύ λογικό και θεμιτό να φορέσει τα γαλανόλευκα και να τον εκμεταλλευτούμε στο έπακρο, όπως ακριβώς κάνει ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα.

ΥΓ: Σε όλα αυτά, πάντως, αξίζει και μια υπενθύμιση στους λογής αρμοδίους. Την ώρα που το αίτημα της ελληνοποίησης του Γουόκαπ επειδή παίζει καλό μπάσκετ, μπορεί πράγματι να βοηθήσει την Εθνική Ομάδα κλπ, κλπ, γίνεται δεκτό, άλλοι άνθρωποι, που γεννήθηκαν στη χώρα πήγαν σχολείο, σπούδασαν, νιώθουν και είναι Έλληνες, περιμένουν -για χρόνια- το "ναι" της ελληνικής Πολιτείας και συνήθως εισπράττουν ένα ξερό "όχι". Δεν χρειάζεται να μάθουν μπάσκετ για να πετύχουν το στόχο τους. Άλλα μυαλά πίσω από τα διάφορα Γραφεία και εκείνων που χαράζουν τις πολιτικές, είναι απαραίτητα...